๓ สาวสายเปย์ (๓)

“มันไม่ใช่แค่อายุ นิวหมายถึงองค์รวมต่างๆ จะพูดยังไงดี...เอาเป็นว่าต่างจากในคลิปค่อนข้างเยอะเลยค่ะ โดยเฉพาะแววตาสดใสของพี่ป่า เหมือนมันหายไป” ทำท่าทางประกอบเพื่อให้เข้าใจในสิ่งที่ตนต้องการสื่อ จ้องแววตาของเขาที่เหมือนจะสดใสแต่ก็เคลือบด้วยความรู้สึกบางสิ่งที่หล่อนอ่านไม่ออก

มองแค่แววตามันก็อยากจะคาดเดาความรู้สึก เมื่อเธอไม่ใช่คนที่อ่านใจใครเก่งขนาดนั้น

“มองคนเก่งจังนะเรา”

“แน่นอนอยู่แล้ว นิวมองทะลุปรุโปร่งหมดแหละค่ะ” ยืดอกอย่างภาคภูมิใจในคำชม ถึงมันจะไม่ค่อยตรงกับความจริงเท่าไหร่ก็ตาม

“แล้วนิวว่าพี่มาดีหรือมาร้ายล่ะ” พงพนาถามด้วยความอยากรู้ เพราะตัวเขาเองทราบเจตนาของตนว่าเข้าหาหล่อนทำไม

มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกสำหรับคนที่ไม่เคยเข้าร้านจิวเวลรี่หรือคิดจะทำแหวนเป็นของขวัญให้น้องสาว สิ่งเหล่านั้นก็แค่ข้ออ้างเพื่อจะได้เจอนิรดา...ซึ่งเป็นสะพานทอดไปหาหญิงอีกคนที่สร้างรอยแผลใหญ่ไว้ให้เขา

“พี่ป่าก็ต้องมาดีอยู่แล้ว คนอย่างนิวไม่มีประโยชน์อะไรให้ตักตวงหรอก ร้านก็ยังต้องจ่ายค่าเช่ารายเดือน ไหนต้องผ่อนคอนโดอีก รถไม่มีขับ...เอาอะไรให้ตักตวงล่ะคะ” หล่อนมองไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะเข้าหาตัวเองเพราะอะไร

ทุกอย่างมันคือพรหมลิขิต...

คนอย่างเธอที่ไม่ดีเท่าพี่สาว การเงินไม่ได้อยู่ในสภาพคล่องเท่าไหร่ กำลังอยู่ในช่วงลืมตาอ้าปาก ยังโชคดีได้ทำสิ่งที่ตนรักอย่างการออกแบบจิวเวลรี่ ร้านก็กำลังไปได้สวยมีเงินเข้ามาไม่ขาดสาย ทั้งยังมีผู้ชายเข้ามาในชีวิตอีก

ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะโชคดี จนเผลอจ้องดวงหน้าคมอยู่อย่างนั้นจนเขาต้องเสหลบ

“พี่ไม่เคยเจอคนพูดข้อเสียตัวเองให้คนอื่นฟังเลย” เปลี่ยนเรื่องแล้วตักเค้กกินจนเกือบหมดก้อน ระยะเวลาหลายสัปดาห์ที่ได้พูดคุยกัน เหมือนว่าเธอจะแสนดีจนเขาไม่อยากทำร้ายให้ใจดวงน้อยมีบาดแผลเหมือนตน

แต่เดินหน้ามาขนาดนี้จะถอยกลับก็คงลำบาก...ชายหนุ่มจึงตัดสินใจจะทำตามที่ตนเองวางแผนเอาไว้ ถึงมันอาจทำร้ายจิตใจของนิรดาก็ตาม

แบบนั้นนรินทิพย์คงได้ลิ้มรสความเจ็บปวด...

“นิวจริงใจไงคะ เพราะพี่จริงใจกับนิว นิวก็เลยต้องจริงใจกับพี่ป่า” ยิ่งฟังหล่อนพูดก็ยิ่งละอายจนต้องก้มหน้าหลบแววตาสดใส

หรือบางทีเขาอาจจะคิดผิดตั้งแต่แรกที่ดึงคนไม่เกี่ยวข้องเข้ามารับชะตากรรม ความแสนดีของเธอกำลังหลอมละลายใจที่มีแต่ความแค้นของเขา ซึ่งมันไม่ควรเป็นแบบนั้นเลย

“ครับ” แล้วบทสนทนาระหว่างพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นการพูดคุยถึงเรื่องภาพยนตร์ที่พงพนาเล่นเรื่องแรกและเป็นเรื่องเดียวในชีวิต โดยหล่อนไม่รู้ว่าคนที่ทำให้ตัดสินใจเข้าวงการบันเทิงเป็นหญิงสาวใกล้ตัว

เพราะนรินทิพย์...เขาจึงตอบตกลงเข้าวงการมายาที่ตนเองไม่ชอบเอาเสียเลย

แต่สุดท้ายก็ได้รับความเจ็บปวดจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดจากหญิงอันเป็นดั่งดวงใจ แล้วจะไม่ให้แค้นได้อย่างไร

เข็มสั้นชี้ที่เลขหนึ่งขณะที่เข็มยาวเดินไปจนถึงเลขเก้าก็ไม่มีวี่แววว่าสามีจะกลับบ้าน ท้องฟ้าทาสีดำสนิทต่างจากในตัวบ้านเปิดไฟสว่างโร่ ร่างแบบบางนั่งเหยียดตรงอยู่โซฟารับแขก จ้องหน้าประตูบานใหญ่ตาไม่กระพริบ ถึงจะง่วงแค่ไหนก็ฝืนตัวเองเอาไว้ไม่ยอมขึ้นนอนหากไม่ได้คุยกับสามีให้หายข้องใจ

พยายามสูดลมเข้าปอดเพื่อระงับโทสะ ถึงจะโกรธมากแค่ไหนอยากโวยวายเท่าไหร่ แต่เพราะหน้าตาการเป็นคุณผู้หญิงของบ้าน ทั้งยังอาชีพนักแสดงที่สร้างไว้ว่าแสนเป็นมิตร ทำให้นรินทิพย์ต้องคอยระมัดระวังกริยาเสมอ

หล่อนไม่เคยมีข่าวเสียหาย สร้างภาพลักษณ์ที่ดีให้แก่ตนเองมาตลอด ประวัติการคบหากับแฟนก็เป็นรักเดียวที่แสนเพอร์เฟค ผู้คนต่างอิจฉายามมองมายังตนและสามี...

โดยไม่มีใครรู้เลยว่าการมาถึงจุดนี้ได้มันยากแค่ไหน บางทีหัวใจกับสมองก็สวนทางกัน เมื่อหล่อนเลือกความรุ่งเรืองในชีวิตมากกว่ารักที่อาจมีวันร้างลา

“ทำไมกลับดึกอีกแล้วค่ะ” เสียงรถยนต์แล่นเข้าในเขตรั้วบ้าน ไม่นานสามีที่เดินถือเสื้อสูทพร้อมอาการซวนเซก็ก้าวเท้าผ่านเพื่อไปยังบันได กระทั่งได้ยินเสียงเข้มของคนเป็นภรรยาจึงได้เปลี่ยนเส้นทางทันที

“พี่บอกให้นอนไปก่อนไม่ใช่เหรอ มานั่งรอพี่ทำไม” ตาที่เคยปรือสว่างวาบ เขานั่งลงข้างหล่อนแล้วโอบไหล่เล็กไว้

นรินทิพย์ขยับกายหนีเมื่อได้กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งจนไม่อยากอยู่ใกล้ เธอไม่อยากจ้ำจี้จ้ำไชกับเขามากนักเรื่องนี้ ทะเลาะกันหลายรอบเพราะฝ่ายชายเอาแต่สังสรรค์และทำงานจนลืมนัดของเราหลายครั้ง

ที่ไปญี่ปุ่นก็เพื่อชดเชยที่เขาลืมนัดวันครบรอบแต่งงาน...ทุ่มเงินซื้อของให้ภรรยาหมดไปหลายล้านจนเธอพอใจ

“มีคนส่งรูปมาให้น่า...ผู้หญิงคนนี้เป็นแค่คนในบริษัทหรือพี่คิดจะเลี้ยงเอาไว้แก้เหงาตอนที่น่าติดถ่ายละครอยู่ต่างประเทศคะ” แทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ใส่หน้าคเชนทร์อยู่แล้ว มือหนารีบรับมาดูแล้วเพ่งมองพบว่าเป็นภาพตนกำลังหัวเราะแล้วกอดกับหญิงสาวที่คุ้นหน้าค่าตาเป็นอย่างดี

เธอคือพนักงานในบริษัทของเขาที่เพิ่งเข้ามาได้ไม่นาน แต่ชอบดื่มชอบสังสรรค์ทั้งยังเอนเตอร์เทนเก่งอีกต่างหาก

“บ้าไปกันใหญ่ น่าอย่าไปคิดมาก...รูปนี้พวกพี่ไปเลี้ยงฉลองแล้วน้องเขาเมาพี่เลยต้องประคอง มันไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอก พี่ยังรักน่าเหมือนเดิม” พยายามจะกอดเธอแต่ก็ถูกผลักออกตลอดจนเขาเลือกจะนั่งนิ่ง วางมือไว้ที่หน้าตักแทน

“เหรอคะ ทำไมน่ารู้สึกว่าความรักของพี่มันกำลังจะหมดลงล่ะ” ความหวานที่คนภายนอกมองเข้ามาโดยไม่รู้ว่ามันใกล้ถึงจุดสิ้นสุดทางรัก แต่ก็พยายามประคับประคองมาโดยตลอด

ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาแอบซุกผู้หญิงคนอื่นเอาไว้ แต่พอจับได้ก็ลื่นไหลเฉไฉพร้อมกับให้เงินก้อนใหญ่เพื่อเอาใจ นรินทิพย์จึงเลือกจะเมินปัญหาเหล่านั้น ตราบใดที่ตนยังอยู่ในตำแหน่งภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ได้ออกสังคมเคียงข้างเขาไม่ใช่หลบซ่อนในเงามืด

ก็ไม่เป็นไร...

ความรักมันกินไม่ได้ แต่เงินต่างหากที่สำคัญกว่า

“มันจะเป็นแบบนั้นได้ไง น่าคือคนที่พี่รักมาตลอด พี่ไม่มีวันหมดรักน่าหรอก ที่พี่ตั้งใจทำงานหาเงินก็เพื่อให้น่าอยู่แบบสุขสบาย ไม่ต้องออกไปทำงานตากแดดตากลมอีก เชื่อพี่เถอะนะคนดี..” อยากหัวเราะกับคำพูดของเขาที่หมดความน่าเชื่อถือสำหรับเธอ

“น่าเชื่อพี่ได้ใช่ไหม” แต่กระนั้นดาราสาวก็ยังเลือกจะลองใหม่กับสามีอีกครั้ง เพราะไม่อยากยอมรับว่าตนเองเลือกคนผิด

“เชื่อพี่ได้...พี่รักน่านะ” หล่อนยอมให้เขากอด แม้แววตากลมโตจะรำลึกถึงอดีตที่ตนทิ้งมาเพื่ออยู่ข้างกายคนที่คู่ควร

‘น่าไม่ได้เลือกผิดใช่ไหม...’ หากกลับไปได้หล่อนจะยังเลือกผู้ชายคนนี้หรือเปล่า...