๓ สาวสายเปย์ (๒)

“ใช่”

“ดีใจจังเลยที่นิวเป็นคนแรกได้อวยพรวันเกิดให้พี่ป่า” ผละใบหน้าจากเขาแล้วมองไปจอขนาดใหญ่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม มุมปากยิ้มกว้างมีความสุข เล่นเอาคนที่นั่งข้างกายพูดไม่ออก ลำคอตีบตันชั่วขณะแล้วค่อยก้มมองมือของตัวเอง

ความคิดกำลังตีกันไปมาอย่างสับสน คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแล้วเริ่มทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นหลายสัปดาห์ที่ตนเอาตัวเข้าไปพัวพันกับนิรดา มันควรเป็นแบบนี้จริงหรือ...

“พี่ป่ามองจอตรงนั้นนะ เดี๋ยวนิวขอไปทำธุระไม่เกินห้านาทีจะรีบกลับมาค่ะ มองจอไว้ห้ามละสายตาเด็ดขาดเข้าใจไหมคะ” ยกข้อมือขึ้นดูเวลา มองทางขวาเพื่อดูว่าคนที่นัดเอาไว้มาหรือยัง พอได้รับโทรศัพท์จากอีกฝ่ายก็รีบกำชับพงพนาเสียงเด็ดขาด

“ครับ” ร่างบางรีบวิ่งออกไปทิ้งเขาไว้เพียงลำพัง ดวงตาคมมองตามหล่อนพลางยกยิ้มนึกเอ็นดู ไม่แปลกใจที่นิรดาจะเป็นศูนย์กลางความรัก เขาอยู่ด้วยไม่กี่วันยังหลงเสน่ห์ในความสดใสของหล่อน พลันทำให้โลกที่เต็มไปด้วยความแค้นกลับมาสว่างอีกครั้ง

ดวงหน้าคมผินมองจอขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า ช่วงเย็นผู้คนเดินผ่านไปมาค่อนข้างเยอะ มีบ้างที่หันมาให้ความสนใจเขาแต่ก็เดินเลยผ่าน ปล่อยร่างสูงนั่งอยู่คนเดียวตามคำสั่งของนิรดาที่ยังไม่กลับมาสักที

จอภาพที่ฉายโฆษณาค่อยแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าของเขา ภาพยนตร์ที่เล่นเรื่องแรก ละครที่เล่นเพียงเรื่องเดียวแล้วอำลาวงการ ภาพเบื้องหลังตอนถ่ายนิตยสารหรือรอยยิ้มสดใสแห่งวัยเยาว์ที่ตอนนี้แทบไม่หลงเหลือแล้ว

พงพนาจ้องภาพเคลื่อนไหวไม่ละสายตา ข้อความด้านล่างเขียนเป็นภาษาอังกฤษ ‘Happy birthday’ เขาจึงรู้ทันทีว่าใครเป็นคนทำ มุมปากที่เรียบสนิทค่อยยกยิ้ม จากนั้นจึงจ้องมองวิดีโอตรงหน้าตลอดเวลา

เขาคิดถึงช่วงเวลานั้นที่ไม่ต้องคิดอะไรมาก ทำตามหัวใจตนเองแม้มันจะผิดบาป อ้อนวอนเต็มกำลังเพื่อให้ได้รักมาครอบครอง ถึงสุดท้ายแล้วจะไม่สมหวัง...และยังสร้างบาดแผลใหญ่มาจนถึงทุกวันนี้

“สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่ป่า” เค้กวันเกิดขนาดหนึ่งปอนด์ปรากฏตรงหน้าเขาพร้อมเทียนวันเกิดที่บอกอายุเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งปี ดวงตาเรียวเบิกกว้างเล็กน้อยไม่คิดว่าจะได้เป่าเทียนท่ามกลางผู้คนที่เดินผ่านไม่หยุด ค่อยเหลียวมองร่างบางที่มานั่งข้างกาย

“นิว..” เรียกชื่อเธอเสียงเบา ทั้งยังไม่ยอมเป่าเค้กอีกต่างหาก

นิรดาเองก็ไม่ใช่คนหน้าหนาแต่เพื่ออยากฉลองวันเกิดกับเขาพร้อมนั่งดูจอภาพเคลื่อนไหวที่ตนลงทุนไปหลายหมื่น ถึงได้ทำใจกล้าถือเค้กมาให้เขาเองกับมือ โดยต้องทนต่อสายตาหลายคู่ซึ่งมองอย่างสนใจ

“อธิษฐานแล้วเป่าเทียนสิคะ คนมองเต็มเลยนิวอายเหมือนกันนะ” กระซิบเสียงเบาเล่นเอาพงพนาเกือบหลุดขำ แต่เขาก็ทำเพียงหลับตาไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเป่าเทียนที่เริ่มละลาย ไฟเล็กมอดดับเหลือเพียงฝุ่นควันกลุ่มน้อย

เทียนถูกดึงออกจากเค้กพร้อมคำที่เอื้อนเอ่ยจากปากหยัก แววตาคมไม่ห่างจากดวงหน้ามนเลยสักนิด

“ขอบคุณมากนะ..สำหรับของขวัญ” รับเค้กมาถือเอาไว้ จากนั้นก็นั่งตัวตรงแล้วมองหน้าจอที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ตอนนี้ฉายภาพโฆษณาแทนวิดีอวยพรวันเกิดของเขา

อาการปลื้มปริ่มของร่างสูงทำให้คนที่อุตส่าห์นั่งหาคลิปและตัดต่ออยู่นานสองนานต้องยิ้มกริ่ม หล่อนไม่เคยนั่งคิดเซอร์ไพรส์วันเกิดให้ใครเลย กับพี่สาวแค่อวยพร กับเพื่อนสนิทก็แค่ซื้อของขวัญเล็กน้อยให้เท่านั้น

คนที่พิเศษกว่าใคเรพื่อนเห็นจะมีแต่พงพนา...

“ยินดีค่ะ พี่ป่าไม่รู้ว่านิวเป็นแฟนคลับตัวยงของพี่เลยนะ นิวดูตั้งแต่หนังเรื่องแรกของพี่มาถึงละครเรื่องแรก ถ้าคิดถึงพี่ก็กลับไปดูอีกจนตอนนี้จะจำบทได้หมดแล้ว...” เมื่อมีความสุขก็กล้าพูดในเรื่องที่ไม่เคยบอกเขาสักครั้ง

ถึงจะคุยกันบ่อยแต่หล่อนไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่ตนเป็นแฟนคลับของเขา อยากเข้าหาในนามของหญิงสาวมากกว่าการใช้ตำแหน่งแฟนคลับเรียกร้องความสนใจ

ร่างสูงนิ่งพักหนึ่งเมื่อได้ยินเช่นนั้น มุมปากค่อยยกยิ้มโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน จากนั้นค่อยยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้หล่อน คนเจื้อยแจ้วจึงได้รีบปิดปากก่อนจะรู้สึกตัวว่ากำลังเปิดเผยความลับของตนเสียแล้ว

“ชอบพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ” คำพูดและแววตาพราวระยับที่จ้องมา สร้างความตื่นเต้นให้หล่อนเป็นอย่างมาก หน้าของเขาห่างเพียงคืบเดียวจนแทบจะเห็นรูขุมขน พลันดวงหน้าหวานแดงก่ำจนต้องเสหลบมองทางอื่น

“ชะ ชอบผลงานพี่มากๆ ค่ะ” น้ำเสียงตะกุกตะกักทำให้คนขี้แกล้งจำต้องกลับนั่งเหยียดตัวตรง ซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยดังเดิมไม่ให้หล่อนเขินอายไปมากกว่านี้

“ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดนะ พี่ไม่ได้ฉลองมานานแล้วรู้สึกว่าครั้งนี้มันมีความหมายมากเลย” ใช้นิ้วปากครีมของเค้กขึ้นมาชิม เห็นว่าอร่อยก็พยักหน้าพลางรีบกินคำที่สองอย่างรวดเร็ว เขาชอบของหวานเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ช่วงหลังเว้นห่างไปบ้างเพราะกลัวเรื่องโรคที่อาจเกิดกับตัวเองในอนาคต

“แค่พี่ป่าชอบนิวก็ดีใจแล้ว...รีบกินเค้กกันค่ะ”

“พี่อิ่มแล้ว..แต่ก็กินได้อีก” ถึงจะบอกอย่างนั้นแต่เขาก็ปากครีมเข้าปากเป็นคำที่สามแล้ว นิรดากลั้นยิ้มเมื่อเห็นเขาอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งความรื่นรมย์ ดูเหมือนตนจะเลือกเค้กไม่ผิด

“เดี๋ยวนิวกินเป็นเพื่อนนะ ระหว่างรอโปรเจควันเกิดของพี่” หล่อนหยิบช้อนออกจากถุงแล้วยื่นไปตรงหน้าเขา คนที่เคยใช้มือถึงกับชะงัก...ถ้ามีก็น่าจะให้ตั้งแต่แรก เขาใช้มือกินไปแล้วตั้งหลายคำ

หยิบอุปกรณ์การกินมาจากหล่อน แล้วเลือกจะเงยหน้ามองจอภาพสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ตอนที่ยังเป็นดาราเขาเคยฝันอยากมีภาพใบหน้าของตนขึ้นจอใหญ่แบบนี้สักครั้ง แต่มันก็ต้องมาพังทลายเพราะความรักที่ขาดการยั้งคิดซะก่อนจะโด่งดัง

เลือกเดินหันหลังให้วงการมายาแล้วไปต่างประเทศพร้อมมารดาที่แต่งงานกับเศรษฐีชาวอเมริกา พลิกชีวิตเขาจากหน้ามือเป็นหลังมือ กำลังทรัพย์เพิ่มจนสามารถทำตามความฝันในด้านธุรกิจ พ่อเลี้ยงรักและเอ็นดู มีน้องสาวต่างสายเลือดที่รักเขาเช่นเดียวกัน

เสียความรักไป...แต่ได้ครอบครัวเสียอบอุ่นมา

“ยังไม่หมดอีกเหรอ” เขานึกว่าเธอซื้อรอบเดียวเสียอีก ระหว่างนั้นก็ตักเค้กเข้าปากไม่หยุด เคี้ยวด้วยความอร่อยจนหญิงสาวตักเค้กแทบไม่ทัน

“นิวซื้อสามรอบค่ะ แต่ละรอบห่างกันสามสิบนาที...พี่ป่าจะรีบไปไหนหรือเปล่า เรานั่งดูทั้งสามรอบเลยได้ไหม” อ้อนตาปริบ อุตส่าห์เสียเงินไปแล้วก็อยากดูให้ครบทุกรอบ แต่เกรงว่ามันจะค่ำแล้วเบียดเบียนเวลาส่วนตัวของเขา

“ได้สิ พี่ไม่รีบไปไหนหรอก จะให้นั่งดูทั้งคืนยังได้เลย” คำหวานเหมือนตัวหลอกล่อแมลงน้อยไร้พิษสงให้เข้ามาดอมดม หล่อนไม่รู้ว่าสิ่งตรงหน้าคือน้ำผึ้งอาบยาพิษที่มีฤทธิ์ร้ายแรง

วิดีโอรอบต่อไปถูกฉายทำให้พวกเขาหันไปมอง รอยยิ้มของพงพนาที่แม้แต่เจ้าตัวยังอดมองด้วยความฉงนไม่ได้

ทำไมคนในนั้นถึงได้มีความสุขนะ...

“พี่ตอนนั้นกับพี่ตอนนี้ต่างกันมากหรือเปล่า” ถามราวกับคนละเมอ ดวงตาเรียวยังไม่ละจากหน้าจอ มีเพียงนิรดาที่ผละมามองเขาแล้วค่อยหันกลับไปจ้องภาพเคลื่อนไหวเพื่อวัดความแตกต่างของชายคนเดียวกันแต่อยู่คนละช่วงเวลา

“ไม่ค่อยต่างนะคะถ้าดูภายนอก แต่นิวว่าแววตาของพี่ป่าตอนนี้ดูสงบนิ่งมากกว่า เหมือนผ่านโลกมาเยอะ เจอเรื่องราวมากมายผู้คนหลากหลาย...จะว่ายังไงดีล่ะ เอาเป็นดูโตขึ้นกว่าเมื่อก่อนแล้วกันค่ะ” วิเคราะห์ตามความคิดเห็นของตัวเอง พลางเคี้ยวเค้กที่อยู่ในปากไม่ว่างเว้น

“พี่อายุเยอะก็ต้องโตขึ้นสิ”