๓ สาวสายเปย์ (๑)

๓

สาวสายเปย์

ผ่านเหตุการณ์น่าระทึกมาได้หล่อนก็กลายเป็นคนผวากับการเปิดประตูร้าน โชคดีที่เพื่อนสนิทกลับมาก่อนกำหนดจึงทราบเรื่องทุกอย่าง คอยอยู่เป็นเพื่อนหน้าร้านสองถึงสามวันแล้วค่อยย้ายกลับมาทำงานหลังร้านเหมือนเดิม

เพราะดูท่านิรดาจะมีกำลังใจดีอย่างพงพนาที่คอยโทรมาถามไถ่เสมอ ตอนเที่ยงก็นำอาหารมาให้กินอีกต่างหาก ยังเผื่อแผ่มาถึงนาถฤดีด้วย

ไม่อยากเชื่อว่าชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาจะทำอาหารอร่อย ประตูร้านเปิดออกยามเที่ยง พร้อมการมาของพงพนาที่ถือปิ่นโตเอาไว้ในมือ คนเฝ้าหน้าร้านถึงกับยิ้มแก้มปริแล้วลุกจากโต๊ะทำงานซึ่งตนกำลังร่างแบบเพื่อเดินมาหาเขา

“พี่ป่า...วันนี้ทำอะไรมาให้นิวกินคะ” เร่งรุดมายืนตรงหน้าเขาพร้อมฉีกยิ้มกว้าง เดี๋ยวนี้กล้าสบตาอีกฝ่ายแล้วจ้องไม่หลบ ชื่นชมความงดงามของใบหน้าตลอดเวลา พอได้รู้จักพงพนามากกว่าฐานะลูกค้าก็กลายเป็นสนิทสนมเหมือนพี่น้อง

แต่เธอไม่อยากได้สถานะน้องสักเท่าไหร่...

“มีต้มยำกุ้งกับไข่ข้นใส่กุ้ง...นิวบอกอยากกินไม่ใช่เหรอ พี่เลยลองทำไม่รู้ว่าจะกินได้หรือเปล่า ถ้าไม่อร่อยอย่าว่ากันนะ” มือหนายื่นปิ่นโตไปตรงหน้าหล่อน ไม่ใช่วันแรกที่ทำอาหารเที่ยงมาให้หญิงสาวกิน แต่มันติดต่อกันหลายวันตั้งแต่เกิดเรื่องราวน่าระทึก

กังวลว่าเธอจะกลัวจึงได้มาหาคอยอยู่เป็นเพื่อน พวกเขาถึงสามารถพูดคุยกันจนสนิทมากกว่าเดิม

“พี่ป่าทำทั้งทีมีเหรอจะไม่อร่อย นิวว่าอร่อยกว่าเชฟของโรงแรมห้าดาวทำอีกค่ะ” ตอบอย่างจริงใจเพราะหลังจากที่เธอได้ชิมอาหารฝีมือพงพนา ก็ต้องยกนิ้วโป้งเพื่อเป็นการชมเชย ได้กินทีไรเกลี้ยงชามตลอด ขนาดนาถฤดียังเอ่ยชมไม่ขาดปาก

เล่นเอาเธอยืดอกอย่างภาคภูมิใจเหมือนตัวเองเป็นคนทำ ซึ่งฝีมือการทำอาหารของหล่อนแย่มาก จนพี่สาวต้องบอกให้เลิกคิดเรื่องนี้ไปได้เลยถ้ายังสงสารท้องคนกิน

“ชมจนพี่จะลอยอีกแล้ว...อ่ะ เอาไว้กินกับนาถนะ” ยื่นมาตรงหน้าจนหล่อนรีบรับมาถือเอาไว้ มันเป็นปิ่นโตที่คุ้นเคยเพราะเขาทำมาให้กินตลอด แค่เห็นก็ต้องลอบกลืนน้ำลายลงท้องด้วยความหิวแล้ว ช่วงนี้ไม่ต้องได้เสียเงินซื้อข้าวเที่ยงกินเอง

ไหนจะได้พ่อครัวสุดหล่อมาเป็นคนทำอาหารให้กินอีก...มีใครจะสุขไปมากกว่าเธอ

“แล้วพี่ป่าไม่กินด้วยกันเหรอคะ”

“พี่มีงานต้องทำน่ะ นี่ก็รีบมาส่งข้าวแล้วจะกลับไปทำงานต่อ อร่อยหรือไม่อร่อยค่อยส่งไลน์มาบอก หรืออยากกินอะไรก็บอกได้เลย พี่จะหาสูตรแล้วทำมาให้นิวชิม” ความแสนดีของเขาทำให้นัยน์ตาหวานมองอย่างเพ้อพก

“ง่า...ทำไมพี่ป่าแสนดีแบบนี้ล่ะ” ขยับเข้าหาเขาเล็กน้อยพลางเอื้อมมือไปจับปลายเสื้อเชิ้ตแขนยาว เอ่ยชมด้วยความจริงใจทำให้ร่างหนานิ่งไปครู่หนึ่ง เขายกยิ้มมุมปากคล้ายแสยะยิ้มมากกว่าแต่หล่อนไม่ทันสังเกต

“พี่ไม่ได้แสนดีหรอก...แค่ทำตามใจตัวเอง ไปแล้วไว้เจอกันนะครับ” ประโยคแรกพึมพำกับตัวเองแล้วมองหล่อนนิ่ง ค่อยยิ้มให้หญิงสาวเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสงสัย

“ค่ะ นิวจะกินให้เกลี้ยงเลยนะ” ยกปิ่นโตขึ้นกอดแล้วมองเขายิ้มตาปิด

“ไว้ตอนเย็นพี่แวะมาเอาปิ่นโต...จะได้ไปส่งนิวที่คอนโดด้วย” เขาบอกเอาไว้กลัวหล่อนจะกลับบ้านก่อน พอเธอได้ยินดังนั้นก็พยักหน้ารัว ยิ้มแก้มแทบปริไม่ได้หุบยิ้มเลยยามอยู่กับพงพนา

เขาคือความสุขของเธอ...

“ค่ะ!”

ร่างสูงเดินออกจากร้านไม่ลืมหันมาโบกมือลาหล่อน ดวงตากลมมองตามเขาไม่วางสายตา เพ้ออยู่ตรงนั้นหลายนาทีจนนาถฤดีที่ออกมาจากหลังร้านต้องส่ายศีรษะ เธอทันได้ยินประโยคที่ทั้งสองคุยกัน รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลง

ไม่ใช่เพื่อนหล่อนคนเดียวที่คิดเองเออเอง แต่เหมือนฝ่ายชายก็น่าจะมีใจ ดูท่าความรักครั้งนี้ของนิรดาคงสมหวัง

“ไงจ๊ะแม่สาวคลั่งรัก วันนี้พี่ป่าทำอะไรมาให้แกกินอีกล่ะ” กอดไหล่แล้วมองดูปิ่นโตที่คนถือจับไว้แน่นเหมือนรักนักหนา

“ต้มยำกุ้งกับไข่ข้นใส่กุ้ง...แก ฉันเหมือนจะตายเพราะความรัก ทำไมเขาแสนดีแบบนี้ล่ะ...แกว่าเขาชอบฉันไหม” ผละห่างจากนาถฤดีแล้วเดินไปหน้าประตูเปลี่ยนป้ายหน้าร้านเป็นคำว่าปิด จากนั้นค่อยนั่งลงบนโซฟาสำหรับต้อนรับลูกค้า พลางเงยหน้าถามคนที่มายืนฝั่งตรงข้าม

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันก็คงบอกว่าไม่ แต่ตอนนี้เขาถึงขั้นทำอาหารเที่ยงมาส่งทุกวัน ไม่ให้เรียกว่ารักแล้วจะให้เรียกว่าอะไร ดันหลังเลย..เขาชอบแก” คราวนี้จากเพื่อนที่คอยห้ามกลายเป็นเข้าข้าง นิรดายิ่งใจชื้น

“ฮือ นาถคนดีของนินิว แกคิดเหมือนฉันสักที แล้วฉันควรลุยจีบเขาเลยดีไหมหรือว่ายั้งเอาไว้ก่อน แกแน่ใจไหมว่าเขาชอบฉัน” จ้องเพื่อนตาปริบเพื่อขอความคิดเห็น ถึงใจจะฟันธงไปกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นแล้ว

ว่าควรลุยจีบ...

“ก็ท่าทีเขามันบอกแบบนั้นว่าชอบ ฉันก็ดูคนไม่ค่อยเป็นแต่คิดว่าเขาน่าจะจริงใจนะ ถ้าลองดูก็ไม่เสียหาย..” จากที่ได้ลองคุยกับพงพนาไม่กี่ครั้ง ชายหนุ่มไม่น่าใช่คนที่เข้าหาเพื่อผลประโยชน์หรือมีเลศนัยสักหน่อย

“ใช่ไหม ลองดูสักครั้ง...ฉันจะลองจีบเขาแบบจริงจัง!” สีหน้ามุ่งมั่นแววตาจริงจังทำให้นาถฤดีแอบยิ้มกริ่ม

“ทำหน้าแบบนี้แสดงว่ามีแผนในใจใช่ไหม”

“จะว่าแบบนั้นก็ใช่...ใกล้ถึงวันเกิดของพี่ป่าแล้ว ฉันคิดจะเซอร์ไพรส์เขาน่ะ” แผนผุดขึ้นมาในหัวทันทีเมื่อคิดว่าควรทำอะไรเพื่อชายหนุ่ม แล้วคิดว่ามันต้องยิ่งใหญ่สร้างความน่าประทับใจแก่พงพนาอย่างแน่นอน

“ดูหน้าแกแล้วไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่เลย”

“น่าไว้ใจสิ ถ้าเขาเห็นจะต้องประทับใจในความทุ่มเทและทุ่มทุนของฉันมากแน่ๆ แล้วฉันก็จะมัดใจเขาอยู่หมัด!” แค่คิดว่าชายหนุ่มจะปลาบปลื้มแค่ไหนกับแผนการที่หล่อนทำให้โดยเฉพาะก็ยิ้มไม่หุบแล้ว คราวนี้แหละจะลองทุ่มกับผู้ชายในจอที่กำลังจะกลายเป็นตัวจริงบ้าง

ถ้าเขาไม่ประทับใจอย่ามาเรียกเธอว่านินิว!

ถัดจากวันนั้นไม่นานนัก หล่อนก็นัดเขาออกมากินข้าวข้างนอก แล้วพาขึ้นรถไฟฟ้าค่อยออกมาตรงทางเชื่อม แล้วมองจอขนาดใหญ่ของห้างสรรพสินค้าฝั่งตรงข้าม เลือกพาเขานั่งลงตรงเก้าอี้ตัวยาวเพื่อรอเวลา

พงพนาเหลียวมองคนข้างกายอย่างสงสัย หลังรับประทานอาหารอิ่มนึกว่าหล่อนจะอยากกลับเสียอีก ทว่านิรดาเลือกพาตนขึ้นขนส่งมวลชนเพื่อมานั่งมองท้องฟ้าอย่างนั้นเหรอ บางทีเขาก็เดาความคิดของหญิงสาวไม่ออก

“นิวพาพี่มาที่นี่ทำไมเหรอ” นั่งสักพักค่อยถามคนที่กำลังยุ่งอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ เหมือนกำลังพิมพ์อะไรบ้างอย่างแต่เขาก็ไม่เสียมารยาทอ่าน ทำเพียงนิ่งเงียบเป็นสองนานค่อยเอ่ยถามยามที่นิรดาเงยหน้าจากจอสี่เหลี่ยม

“เดี๋ยวจะให้ดูของขวัญที่นิวตั้งใจทำให้พี่ป่าค่ะ ไม่รู้ว่าพี่จะชอบหรือเปล่า...แต่นิวทำจากใจเลยนะคะ” ยืดอกอย่างภาคภูมิใจ ไม่ลืมนำเสนอด้วยการผายมือไปยังตึกตรงข้าม แต่เหมือนเขาจะไม่เข้าใจสิ่งที่หล่อนต้องการสื่อ

“ของขวัญ...ทำไมต้องให้ของขวัญพี่ล่ะ” พงพนายังคงทำหน้าสงสัย ไม่เข้าใจว่านิรดาจะให้ของขวัญตนเนื่องในโอกาสอะไร เล่นเอาคนที่ตั้งใจนั่งทำวิดีโอทั้งยังตัดต่ออยู่เป็นวันลอบถอนหายใจ มองแววตาคมแล้วก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายคงลืม

“วันนี้วันเกิดพี่ป่าไงคะ อย่าบอกนะว่าลืมวันเกิดของตัวเอง”

“อ้อ จริงด้วย วันเกิดพี่นี่น่า...พี่ลืมวันเกิดตัวเองไปสนิทเลย ช่วงนี้กำลังยุ่งกับงานเลยไม่ได้สนใจวันเกิดเท่าไหร่ ถ้านิวไม่บอกพี่ก็คงไม่รู้” ปากหยักเผยอเล็กน้อยยามนึกได้ว่าเป็นวันเกิดของตน เขาทำงานลืมดูวันคืน หากหล่อนไม่บอกก็คงลืมไปเสียสนิท

“แสดงว่าพี่ป่ามาฉลองวันเกิดกับนิวเป็นคนแรกใช่ไหม” ถามด้วยความตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกายจนเขาเผลอมองนิ่งอย่างหลงใหลไปชั่วขณะ ค่อยตอบรับเสียงเบาโดยไม่ละสายตาจากดาวพร่างพรายที่ส่องประกายในนัยน์ตาสีเข้ม