8 เรียนการแสดง

สิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มมาดเสี่ยถึงกับสูดปากก็คือ ความใหญ่อูมฟูมที่ร่องหว่างขา ตรงนั้นทำให้เขาถึงกับใจเต้นแรง

มันใหญ่อวบ แต่ละข้างมีขนาดที่เห็นแล้วอดใจไม่ไหว เขาโน้มตัวลงไป แล้วสัมผัสเรือนกายด้วยความใคร่ในกามารมณ์

“ใจเย็น ๆ ก็ได้ค่ะ เกศหายใจไม่ออกนะ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จะทำให้เกศสบาย และมีความสุขที่สุด”

“พี่ต้องป้องกันด้วยนะ ไม่อย่างนั้นเกศไม่ยอม”

เกศราให้หนุ่มมาดเสี่ยป้องกันตัวเอง เพื่อความปลอดภัยของทั้งสองคน ซึ่งเขาก็ทำตามอย่างว่าง่าย

“ได้ครับ ผมจะจัดให้เต็มที่เลย”

เมื่อชายหนุ่มพูดจบ เขาก็เข้าไปนัวเนียร่างอวบด้วยความต้องการในเพศรส ซึ่งเกศราก็ตอบสนองเป็นอย่างดี ความจริงเธอไม่เกี่ยงว่าผู้ชายจะรูปร่างแบบไหน ขอแค่หน้าตาดี และมีสิ่งที่ช่วยให้เธอได้รับความสุขจนถึงสวรรค์ชั้น 7 ก็พอ

เมื่อเจอการเล้าโลมสุดเร่าร้อนของผู้ชายคนนี้ รู้สึกชอบตัวรูปร่างที่ใหญ่ กอดแน่น และอบอุ่น จนอยากจะได้เขามาครอบครอง แต่เธอก็นึกถึงเหตุการณ์ข้างหน้า ถ้าเป็นดาราดังจริง ๆ เธอจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนไม่ได้ หรือจะมีแฟนจริง ๆ คงต้องออกนอกหน้า โดยจะต้องเป็นคนดัง ร่ำรวย หรือเป็นพระเอกอันดับต้น ๆ ของประเทศ

คืนนั้นในห้องของโรงแรม จบลงด้วยการที่เกศรามีความสุขถึงขั้นล่องลอยไปบนสวรรค์ และไม่กลับบ้าน แม้ซ้อแก้วผู้เป็นแม่โทรศัพท์มาตาม แต่เธอไม่สนใจที่จะรับ

เกศราไม่รู้ว่ามารดานอนไม่หลับทั้งคืน เพราะรอการกลับบ้านของเธอ

เรียนการแสดงไม่ยากและไม่ง่าย ถ้ามีความตั้งใจ สตาร์ได้รับคำชมจากอาจารย์หลายท่านว่าเก่ง ความจำดี ตีบทแตก ไม่ว่าให้เล่นอะไร ทำได้ทุกอย่าง เกศราอิจฉาเสียจนตาร้อนผ่าว จึงตั้งก๊วนขึ้นมาเพื่อที่จะทำลายชื่อเสียง

“เห็นยายเวอร์นั่นไหม”

“ใครกันเกศที่เวอร์ ที่นี่มีแต่คนเรียบร้อยทั้งนั้น”

เพื่อนในกลุ่มของเกศราถามด้วยความแปลกใจ และมองนักเรียนการแสดงทุกคน พร้อมกับส่ายใบหน้าไปมา

“แจง เธออย่าทำตัวเป็นคนดีนักเลยน่า ไม่เห็นเรอะ อาจารย์ชมแล้วชมอีก ว่าเล่นดีอย่างนั้นอย่างนี้ ฉันได้ยินแล้วแทบจะอาเจียนออกมาเสียเดี๋ยวนั้นเลยนะ”

เสียงแหลม ๆ จากสาวสวยดังขึ้น ก่อนที่จะปรายตาหันไปมองที่สตาร์ กำลังนั่งอ่านบทอยู่มุมหนึ่งของห้อง

“แม่นั่นไง ยายสตาร์น่ะ”

“อ๋อ ทำไมล่ะ ไม่เห็นจะทำตัวเวอร์ตรงไหนเลย น่ารักดีออก”

“โอ๊ย ! เบื่อ มีแต่คนชอบแม่นั่น สาธุขอให้ได้เล่นบทคนใช้ทีเถอะ”

“เกศ เธออยากเล่นบทคนใช้เหรอจ๊ะ”

“ว้าย ยายแจงบ้า ใครจะอยากเล่นแบบนั้น ฉันสวยขนาดนี้ ฉันไม่เล่นหรอกย่ะ เอาเป็นว่าถ้าพูดถึงแม่นั่นในแง่ที่ดีอยู่ล่ะก็ ฉันจะไม่คุยกับเธออีกเลย”

เกศรายื่นคำขาดให้เพื่อนด้วยเสียงห้วนจัด สะบัดหน้าพรืด แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่แคร์ใครจะมองว่าเป็นคนเรื่องมาก เพื่อนที่อยู่ในก๊วนเดียวกันต่างระอาใจ ไม่คิดว่าเกศราจะมีนิสัยแย่ ทุกคนคบก็เพื่อได้ทำงานร่วมกันเท่านั้น ไม่มีความจริงใจแต่อย่างใด

“พรุ่งนี้เราจะเล่นบทละครจริง ๆ เราจะคัดเลือกนางเอกก่อน”

“จริงหรือคะอาจารย์ เกศขอบทนั้นได้ไหมคะ”

เกศราเข้ามาประจบประแจงทันที ทำท่าจะถอดแหวนทองเกลี้ยงส่งให้ แต่อาจารย์ผู้สอนหันหน้าหนี พูดออกมาให้ได้ยินกันทั่ว

“ใครจะได้บทอะไรนั้น อยู่ที่ความสามารถ ต้องเล่นให้เต็มที่ เข้าถึงบทให้มากที่สุด เราไม่ใช้เส้นในการจับคนมาเล่นละคร”

อาจารย์กล่าวจบทำสีหน้าบึ้ง ๆ แล้วชวนคณะอาจารย์เข้าไปในห้องโดยเร็ว เกศราชักสีหน้าไม่ชอบใจ เม้มปาก กระทั่งเห็นแจงอยู่ใกล้ ๆ เกศราจึงกระซิบกระซาบ

“เธอคิดว่าใครจะได้เป็นนางเอก”

เกศราถามจริง และยิ้มให้สวยที่สุด แจงมองอย่างงง ๆ

“ก็ต้องผ่านการคัดเลือก อันดับแรกหน้าตาและความสามารถ”

“ฉันนี่แหละจะเป็นนางเอก”

เกศราตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ

“งั้นก็ต้องเหนื่อยหน่อย เพราะจะต้องฝ่านคู่ต่อสู้อีกหลายคน”

“รวมทั้งเธอด้วยหรือเปล่า”

เกศราถลึงตาใส่แจงก่อนที่จะยิงคำถามออกไป แต่ไม่ได้รับคำตอบ นอกจากยิ้มหยันแล้วหมุนกายเดินจากไป เกศราแทบจะกรี๊ดออกมาเสียเดี๋ยวนั้น เธอหันซ้ายแลขวา ไม่สบอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง คิดว่าจะต้องได้เป็นนางเอกแต่เพียงผู้เดียว

“ผมคิดว่าคนที่เหมาะจะเป็นนางเอกของวันพรุ่งนี้ สตาร์คนเดียวเท่านั้น”

อาจารย์สอนการแสดงเอ่ยขึ้นด้วยความมั่นใจ

“นั่นสิคะ ฉันเห็นด้วย บรรดาผู้ที่มาเรียนการแสดง ไม่มีใครที่เก่งเกินสตาร์ไปได้”

อาจารย์สอนการแสดงอีกคนได้กล่าวสมทบขึ้น

“ผมสนับสนุนครับ”