ตอนที่ 7 (ต่อ)

“เผด็จการ!” ปิ่นมุกเอ่ยขึ้นเสียงดังเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมา

ทุกคนมีท่าทางตกใจมาก ที่หญิงสาวสวนกลับเหมราชไปแบบนั้น ป้าอรรีบจับแขนคนร่างเล็ก แล้วกระตุกเตือนเบาๆ

“อย่ามาปากเก่งกับฉันนะปิ่นมุก ถ้าไม่อยากโดนดีอีกละก็…”

เหมราชหันมาพูดกับเธอ พร้อมกับพูดขึ้นและลากเสียงให้เธอคิดถึงสิ่งที่เขาบอกบนห้องเมื่อสักครู่

หญิงสาวถึงกับหน้าถอดสีหลังจากที่เขาบอก เธอยกมือขึ้นปิดปากโดยอัตโนมัติ จนเหมราชเห็นก็หัวเราะในลำคออย่างชอบใจ

“เก่งให้ได้ตลอดแล้วกัน ให้เธอไปนอนที่ห้องเก็บของ เพราะห้องแม่บ้านเต็มหมดแล้ว นอนได้ก็นอน นอนไม่ได้ก็ต้องนอน” เขาพูดกับเธอก่อนจะหันไปบอกป้าอรอีกครั้ง โดยไม่กล้ามีใครขัดใจ

“ส่วนแกธนิน ว่างมากหรือไงถึงได้มานั่งเล่นอยู่นี่ กำชับพวกการ์ดของเราให้ดูแลความปลอดภัยให้ดี อย่าให้ใครเข้ามาหรือออกไปได้ ไม่งั้นฉันเอาตาย” เมื่อหันไปต่อว่าพร้อมกำชับธนินเสร็จแล้ว เขาก็เดินออกจากห้องครัวไป

“คุณปิ่นมุกอยู่ได้นะครับ” ธนินถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีทางเลือกนี่นะ อยู่ไม่ได้ก็ต้องอยู่ “ หญิงสาวได้แต่ยิ้มสมเพชตัวเอง จริงอย่างที่เขาว่า เธอมันก็แค่คุณหนูตกอับเป็นแค่ลูกเศรษฐีตกยากที่ไม่รู้ว่าจะถูกอาของตัวเองตามฆ่าเมื่อไร

“เอ่อ ไหนๆก็ต้องอยู่ด้วยกันแล้ว ป้าชื่อป้าอรนะ ส่วนนี่แตงกวาหลานสาวป้า” ป้าอรพูดขึ้นเมื่อเห็นทุกคนเงียบไป

“สวัสดีอีกครั้งนะคะป้าอร หนูชื่อปิ่นมุก เรียก ปิ่นก็ได้ค่ะ”

หญิงสาวหันไปยกมือไหว้และยิ้มอย่างน่ารักให้ป้าอร ก่อนที่นางจะแนะนำคนอื่นๆที่อยู่ในครัว หญิงสาวรู้สึกใจชื้นขึ้นมาอีกนิดหนึ่งที่อย่างน้อยก็ยังมีคนดีๆ ไม่ใจร้ายเหมือนซาตานร้ายคนนั้น

“ส่วนผมธนิน เรียกว่านินก็ได้ครับ” ชายหนุ่มแนะนำตัวอีกรอบพร้อมยิ้มอย่างเป็นมิตรให้หญิงสาว

หลังจากพูดคุยทำความรู้จักกับทุกคนแล้ว ป้าอรก็พาปิ่นมุกมาที่ห้องเก็บของตามคำสั่งของคนเป็นเจ้านาย

“หนูปิ่นจะอยู่ได้มั้ยลูก ไปนอนห้องป้าก่อนดีกว่ามั้ย พรุ่งนี้ทำความสะอาดให้เรียบร้อยแล้วค่อยมาอยู่” หญิงชราพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใยปนสงสารร่างบาง

“ไม่เป็นไรค่ะป้า เดี๋ยวเขารู้เข้า ป้าจะเดือดร้อนนะคะ ปิ่นอยู่ได้ไม่ต้องห่วง” หญิงสาวตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม

แม้จะแอบหวั่นในใจตามประสาคนไม่เคยลำบาก แต่เธอจะไม่ยอมให้ใครมาเดือดร้อนเพราะเธอแน่

คิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงเข้าไปในห้องเพื่อจัดการทำความสะอาดโชคดีที่ฝุ่นไม่เยอะ และไม่ค่อยมีของเท่าไหร่ เพราะปกติจะมีคนมาทำความสะอาดบ่อยๆ อยู่แล้วถึงแม้จะเป็นห้องเก็บของ เพราะมารดาของเจ้าของบ้านเป็นคนระเบียบจัด ทุกอย่างในบ้านจึงต้องไร้ที่ติ แม้จะไม่ใช่บ้านที่พวกเขาอยู่ประจำก็ตาม แต่เพราะความรักสันโดษของลูกชายที่มักจะมาอยู่ที่นี่ประจำเพราะสงบไม่วุ่นวาย คุณหญิงดาริกาจึงจัดแม่บ้าน คนสวนมาอยู่ประจำที่นี่ เพื่ออำนวยความสะดวกแก่ลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ

ปิ่นมุกใช้เวลาในการทำความสะอาดห้องจนถึงเที่ยงคืนก็เสร็จเรียบร้อย เธอจึงจัดแจงปูที่นอนให้ตัวเอง พร้อมเปิดพัดลมตัวน้อยที่ป้าอรให้แตงกวายกมาให้ ก่อนจะล้มตัวลงนอน

ถึงแม้จะไม่ได้สะดวกสบายเหมือนกับชีวิตที่เธอเคยอยู่มาก่อน บวกกับความเหนื่อยเพลียจากเหตุการณ์ต่างๆ ที่เจอมาในวันนี้ จึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำให้คนตัวเล็กหลับสนิทไปโดยง่าย พร้อมกับน้ำตาแห่งความน้อยใจในโชคชะตาที่กำลังเล่นตลกกับชีวิตของเธอ…