บทที่ 8

นีนนารากำลังเสียใจที่ถูกปวรุตม์ทำร้ายจิตใจ จึงลืมตัวปล่อยให้อีกฝ่ายกอดและจุมพิตได้ครู่เดียวก็ผงกหัวขึ้น มือเล็กๆ กำหมัดแน่นแล้วเสยตรงคางบึกบึนของสารวัตรหนุ่มเต็มแรง

“นี่แนะ! ไอ้สารวัตรมือไว ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้” นารากัดฟันเอ่ยสั่งเสียงดัง ใบหน้างามแดงก่ำด้วยความโกรธ

“โอ๊ย!...ยัยนารา”

ปวรุตม์ร้องลั่นมือใหญ่คลายอ้อมแขนออกยกขึ้นลูบตรงคาง เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้แต่ต่อยได้หนักชะมัด! พอแขนแข็งแรงคลายออก นาราก็กระโดดผลุงลงจากเถียงนาถอยไปตั้งหลักไกลๆ

“ยายนารา กี่ปีๆ ก็ยังแสบเหมือนเดิมนะ”

สารวัตรปวรุตม์จ้องมองนาราเขม็ง ความแก่นแก้วของเด็กสาวเมื่อ 5 ปีก่อนยังมีเหมือนเดิม แต่ความสวยสดใสกลับดูเปล่งปลั่งชวนพิศมากกว่าขึ้น

“ตัวเองก็เหมือนกัน กี่ปีๆ ก็ยังทำร้ายเขาเหมือนเดิม” นารายืนเท้าสะเอวจ้องสารวัตรหนุ่มไม่ลดละ เถียงกลับหน้าดำหน้าแดงไม่ยอมลดราวาศอกให้ง่ายๆ

สารวัตรหนุ่มถึงกับอึ้งอีกครั้งเมื่อเจอคำพูดตัดพ้อที่เป็นความจริงซึ่งเขาไม่อาจปฏิเสธได้ เขายังจำสีหน้าและแววตาที่เผยความเสียใจได้ติดตาในวันที่เขาเอ่ยปฏิเสธความรักที่เด็กสาวมอบให้ ในขณะนั้นนีนนารายังเด็กนักเป็นสาวแรกรุ่น เขาไม่แน่ใจว่าที่เด็กสาวบอกว่ารักเขานั้น...นารารักในตัวเขาจริงๆ หรือเป็นแค่ความหลง...

นีนนาราแอบสำรวจสารวัตรหนุ่มที่ตนเองหลงรักมาช้านาน นายตำรวจหนุ่มที่เพิ่งจบโรงเรียนนายร้อยมาใหม่ๆ ดูเท่ สมาทร์และว่าหล่อแล้ว ปวรุตม์ในขณะนี้ยิ่งดูหล่อเหลา ภูมิฐานน่าเกรงขามมากขึ้นกว่าเดิม ร่างสูงใหญ่กำยำดูบึกบึนคมเข้มดังชายชาติกรีกโบราณ มือใหญ่อบอุ่นที่ประคองกอด ริมฝีปากร้อนผะผ่าวที่ประทับจุมพิตเมื่อสักครู่ทำให้เธอใจสั่นไขว้เขวจนต้องรีบถอยห่างออกมาตั้งหลักเสียก่อน

“มาโคกสำราญทำไม” นีนนาราเอ่ยถามเสียงห้วนๆ เพื่อปิดบังความรู้สึกของตัวเองที่ยังรักคนเบื้องหน้าไม่มีเปลี่ยนแปลง

“มาประจำการอยู่ที่นี่และมาตามเรากลับบ้าน” สารวัตรหนุ่มลงมาจากเถียงนาเดินเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก

“ไม่กลับ ใครใช้ให้มา” นีนนาราก้าวถอยหลังไปทีละก้าว

“ฮึ!...” สารวัตรปวรุตม์ทำเสียงขึ้นจมูก “ถ้าคุณหญิงนวลพรรณไม่ไปขอร้องถึงบ้านไม่มีทางมายุ่งด้วยเด็ดขาด”

นีนนาราเบือนหน้าหนีเมื่อได้ยินคำพูดของปวรุตม์ต่อให้กี่ปีผ่านไปปวรุตม์ก็ยังทำร้ายเธอด้วยน้ำคำเหมือนเดิม

“ถ้าไม่อยากมายุ่งด้วย ตะกี้มาจูบเขาทำไม”

นาราถามตรงๆ ด้วยความโมโห แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าที่สารวัตรหนุ่มสวมกอดเธอไว้แน่นและมอบจุมพิตอันแสนอ่อนหวานเพราะความรักที่มีให้เธอ

สารวัตรปวรุตม์หน้าแดงก่ำเมื่อเจอคำพูดแทงใจดำ ใบหน้าคมหล่อเหลาปรับสีหน้าให้เรียบเฉยก่อนจะเอ่ยตอบแบบไร้ความรู้สึก

“ไม่ได้นึกพิศวาสเลยสักนิด ก็แค่อยากสั่งสอนคนปากจัดแก่นแก้วแบบเธอเท่านั้นเอง”

มักจะมีคำพูดที่ว่าผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจ แต่ใช่ว่าจะมีแค่ผู้หญิงเท่านั้น ชายชาติชาตรีอย่างปวรุตม์ก็โป้ปดมดเท็จปากไม่ตรงกับใจเหมือนกัน

“ทำไม? คนอย่างนีนนารามันไม่น่าพิศวาสเลยหรือไง” นาราเอ่ยถามอย่างโกรธๆ

“ก็ใช่นะสิ ตัวก็เตี้ยม่อต้อ ฟันก็เหยิน ใบหน้าก็ขี้ริ้วขี้เหร่ ผู้ชายที่ไหนจะรักลง”

สารวัตรปวรุตม์สวนกลับโดยไม่นึกถนอมน้ำใจคนฟังสักนิด แต่สิ่งที่สารวัตรหนุ่มพูดออกมากลับตรงข้ามกับคำพูดของเขาทั้งหมด นีนนาราไม่ได้เตี้ยม่อต้อดังที่ปวรุตม์ต่อว่า รูปร่างเธอสูงโปร่งเกินมาตรฐานหญิงไทยทั่วๆ ไป เอวบางคอดกิ่วอ้อนแอ้นดังนางอัปสรา ฟันหน้าที่เหยินนิดๆ ก็ถูกจัดจนเป็นระเบียบสวยงาม ใบหน้ารูปไข่คมสวยแต่ติดจะแก่นแก้วนิดๆ ดวงตากลมโตดำสนิทดูสุกใสแวววาวชวนเสน่หาจนทำให้หนุ่มๆ ในตัวอำเภอหลงรักหลายคนแล้วรวมถึง ‘ก้องภพ’ ลูกของส.ส.ชื่อดังผู้มีอิทธิพลคับจังหวัด

นีนนารากัดริมฝีปากแน่นจ้องเขม็งคนที่ปากจัดพอๆ กับความหล่อเหลา ‘คอยดูนะ มาหาว่าเราไม่มีเสน่หาไม่น่าหลงใหล นีนนาราคนนี้จะทำให้คนอย่างสารวัตรปวรุตม์หลงรักให้ได้’

ปวรุตม์ขยับตัวอย่างระแวดระวังเมื่อเห็นสายตายังกับพรานที่กำลังจ้องจะล่าเนื้อ เมื่อนีนนาราเดินหนีเขาก็เดินตามไปทันที

“จะไปไหน?” สารวัตรปวรุมต์จับแขนเนียนแล้วดึงไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเดินต่อ

“จะกลับบ้าน ปล่อย!” นีนนาราตวาดลั่น

“ไม่ปล่อย กลับพร้อมกันนี่แหละ” ปวรุตม์จับแขนเนียนไว้แน่นมือเหนียวยังกับตุ๊กแกนีนนาราสะบัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุดง่ายๆ

นีนนาราก้มลงมองพื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยหญ้าสีเขียวขจีอันอุดมสมบูรณ์ที่เธอกับสารวัตรหนุ่มกำลังยืนอยู่ ตอนแรก...กะว่าจะนอนคิดแผนล่าสารวัตรปากจัดสักคืนสองคืน แต่เห็นจะไม่ทันแล้ว ถ้าสารวัตรปวรุตม์เสนอมาเธอก็จะสนองไป...

“ไปพร้อมกันก็ได้” นีนนาราเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มหวานจนทำให้ปวรุตม์งันไปชั่วขณะ

“พี่รุตรอนาราสักครู่นะคะ” นาราเอ่ยบอกปวรุตม์เสียงหวานแล้ววิ่งไปหาชาวบ้านที่กำลังขึ้นมาจากการดำนา

“ป้าส้มเกลี้ยงคะ วันนี้นารากลับบ้านก่อนนะ คงไม่ได้ไปช่วยป้าทำกับข้าวเลี้ยงชาวบ้าน เดี๋ยวพรุ่งนี้นาราไปช่วยลงแขกที่ทุ่งนาของลุงสมศักดิ์” นารายิ้มบางๆ เอ่ยบอกป้าส้มเกลี้ยงกับลุงสมศักดิ์ที่กำลังขึ้นมาจากท้องนาพร้อมๆ กัน

“ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณตำรวจจะรอนาน พรุ่งนี้หนูนาราไปสายๆ ก็ได้ไม่ต้องรีบ”

ป้าส้มเกลี้ยงเอ่ยอย่างเอ็นดู มองข้ามบ่านาราไปยังนายตำรวจหนุ่มรูปหล่อที่ยืนพิงรถคันสวยรอสาวน้อย

นาราโบกมือลาให้ชาวบ้านทุกคนที่กำลังทยอยกันกลับบ้าน หญิงสาวเดินกลับไปหาปวรุตม์ ใบหน้างามซ่อนแววเจ้าเล่ห์ไว้แล้วยิ้มหวานให้สารวัตรหนุ่มพอเดินเข้าไปใกล้ นีนนาราก็เอื้อมมือไปจับมือใหญ่อบอุ่นมากุมไว้ ริมฝีปากบางรูปกระจับเอ่ยกับสารวัตรหนุ่มด้วยน้ำเสียงไพเราะอ่อนหวาน

“กลับหรือยังคะพี่รุต นาราเหนื่อยทั้งวันแล้วอยากกลับไปอาบน้ำอาบท่า พี่รุตเองก็เหม็นไปทั้งตัว” นารายิ้มกว้างพลางยื่นหน้าเข้าไปดมแถวๆ อกกว้างที่ยังมีคราบดินโคลนเปรอะเปื้อนอยู่

สารวัตรปวรุตม์ผงะถอยหลังไปก้าวหนึ่งเมื่อเจอท่าทางที่เปลี่ยนไปแบบกะทันหันของยายตัวแสบ เมื่อสักครู่ เขาจับแขนนาราไว้แน่น แต่คราวนี้นารากลับเป็นฝ่ายจับแขนเขาไว้เสียเอง ปวรุตม์เริ่มกลัวกับทีท่าของนาราจึงเดินหนีกำลังจะขึ้นไปนั่งด้านหน้ารถ แต่นาราก็ดึงแขนแข็งแรงไว้เสียก่อน

“นั่งด้านหลังด้วยกันสิค่ะ”

นาราเอ่ยชวนเสียงหวาน นัยน์ตากลมโตเต้นระริกด้วยความขบขำแทบปิดไว้ไม่มิด หญิงสาวแอบยักคิ้วให้ดาบผิวที่กำลังมองมาอย่างยิ้มๆ

“ขึ้นไปก่อนสิ” ปวรุตม์ยืนนิ่งไม่ยอมขึ้นไปบนรถแลนด์โรเวอร์ง่ายๆ

นาราแกล้งยิ้มหวานแล้วขึ้นไปนั่งด้านหลังรถ แต่แทนที่จะขยับไปนั่งริมสุดติดกับประตูอีกด้าน พอขึ้นไปบนรถแล้วนาราก็นั่งแปะที่เบาะแรก

“ยายนารา ขยับไปสิ นั่งปั้นจิ้มปันเจ๋ออยู่แบบนี้แล้วพี่จะเข้าไปนั่งด้วยได้ไง” ปวรุตม์เอ่ยต่อว่าชักจะไม่แน่ใจว่านารากำลังเล่นเกมส์อะไรอยู่

“ขยับก็ได้ ขึ้นมาสิคะ” นาราเขยิบถอยไปนิดเดียวซึ่งมีที่วางให้ปวรุตม์นั่งไม่มากนัก

สารวัตรปวรุตม์ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถอย่างเสียไม่ดาย ร่างสูงใหญ่บึกบึนของนายตำรวจหนุ่มแทบจะแบนติดประตูรถ ส่วนอีกด้านของร่างกายก็แนบชิดกับร่างนุ่มหอมกรุ่น

ปวรุตม์พยายามตั้งสมาธิไม่สนใจร่างบอบบางที่ขยับอยู่ไม่เป็นสุข ทุกคราที่นีนนาราขยับตัว ปวรุตม์ถึงกับสะดุ้งเฮือกกัดริมฝีปากแน่นเพราะลำตัวนุ่มๆ สะโพกผายมล ต้นขาเนียนจะเสียดสีกับร่างสูงใหญ่กำยำของเขาแทบจะตลอดเวลา แถมใบหน้างามๆ ก็คอยแต่ชะเง้อมองที่ตัวเขา ปวรุตม์จ้องมองริมฝีปากบางรูปกระจับสีแดงระเรื่อหอมหวานแล้วอยากจะดึงร่างบางเข้ามาประทับจุมพิตให้หายอยาก แต่เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกๆ แล้วเซหันไปมองทิวทัศน์ข้างทาง

นีนนาราเห็นอากัปกริยาของคนตัวใหญ่แล้วก็แอบหัวเราะขำ เอนศีรษะไปซบตรงบ่ากว้างแล้วแกล้งเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยล้า

“ดำนามาทั้งวัน เหนื่อยจังเลยค่ะ ถึงบ้านเมื่อไหร่พี่รุตปลุกนาราด้วยนะ”

“นารา!”

สารวัตรปวรุตม์เรียกเสียงหนักๆ ผลักศีรษะกลมทุยที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมดำขลับยาวเงางามออกจากบ่าตนเอง นาราก็ไม่ยอมเหมือนกันพอปวรุตม์ผลักศีรษะเธอออก หญิงสาวก็เอนไปซบใหม่ คราวนี้ไม่ใช่แค่ศีรษะกลมทุยที่ซบบนบ่า นาราเอนไปทั้งตัว ร่างนุ่มๆ เอนไปพิงร่างแข็งแกร่งแล้วหลับตาลง คราวนี้เธอทำเพราะเหนื่อยล้าจริงๆ

สารวัตรปวรุตม์ชะงักมือที่กำลังจะผลักนีนนาราเมื่อเห็นท่าทางเหน็ดเหนื่อยที่เผยออกมาจากใบหน้าเนียนสวย มือใหญ่อบอุ่นเปลี่ยนไปโอบกอดร่างบางไว้พลางแอบสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเส้นผมนุ่มสลวยที่ซบอยู่ตรงบ่ากว้าง นีนนารายิ้มบางๆ ขณะที่หลับตารู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาเมื่อแขนแข็งแรงโอบกอดรอบเอวบางคอดกิ่ว