เลขาภรรยาข้ามคืน(1)

ตอนที่ 3

เลขาภรรยาข้ามคืน

“คุณออกมาหาผมหน่อยได้ไหมแต่ผมคงไม่ได้เข้าไปรับหรอกนะเอาเป็นว่าผมจะรอคุณอยู่ลานจอดรถของที่บริษัท”

ตุลาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะไปที่ไหนหรือควรจะไประบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ใครฟังแล้วคนแรกที่เขาคิดถึงก็คือน้ำขิง ผู้หญิงที่เขาเคยไม่ชอบหน้าและมองว่าเธอเป็นเด็กไม่รู้จักโต

ตุลาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเวลานี้เขากลับต้องการให้เธอมารับฟังถึงแม้ว่าเธอจะไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยแต่ทุกครั้งที่ได้อยู่กับน้ำขิงเจ้านายอย่างเขากลับรู้สึกสบายใจ

“มีอะไรเกิดขึ้นหรือคะถึงได้โทรมาเวลานี้”

เลขาสาวรู้สึกงัวเงียเมื่อถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยเสียงโทรศัพท์เพราะตอนนี้ใกล้เวลาจะตีหนึ่งแล้ว

“มันคงดึกไปจริง ๆ เธอเองก็เป็นผู้หญิงคงไม่เหมาะที่จะออกมาในเวลานี้...ไม่เป็นไรผมไม่มีอะไรหรอกแค่รู้สึกว่าไม่อยากอยู่คนเดียว”

เจ้านายนึกขึ้นมาได้ว่าถึงแม้ว่าน้ำขิงจะเป็นเลขาของเขาแต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสามารถโทรเรียกเธอมาเมื่อไหร่ก็ได้เพราะตอนนี้เป็นเวลาที่ดึกมากแล้วแต่สุดท้ายยิ่งสาวกลับตัดสินใจที่จะออกมาตามคำขอร้องของเจ้านายด้วยความเป็นห่วง

“ขอบคุณนะที่ยอมออกมา ผมว่าเราไปหาที่สงบคุยกันดีกว่าที่นี่คงไม่เหมาะแน่คุณเตรียมชุดทำงานพรุ่งนี้มาแล้วใช่ไหมจะได้ไม่ต้องย้อนไปบ้านอีก”

ตุลาเริ่มพูดทันทีเมื่อหญิงสาวเข้ามานั่งข้างเขาและปิดประตูรถจาสนิทพร้อมกับวางชุดเสื้อผ้าสำหรับใส่ทำงานในวันพรุ่งนี้ไว้ด้านหลังเบาะตามที่ทั้งคู่ได้ตกลงกันไว้ในโทรศัพท์

คอนโดมิเนียมพี่ตุลาตั้งใจซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดของภรรยาโดยที่เขาเก็บคอนโดนี้ไว้เกือบ 2 ปีแล้วแต่ยังไม่เคยมีโอกาสได้บอกกับนิดาเพราะไม่ว่าจะวันเกิดปีไหนของหญิงสาวเธอก็ไม่เคยมีเวลาให้กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี คอนโดมิเนียมหลังนี้จึงยังคงเก็บเป็นความลับ

“ผมพาคุณมาที่นี่เพราะมันดูเป็นส่วนตัวและคุณก็จะได้อาบน้ำเพื่อไปทำงานพรุ่งนี้ไม่ต้องรีบล่ะเพราะผมจะโทรเข้าไปบริษัทว่าคุณออกมาทำงานข้างนอกกับผม”

ชายหนุ่มยังคงไม่เริ่มเล่าเรื่องที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องโทรตามเลขาสาวออกมากลางดึกแบบนี้ซึ่งน้ำขิงเองก็ได้แต่มองหน้าเจ้านายด้วยความไม่สบายใจและอยากจะรู้เหลือเกินว่าเรื่องราวทั้งหมดมันกำลังเกิดอะไรขึ้น

“คุณตุลาคงไม่ได้โทรตามน้ำขิงมาเพื่อจะให้มาดูคอนโด ใช่ไหมคะ อะไรกันที่ทำให้คุณตัดสินใจโทรเรียกฉันมากลางดึกแบบนี้ คุณรู้ไหมว่าฉันทั้งเป็นห่วงแล้วไม่สบายใจเมื่อได้ยินน้ำเสียงของคุณ”

คนพูดไม่ได้รู้สึกว่าคำพูดของเธอมีคุณค่าทางจิตใจกับใครเลยเพราะมันเป็นเรื่องความปกติมากที่เราย่อมจะเป็นห่วงคนที่โทรมาในเวลาใกล้ตีหนึ่งด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเหมือนคนกำลังร้องไห้แต่สำหรับตุลาแล้วคำว่าเป็นห่วงที่เขาอยากได้ยินจากภรรยามานานแสนนานเขากลับได้ยินจากผู้หญิงที่เขารู้จักเธอในฐานะเลขาแค่เพียง 2 เดือนถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ทั้งคู่จะเคยรู้จักกันมาแต่ก็ไม่ได้สนิทสนมกันแบบที่กำลังเกิดขึ้นในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง

“ผมไม่ได้ยินคำว่าเป็นห่วงจากปากของธิดามานานเท่าไหร่กันนี่ ตั้งแต่ขนมจีนเกิดผมกับภรรยาเราก็เหมือนใช้ชีวิตกันไปวันๆก่อนหน้านี้ผมเคยคิดว่าตัวผมเองต่างหากที่คิดไปเองทุกคนย่อมมีหน้าที่และมีโลกอีกใบที่เราไม่ควรจะไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกันและกันแต่….”

ตุลาพูดได้ถึงเพียงเท่านี้เขาก็เลือกที่จะเดินไปที่ส่วนของครัวในคอนโดหยิบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ชายหนุ่มซื้อเตรียมไว้เพื่อฉลองในวันที่เขาพาภรรยามาที่นี่

ชายหนุ่มยกมันขึ้นดื่มแบบเพียวจนหมดแก้วและมันก็ไม่ใช่แค่เพียงแก้วเดียว น้ำขิงทนไม่ไหวต้องลุกไปดึงแก้วออกจากมือของเจ้านายเพราะเธอกลัวว่าเขาจะเมาก่อนที่จะทันได้เล่าให้เธอฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“แค่คุณจะต้องพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณ ถึงกับต้องใช้เครื่องดื่มแบบนี้มาช่วยเลยหรือคะ คุณรู้ไหมคุณเป็นเจ้านายที่ฉันนับถือและชื่นชมในความเก่งความกล้าในการตัดสินใจในทุกเรื่องแต่กับเรื่องครอบครัวทำไมคุณถึงอ่อนแอได้เพียงนี้...เลิกดื่มเถอะค่ะแล้วมีอะไรก็เล่าให้น้ำขิงฟังถึงแม้ว่าฉันจะช่วยอะไรคุณไม่ได้ไปแต่อย่างน้อยฉันก็พร้อมจะรับฟังและอาจจะมีความคิดดี ๆ ให้คุณได้เก็บไปคิดบ้าง”