เลขาภรรยาข้ามคืน(2)

“แค่คุณจะต้องพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณ ถึงกับต้องใช้เครื่องดื่มแบบนี้มาช่วยเลยหรือคะ คุณรู้ไหมคุณเป็นเจ้านายที่ฉันนับถือและชื่นชมในความเก่งความกล้าในการตัดสินใจในทุกเรื่องแต่กับเรื่องครอบครัวทำไมคุณถึงอ่อนแอได้เพียงนี้...เลิกดื่มเถอะค่ะแล้วมีอะไรก็เล่าให้น้ำขิงฟังถึงแม้ว่าฉันจะช่วยอะไรคุณไม่ได้ไปแต่อย่างน้อยฉันก็พร้อมจะรับฟังและอาจจะมีความคิดดี ๆ ให้คุณได้เก็บไปคิดบ้าง”

ตุลายอมส่งแก้วเหล้าทรงสูงให้คนตัวเล็กเพราะเวลานี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะมาเถียงอะไรกับเธอแล้วมันก็จริงอย่างที่น้ำขิงว่าอย่างน้อยเธอก็ช่วยรับฟังได้

ชายหนุ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในคืนนี้ก่อนที่เขาจะย้อนไปถึงความสัมพันธ์ของเขากับภรรยาที่เริ่มไม่เหมือนเดิมตั้งแต่วันที่ นิดาคลอดขนมจีนออกมา น้ำขิงตั้งใจฟังเธอเข้าใจดีว่าชายหนุ่มกำลังต้องการบอกเธอว่าทุกการเปลี่ยนแปลงของนิดาสาเหตุทั้งหมดก็มาจากความจริงในค่ำคืนนี้เธอมีผู้ชายอื่นมาโดยตลอดซึ่งผู้ชายคนนั้นไม่ได้เป็นคนใหม่ที่เข้ามาแต่เขากลับเป็นคนเก่าที่ไม่เคยหายไปจากชีวิตเธอเลย

“แล้วคุณจะไปสนใจอะไรกับคนที่ไม่ได้รักคุณ”

น้ำขิงคิดอย่างที่พูดจริง ๆ เพราะชีวิตของเธอ เธอไม่เคยมีความรักมาก่อน เธอไม่รู้จักความผิดหวังหรือสมหวังชีวิตของเธอ เธอรู้จักแค่ความรักที่พ่อและแม่มีให้ความฝันของเธอมีความหมายกว่าทุกสิ่ง เธอถึงไม่เข้าใจความรู้สึกของตุลาตอนนี้สำหรับเธอแล้วในเมื่อความรักมันคือทุกข์ เดินออกมาแล้วปล่อยให้นิดาได้ไปมีชีวิตของตัวเองน่าจะดีที่สุด

“พูดเหมือนง่าย ใครว่าผมไม่อยากปล่อยนิดาไป ผมพยายามแล้วแต่แค่คิดว่าจะไม่มีเธอผมก็อยู่ไม่ได้”

“ทำไมจะอยู่ไม่ได้ก่อนหน้านี้ คุณเกิดมาคุณก็ไม่มีภรรยา คุณมีแค่พ่อกับแม่แล้วก็ชีวิตของคุณเองที่ผู้มีพระคุณให้มาเท่านั้นคุณอย่าเอาข้ออ้างนี้มาใช้ในการทำร้ายตัวเองหรือทำร้ายคุณนิดาเลยเมื่อคุณรู้อยู่แล้วว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือเวลานานเท่าไหร่เธอก็ไม่มีทางรักคุณ ยอมรับความจริงเถอะค่ะเชื่อน้ำขิงคุณเจ็บวันนี้และอีกไม่กี่วันคุณจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่าทำตัวเป็นคนขี้แพ้...”

หญิงสาวยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ เธอกลับถูกปากหนาของอีกฝ่ายที่กำลังสั่นเครือเพราะรู้สึกเหมือนกำลังจะร้องไห้กดทับ ปากบางของเธอให้หยุดพูดทันที

สองมือหนาของเจ้านายดึงร่างเล็กที่นั่งอยู่เคียงข้างเขาบนโซฟานุ่มกลางห้องรับแขกเข้ามาโอบกอดแนบประชิดตัว จูบที่เร่าร้อนทำให้น้ำขิงเองอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าเธอจะทำอย่างไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วและเธอเองก็ไม่เคยได้รับสัมผัสนี้มาก่อน

“อื้อ...ปล่อยค่ะ”

หญิงสาวพยายามดิ้นจนสุดแรงในที่สุดเธอก็พาตัวออกจากพันธการของเจ้านายสำเร็จ สองมือเล็กดันร่างของตุลาลงไปล้มกองกับพื้น เธอควรจะวิ่งหนีแต่สุดท้ายเธอกลับวิ่งไปได้แค่ประตูและเปลี่ยนใจวิ่งกลับมาที่เดิมเมื่อเห็นว่าตุลาล้มไปกระแทกกับขอบโต๊ะที่วางอยู่ใกล้กับโซฟาและตอนนี้ศีรษะของเขาก็มีเลือดซึม

“น้ำขิงขอโทษ”

คนตัวเล็กรู้สึกผิดขึ้นมาน้ำตาของเธอไหลนองหน้า น้ำขิงใช้มือของตัวเองซับเลือดบนหน้าผากของเจ้านายซึ่งความจริงแล้วมันไม่ได้มีมากจนถึงขั้นที่เธอต้องรู้สึกตกใจแต่สำหรับน้ำขิงแล้วเธอไม่อยากทำให้ชายหนุ่มตรงหน้ารู้สึกเจ็บปวดเลยสักนิด

สาวน้อยโอบกอดตุลาไว้เพื่อหวังให้ชายหนุ่มรู้สึกดีขึ้นเพราะเรื่องราวที่เขาเล่าให้เธอฟังมันตอกย้ำว่าเขาเพิ่งโดนทำร้ายมาและตอนนี้เธอก็กำลังทำร้ายเขาเหมือนกัน

“อย่าทิ้งผมไปอีกคนนะ”

การกระทำที่ดูรุนแรงในตอนแรกทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าเธอไม่ชอบในการกระทำของเจ้านายแล้วไม่มีทางที่เธอจะยอมให้เขาลวนลามเธอแบบนี้แต่ในเมื่อตอนนี้ถ้อยคำที่เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนแอมันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นทำให้เธอรู้สึกมีความสำคัญ จากที่เป็นฝ่ายผลักเขาออกไปให้ไกลจากตัวแต่ตอนนี้กลายเป็นว่าร่างกายและหัวใจของน้ำขิงกับเรียกร้องที่จะโอบกอดชายหนุ่มไว้เพื่อให้เขารู้สึกได้ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอยังอยู่ตรงนี้

ตุลาสวมกอดคนตัวเล็กตรงหน้าเขาบรรจงหอมไปทั่วใบหน้าของหญิงสาวด้วยความรู้สึกเหมือนว่าเธอคือเรี่ยวแรงทั้งหมดที่จะทำให้เขายืนขึ้นได้ ปากหยักประกบปากบางทั้งสองฝ่ายตามยินยอมพร้อมใจที่จะให้ความสุขในค่ำคืนนี้เกิดขึ้น

ไฟสวาทที่เร่าร้อนถวิลหาในความอบอุ่นซึ่งกันและกันถึงแม้ว่าทั้งคู่จะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดจากความรักหรือความเหงาหรือความรู้สึกใด ๆ กันแน่ ร่างกายทั้งสองกอดกันพัลวันนัวเนีย ชายหนุ่มสอดใส่ลิ้นอุ่นเข้าไปในปากสีชมพูของหญิงสาวผู้ที่ไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน มือหนาค่อย ๆ ประคองคนตัวเล็กเข้าไปยังห้องนอนที่เขาตั้งใจว่าจะไว้เป็นห้องของเขากับภรรยาก่อนที่จะผลักตัวเธอลงกับเตียงนุ่มและบรรเลงหมดรักทันที

“อื้อ…”

เสื้อผ้าที่น้ำขิงใส่ออกมาเป็นเพียงแค่เสื้อเชิ้ตตัวจิ๋วกับกางเกงขาสั้นที่ยาวไม่ถึงเข่าไม่นานตุลาก็ใช้ความชำนาญในสถานะคนที่เคยผ่านการมีครอบครัวแล้วกำจัดสิ่งที่เป็นเครื่องบดบังเจ้าของร่างงามอรชรอ้อนแอ้นที่ขาวเปรียบดังปุยนุ่นที่ไม่เคยผ่านราคีคาวใดมาให้ออกไปจากเส้นทางที่เขาต้องการได้

สัมผัสที่เร่าร้อนแต่ดูอ่อนละมุนและมีความอบอุ่นอยู่ในนั้นทำให้หญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มสองมือลูบไล้แผ่นหลังของอีกฝ่ายรู้สึกเสียวซ่านไปหมดทั้งตัวเธอไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับเธอตอนนี้มันเรียกว่าอะไร เธอรู้แต่ว่ามันมีความสุขและเธอจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายหยุดกระทำนี้เด็ดขาด เวลานี้น้ำขิงลืมความถูกต้องทั้งหมดจากภายในหัวใจ หญิงสาวรู้แค่เพียงว่าตุลาต้องการเธอและเธอก็ต้องการเขา

ความเป็นชายที่ไม่ได้ปลดปล่อยอารมณ์พิศวาสมานานแสนนานเพราะหลายเดือนแล้วที่นิดาแทบจะไม่ยอมให้สามีได้หลับนอนด้วยและตุลาก็เป็นคนดีพอที่จะไม่นอกใจแต่สุดท้ายวันนี้เขากลับพ่ายแพ้ให้กับเลขาสาวตรงหน้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นผู้ชายเจ้าชู้แต่ความเหงาความเปล่าเปลี่ยวหัวใจและความพ่ายแพ้ที่เขาไม่สามารถสู้ต่อไปได้ทำให้หญิงสาวตรงหน้าเป็นเหมือนน้ำมันที่ราดลงในไฟสวาทที่ขุ่นอยู่ในหัวใจเขาไม่นานร่างกายทั้ง 2 ก็รวมกันเป็นหนึ่งประกาศให้โลกรู้ว่านับจากนี้ทั้งคู่เป็นสามีภรรยากันถึงแม้ว่ามันจะอยู่บนความไม่ถูกต้องแต่ในเวลานี้มันคือความสุขที่สุดสำหรับตุลาและน้ำขิง

“ไม่มีทาง ! ฝันไปได้เลยผมไม่มีทางอย่าให้คุณเด็ดขาด นิดาคุณคือภรรยาของผมและผมจะไม่ยอมให้คุณไปเป็นของคนอื่นจำไว้”

เสียงโวยวายของชายหนุ่มที่กำลังคุยโทรศัพท์ดังเข้ามาในห้องทำให้คนตัวเล็กที่กำลังนอนหลับเพราะความเหนื่อยที่เกิดจากกิจกรรมเมื่อคืนสะดุ้งจนสุดตัวและถ้อยคำที่เธอได้ยินมันตอกย้ำให้หญิงสาวรู้ได้ทันทีว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ไม่ได้มีความหมายอะไรกับเจ้านายของเธอเลยสุดท้ายแล้วเขาก็ยังคงเลือกที่จะรั้งภรรยาไว้ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่รักเขาแต่มันก็ไม่ทำให้เขารู้สึกเห็นคุณค่าในตัวเธอถึงแม้ว่าเธอจะยอมมอบทั้งใจทั้งกายให้เขาไปแล้วก็ตาม

น้ำขิงคว้าเสื้อผ้าและรีบชำระล้างร่างกายให้กับตัวเองเธอรู้สึกพ่ายแพ้และรังเกียจการกระทำของตัวเธอเองยิ่งรัก เธอคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคือความรักแต่สุดท้ายแล้วเธอกลับกลายเป็นแค่เครื่องระบายอารมณ์เท่านั้นความคิดของเธอทุกอย่างมันมืดไปหมดเส้นทางต่อไปนี้เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป ใจหนึ่งเธอก็อยากที่จะไปจากผู้ชายคนนี้แต่หัวใจของเธอมันบอกว่าเธอขาดเขาไม่ได้

น้ำขิงเข้าใจว่าความรักมันเป็นอย่างไรมันเหมือนอย่างที่ตุลาพูดจริง ๆ ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถปล่อยคนที่เรารู้ว่าเขาไม่เคยรักเราให้หายไปจากชีวิตเราได้

เสียงคนข้างนอกเงียบลงแล้ว หญิงสาวจึงค่อย ๆ เดินออกมา เธอพยายามทำเหมือนว่าเธอไม่ได้ยินถ้อยคำใด ๆ และพยายามที่จะไม่พูดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นก่อนที่จะขอร้อง ให้เขารีบพาเธอไปทำงานที่บริษัทโดยที่ทั้งสองคนแทบจะไม่พูดจาอะไรกันเลยระหว่างทาง