เลขาบนเตียง(2)

หญิงสาวที่กำลังจะรินไวน์ใส่แก้วเผลอทำหกเพราะไม่คิดเลยว่าจะมาได้ยินคำพูดนี้ ตลอดเวลาที่เธออยู่กับท่านประธานไม่เคยแสดงให้เห็นว่าเขารับรู้ความรู้สึกอะไรในใจเธอเลย

“ ไม่ค่ะ ! ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น”

กอหญ้ารีบวางขวดไวน์สองมือโบกไปมาปฏิเสธเพราะกลัวเหลือเกินว่าถ้าเจ้านายรู้ความจริงเขาอาจจะคิดว่าการที่เธอทำดีเพราะหวังให้เขามาสนใจ

“ผมยังยอมรับความจริงเลยทำไมคุณถึงไม่ยอมรับความจริงผมเห็นหมดแล้วนะสมุดบันทึกที่คุณจดไว้หรือแม้แต่รูปที่คุณแอบถ่าย”

หญิงสาวทำอะไรไม่ถูก เธอเข้าใจแล้วว่าในวันที่ไปต่างจังหวัดกับเขาแล้วเผลอลืมกระเป๋าไว้ในรถวันนั้นเขาคงค้นจนเจอสมุดบันทึกและได้เห็นภาพที่เธอแอบถ่ายเขาในโทรศัพท์และคงมีหลักฐานอีกมากมายที่เขาพอจะรู้ว่าจริงๆแล้วเธอแอบชอบเขามาโดยตลอด

“คุณ..จะทำอะไรคะ”

กอหญ้าไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อก็ถูกอีกฝ่ายผลักตัวเธอลงนอนหน้าโซฟาก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมาคร่อมร่างบางไว้สองสายตาประสานกัน ความรู้สึกของคนทั้งคู่ในเวลานี้มันคืออะไรต่างฝ่ายต่างก็ไม่เข้าใจรู้แค่เพียงว่าเสียงหัวใจของหญิงสาวที่กำลังถูกรุกรานมันเต้นแทบไม่เป็นจังหวะจนเหมือนจะหลุดออกมาเต้นข้างนอก

“ในเมื่อชีวิตผมมันไม่เหลือใครแล้วถ้าเธอจะยังปฏิเสธอีก...เธอก็ใจร้ายมากเลยรู้ไหม”

ความสับสนในหัวใจทำให้กอหญ้าได้แต่หลับตาปล่อยให้ ทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการของเจ้านาย ความชุ่มฉ่ำจากปากอุ่นที่ประกบลงบนปากนุ่มของเธอเป็นความสุขที่เธอไม่เคยรู้สึก น้ำตาไหลออกมาผ่านดวงตากลมโตทั้งสองของเลขาสาว เธอไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือความสุขหรือความเสียใจ

มือหนาแสนซุกซนลูบไล้สัมผัสกับเสื้อผ้าที่ตอนนี้กำลังถูกท่านประธานพยายามพามันออกไปให้พ้นจากเส้นทางปกปิดความขาวอวบของร่างอรชรที่ตอนนี้นอนยินยอมพร้อมใจเป็นของเขา

“ยอมรับได้หรือยัง...ว่าคุณรักผม”

สองสายตาที่สอดประสานกัน เนื้อแนบเนื้อที่ไร้เสื้อผ้าปกปิดทำให้หัวใจของกอหญ้าหลุดลอยเธอลืมความถูกต้องลืมศักดิ์ศรี รู้แค่เพียงว่าเวลานี้เธอกำลังอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายที่เธอรักเขามาตลอดเกือบ 3 ปี

“ฉันรักคุณปรเมศวร์ค่ะ”

สิ้นเสียงคำตอบปรเมศวร์ก็ทำตัวเหมือนเสือร้ายที่กำลัง หิวโหยเมื่อมีความงดงามอยู่ตรงหน้า สะโพกกลมโยกย้ายกระทบกันฟังดูแล้วคล้ายกับเสียงเกลียวคลื่นที่กำลังซัดเข้าฝั่ง ความบริสุทธิ์ของเนื้อนุ่มที่ยังคงความหวานในวัยแรกแย้มสร้างความสุขและ ชุ่มชื่นหัวใจให้กับคนที่เพิ่งผิดหวังจากความรักมา

“เธอสวยกว่าที่ฉันเคยมองไว้มาก”

ปรเมศวร์กระซิบข้างหูด้วยเสียงแหบพร่าก่อนที่มือแสนซุกซนนจะค่อยๆตวัดลัดเลาะยอดประทุมที่กำลังชูช่อรอรับทุกสัมผัสความสุขจากทั้งสองที่มอบให้แก่กัน จูบของชายหนุ่มผู้กำลังเสียใจค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาถึงจุดสวยงามแสนหวงแหนของหญิงสาวที่เธอรักษามันมาตลอดชีวิต

“จะ..ฉันเจ็บ”

ปลายเล็บเรียวงามจิกเข้ากับแผ่นหลังหนาเพื่อปลดปล่อยความรู้สึกที่ทั้งเสียวซ่านและทรมาน เมื่อตอนนี้แก่นกลายความเป็นชายของเขาเข้าไปแสดงความเป็นเจ้าของ เวลานี้เธอเสียความบริสุทธิ์ให้เขาแล้วด้วยความเต็มใจและความรักแต่สำหรับปรเมศวร์กอหญ้าไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังมองว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือความรักหรือแค่ความใคร่ไว้ให้เขาระบายอารมณ์กันแน่

เสียงลมหายใจหอบเหนื่อยของคนทั้งคู่ยังคงดังแข่งกันพร้อมกับอ้อมกอดที่อบอุ่นที่ท่านประธานโอบไว้ด้วยความรู้สึกที่ผ่อนคลายก่อนที่เสียงกระซิบที่แสนจะเจ็บปวดจะดังตามมา

“ผมคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคือความเต็มใจของเราทั้งคู่ คุณเองก็แอบชอบผมมานาน วันนี้ก็ได้สมหวังแล้วส่วนผมเองก็ถือว่า ตอบแทนที่คุณพยายามทำดีกับผมมาโดยตลอด

น้ำตาแห่งความเสียใจและไร้ค่าไหลออกมาอย่างพรั่งพรูผู้ชายที่นอนกอดเธอมองเธอเป็นเพียงแค่ที่ระบายอารมณ์ของเขาและสิ่งที่เกิดขึ้นเขาตีค่ามันเป็นเพียงแค่สิ่งที่เขาตอบแทนเธอเท่านั้น

ปรเมศวร์เดินออกจากคอนโดที่เขาพึ่งย่ำยีเจ้าของห้อง ชายหนุ่มหายใจยังไม่เต็มอกเพราะสำหรับลูกผู้ชายอย่างปรเมศวร์ไม่มีทางที่เขาจะไม่รับผิดชอบกับผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียแต่คำพูดที่หลุดจากปากมันเกิดจากความรู้สึกกลัวที่เขายังไม่มั่นใจว่าเขาสามารถอยู่กับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ดาวิกาได้หรือเปล่า

“ผมขอโทษ...กอหญ้า”

ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองแทนการขอโทษหญิงสาวออกไปเวลานี้เขาต้องการกลับไปทบทวนเพื่อหาทางออกที่ดีที่สุดกับสิ่งที่เกิดขึ้นถึงแม้เขาจะรู้ว่าคำพูดก่อนที่จะเดินออกมามันคงสร้าง ความเจ็บปวดให้กับกอหญ้าไม่น้อยแต่เขาก็พูดออกไปแล้วคงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้