เขาตีค่าเป็นราคา(2)

“ฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาก็คงซื้อได้ด้วยเงินที่ถูกหน่อยแต่ถ้าคุณจะไปซื้อคุณดาวิกาให้กลับมาแต่งงานกับคุณก็คงจะหลายล้านบาทกว่านี้นะคะ”

สาวน้อยยังไม่ทันจะพูดจบก็ถูกคนขับยกตัวขึ้นพาตัวเองเข้าไปแนบชิด ริมฝีปากอุ่นบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างหนำใจ เขาอยากให้เธอหยุดพูดไม่อยากได้ยินอีกแล้วว่าเขากลายเป็นผู้ชายที่ถูกผู้หญิงปฏิเสธ

“อย่าพูดแบบนี้อีกถ้าไม่อยากเสียตัว”

รถยนต์คันหรูขับมุ่งหน้าไปยังร้านชุดแต่งงาน ในระหว่างที่กอหญ้าเข้าไปลองชุดแล้วเดินออกมาให้ท่านประธานเห็นหัวใจของปรเมศวร์มันรู้สึกสั่นไหวเพราะภาพหญิงสาวที่ใส่ชุดตรงหน้ามันช่างสวยงามเหลือเกินเหมือนกับเธอถูกเสกสรรค์ให้รอเป็นเจ้าสาวของเขาอย่างตั้งใจ

“สวยงามมากเลยใช่ไหมคะ”

ทางร้านรับรู้จักปรเมศวร์แล้วว่ามีการเปลี่ยนตัวเจ้าสาวแต่ด้วยมารยาทก็ไม่กล้าถามอะไรและภาพของคนทั้งคู่ที่ยืนเคียงข้างกันมันช่างเหมาะสมในสายตาของทุกคนที่กำลังมอง

“ฉันขึ้นรถกลับเองดีกว่า”

กอหญ้าหันมามองชายหนุ่มแต่ไม่มีคำตอบใดเพราะเขาต้องการจะไปนอนกับเธอคืนนี้ ความเหงาความอ้างว้างและความสุขที่เกิดในค่ำคืนนั้นมันทำให้หัวใจของท่านประธานไม่สามารถอยู่คนเดียวได้อีก

ร่างบางที่นอนอยู่ข้างๆผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีและเป็นเจ้านายของเธอเวลานี้ เธอกำลังมีความสุขกับความหอมหวานและรสสวาทจนหลงลืมความรู้สึกที่เขาตีค่าเธอเพียงแค่ราคา 1 ล้านบาท

ความอบอุ่นจากสัมผัสของปากหนาไล่จูบตั้งแต่อกอิ่มลงมาถึงส่วนชุ่มฉ่ำที่พร้อมแก่การสอดรับ ร่างกายของคนทั้งสองเหมือนขี้ผึ้งที่เจอเปลวไฟแห่งความเร่าร้อนหล่อหลอมละลายรวมกันเข้าเป็นหนึ่ง

พายุที่พัดโหมด้วยความรู้สึกร้อนรุ่มในหัวใจของแต่ละคนค่อยๆทวีความรุนแรงทางร่างกายรวมกันเป็นหนึ่งเหลือทิ้งไว้แค่เพียงหยดน้ำฝนให้ชุ่มชื่นใจ

ปรเมศวร์นอนหลับไปแล้วด้วยความเหนื่อยจากกิจกรรมที่เพิ่งเกิดขึ้น ทิ้งไว้แค่เพียงคราบน้ำตาของเลขาที่วันนี้เธอทำหน้าที่เป็นเมียบนเตียงถึงเขาจะให้เธอเป็นเจ้าสาวในงานแต่งงานแต่เขาไม่ได้รักเธอ กอหญ้าตั้งใจว่าเธอจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับไม่ให้พ่อกับแม่ของเธอรู้เรื่องเด็ดขาดเพราะมันคงเป็นแค่เพียงงานแต่งกู้หน้าเมื่อสิ้นสุดงานนี้เธอกับเขาก็คงต่างคนต่างไปแล้ว