เจ้าสาวที่ทุกคนแปลกใจ

ตอนที่ 4

เจ้าสาวที่ทุกคนแปลกใจ

“ขอบคุณมากครับที่มาร่วมยินดีกับเราสองคน”

ปรเมศวร์ควงเจ้าสาวคนสวยเดินไปหาบุคคลสำคัญที่มาร่วมงานซึ่งแต่ละคนก็ล้วนแต่มองเจ้าสาวในค่ำคืนนี้ด้วยสายตาแปลกใจ

“คุณปรเมศวร์เก็บตัวเจ้าสาวเงียบเลยนะคะ ป้าไม่คิดเลยว่าจะเป็นสาวน้อยสุดสวยคนนี้”

ตัวแทนสาวสูงวัยในกลุ่มไฮโซพูดขึ้นอย่างมีมารยาทแต่สายตาท่าทางของคนที่ยืนข้างๆต่างพากันเบะปากส่ายหัวด้วยความเห็นว่าเจ้าสาวไม่ได้คู่ควรอะไรกับเจ้าบ่าวในค่ำคืนนี้เลย

“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”

“ผมขออนุญาตพาเจ้าสาวไปเข้าห้องน้ำก่อน ตามสบายเลยนะครับมีอะไรขาดตกบกพร่องแจ้งพนักงานที่ดูแลได้เลย”

ปรเมศวร์ไม่ยอมปล่อยให้เจ้าสาวไปเข้าห้องน้ำเพียงคนเดียว เพราะรู้ว่าตอนนี้กอหญ้ากำลังรู้สึกไม่พอใจกับสายตาทุกคนที่จ้องมอง

“ผมบอกคุณแล้วไงว่าไม่มีใครที่เราต้องแคร์ขอแค่งานนี้จบไปก็เท่านั้น”

“คุณพูดง่ายลองมาเป็นฉันดูบ้างไหม”

ไม่มีคำพูดใดจากเจ้าบ่าว เขาดึงตัวเธอเข้าไปไว้ในอ้อมกอดมือหนาลูบผมอย่างเข้าใจเพราะเขาเองก็ไม่ได้รู้สึกดีที่เห็นเจ้าสาวถูกมองแบบนั้น

“แล้วทุกอย่างจะผ่านไป”

เจ้าบ่าวช่วยดูแลความเรียบร้อยบนใบหน้าของเจ้าสาวที่เพิ่งผ่านการร้องไห้ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเดินออกจากห้องน้ำรวมสติ ใช้ความอดทนกับสิ่งที่พบเจอเพื่อให้งานนี้ผ่านไปได้ด้วยดี

“หาเจ้าสาวได้ไวมากเลยนะคะ”

เสียงทักทายที่แสนคุ้นเคยไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คือดาวิกา เธอมางานแต่งงานควงคู่มากับหนุ่มไฮโซนักเรียนนอก

“ไม่ได้หาเร็วหรอกครับ เธออยู่ข้างตัวผมตลอด”

ปรเมศวร์ไม่ต้องการให้ผู้หญิงที่ทิ้งเขามาพูดจาดูแคลนผู้หญิงที่เขาเลือกมายืนข้างในวันนี้

“ฉันจำได้แล้วที่แท้ก็เลขาคุณนั่นเอง จ้างมาแพงไหมคะ”

ดาวิกาเธอไม่ได้พูดออกไปด้วยความรู้สึกหึงหวงแต่มันเป็นลักษณะนิสัยส่วนตัวของเธอที่ชอบดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ

“คุณคงไม่รู้อะไร เราสองคนสนิทกันมานานแล้วเพียงแต่ตอนนั้นผมยังมีคุณอยู่ก็เลยไม่อยากจะทำให้เรื่องราวใหญ่โตแต่ก็ต้องขอบคุณนะที่เป็นคนบอกเลิกทำให้เราได้แต่งงานกัน”

ดาวิกายืนกำมือแน่นเธอมางานนี้เพื่อต้องการจะเยาะเย้ยปรเมศวร์ที่ในที่สุดเขาก็ไม่ได้แต่งงานกับเธอแต่กลายเป็นว่าชายหนุ่มกำลังพูดให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนที่ถูกทิ้งและถูกหลอกเสียอย่างนั้น

“เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากค่ะผีเน่าโลงผุอะไรจะเกิดมาคู่กันขนาดนี้”

ปรเมศวร์ปล่อยมือจากเจ้าสาวเดินเข้าไปใกล้ดาวิกาจนชายหนุ่มที่มากับเธอต้องรีบเดินมากัน

“ถ้าคืนนี้เจ้าสาวเป็นคุณก็คงจะเหมือนผีเน่ากับพ่อพระแล้วมั้งคับเพราะคุณต่ำเหลือเกินแล้ววันนี้ผมยังได้เห็นว่าคุณต่ำไปมากกว่าที่ผมคิดอีก”

กอหญ้าเห็นท่าไม่ดีเธอรีบจับมือเจ้าบ่าวดึงไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้แขกในงานรู้สึกสงสัยเพราะตอนนี้ท่าทางของดาวิกาเหมือนคนกำลังจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้

ทุกอย่างดำเนินไปตามขั้นตอนที่วางไว้อย่างเรียบง่ายในส่วนของพิธีเข้าหอพิธีส่งตัวไม่ได้มีพิธีการใดๆและบ้านของเขาก็ถูกเลือกเป็นหอ

“อุ้ย ! ขอบคุณค่ะ”

กอหญ้าที่กำลังพยายามใช้มือทั้งสองข้างรูดซิปชุดแต่งงานต้องตกใจเมื่อถูกมือหนาของเจ้าบ่าวมาช่วยกันดึงซิปรูดจนถึงส่วนล่าง

“ทีหลังมีอะไรที่ทำไม่ได้…ก็บอกผมนะ”

เจ้าบ่าวทำหน้าที่ถอดชุดแต่งงานที่ยาวลากไปจนถึงพื้นให้กับเจ้าสาวตัวเล็กที่ยังคงใช้มือทั้งสองข้างปิดส่วนบนของหน้าอกไว้ด้วยความอายถึงแม้ทั้งคู่จะมีความสัมพันธ์กันแล้วก็ตามแต่สำหรับหญิงสาวในวัยแรกแย้ม กอหญ้ายังไม่คุ้นชินกับการถูกสายตาของท่านประธานจ้องมอง

ค่ำคืนแห่งการเข้าหอทุกอย่างก็ยังคงหอมหวานเหมือนเช่นทุกอย่างที่ผ่านมาเพียงแต่วันนี้บทรักของทั้งคู่เกิดขึ้นบนเตียงนุ่ม คฤหาสน์หลังใหญ่มีเป็นบ้านของปรเมศวร์ ชายหนุ่มตัดสินใจให้เจ้าสาวของเขาย้ายเข้ามาอยู่เป็นการถาวรเพราะไม่อยากขับรถไปอยู่คอนโดกับเธอและในฐานะภรรยา กอหญ้าก็ควรจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น

“ทำไมลงมาแต่เช้า”

ปรเมศวร์ถามด้วยความแปลกใจเพราะตื่นมาก็พบที่นอนมีแค่ความว่างเปล่า ตอนแรกคิดว่าหญิงสาวคงลงมานั่งเล่นที่ชั้นล่างแต่เมื่อเขาลงตามมาจึงพบว่าเธอกำลังจัดการกับข้าวต้มบนโต๊ะอาหาร

“ฉันนอนไม่ค่อยหลับก็เลยลุกมาทำอาหารเช้าค่ะ”

คำตอบของหญิงสาวทำเอาเจ้าของบ้านหันไปมองตาแม่บ้านที่เป็นคนมีหน้าที่ทำอาหาร สายตาของป้าสูงวัยที่ยิ้มส่งมาให้แทนคำชื่นชมที่เจ้านายของเธอถึงแม้จะยังอายุไม่มากแต่ก็มีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนและสามารถทำหน้าที่ภรรยาได้อย่างดีแม้ในวันแรกของการแต่งงาน

“ถ้าเกิดผมติดใจฝีมือคุณขึ้นมาคงได้ทำทุกเช้าเลยนะ”

คู่แต่งงานข้าวใหม่ปลามันหันมาสบตาส่งยิ้มให้แก่กันช่วงเวลานี้มันช่างมีความสุขในความคิดของกอหญ้าแต่เธอก็ไม่ลืมที่จะบอกตัวเองว่าการแต่งงานครั้งนี้มันไม่ได้เกิดจากความรักสักวันมันคงมีวันสิ้นสุดเมื่อเขาได้เจอผู้หญิงที่เหมาะสมกว่านี้ เธอเองไม่ควรจะปล่อยหัวใจให้คิดว่าตัวเองเป็นภรรยาตัวจริงที่เขาต้องการ