ฤารักจะเป็นเพียงสิ่งต้องห้าม4

การฝึกปรือของเสี่ยวเหวินผ่านไปด้วยดี ทุกวันหลังจากทำงานเสร็จ เสี่ยวเหวินไม่พูดไม่จากับหลานฟาง หาทางปลีกตัวออกมาใต้ต้นหลิวริมน้ำร่ายรำกระบี่ลำพัง จอมยุทธ์หนุ่มแวะเวียนมาบ้างเป็นครั้งคราว เวลาส่วนมากอยู่กับหลานฟางที่มักจะมายามเย็นเสมอ เพื่อแวะเวียนมาพูดคุยกับจอมยุทธ์หนุ่ม หรืออาจารย์

สุรารสเลิศถูกยกมาวางไว้หน้าห้องพัก หลานฟางยืนยิ้มหวาน

“อาจารย์วันนี้วันเกิดฟลานฟาง อาจารย์วันนี้ดื่มเป็นเพื่อนหลานฟาง”

เสี่ยวเหวิน หายไปทั้งวัน วันนี้ดันโผล่มาที่พักจอมยุทธ์หนุ่มได้

“อาจารย์ หลานฟาง”ก้มโค้งคำนับ หลานฟางค้อนให้เสี่ยวเหวิน

“ทุกปี เจ้าต้องมีของขวัญให้ข้าตั้งแต่เช้ามืด ปีนี้กับหายหัวไปไหนทั้งวัน”

เสี่ยวเหวินยิ้มมองหน้าอาจารย์ด้วยความรู้สึกขอบคุณว่าสิ่งที่อาจารย์แนะนำได้ผลหลานฟางเริ่มคิดถึง รสชาติอาหารที่กินทุกวัน แต่ไม่ได้กินมานาน

“ข้า ...ข้าข้า ไปหาซื้อของขวัญให้เจ้าหลานฟาง”หยิบ ผ้าแพรสีสวยให้หลานฟาง

ที่รับไปอมยิ้มไป

“นับว่าไถ่โทษได้ดีทีเดียว ข้าหายโกรธแล้ว”

“ผ้าแพรผืนนี้ข้า สั่งให้เขาปักพิเศษเพื่อเจ้าเงินเก็บทั้งหมดที่มี ของปีนี้เชียวนะ” หลานฟางยิ้มกว้าง เสี่ยวเหวินหยิบมีดสั้น ที่สวยสะดุดตาด้วยลวดลายบนด้ามไม้ส่งให้อาจารย์

“เสี่ยวเหวิน เห็นมันสวยเหมาะกับอาจารย์”

"ไม่ต้องมากพิธีเสี่ยวเหวินข้าทำทุกอย่างให้เจ้าด้วยความเต็มใจ หาหวังสิ่งใดตอบแทนไม่”

“อาจารย์ดีกับเสี่ยวเหวินที่สุด หลานฟางข้ามีอะไรอวดเจ้า”

หยิบกระบี่ไม้ร่ายรำเพลงกระบี่หลายกระบวนท่าที่ฝึกให้โดยอาจารย์ อย่างคล่องแคล่วสวยงาม หลานฟางปรบมือ เสียงดังก่อนจะหันมาทางจอมยุทธ์หนุ่ม

“อาจารย์เก่งที่สุด ฝึกงูดินให้กลายเป็นมังกร”จอมยุทธ์หนุ่มอดขำไม่ได้

“เสี่ยวเหวิน แม้จะไม่เอาไหนแต่แรก หากแต่เขาตั้งใจกระทำสิ่งใดเพื่อเจ้าหลานฟาง นับว่าต้องประสบความสำเร็จแน่”

หลานฟาง กัดริมฝีปากเข้าใจในสิ่งที่อาจารย์อยากจะสื่อดี

“หลานฟางกับเสี่ยวเหวินเติบโตมาด้วยกัน บางอย่างเสี่ยวเหวินก็ดีบางอย่างหลานฟางก็ไม่ชอบใจนัก”

“จะหาใครที่ใส่ใจเจ้าเช่นนี้หามีไม่ หลานฟางในเมื่อเสี่ยวเหวินฝึกปรือจนเก่งกาจเช่นนี้แล้ว อาจารย์คงใกล้ได้ออกท่องยุทธจักรอีกคราว”หลานฟางรินสุราลงจอก

“อาจารย์หลานฟาง คารวะอาจารย์ด้วยสุราจอกนี้ ต่อนี้ไปจะไม่ให้อาจารย์ต้องเป็นกังวลแลัวเสี่ยวเหวิน มาดื่มด้วยกันวันเกิดข้าเถิด”

เสี่ยวเหวินยิ้มกว้างทรุดตัวลงนั่งข้างๆอาจารย์

สุราถูกรินแจกจ่ายจอกแล้วจอกเล่า หลานฟางสั่งให้คนนำมาเติมไม่หยุด อาการเมามาย เกิดขึ้นในคนทั้งสาม

“เสี่ยวเหวินต่อไปเจ้าต้อง หมั่นฝึกฝนอาจารย์ไม่อาจรั้งอยู่นาน”

“อาจารย์...เสี่ยวเหวิน นับถือท่านยิ่งนัก”ยกจอกสุรากรอกเข้าปากไม่หยุด แทบทรงตัวไม่อยู่อากาศหนาวเหน็บยิ่งได้สุราอุ่นๆ ยิ่งสุขสม

“อาจารย์ ท่านจะคิดถึงหลานฟางไหม” เสียง อ้อแอ้ของหลานฟางก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนตักของจอมยุทธ์หนุ่ม ที่ไม่มีอาการปฏิเสธแต่อย่างใด เสี่ยวเหวินอยากห้ามแต่ก็ไม่สามารถเอ่ยคำใด ก็ในเมื่อหลานฟางหลับไปทั้งอย่างนั้นเสียแล้ว

“ข้าจะคิดถึงพวกเจ้า ตลอดชีวิตนี้”เสี่ยวเหวิน ฟุบลงหมดสติไปอีกคน

ยามเช้าในห้องพัก เสี่ยวเหวินบนแท่นนอนเคียงข้างจอมยุทธ์นิรนาม หลานฟาง ถูกแบกส่งยังห้องของนางตั้งแต่เมื่อคืน จอมยุทธ์หนุ่มยกมือขึ้นลูบแก้มใสของเสี่ยงเหวินเบาสุดเบา เหมือนจะตราตรึงไว้ในความทรงจำตลอดไป เสี่ยวเหวินขยับตัวไปมา ก่อนจะสะดุ้งตื่นลืมตา คว้าผ้าห่มมากอดสำรวจตัวเองที่อยู่ในสภาพเกือบเปลือย จอมยุทธ์หนุ่มยิ้มบางๆ แต่ภายในใจนึกหวั่นว่าเสี่ยวเหวินจะว่าอย่างไร

“อาจารย์ท่านทำอะไรข้า”แววตาวาดระแวงกล้าๆ กลัวๆ ขยับหนีไปติดข้างฝาเหมือนกับหวาดกลัวเหลือเกิน