ฤารักจะเป็นเพียงสิ่งต้องห้าม5

“อาจารย์ท่านทำอะไรข้า”แววตาวาดระแวงกล้าๆ กลัวๆ ขยับหนีไปติดข้างฝาเหมือนกับหวาดกลัวเหลือเกิน จอมยุทธ์หนุ่มแค่เพียงก้มหน้าหลบตาไร้คำกล่าวใด หลายอย่างในใจพร่างพรูแต่ไม่อาจกล่าวมันออกมา บางที่การนิ่งงันดีเสียกว่าจะต้องพูดสิ่งที่อีคนไม่อยากจะได้ยิน

“ถึงเวลาที่ข้าต้องลาจาก …..ไปเสียทีแล้วเสี่ยวเหวิน ”เสี่ยวเหฟวินเองก็ไม่เอ่ยคำใดเมื่อในใจเจ็บปวดไม่น้อยทั้งยังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเช่นไรจะยอมรับได้ แล้วเช่นไรจึงบอกว่ายอมรับไม่ได้ จะว่าไม่สุขก็ไม่ใช่จะว่า ทุกข์ก็ไม่ควร ที่กลัวที่สุดในตอนนี้คือแววตาเจ็บช้ำของอาจารย์

“เสี่ยวเหวินไม่เข้าใจอะไรเลย แม้แต่ท่าทีของข้า”เยว่เหนียงยิ้มน้อยๆ ยกไหสุรามาวางตรงหน้าอีกไห

“สุราไหนี้ ข้าสมนาคุณแก่ท่านถือเสียว่าเป็นสิ่งตอบแทนในเรื่องเล่า ที่เศร้าหมองของท่าน”

จอมยุทธ์ผู้เพียบพร้อมด้วยรูปโฉม จ้องมองสุราในจอกเหมือนจะ หาคำตอบ

ดวงจันทรา สุกสว่างบนฟ้ากว้าง เย่วเหนียงยื่นส่งกุญแจห้องให้จอมยุทธ์หนุ่ม

“โรงเตี๊ยมของข้า มีห้องพักเพียงห้องเดียวไว้รับแขกที่ใจสลาย หรือผู้ที่ระทมทุกข์ในรัก ได้เพียงแค่คืนเดียว เชิญท่านเข้าไปพักได้รุ่งเช้าทุกอย่างจะดีขึ้นข้าสัญญา”จอมยุทธ์หนุ่ม ฟุบลงบนโต๊ะปล่อยมีดสั้นด้ามไม้แกะสลักสวยงาม ร่วงลงบนพื้น

เยว่เหนียงเก็บมันขึ้นมากำไว้ เดินหายลับเข้าไปในห้องพัก

เสี่ยวเหวินนั่งเหม่อมองจันทรา เยว่เหนียงในชุดสีดำพรางตัว ทะยานลงจากหลังคาห้องพัก ยืนอยู่เบื้องหน้าใช้ผ้าแพรสีดำปิดบังใบหน้า เสี่ยวเหวินกำกระบี่ในมือไว้แน่นไม่กล้าฟาดฟัน ด้วยจิตใจที่ล่องลอย และความเดียงสานั่นเอง

“เสี่ยวเหวิน” แหงนหน้ามองจ้องมาที่เยว่เหนียง

“ข้าเองข้าคือเสี่ยวเหวิน”เยว่เหนียงยิ้มในความเคอะเขินของเสี่ยวเหวิน ก่อนจะ ล้วงหยิบมีดสั้นส่งให้เสี่ยวเหวิน

“หากในใจเจ้า มีเขาอยู่ในหัวใจบ้างถึงจะไม่มากมาย แค่เพียงน้อยนิด พรุ่งนี้เขารอเจ้าอยู่ที่โรงเตี้ยม ...เงาจันทรา…”ทะยานจากไปทันที

กิ่งหลิว ไหวเอนลู่ลมเหมือนใจของเสี่ยวเหวิน มีดสั้นในมือถูกกำไว้แน่น ร่างเล็กหยุดยืนอยู่หน้าโรงเตี๊ยม เสี่ยวเหวินสูดลมหายใจยาวก้าวเดินเข้าไปข้างในโรงเตี้ยมที่ดูเหมือนร้างไร้ผู้คน แต่ข้างในกลับดูสวยงามแปลกตา

บนแท่นนอนสะอาดตา จอมยุทธ์หนุ่มนอนหลับสนิท เสี่ยวเหวินวางมีดลงข้างแท่นนอน ตัดสินใจหันหลังเดินจากไป

“เสี่ยวเหวิน” เสี่ยวเหวินหันกลับไปทันที

“อะอาจารย์ ข้า...ไม่ได้ตั้งใจรบกวนอาจารย์”จอมยุทธ์หนุ่มยิ้มกว้างกว่ากว้าง

ลุกขึ้นดึงแขนเสี่ยวเหวินให้นั่งลงบนเก้าอี้ เสี่ยวเหวินหลบตาจอมยุทธ์

“อาจารย์ข้า ไม่อาจกระทำอย่างที่อาจารย์ต้องการ” จอมยุทธ์หนุ่มหลับตาลงช้า ๆ ไล่ความขมขื่น

“ข้าเข้าใจ”

“เพื่อไม่ติดค้างต่อกันอีกต่อไป อาจารย์ข้าไม่ได้...ไม่ชอบท่าน แต่หลานฟางเป็นคนที่ข้าหมายปองมาตั้งแต่ยังเล็กๆ ”จอมยุทธ์หนุ่มพยักหน้าช้าๆ

“ดีใจที่เจ้ามา เสี่ยวเหวินแค่นี้ก็ดีแล้ว ….ขอแค่ได้รัก... ไม่ปรารถนาเคียงคู่”

“ข้ามานี่เพียงเพราะข้ายังไม่ได้กล่าวลาอาจารย์... แม้ในใจข้าตอนนี้จะไม่อาจปฏิเสธว่า มีอาจารย์อยู่ในนั้นแม้เพียงน้อยนิดเหมือนที่ใครบางคนบอกข้าแต่ ..เสี่ยวเหวินอยากให้อาจารย์รู้ไว้ว่าถึงแม้จะน้อย เสี่ยวเหวินก็มีอาจารย์ในใจ”ก้มลง จูบที่ริมฝีปากอาจารย์อย่างเก้อเขินใบหน้าแดงก่ำ

“ลาก่อนอาจารย์ อาจารย์จะอยู่ในความทรงจำเสี่ยวเหวินตลอดไป” หันหลังเดินกลับ กะพริบตาไล่หยาดน้ำตาบางเบา จอมยุทธ์หนุ่มไม่แม้แต่เหนี่ยวรั้งเสี่ยวเหวินไว้ รอยยิ้มสุขสมที่กลั่นออกมาจากใจปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก

“ลาก่อน เสี่ยวเหวิน”ใบหลิวร่วงลงสู่พื้นน้ำล่องลอยไปตามกระแสน้ำ อย่างเต็มใจ