บทที่ 8 ความรู้สึกหึงหวงจางๆ

“พี่สวี่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ได้กลับมาเลยด้วยซ้ำ!”

“อะไรนะ?”

“เอี๋ยนต้าฟานอนกับฉัน ถ้าหากว่าเสี่ยวเนี่ยนกลับมาจะต้องอุ้มไปแน่นอน ฉันยังนึกว่าเธอนัดเดทกับพี่ซะอีก ดังนั้นจึงไม่ได้...”

บ้าบอ ไร้สาระ! ทำไมถึงได้คิดอย่างมั่นใจแบบนี้กัน!

สวี่เจียนบีบโทรศัพท์มือถือแน่น “เธออย่าเพิ่งลนลาน ไปดูห้องเธอก่อน เธออาจจะเหนื่อยเลยไม่ได้มาอุ้มลูก”

อูเจินจูกระโดดลงจากเตียง วิ่งเท้าเปล่าไปที่ห้องของเสี่ยวเนี่ยน เมื่อเปิดไฟ ก็ว่างเปล่า! ทำให้เธอตกใจจนขาอ่อน “ยืนยันแล้วว่าไม่ได้กลับมาพี่สวี่ พวกพี่ไม่ได้กินมื้อเย็นด้วยกันหรอ”

แน่นอนว่าเปล่า!

สวี่เจียนร้อนใจ เส้นเอ็นบริเวณขมับเต้นตุบๆ แต่ทว่าเรื่องดำเนินมาจนถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่สามารถทำให้ผู้หญิงกับเด็กตกใจได้ เขาจึงแบกมันเอาไว้คนเดียว

“กินด้วยกันแล้ว ฉันเพิ่งจะไปส่งเธอที่หน้าประตูชุมชน ดังนั้นจึงถามเธอว่าเธอถึงบ้านแล้วรึยัง? เฮ้อ เธอกลับมาอีกแล้ว เจินจู เธอช่วยดูแลเด็กให้ดี พี่พาเสี่ยวเนี่ยนไปนะ”

“หือ? อ่อ!” อูเจินจูตกใจเสียเปล่า คนที่ไม่ละเอียดอ่อนอย่างเธอก็กลับไปนอนต่อโดยไม่ได้คิดมาก

สวี่เจียนรีบวางสายโทรศัพท์ และต่อสายหาผู้ใต้บังคับบัญชาหน่วยเทคโนโลยีทันที พร้อมกับสั่งให้หาตำแหน่งโทรศัพท์มือถือของเสี่ยวเนี่ยนออกมา

“หัวหน้าเซียงเจียงเลคไซด์วิลล่าแอเรียบ้านเลขที่ 20” อำนาจอยู่ในมือนั้นมีประโยชน์ ได้ผลลัพธ์ในเสี้ยววินาที

เซียงเจียงเลคไซด์วิลล่าแอเรีย ความมืดในยามราตรีปกคลุมไปทั่ว

รถตำรวจคันหนึ่งใช้ความเร็วยิ่งกว่ารถสปอร์ตมาถึงอย่างรวดเร็ว และจอดลงที่หน้าประตูบ้านเลขที่ 20 เงียบๆ

ครึ่งนาทีหลังจากนั้น สองสามีภรรยาเอี๋ยนจื้อโก๋วกับหวงฟางที่กำลังหลับสนิทก็ถูกปืนจี้บนหน้าผาก “ห้ามขยับ!”

ความมืดมิดทำให้เห็นอะไรได้ไม่ชัด หวงฟางตกใจจนฉี่รดที่นอน

“ไม่ทราบว่าเป็นเพื่อนในวงการไหนหรอ ลูกเขยของพวกเราคือเซียวเซิ่ง ประธานเอ็นซี ข้ามชาติ กรุ๊ป” เอี๋ยนจื้อโก๋วถามอย่างกล้าหาญ

“พวกคุณมีโอกาสตอบคำถามแค่ครั้งเดียว! ฟังให้ดี เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอยู่ที่ไหน”

“เสี่ยวเนี่ยน? เธอไม่อยู่ที่นี่ อ๊าก...” เอี๋ยนจื้อโก๋วไม่รู้จริงๆ แต่ความอดทนของสวี่เจียนมีจำกัด จึงกระแทกปืนใส่เขาจนหมดสติไป

“อย่าฆ่าพวกเรานะ! อย่า ฉันพูดแล้ว...เสี่ยนเนี่ยนไปบ้านเซียวเซิ่งแล้ว”

ปืนถูกเก็บเข้าบริเวณเอวอย่างงดงาม สวี่เจียนปีนลงไปจากหน้าต่างชั้นสอง และขับรถไปตามเส้นทางนอกเมือง มุ่งหน้าตรงไปยังวิลล่าตระกูลเซียวอย่างราบรื่น

อากาศในเดือนสามนั้นแย่มากจริงๆ

หิมะแรกร่วงหล่นลงจากท้องฟ้ายามค่ำคืน ไม่เร็วและไม่ช้า ตกใส่นัยน์ตาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพอดี และตกใส่กลางฝ่ามือเซียวเซิ่งเช่นกัน เย็นยะเยือก

เมื่อเงยหน้าขึ้น ทั่วทั้งผืนฟ้าก็เต็มไปด้วยหิมะปลิวว่อน บนพื้นเต็มไปด้วยหิมะสีขาว เพิ่มความโรแมนติกอันสิ้นหวังให้กับความรักที่พบโดยบังเอิญอย่างไม่ง่ายเลยในครั้งนี้

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยืนอยู่ในน้ำเสมอเอว เกล็ดหิมะบนศีรษะทอประกายระยิบระยับ ดูงดงามเป็นพิเศษ

จระเข้ไม่ได้กินเธอ แต่เธอยังคงไม่กล้าขยับ

เพราะงูบนภูเขาจำลองได้ตื่นขึ้นจากการจำศีล พลางแลบลิ้นส่งเสียงฟ่อๆใส่เธอ เตรียมพร้อมที่จะโจมตีเธอตลอดเวลา ราวกับว่าเพียงแค่เธอขยับ ก็จะพุ่งเข้ามารัดคอเธอให้ตายยังไงอย่างนั้น

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกลัวงูมาก กลัวมากๆ เย็นหน่อยไม่เป็นไร ชาไปเรียบร้อยแล้ว ขอเพียงแค่ไม่ถูกงูรัดก็พอ

อาคารที่อยู่ใกล้บึงน้ำมากที่สุดแห่งหนึ่ง

เซียวเซิ่งเท้าแขนลงบนรั้วป้องกันริมระเบียงข้างหนึ่ง นัยน์ตาสีนิลที่กลืนกินผู้คนถลึงมองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเขม็ง ใบหน้าหล่อเหลามีสีหน้าสบายๆ แต่ในใจกลับ...สับสนวุ่นวาย

สติของเขาต้องฟั่นเฟือนแน่นอน!

เห็นหญิงสาวท่าทางอ่อนแอ ทำอะไรไม่ถูกและน่าสงสาร เขาถึงกับเกิดความรู้สึกละอายใจและ...หงุดหงิดเล็กน้อย!

พูดให้ชัดเจนก็คือ...สงสารเธอเล็กน้อย

สงสารอะไร

เซียวเซิ่งเม้มปากแน่น เพื่อแต่งเข้าตระกูลไฮโซ ผู้หญิงอัปลักษณ์คนนี้ไม่เลือกวิธีการ จะต้องละโมบในเงินทองและความหล่อเหลาของเขาแน่นอน ทุ่มเทสมองคิดแผนร้าย ตายไปก็สมน้ำหน้า!

หนาว

หนาวมาก

รสชาติของการรอความช่วยเหลือและรอความตายนั้นทรมานมาก คล้ายกับผ่านการผ่าตัดโดยที่ไม่ใช่ยาชา การลงมีดในแต่ละครั้งนั้นสลักลึกลงบนกระดูก

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสั่นระริกอย่างควบคุมไม่อยู่ บนแพขนตาหนาราวกับผีเสื้อปีกหัก เกล็ดหิมะสีขาวละลายเป็นหยดน้ำ สะท้อนแสงระยิบระยับออกมา งดงามเสียจนสามารถช่วงชิงวิญญาณผู้คนไปได้

ภายใต้รัศมีแสง สวี่เจียนที่หล่อเหลาน่าเกรงขามจูงมือเอี๋ยนต้าฟาที่นุ่มนิ่มน่ารักเดินมาทางเธอทีละก้าวๆ...

สวี่เจียนมาแล้ว มาช่วยเธอแล้ว...

น่าเสียดายที่มันเป็นภาพลวงตา เมื่อกระพริบตาก็เลือนหายไป

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกว่าตัวเองยืนหยัดจะไปไม่ไหวแล้ว จึงบอกลาเป็นครั้งสุดท้ายกลางอากาศ “สวี่เจียน เอี๋ยนต้าฟา อูเจินจู ชาตินี้ไร้วาสนา ไม่ต้องแก้แค้นให้ฉัน พวกเธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเถอะ...”

สมควรตาย!

ผู้หญิงคนนี้ดื้อดึงเสียจริง เธอร้องไห้และร้องขอความเมตตาไม่เป็นหรอ?

คิ้วกระบี่ของเซียวเซิ่งขมวดเป็นปม หันหน้าไม่มองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอีก “ยัยโง่ ปัญญาอ่อน! ในน้ำไม่มีจระเข้แล้ว และไม่มีใครถีบเธอลงไปอีก ทำไมถึงไม่ขึ้นมา”

ไม่ขึ้นมาก็ตายอยู่ในนั้นเถอะ!

ในน้ำนั้นอุณหภูมิศูนย์องศา!

เซียวเซิ่งหงุดหงิดจนต้องดึงปกคอเสื้อเชิ้ตออก เผยให้เห็นแผงอกอย่างชัดเจน เกล็ดหิมะปลิวเข้าไปกลายเป็นหยดน้ำใส ไหลลงไปตามร่างกายส่วนโค้งเว้าชัดเจนอย่างช้าๆ ป่าเถื่อนโอหังมาก

ท่วงท่าเย้ายวนใจเช่นนี้ ถ้าถูกผู้หญิงที่แอบรักเขาพวกนั้นเห็นเข้า ก็ไม่รู้ว่าจะก่อให้เกิดเสียงกรีดร้องเช่นไร!

เซียวเซิ่งเป็นหนุ่มหล่อที่ได้รับการยอมรับ เป็นการมีตัวตนที่ผู้หญิงมองแวบเดียวก็ไม่อาจลืมได้ตลอดกาล...แน่นอนว่า ในใจของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เขาเป็นแค่ตัวแทนของคำว่าปีศาจ อัปลักษณ์ได้มากเท่าไรก็มากเท่านั้น

“ท่านประธาน” โอเล่ย์ก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ผู้บัญชาสวี่มาเยี่ยมกะทันหันครับ”

“ผู้บัญชาสวี่คนไหน” หรือว่าจะเป็นคนที่เซียวซาแอบรักคนนั้น?

“ก็คือสวี่เจียน รองผู้บัญชาการที่อายุน้อยที่สุดของสำนักงานตำรวจจงโจว หนุ่มหล่ออันดับหนึ่งของทีมตำรวจ มักจะมาตรวจสอบสโมสรของพวกเราบ่อยๆคนนั้นครับ พูดว่าผู้หญิงของเขาอยู่ในคฤหาสน์พวกเรา จะให้เขาเข้ามามั้ยครับ”

ผู้หญิงของเขา?

นัยน์ตาสีนิลของเซียวเซิ่งหดวูบ เหลือบมองไปทางเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ในหูก็มีประโยคหนึ่งดังขึ้น “พี่ชายของฉันเป็นร้อยตำรวจเอก แกฆ่าฉัน เขาจะต้องแก้แค้นให้ฉันแน่นอน!”

พี่ชายบ้าอะไร เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ชายเสเพล!

หัวใจมีความรู้สึกเจ็บแปลบแปลกๆพาดผ่านไป เซียวเซิ่งเอ่ยสองคำอย่างเฉยชาว่า “ไม่พบ”

โอเล่ย์เหลือบมองบึงน้ำ โน้มน้าวด้วยความระมัดระวัง “ท่านประธาน ในเมื่อสวี่เจียนออกหน้าให้เธอ ไม่สู้ให้เกียรติเขาสักครั้ง มอบผู้หญิงที่สร้างปัญญาคืนให้เขา แม้ว่าพวกเราจะทำธุรกิจถูกกฎหมาย แต่เป็นการคลี่คลายความสัมพันธ์ของสองฝ่าย...”

“ฉันจำเป็นต้องผูกมัดใจกับรองผู้บัญชาการคนหนึ่ง?” เซียวเซิ่งแค่นเสียงเย็น เขาไม่ชอบสวี่เจียนที่ท่าทางยากจนไม่มีเงินซื้อข้าวกิน แต่กลับเต็มไปด้วยท่าทางที่มีความรู้สึกเหนือกว่า ทั้งยังเรียกตัวเองว่าหนุ่มหล่ออันดับหนึ่ง?

กล่าวถึงรูปร่างหน้าตา เขายอมรับคนที่ฝืนเคียงไหล่กับเข้าได้เพียงคนเดียว นั่นก็คือกงเสวียนโม่!

“ท่านประธาน ก็แค่เด็กสาวที่ทำผิดคนหนึ่ง ไม่สู้พายเรือตามน้ำแสดงความมีน้ำใจสักครั้ง”

นับว่าโอเล่ย์ยอมเสียสละตนเองเพื่อช่วยเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแล้ว “สวี่เจียนอารมณ์รุนแรง แม้ว่าจะไม่ยอมให้เขาเข้ามา ก็คาดว่าเขาจะใช้อำนาจในมือฝืนบุกเข้ามา ดูท่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนคนนั้นจะสำคัญต่อเขามากจริงๆ”

อารมณ์รุนแรง? สำคัญกับเขา?

น่าสนใจ วันนี้จะถือโอกาสฉีกหน้ากากจอมปลอมที่กระทำการอย่างยุติธรรมโดยไม่เห็นแก่หน้าใคร และมั่นคงซื่อตรง ไม่ประจบสอพลอใครคนนั้นของสวี่เจียนออกมา

“ในเมื่อสำคัญ จะคืนเขาง่ายๆได้ยังไง”

“เช่นนั้นไล่สวี่เจียนไปมั้ยครับ” โอเล่ย์ถามอย่างไม่เข้าใจ

“ไม่” เซียวเซิ่งยิ้มชั่วร้าย นัยน์ตาราวกับดาวเดียวดายเกิดคลื่นความรู้สึกเล็กน้อย “ให้เขาเข้ามา”

“ครับ” โอเล่ย์โล่งใจ หมุนตัว และถือโอกาสเหลือบมองไปยังเงาร่างบอบบางในบึงน้ำแวบหนึ่ง

เด็กน้อยจะต้องถูกทำให้ตกใจจนขวัญหนีดีฟ่อแล้วแน่ๆ อดทนไว้ก่อนนะ มีคนมาช่วยเธอแล้ว!

เพียงแต่จิตใจของท่านประธานนั้นยากจะคาดเดา มีแต่ตัวเขาเองที่รู้ว่าเป็นเช่นไร ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะเทียบเคียงได้ สวี่เจียนมีความสามารถจะช่วยเธอจากไปได้มั้ยนะ?