เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น

คืนวันนี้มืดมิดเป็นพิเศษ ถึงยื่นมือออกไปก็มองไม่เห็นนิ้วทั้งห้า

บนถนนที่เปลี่ยวและเงียบเส้นหนึ่งบริเวณชานเมือง เด็กสาววัยรุ่นปั่นจักรยานตรงไปข้างหน้า เป็นเพราะกลัวหัวใจจึงเต้นระรัวด้วยความตึงเครียด

โครม!

ทันใดนั้น ด้านหลังก็มีเสียงกระแทกชนดังสนั่น! ต่อมารถสปอร์ตคันหนึ่งก็ผ่านข้างกายเธอไปเป็นเส้นโค้งงดงามเส้นหนึ่ง และพุ่งตกลงไปในคูน้ำข้างทางอย่างแรงจนตะกอนดินทรายกระจาย

“กรี๊ด…”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนได้รับความตกใจรุนแรง กรีดร้องออกมาแล้วก็ร่วงจากจักรยาน กุมหัวนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น พลางจ้องมองรถสปอร์ตที่ท้ายรถชี้ฟ้าด้วยสีหน้ามึนงงอยู่นานอย่างไม่ได้สติกลับคืนมา

เกิด เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์แล้ว?

“โอ๊ย…” หลังจากความสงบเงียบครู่หนึ่ง เสียงครางต่ำๆด้วยความเจ็บปวดก็ลอยออกมาจากในตัวรถ เป็นผู้ชายคนหนึ่ง

“เฮ้ คุณเป็นยังไงบ้าง”

ไม่ทันจะคิดอะไรมาก เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนล้มลุกคลุกคลานพุ่งเข้าไป พลางเคาะตัวรถอย่างร้อนรน “คุณไม่ต้องกลัว ฉันจะหาคนมาช่วยคุณ!”

ประจวบกับในเวลานี้มีแสงไฟจ้าจากรถสาดมาพอดี

มีรถมาแล้ว! เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดีใจ วิ่งไปโบกมืออย่างเร็ว “เฮ้! จอดหน่อยค่ะ ช่วยหน่อยนะคะ!”

ใครจะไปรู้ว่ารถคันนั้นขับรถผ่านไปด้วยความเร็วสูง

“เฮ้อ!” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถอนหายใจด้วยความผิดหวัง และกระโดดลงไปในคูน้ำ พยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีในการเหวี่ยงประตูรถที่เปลี่ยนรูปทรงไปให้เปิดออกสุดชีวิต

แกร๊ก! ความเจ็บปวดถูกส่งมาจากแขน การออกแรงบังคับดึงทำให้แขนทั้งสองข้างของเธอล้วนได้รับบาดเจ็บ โชคดีที่ประตูรถเปิดออกแล้ว

จากนั้นก็ตามมาด้วยกลิ่นเลือดโชยมา ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ออกมาจากข้างใน มือข้างหนึ่งคว้าหมับเข้าที่ข้อเท้าเธอ พลางเอ่ยด้วยลมหายใจที่ไม่มั่นคง “ช่วย…ผม”

มือเขาร้อนมาก! เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกลวกจนสั่น เธอประคองไหล่ชายหนุ่มเอาไว้ และเอ่ยอย่างจริงใจว่า “ฉันจะช่วยคุณ ฉันไม่มีทางทิ้งคนเจ็บเอาไว้โดยไม่สนใจหรอก”

“ขอบคุณ ผมจะตอบแทนคุณ” เสียงชายหนุ่มเบามาก เจือไปด้วยแรงดึงดูด เป็นวัยรุ่นคนหนึ่ง

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนได้ยินแล้วก็หน้าแดง “ไม่ต้องตอบแทน…กรี๊ด!”

ยังเอ่ยไม่ทันจบ ก็รู้สึกตาลายขึ้นมากะทันหัน ตนเองถูกชายหนุ่มทับร่างเอาไว้ กลิ่นอายแข็งแกร่งอันตรายของบุรุษเพศโอบล้อมเธอเอาไว้…

“คุณทำอะไร…อุ๊บ” ริมฝีปากพลันถูกทาบทับ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเบิกตากว้าง สมองเป็นสีขาวโพลนทันที

จูบแรกของเธอ!

“รีบ! ช่วยผม!” ชายหนุ่มจุมพิตเธออย่างสะเปะสะปะ ปากก็หายใจหอบ มือข้างหนึ่งปลดกระดุมเสื้อเธอออกอย่างราบรื่น

“คุณรีบปล่อยฉันนะ…” เสี่ยวเนี่ยนพยายามผลักแผงอกเขาเต็มที่ แต่ก็เจ็บจนต้องหดมือกลับมา เมื่อครู่เพื่อที่จะช่วยเขา จึงใช้แรงมากเกินไปจนทำให้มือได้รับบาดเจ็บ ใครจะไปรู้ว่าเขาจะกินบนเรือน ขี้บนหลังคา โดยการกดเธอเอาไว้ใต้ร่าง!

“อึก…” ฤทธิ์ยาในร่างกายเซียวเซิ่งออกฤทธิ์ต่อไป อาการคันยุบยิบไม่มีที่สิ้นสุดนั้นราวกับมดมากมายไต่ไปทั่ว ร่างกายของเด็กสาวนุ่มนิ่มอย่างน่าประหลาด จึงกลายเป็นยาแก้พิษที่ดีที่สุดให้เขา

ไม่มีเวลามาสนใจเสียงวิงวอนขอร้องของเด็กสาว เขาฝืนบังคับครอบครองเธอ…

“อ๊า!” ความเจ็บปวดที่ไม่เคยมีมาก่อนหน้านี้แผ่มา เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสั่นระริก เล็บมือจิกลงบนเเผ่นหลังชายหนุ่มอย่างแรง ทิ้งรอยข่วนที่ทั้งยาวและลึกเอาไว้สี่แนว…

“ขอโทษ ผมถูกวางยาปลุกเซ็กส์” รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของเด็กสาว เซียวเซิ่งก็ผ่อนแรงเล็กน้อย พลางกดมือสองข้างของเธอที่ขยับมั่วซั่วเอาไว้ ริมฝีปากชุ่มชื้นครอบครองริมฝีปากเธออย่างอ่อนโยนมากขึ้น…

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกัดริมฝีปากแน่น หยาดน้ำตารินไหลจากหางตาเป็นสาย เสียใจอย่างสุดซึ้ง

ในที่สุดเธอก็รู้ว่า คำว่า “ช่วย” ที่ชายหนุ่มพูด ไม่เหมือนกับช่วยที่เธอคิด เธออยากช่วยชีวิตเขา ไม่ใช่ใช้ร่างกายตนเองช่วยสักหน่อย!

“ฉันเกลียดคุณ…เกลียดคุณ…” เสียงสะอื้นแผ่วเบาของเด็กสาว ทำให้หัวใจชายหนุ่มตะลึงครู่หนึ่ง แต่กลับเพิ่มความเร็วในการเคลื่อนไหวขึ้น

หลังจากความโกลาหลในระยะเวลาสั้นๆผ่านไป ก็หลงเหลือเพียงแค่การข่มขืนอันโหดร้าย กับเสียงคำรามต่ำๆทำลายความนิ่งเงียบที่ทำให้ผู้คนหน้าแดงก่ำ เนิ่นนานมิหยุด...

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรแล้ว ในที่สุดเซียวเซิ่งก็เต็มอิ่ม และลุกขึ้นจากร่างของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เขาช่วยเธอดึงกระโปรงให้เรียบร้อย “ขาผมได้รับบาดเจ็บ คุณไปหาโทรศัพท์มือถือในรถของผม อีกครู่หนึ่งก็กลับไปด้วยกันกับผม…”

“คุณมันสารเลว!”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลุกขึ้น คว้าดินโคลนขึ้นมาปาใส่หน้าชายหนุ่มอย่างแรงแล้วหมุนตัววิ่งหนีไป

“โอ๊ย!” เซียวเซิ่งถูกดินทำให้ต้องหรี่ตาลง บวกกับข้อเท้าถูกทับจนได้รับบาดเจ็บ เมื่อยืนขึ้นแล้วตามไปก้าวหนึ่ง ก็ต้องคุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น

รอจนเช็ดเศษดินในตาเรียบร้อยแล้วมองไปรอบด้าน ก็มีแต่ความมืด ไหนเลยจะมีคน?

ตอนนี้เสียงโทรศัพท์มือถือในรถดังขึ้น อาศัยแสงไฟในการมอง เขาเห็นข้างกายมีรองเท้าผู้หญิงสีขาวตกอยู่ข้างหนึ่ง…

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกลับไปถึงบ้านก็เที่ยงคืนแล้ว

เดิมนึกว่าคนในครอบครัวล้วนหลับกันหมดแล้ว ใครจะไปรู้ว่าพอเปิดไฟ ก็เห็นพี่สาวเอนตัวพิงอยู่ที่หน้าบันได ในมือก็เขย่าแก้วไวน์ เผยรอยยิ้มยินดีในความทุกข์ของผู้อื่น

 เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเมินผ่านการมีตัวตนของเธอ ก้มหน้าเดินไปทางบันได

“เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ใช่มั้ย”

เอี๋ยนหยู่โรวรั้งเธอเอาไว้ เอ่ยอย่างมีเจตนาไม่ดีว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นว่าเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์กับเธอบนถนน อาศัยสภาพที่ถูกปู้ยี่ปู้ยำมาของเธอ ฉันคงจะนึกว่าถูกใครข่มขืนมา?”

บึ้ม!

ในใจเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอยากจะผูกคอตายไปชั่วขณะ สีหน้าก็ซีดไปหลายส่วน เธอกระชับเสื้อผ้า พลางถามเสียงเย็นว่า “พี่เป็นคนขับรถคันที่ผ่านไปก่อนหน้านี้?”

“แน่นอน”

“ทำไมพี่ไม่จอด?” ถ้าหากว่าพี่สาวจอดล่ะก็ เธอก็คงไม่ถูกข่มขืน

“ฉันจะจัดการเธอให้ตายยังไม่ทันเลย จะจอดรถไปจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นหลังจากเกิดเหตุการณ์ได้ยังไง”

เอี๋ยนหยู่โรวยกไวน์ขึ้นมาจิบคำหนึ่ง เอ่ยเสียดสีว่า “ฉันไม่ได้บอกพ่อ อุบัติเหตุทางรถยนต์เป็นความรับผิดชอบของเธอสินะ? ต้องชดใช้เท่าไร เธออย่าทำให้พวกเราเดือดร้อนล่ะ”

“ถอยไป ป้ายโคลนใส่เลยนี่!” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนฝืนเดินขึ้นบันได

“อี๋ สกปรก!” เอี๋ยนหยู่โรวถูกป้ายใส่ ก็สบถใส่หลังเธออย่างรังเกียจ ทันใดนั้นเธอก็ตามไปกระชากเธอเอาไว้ “เฮ้ ทำไมเธอถึงสวมรองเท้าคู่ใหม่ของฉัน อีกข้างหนึ่งล่ะ?”

“พ่อให้ฉัน เขาบอกว่าเธอใส่แล้วเล็กไป” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก้มหน้ามองเท้า ถึงค้นพบว่า รองเท้าข้างหนึ่งหายไปตอนไหนไม่รู้

“เล็กไป? เล็กไปแล้วฉันจะไม่เอาไปเปลี่ยน?” เอี๋ยนหยู่โรวผลักน้องสาวอย่างดุร้าย “เธอรู้มั้ยว่ารองเท้าคู่นี้ราคาเท่าไร นี่คือแบรนด์Gucci เธอรู้จักสินะ? ซื้อมาห้าพันหยวน!”

“ซี๊ด!” ด้านหลังกระแทกถูกราวบันใด เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเจ็บจนสูดลมหายใจ จึงถอดรองเท้าโยนไปข้างเท้าพี่สาว “ให้พี่! พรุ่งนี้ข้างนั้นก็จะไปหามาคืนพี่เหมือนกัน!”

“ยัยเด็กหน้าเหม็น!” เอี๋ยนหยู่โรวยกมือขึ้นสาดไวน์แดงลงบนหน้าน้องสาว “ถูกเธอทำสกปรกแล้ว จะเอาไปเปลี่ยนยังไง? เธอรอชดใช้เงินแล้วกัน! เอ๋ บนร่างเธอมีกลิ่นอะไรน่ะ”

ชายหนุ่มทิ้งร่องรอยไว้บนร่างเธอเยอะมาก! ดังนั้น ก็คือกลิ่นนั้นแหละ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตระหนก เตรียมเปิดแน่บ

“เธออย่าหนีนะ!”

เอี๋ยนหยู่โรวคว้าหมับเข้าที่เธอ สูดจมูกราวกับสุนัขดมกลิ่นอำพันทะเล! ฉันรู้แล้ว เธอทำให้คนอื่นเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์แล้วไม่มีเงินใช้ จึงให้เขานอนด้วยจนพอใจ ถูกมั้ย? “พ่อ พ่อคะ…”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนปิดปากเธอเอาไว้ “ถ้าพี่กล้าพูดมั่วซั่วกับคนอื่น ฉันจะวางยาเบื่อหนูในชามพี่ จะได้ตายไปด้วยกัน!”

เอ่ยจบ ก็ผลักเธอออกอย่างแรง จากนั้นก็ลากสังขารที่แทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ พยายามขึ้นบันไดไป

“จุ๊ๆ อนาถจริงๆ” เอี๋ยนหยู่โรวมีสีหน้าสนุกสนาน “ถูกทำซะหุบขาไม่ได้! เฮ้ กระทั่งขาเธอยังมีรอยจูบด้วย และยังเลือด…”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนปิดชายกระโปรงด้วยความโมโห รีบวิ่ง แต่ก็ล้มลงตึงเพราะไร้เรี่ยวแรง

“ฮ่าๆ…ห้าพันหยวน อย่าลืมคืนด้วย!” เอี๋ยนหยู่โรวหัวเราะเบิกบาน เก็บรองเท้าข้างนั้นไป

เจ็บ

เจ็บไปทั้งร่าง

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพุ่งตัวเข้าไปห้องอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้าตรวจสอบร่างกายตนเอง

ผู้ชายคนนั้นป่าเถื่อนเกินไปแล้ว ไม่เพียงแต่ข้างในร่างกายจะเจ็บจากการฉีกขาด กระทั่งผิวหนังก็แสบร้อน ถูกจูบจนเจ็บ…

เปิดฝักบัวให้น้ำเย็นเฉียบชะล้างความอัปยศอดสูของตนเอง เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด พลางปิดปากแล้วปล่อยให้น้ำตารินทะลักออกมา…

เธอตัดสินใจที่จะลืมเรื่องนี้ไปให้หมด อย่างไรเสียตอนนั้นแสงไฟก็มืดมาก ใครก็มองเห็นใครไม่ชัด!