บทที่ 2 หาเด็กสาวที่ช่วยคุณพบแล้ว

ครึ่งเดือนหลังจากนั้น เขตพื้นที่ VIP ของโรงพยาบาล

ภายในห้องพักผู้ป่วยสุดหรูห้องหนึ่ง เซียวเซิ่งที่สวมชุดคนไข้นั่งอยู่บนเก้าอี้รักษาอาการป่วยกำลังอ่านแฟ้มเอกสาร โดยมีคุณหมอแกะผ้าพันแผลที่เท้าให้เขาอยู่

“คุณชายเซียว คุณหายเเล้วครับ”

ผู้เชี่ยวชาญที่ถูกเชิญมาจากต่างประเทศตรวจสอบเท้าเขาอย่างละเอียดรอบหนึ่ง พลางเอ่ยด้วยท่าทางเคารพ “ไม่เพียงแต่การทำงานจะฟื้นคืนเป็นปกติ รอยเเผลเป็นก็ไม่มี หล่อเหลาเหมือนตอนแรกเลยครับ”

เซียวเซิ่งเหลือบตามองอย่างเฉื่อยชาแวบหนึ่ง แววตาราวกับจักรพรรดิผู้ปกครองใต้หล้าที่มีพลังอำนาจบีบคั้นผู้คน

“ท่านประธาน”　โอเล่ย์ผู้เป็นเลขาเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ และโบกมือให้คุณหมอถอยออกไป พลางรายงานเสียงเบาว่า “หาเด็กสาวที่ช่วยชีวิตคุณเอาไว้เมื่อครึ่งเดือนก่อนพบแล้วครับ ชื่อเอี๋ยนหยู่โรว เธออยู่ข้างนอก”

เซียวเซิ่งสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย ปิดแฟ้มเอกสารแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา “ให้เธอเข้ามา”

“ครับ”

ครึ่งนาทีหลังจากนั้น เด็กสาวรูปร่างสะโอดสะอง แต่งหน้าบางๆก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไม่กล้าเงยหน้าขึ้นด้วยความขี้ขลาด

แค่ดูจากรูปร่างสัดส่วนของเธอเพียงอย่างเดียว เทียบกับเด็กสาวในคืนนั้นแล้วดูจะเป็นผู้ใหญ่มากไปหน่อย เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วเชยคางเธอขึ้น

สายตาสอดประสานกัน เอี๋ยนหยู่โรวสั่นเล็กน้อย เบนสายตาหลบอย่างตะขิดตะขวงใจ

บุคลิกเช่นนี้คล้ายอยู่สามส่วน นัยน์ตาดำเซียวเซิ่งหดวูบ เม้มริมฝีปากบางสวย เอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจว่า “รองเท้าข้างนั้นเป็นของคุณ?”

“ไม่ใช่ ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ” เอี๋ยนหยู่โรวส่ายหน้า สีหน้าตึงเครียด หางตาชื้นเล็กน้อย คล้ายกับหวาดกลัวเรื่องในคืนนั้นมาก

เธอพยายามแสร้งทำบุคลิกเป็นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ไร้เดียงสา บริสุทธิ์ ไม่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกับใคร

“เป็นของเธอครับ ท่านประธาน” โอเล่ย์เปิดเอกสาร เอ่ยเสียงเบา “พวกเราดึงไฟล์บันทึกกระบวนการซื้อรองเท้าทั้งหมดจากกล้องวงจรปิดออกมาตามรหัสสินค้าของรองเท้าเธอ อีกอย่างคืนวันนั้นเธอก็มีงานเลี้ยงรวมตัวเพื่อนนักเรียน เวลาที่กลับไปก็ถูกจังหวะพอดีครับ”

“อืม” เซียวเซิ่งรับคำเรียบๆ พิจารณามองเด็กสาวตรงหน้าใหม่อีกครั้ง

นึกถึงตนเองที่ทำลายครั้งแรกของเธออย่างป่าเถื่อนแล้ว หัวใจที่เย็นชาแข็งแกร่งดวงนั้นพลันละลายไปเล็กน้อย นิ้วเรียวยาวไล้แก้มของเธอ “อย่ากลัว คืนวันนั้นเป็นผมที่ไม่ดีเอง”

“คุณเอี๋ยน คืนวันนั้นท่านประธานของพวกเราไปงานพบปะเข้าสังคม ไม่ทันระวังถูกคนวางยาในไวน์เข้า ระหว่างเดินทางไปโรงพยาบาลก็เกิดเรื่องขึ้น คุณไม่เพียงแต่ช่วยท่านประธานของพวกเรา แต่หลังจากเกิดเรื่องแล้วก็เงียบสนิท คู่ควรที่จะได้รับการนับถือ ขอบคุณคุณครับ” โอเล่ย์พยักหน้าเกรงใจ

“ไม่ ไม่ต้องแล้วค่ะ” เอี๋ยนหยู่โรวแสดงความเขินอายของเด็กสาวแรกรุ่นอายุสิบหกสิบเจ็ดปีออกมาใช้ พลางเอ่ยด้วยใบหน้าเเดงระเรื่อ “คุณเซียวมีชื่อเสียงในเรื่องไม่ข้องเกี่ยวกับผู้หญิง เรื่องคืนนั้น…ตอนนั้นฉันก็เสียมารยาทกับคุณ…”

เธอหมายถึงเรื่องที่ใช้ดินปาใส่หน้าเขา?

“ผมรู้ คุณเป็นเด็กสาวที่บริสุทธิ์คนหนึ่ง”

หลักฐานแน่นหนาชัดเจน ตอนนี้เซียวเซิ่งไม่สงสัยอะไรอีก “ในเมื่อผมครอบครองร่างกายคุณไปแล้ว ย่อมมอบความมั่งคั่งรุ่งเรืองให้กับคุณ คุณสามารถเลือกได้ว่าต้องการสมบัติจำนวนมหาศาล หรือจะอยู่ข้างกายผม”

“หยู่โรวไม่สนชื่อเสียงเงินทอง ถ้าหาก…” เอี๋ยนหยู่โรวจงใจเอ่ยเพียงครึ่งเดียวแล้วก้มหน้าลง เพื่อไม่ให้คนเห็นถึงความยินดีปรีดาในใจของเธอ

เซียวเซิ่งพยักหน้าเล็กน้อย สั่งการเสียงเย็นว่า “ให้เธออยู่ข้างกายฉัน จัดเตรียมบ้านที่แพงที่สุด คนรับใช้ที่ดีที่สุด ยานพาหนะที่หรูหราที่สุด ของกินของใช้ล้วนต้องชั้นเลิศ! ฉันต้องการให้ไม่ว่าไปที่ไหนก็ตาม เธอล้วนสามารถข่มหญิงสาวชั้นสูงลงได้หมด!”

สวรรค์ ผู้ชายคนนี้เผด็จการยิ่งกว่าที่จินตนาการเอาไว้ซะอีก!

เอี๋ยนหยู่โรวใจสั่นไหว ช่วงเวลาสูงสุดของเธอมาถึงแล้ว ถึงแล้ว ฮ่าๆ...

“ครับ” โอเล่ย์ก้มหน้ารับคำสั่ง พลางถือเสื้อผ้ามาชุดหนึ่ง “ท่านประธาน ผมจะเปลี่ยนเสื้อให้คุณ สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ”

“ให้ฉันทำได้มั้ยคะ” เอี๋ยนหยู่โรวยื่นมือออกไป นัยน์ตามีประกายวิงวอน เธอรู้ว่าการเปลี่ยนเสื้อผ้าทำให้เกิดความปรารถนาทางอารมณ์ง่ายมากที่สุด

“นี่...” โอเล่ย์ลำบากใจอยู่บ้าง เมื่อเห็นท่านประธานไม่คัดค้าน เขาก็ต้องไว้หน้า จึงทำได้เพียงแค่ส่งเสื้อผ้าให้เอี๋ยนหยู่โรว “เช่นนั้นก็ฝากคุณเอี๋ยนด้วยครับ ตอนที่ท่านประธานไม่สวมเน็คไท คุ้นชินกับการปลดกระดุมสองเม็ด บางครั้งก็ชอบม้วนแขนเสื้อขึ้นครับ”

“ฉันทราบแล้วค่ะ เลขาเล่ย์” เอี๋ยนหยู่โรวแสดงท่าทางว่านอนสอนง่ายอย่างน่ารัก เชี่ยวชาญการคว้าโอกาส

วันนี้ตอนที่เลขาเล่ย์ถือรองเท้ามาหาเธอ เธอดีใจจนเนื้อเต้น จึงยอมรับว่าตนเองเป็นเด็กสาวในคืนนั้นอย่างพายเรือตามน้ำ โดยไม่ปล่อยโอกาสในการเข้าใกล้เซียวเซิ่งแม้แต่น้อย

เซียวเซิ่งเป็นใครน่ะหรือ!

ประธานบริษัทเอ็นซี ข้ามชาติ กรุ๊ปผู้มีชื่อเสียง ทายาทตระกูลไฮโซ ผู้มีความสามารถทางธุรกิจ ใช้อายุยังน้อยก็ควบคุมวงการธุรกิจทั้งหมดได้แล้ว อาศัยสไตล์การตัดสินใจเฉียบคมในการถล่มทุกสิ่งให้ล้มระเนระนาด ทั้งยังติดอันดับมหาเศรษฐีที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งของโลก!

ความสามารถเป็นเรื่องรอง ที่เหลือร้ายคือรูปร่างหน้าตาของเขา เครื่องหน้าทั้งห้าหล่อเหลางดงามเย็นชา รูปร่างมาดแมนสูงใหญ่ ทุกการเคลื่อนไหวล้วนหล่อเท่ห์เสียจนทำให้คนเป็นลม

ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมจนถึงขั้นสุดยอดเช่นนี้คนหนึ่งกลับไม่มีข่าวอื้อฉาวพัวพัน เพียงเพราะเขาปฏิบัติต่อผู้คนด้วยความเฉยเมยเลือดเย็น ท่าทางจริงจังไม่ยิ้มแย้ม เห็นผู้หญิงเป็นสิ่งไร้ค่า ยิ่งไม่ต้องพูดให้ไปเอาใจผู้หญิง!

วันนี้เขาถึงกับปฏิบัติต่อเธอ เอี๋ยนหยู่โรวอย่างอ่อนโยน อิอิ...

“คุณเซียว ฉันเริ่มเลยนะคะ” เอี๋ยนหยู่โรวยกนิ้วเรียวยาวที่บำรุงอย่างดีขึ้นมา ปลดกระดุมเม็ดแรกของเซียวเซิ่ง

ฉันเริ่มแล้วนะ?

วาจานี้ทำให้คนจินตนาการสิ่งต่างๆขึ้นมาไม่ขาดสาย กระตุ้นความรู้สึกสุขสมเสียจนวิญญาณแทบหลุดลอยในคืนนั้นขึ้นมา

นัยน์ตาดำเซียวเซิ่งเข้มขึ้น ก้นบึ้งในตามีความร้อนรุ่มเพิ่มขึ้นมา ขณะจับมือเอี๋ยนหยู่โรวเอาไว้เบาๆ เขาเชยคางเธอขึ้นมา จ้องอยู่ครู่หนึ่งแล้วก้มหน้าเข้าไปใกล้ริมฝีปากแดงของเธอ

อา...

เอี๋ยนหยู่โรวรู้สึกเพียงแค่ว่าทั่วทั้งร่างร้อนรุ่ม เชิดคางขึ้นไปข้างหน้าเพื่อตอบรับโดยไม่รู้ตัว

เซียวเซิ่งขมวดคิ้ว รู้สึกหมดอารมณ์และสูญสิ้นความสนใจทั้งหมดในทันที จึงผลักเธอออกห่าง “ออกไปเถอะ ผมเปลี่ยนเอง”

“คุณเซียว...” เอี๋ยนหยู่โรวลืมตา กลับคืนสู่สภาพบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ดวงหน้าน่าสงสารนั้นแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

นิ่งเงียบไปไม่กี่วินาที สุดท้ายเซียวเซิ่งก็ใจแข็งไม่พอ ลูบผมเธอเล็กน้อย “เรียกผมว่าเซียวเซิ่งก็ได้ ผมเป็นทหารในหน่วยรบพิเศษมาสองปี จึงคุ้นชินกับการทำเรื่องต่างๆด้วยตนเอง”

เอี๋ยนหยู่โรวเข้าใจชายหนุ่ม จึงหมุนตัวออกไป โดยไม่ทำเรื่องที่แสดงความใกล้ชิดอีก

ห้านาทีหลังจากนั้น เซียวเซิ่งที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็พาเอี๋ยนหยู่โรวเดินไปทางลิฟต์โดยสารด้วยท่วงท่าหล่อเหลากิริยางดงาม...

ในโรงพยาบาลเดียวกัน เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเพิ่งออกมาจากแผนกสูตินารีเวช

วันนี้เธอเป็นลมที่โรงเรียน จึงถูกส่งมาที่โรงพยาบาล ดันตรวจพบว่าท้องแล้ว! สำหรับนักเรียนคนหนึ่ง นี่เป็นสิ่งที่น่าอับอายมาก!

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน คุณครูและนักเรียนทั้งโรงเรียนล้วนถูกเธอทำให้อับอายขายขี้หน้าหมดแล้ว!” ครูแนะแนวสาวขบเขี้ยวเคี้ยวฟันตลอดทั้งกระบวนการ “เธอถูกไล่ออกแล้ว! ครูโทรศัพท์ให้แม่เธอมารับเธอไปแล้ว!”

“ครูคะ วันนั้นเลิกทบทวนบทเรียนด้วยตัวเองดึก....”

“เธอไม่ต้องอธิบาย! อย่าแสร้งทำเป็นผู้บริสุทธิ์ อย่าบอกฉันว่าเธอถูกข่มขืน! ฉันไม่เชื่อ!” ครูสาวโบกมือใส่ด้วยความโมโห “ประพฤติตัวไม่เรียบร้อย ทำตัวแย่แบบนี้ ให้เธออยู่ที่โรงเรียนต่อจะต้องเกิดเรื่องแน่นอน! นั่น! แม่เธอมาแล้ว!”

“ไอ้หยา! ฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ ถึงต้องได้รับผลกระทบจากเธอไม่มีสาเหตุด้วย! เพี๊ยะ!” หวงฟางซึ่งเป็นแม่เลี้ยงพุ่งเข้ามาด้วยความโมโห เจอหน้าก็ง้างมือตบเธอไปสามสี่ครั้ง ทั้งยังถีบอย่างแรงอีกครั้งหนึ่ง

เสี่ยวเนี่ยนถูกถีบจนถอยหลังไปหลายก้าว เลือดไหลออกจากจมูก ถูกตบฟรีๆโดยไม่สามารถปกป้องตนเองได้

คืนวันนั้น เธอย้ายประตูรถเพื่อช่วยคน ออกแรงมากเกินไปจึงทำให้แขนกระดูกร้าว ไม่ได้รักษาทันที จึงทำให้ส่วนที่แตกร้าวเกิดกระดูกเจริญงอกเกินผิดปกติ จำเป็นต้องทุบกระดูกทิ้งแล้วต่อกระดูกใหม่

ตอนนี้ขยับนิดหน่อยก็เจ็บจนเหงื่อตก แต่แม่เลี้ยงดันหยิกแขนเธอทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ เจ็บจนทำให้คนรู้สึกสิ้นหวัง

ในตอนที่เธอกำลังอดกลั้นต่อความทรมานนี้ ด้านหน้าก็มีเสียงฝีเท้ามั่นคงดุดันดังลอยมากะทันหัน...