บทที่ 5 โฉมหน้าที่แท้จริงของเจ้าสาว

“ไม่ได้ค่ะ!”

เอี๋ยนหยู่โรวคล้ายกับถูกยั่วยุ จมูกเชิดขึ้น ชี้นิ้วไปทางมารดา “หวงฟาง คุณเป็นพวกเดียวกับเสี่ยวเหนียนหยูใช่มั้ย ถึงได้วางแผนยกเจ้าบ่าวของฉันให้เธอ!”

“พูดอะไรไร้สาระ!” หวงฟางปัดมือเธอออก “ลูกต่างหากที่เป็นคนที่แม่คลอด! เพียงแค่ผลักเธอออกไปถึงจะสามารถปกป้องลูกได้ ลูกเข้าใจมั้ย”

“หนูไม่สน!” เอี๋ยนหยู่โรวขยี้เท้าอย่างไร้เหตุผล “ให้เธอแต่งกับเซียวเซิ่ง นั่นเป็นการยกผลประโยชน์ให้เธอ! หนูยอมยกโอกาสนี้ให้คนอื่น”

“โรวเอ๋อร์ ลูกนึกว่าการแต่งงานเเทนเป็นเรื่องที่ดีหรอ นี่มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายเลยนะ! ถือโอกาสนี้ในการกำจัดเธอ”

หวงฟางอธิบายเหตุผลเกลี้ยกล่อมลูกสาวไม่หยุด และหยิบยาที่ชื่อว่า “ยาตามคำสั่ง” ออกมาขวดหนึ่ง ดื่มยาตัวนี้ลงไปแล้ว จะเชื่อฟังทุกสิ่งอย่างว่าง่าย ทั้งยังสูญเสียความทรงจำในช่วงนี้ไปด้วย หลังจากเกิดเรื่องไปแล้วก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไร ถึงตอนนั้นเธอมีปากก็อธิบายได้ไม่ชัดเจน”

เห็นมารดามีความมั่นใจเช่นนี้ เอี๋ยนหยู่โรวก็ฟื้นคืนความมั่นใจกลับมา “เซียวเซิ่งรำคาญผู้หญิงวางแผนเล่นงานเขามากที่สุด รอเสี่ยวเหนียนหยูถูกทรมานจนตาย ตำแหน่งคุณนายเซียวก็ยังคงเป็นหนู”

“ลูกแค่แสร้งทำตัวเป็นผู้บริสุทธิ์ตลอดก็พอแล้ว”

หวงฟางเทยาลงไปในเครื่องดื่มแล้วคน พลางกำชับลูกสาวว่า “เรื่องเร่งด่วนที่ต้องจัดการในตอนนี้คือไล่ผู้ชายเสเพลพวกนั้นของลูกไปซะ และตามหาคนที่ส่งจดหมายข่มขู่ให้เจอโดยเร็วที่สุด ไม่ว่าจะต้องจ่ายเงินเท่าไร ก็ต้องกำจัดทิ้ง ตัดรากถอนโคนทุกสิ่งที่อาจก่อให้เกิดหายนะไป”

“ทราบแล้วค่ะ”

“ลูกก็ดื่มแก้วนึง ถึงตอนนั้นก็บอกไปว่าเสี่ยวเนี่ยนวางยาลูกเพราะต้องการแต่งงานกับเซียวเซิ่ง”

เอี๋ยนหยู่โรวรับมาดื่มเข้าไปจนหมด พลางขมวดคิ้วถามว่า “แต่ว่าแม่คะ เสี่ยวเหนียนหยูจะยอมดื่มได้ยังไง หนูเพิ่งจะทำให้เธอลำบากใจมา เธอจะต้องระวังตัวแน่นอน”

“พวกเราเอาไปให้ เธอไม่มีทางดื่มหรอก ถ้าหากว่าพ่อลูกเป็นคนเอาไปให้เอง เธอจะต้องเห็นแก่หน้าพ่อลูกแน่นอน หลายปีมานี้พ่อลูกแอบให้เงินเธอด้วย!”

จัดการลูกสาวเรียบร้อยแล้ว หวงฟางก็ถือยาไปหาสามี…

อากาศอบอุ่นในเดือนสาม ดอกท้อผลิบานครั้งแรกไปทั่วทั้งเมือง

ความเจริญรุ่งเรืองและประวัติศาสตร์อันยาวนานในเมืองจงโจว พิธีแต่งงานแบบจีนยิ่งใหญ่ดึงดูดคนทั้งเมืองมามุงดู

ข้างถนน อูเจินจูให้เอี๋ยนต้าฟาขี่อยู่บนลำคอ พลางมองดูความคึกคักอย่างเพลิดเพลิน “งานแต่งนี่หรูหราเกินไปแล้ว สินเดิมมหาศาลจริงๆ”

“น่าเสียดายที่มองไม่เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเจ้าสาว” เอี๋ยนต้าฟาเลิกคิ้ว นัยน์ตาเฉลียวฉลาดมีประกายผิดหวังพาดผ่านไป

“เด็กดื้อจะไปเข้าใจอะไร มีผ้าคลุมหน้าถึงเป็นเจ้าสาว ต้าฟา รอสวี่เจียนแต่งงานกับหม่ามี๊หนู ก็จัดประเพณีแต่งงานแบบจีนเช่นกัน”

“ไม่ได้ๆ…” เด็กน้อยน่ารักส่ายหน้า เอ่ยด้วยท่าทางจริงจังว่า “ประเพณีแต่งงานแบบจีนไม่มีเด็กโปรยดอกไม้ ถึงตอนนั้นผมจะทำยังไง?”

“ถึงตอนนั้นก็กลับไปในท้องหม่าม๊าหนูไง”

“น้าเจินจูพูดอะไรนะ!” เสียงนุ่มนิ่มเปลี่ยนเป็นน่าเกรงขามทันทีในเสี้ยววินาที ดวงหน้าเย็นชาฉาบไปด้วยโทสะบางๆ

“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่ะ!” รู้ว่าเด็กน้อยฟังเข้าในว่าคำพูดเหล่านี้มีเจตนาดีหรือร้าย อูเจินจูก็หัวเราะเบนหัวข้อสนทนาไป “ดูเร็วๆ เกี้ยวมาแล้ว ถ่ายรูปให้เสี่ยวเหนียนหยูเรียนรู้สักหน่อย จะได้เพิ่มระดับความสามารถในเรื่องงานให้สูงขึ้น

ใช่แล้ว หม่ามี๊ไปทำงานที่บริษัท wedding planner

เอี๋ยนต้าฟาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาช่วยหม่ามี๊ถ่ายรูปวัตถุดิบในงานอย่างรวดเร็ว เขายังไม่รู้ว่า คนที่นั่งอยู่ในเกี้ยวคือมารดาที่ประคับประคองให้มีชีวิตด้วยกันของเขา

อุณหภูมิของฤดูใบไม้ผลิในเดือนสามลดลงต่ำ กลางวันแสงอาทิตย์เจิดจ้า เมื่อถึงตอนเย็นกลับหนาวเสียดกระดูกขึ้นมา

ห้าโมงกว่าแล้ว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยังไม่กลับบ้าน อูเจินจูทำอาหารไม่เป็น จึงปรึกษากับต้าฟาครู่หนึ่งแล้วสั่งพิซซ่ามาส่ง

สองคนนี้เข้าใจตรงกันโดยไม่ต้องพูดออกมาว่า เสี่ยวเนี่ยนไปเดทกับสวี่เจียน ทางที่ดีอย่าไปรบกวนพวกเขาเลยดีกว่า กินพิซซ่าเสร็จ ทั้งสองคนก็เช็ดปากแล้วเข้านอน

หลังจากเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดื่มยาเข้าไป ก็ถูกแต่งหน้าแต่งตัวสวยสดงดงาม และทำให้เสียเกียรติโดยการยัดเข้าไปในเกี้ยว พลางคำนับฟ้าดินจนเสร็จอย่างมึนงง ก่อนจะถูกส่งเข้าไปในห้อง ตอนนี้ตกอยู่ในสภาพกึ่งสลบไสล

ไม่มีใครสนใจเธอ และไม่มีใครถามเธอว่าหิวหรือไม่

เอี๋ยนหยู่โรวไม่มีความสามารถสักอย่างตระกูลเซียวจึงไม่ชอบเธอ จนปัญญาที่เปลี่ยนความคิดลูกชายไม่ได้จึงทำได้เพียงแค่ยอมรับลูกสะใภ้คนนี้ แต่ไม่ยินยอมให้เธอเข้าร่วมงานเลี้ยงที่ต้องปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน ดังนั้นจึงจัดพิธีแต่งงานแบบจีน ไม่ให้เธอได้เปิดเผยหน้าตา เพราะไม่อาจรับความอับอายต่อหน้าผู้คนได้

กลางดึกสี่ทุ่ม แขกทั้งหมดแยกย้ายกันไปแล้ว

ภายใต้โคมไฟระย้าหรูหราระยิบระยับ เงาร่างหยิ่งยโสสูงยาวนั่งดื่มไวน์บนโต๊ะอาหารอย่างสง่างาม

เขาเริ่มกรึ่มๆแล้ว ริมฝีปากสวยเคลือบไปด้วยคราบไวน์บางๆชั้นหนึ่ง ทอประกายสว่าง ทำให้รูปโฉมที่เดิมมีเสน่ห์เย้ายวนผู้คนของเขายิ่งโดดเด่นเหนือใครขึ้นไปอีก

ในฐานะเจ้าบ่าว เขาไม่สนใจการเข้าหอ แต่งงานเป็นเพียงแค่ภารกิจและสัญญาที่ต้องทำให้สำเร็จ อย่างไรเอี๋ยนหยู่โรวก็ใช้ร่างกายช่วยเขาเอาไว้ ทั้งยังติดตามเขาอีกสี่ปี ให้สถานะก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล

“ท่านประธาน!” โอเล่ย์ที่แต่งกายหล่อเหลาเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ มองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง แล้วกระซิบข้างหูเซียวเซิ่ง “ท่านประธาน เอี๋ยนหยู่โรวโทรมาครับ”

“เร่งฉันหรอ” เซียวเซิ่งยกแก้วไวน์ชั้นดีแล้วเงยหน้าดื่ม ดวงตาปิดเล็กน้อย แพขนตายาวก่อให้เกิดเงาสลัว ดูอ้างว้างเป็นพิเศษ

“ยื้อมาสี่ปีแล้ว คืนนี้จำเป็นต้องพยายามทำหน้าที่ให้เรียบร้อยแล้ว? ใส่ยาให้ฉันหน่อย ไม่งั้นทำไม่ลง”

เอ่อ เข้าห้องหอมันเป็นทุกข์ขนาดนี้เลยหรอ ทั้งยังต้องใส่ยาให้ด้วย?

โอเล่ย์จนปัญญา ทันใดนั้นก็สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย “ท่านประธาน คืนนี้คุณไม่ต้องทำครับ เจ้าสาวถูกเปลี่ยนตัวไปแล้ว”

“ใครกล้าล่ะ”

“จริงๆครับ เอี๋ยนหยู่โรวถูกคนวางยา รายงานผลการตรวจออกมาแล้ว” โอเล่ย์มองท่านประธานด้วยความกังวล

แม้ว่างานแต่งงานของครอบครัวคนธรรมดาถูกเปลี่ยนตัวเจ้าสาวก็โมโหแล้ว คราวนี้ท่านประธานจะต้องโมโหโทโสเเน่นอน

แกร๊ก! แก้วในมือถูกบีบแตก เซียวเซิ่งลืมตาขึ้นด้วยความประหลาดใจ นัยน์ตาดำคมกริบถลึงใส่โอเล่ย์ “นายพูดว่าอะไรนะ”

โอเล่ย์ถูกสายตาท่านประธานทำให้หวาดกลัว ในใจก็ตระหนก จึงยื่นโทรศัพท์มือถือไปให้ “โทรศัพท์จากเอี๋ยนหยู่โรวครับ”

“ฮือๆๆ…”

เสียงสะอื้นอ่อนแอของเอี๋ยนหยู่โรวดังลอยมา “เซิ่ง ขอโทษค่ะ ฉันถูกน้องสาววางยาสลบ”

“น้องสาว?”

“ตลอดมาฉันไม่เคยบอกคุณว่า ฉันยังมีน้องสาวต่างแม่ชื่อเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เธอเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เธอเลื่อมใสในตัวคุณมาก จึงขอร้องให้ฉันมอบตำแหน่งเจ้าสาวให้กับเธอ แน่นอนว่าฉันไม่ตกลง เธอจึงวางยาให้ฉันสลบไป จากนั้นก็ไปแทนที่ฉัน ฮือๆ…”

“คุณอยู่ที่ไหน”

“ยังอยู่ที่บ้านคุณแม่ค่ะ คนที่ไหว้ฟ้าดินกับคุณคือน้องสาวที่ไม่เอาไหนของฉัน คราวนี้จะทำยังไงดีคะ”

“ทำยังไงก็ดีหมด” เซียวเซิ่งยิ้มนิ่งๆ เสียงเย็นชาปราศจากอุณหภูมิแม้แต่น้อย

“เซิ่ง คุณใจเย็นๆนะ น้องสาวฉันอายุยังน้อย เธอไม่รู้ว่าการทำเช่นนี้เป็นการท้าทายศักดิ์ศรีของคุณ เป็นการสร้างความอัปยศให้กับตระกูลเซียวอย่างใหญ่หลวง เธอเห็นเป็นแค่เรื่องสนุก ฮัลโหล ฮัลโหล เหอะ!”

เอี๋ยนหยู่โรวมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปแล้ว ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มประสบความสำเร็จออกมา รอยยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ แล้วหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา…

“เตรียมรถเสร็จแล้วรึยัง ฉันต้องไปช่วยน้องสาวฉัน”

“เตรียมเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณเอี๋ยน”

สาวใช้ยื่นแขนให้เอี๋ยนหยู่โรว ประคองเธอขึ้นรถ “คุณจิตใจดีจริงๆ ไปช่วยขยะไร้ค่าแบบเธอทำไมคะ”

เอี๋ยนหยู่โรวไม่ตอบ เธอหมุนแหวนในมือ แววตาประหลาด

ยาตามคำสั่งที่ทำให้คนทำตามคำสั่งน่าจะหมดฤทธิ์แล้ว เธอต้องไปเพลิดเพลินกับท่าทางตกใจทำอะไรไม่ถูกของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ไปดูว่าเธอถูกเซียวเซิ่งจัดการให้ตายยังไง…