6
มีรตีลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของ 'พี่ชาย'
เธอเม้มริมฝีปากแน่น แล้วเมินมองไปทางอื่น
คนข้างกายเธอรับรู้ถึงปฏิกิริยานั้น เขาจึงโอบแขนไว้พนักพิงของเธอเหมือนจะกักเธอไว้ไม่ให้ไปไหน มีรตีอยากจะข่วนหน้าเขา ตะโกนใส่หน้าเขา แต่สิ่งที่ทำได้คือนั่งนิ่ง
นัยน์ตาของเธอเมินไปทางอื่นที่ไม่ใช่ 'เขา'
"คุณมีรตี รับยาด้วยค่ะ"
"เดี๋ยวพี่จะไปเอายาให้ อยู่ตรงนี้ล่ะ"
"..."
อาการนั่งหันหน้าหนีเขา นิ่งเงียบ ทำราวกับเขาไม่มีตัวตน ตั้งแต่ที่พาหล่อนออกบ้านมาคลินิก ทำให้กรเอกชักจะฉุน และอยากมีตัวตนขึ้นมาบ้าง
"อุ๊ย!"
หล่อนอุทานเมื่อจู่ๆ จมูกโด่งนั้นก็กดลงมาบนแก้มนิ่ม เธอหันขวับทันที หน้าแดงซ่าน มองเขาด้วยนัยน์ตาเบิกโต
"วันหลังเรียกไม่หัน คุยด้วยไม่คุย พี่ก็จะทำแบบนี้"
"พี่กาย!"
เธออุทาน ใจเต้นแรงกับสิ่งที่เขาทำ แม้ปากจะบอกว่าเกลียด ใจจะค่อนข้างชังเขา ชังทุกการกระทำของเขาที่ทำต่อเธอ แต่ลึกๆ นั้น เขาก็ยังทำให้เธอรู้สึกใจเต้น อย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน
ตั้งแต่แรกเห็นก็ว่าได้...ตั้งแต่ที่เขาเข้ามาเป็นพี่ชาย แต่เขาทำให้เธอกลัว...เขาเหมือนสิ่งที่น่ากลัวและน่าแตะต้องไปด้วยพร้อมๆ กันในตอนนั้น แต่ตอนนี้...
เธอควรเกลียดเขา!
สาวน้อยเม้มปาก สะบัดหน้าหนีเขา คนทำหัวเราะเบาๆ ผิวปากหวือ แล้วเดินไปรับยามาให้เธอ พร้อมกับจ่ายชำระค่ารักษาให้
"ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมครับ กินยาหลายอย่างเลยแบบนี้"
เสียงทุ้มเอ่ยถามกับคุณเภสัชกรประจำคลินิก มีรตีได้ยินมันเบาๆ เธอคิ้วขมวดเล็กน้อย เขาห่วงเธอ? คงจะไม่ใช่...เขากลัวไม่ได้ใช้เธอมากกว่า
คิดแล้วแก้มสาวก็แดงก่ำ
"เอ่อค่ะ...ไม่เป็นอะไรมากค่ะ แค่ให้งด..."
เภสัชกรกระแอม คู่นี้อุ้มกันเข้ามาในคลินิก ดูก็รู้ว่าน่าจะเป็นแฟนกัน ตัวผู้ชายสั่งคุณหมอให้ตรวจภายในน้องให้ละเอียด เพราะเกรงว่าจะเป็นแผลติดเชื้ออะไรหรือเปล่า โธ่...พ่อคุณ ก็น่ะ...คงจะครั้งแรกกันกระมัง ตัวพ่อคุณก็สูงใหญ่ไหล่กว้าง น้องตัวนิดเดียว ตอนแรกนึกว่าพรากผู้เยาว์ไปแล้วเสียด้วยซ้ำ
"สักพักก่อนน่ะค่ะ ยาก็ใช้แล้วก็ทาตามอาการนะคะ"
"ขอบคุณครับ"
คนถามเองก็หน้าแดงเถือกเหมือนกัน คนแอบฟังเองก็หน้าแดงก่ำ กรเอกเดินก้าวยาวๆ ตรงมาหาเธอ วางถุงยาใส่มือเธอ ก่อนจะช้อนอุ้มคนตัวเล็กกว่าขึ้นมาในอ้อมแขน ทำให้คนหันมามองพวกเขาทั้งคลินิก มีรตีร้องอุทานอย่างตกใจ เธอเม้มปากที่จะต่อว่าเขาไว้ แล้วตกลงใจซุกหน้ากับอกกว้างเสีย คนอย่างเขา ว่าไปจะสะดุ้งสะเทือนอะไร เธอไม่อยากคุยด้วยสักนิด
"คืนนี้คุณพ่อคุณแม่ไม่กลับ"
คำพูดลอยๆ หลังจากที่ออกมาจากคลินิกนั้นสักพัก ทำให้มีรตีถึงกับหันขวับมาหาเขา กรเอกยังคงมองทางข้างหน้าไม่ได้หันมองเธอ
"เอ่อ..."
"เราหาอะไรกินกันได้เลยเย็นนี้ พวกท่านคงจะกลับพรุ่งนี้ค่ำๆ"
"ค่ะ"
ตอบแค่นั้น แล้วก็เมินไปทางอื่น กรเอกกระแอม เธอไม่พูดอะไรต่อมาแบบนี้ ทำให้บรรยากาศในรถเงียบ เงียบจนเกินไป
แม่ตัวเล็กที่เป็นคนร่าเริง ช่างอ้อน ขนาดกับเขาเธอยังเพียรยิ้มให้ แม้ว่าเขาจะออกตัวเลยว่าไม่ชอบเธอ แต่มีรตีก็ยังชวนคุย เอาใจเขา
เรื่องเมื่อคืนทำให้เธอกลายเป็นมีรตีอีกคน...ช่างห่างเหิน และทำราวกับเขาเป็นตัวเชื้อโรค เขาไม่ยอมให้เธอทำแบบนี้กับเขาหรอก
"ทำกับข้าวเย็นไหวไหม?"
"รตีไม่หิวค่ะ"
"ไม่หิวยังไงต้องกินยา ถ้ารตีทำไม่ไหว พี่ก็ทำกับข้าวไม่เป็น เราจะสั่งเดลิเวอรี่มากิน รตีอยากกินอะไรพี่จะสั่งให้"
"รตีไม่หิว"
สาวน้อยยังย้ำคำเดิม เธอเผลอทำหน้างอ ใส่เขาและพูดกับเขามากเกินความจำเป็น อย่างลืมตัว ลืมใจว่าจะทำนิ่งให้เขาเหมือนไม่มีตัวตนสำหรับเธอ เขาทำร้ายกาจกับเธอเหลือเกิน
เสียงท้องของมีรตีดันร้องขึ้นมาดัง ทำให้กรเอกเกือบจะหัวเราะขำ ส่วนมีรตีนั้นหน้าแดงก่ำ
"หึๆ ทำไมท้องร้อง กลางวันเรา...ก็ไม่ได้กินอะไร"
เขาเอ่ยคำว่าเรา พลอยทำให้คิดถึงกิจกรรมที่ทำระหว่างกัน ที่ทำให้ทั้งเขาและเธอไม่ได้กินข้าวกินปลา เพราะเธอตัวร้อนผ่าวจนเขาตกใจ วัดไข้ได้ 38 องศา กรเอกก็จับเธอ...โอ๊ย...ทำไมเขาจะต้องส่องดูอะไรต่อมิอะไรของเธอขนาดนั้นด้วยนะ ตกลงใจว่าอาจจะเพราะตนเองทำให้เธอนั่นแหละเป็นไข้ ส่วนนั้นของเธอแดงบวมเล็กน้อย เขาก็หอบพาเธอมาที่คลินิก บอกกับหมอเสียงสั่นๆ หน้าแดงซ่าน ว่าช่วยตรวจภายในให้เธอด้วย เอาให้ละเอียด เพราะเขาเกรงว่าเธอจะเป็นแผลเสียหายมากมาย
ก็ใครล่ะทำ!
"งั้นพี่สั่งพิซซ่า" เขาทำเสียงขรึมๆ นั่นเพราะรู้ว่าเธอไม่ชอบอาหารชนิดนี้
"อืมๆ เอาหน้าซีฟู้ดดีไหมนะ"
"รตีกินไม่ได้ รตีแพ้กุ้ง" เธอว่าเสียงอ่อย ลืมตัวเอ่ยเสียงอ่อนกับเขา
"รตีอยากกิน เอ่อ ราเมงค่ะ"
"ได้สิ เดี๋ยวพี่สั่งมาให้ พี่รู้จักร้านอาหารญี่ปุ่นอร่อยๆ สั่งเลยนะ ถึงบ้านเราจะได้รอไม่นาน" เขาว่า
เขาเอาใจเธออย่างนั้นหรือ?
สาวน้อยถามตัวเอง สับสนกับการกระทำของเขาเหลือเกิน
เขาทำให้เธอไม่สบาย แน่ล่ะเขาเป็นส่วนหนึ่ง ทำให้เธอเป็นไข้ ระบมเสียขนาดนั้น
เขาข่มขู่เธอ
แต่เขาก็พาเธอไปหาหมอ ดูแลเธอ...
เธอสับสนกับคนบ้านี้เหลือเกิน
ใจเอ๋ย...ใจของเธอ ตอนนี้มันกำลังสั่น...หวั่นไหว
อย่าเผลอใจไปกว่านี้นะ รตี...
มีรตีเมินหน้าหนีจากเขา หันไปมองข้างทางแทนจะมองเขา หลับตาลง น้ำตาหยดไหลออกมาโดยไม่ตั้งใจ จนต้องรีบเช็ดมัน
เธออยากจะหนีไปจากคนเข้าใจยากอย่างกรเอก เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรเธอได้อีก เขาชังมารดาของเธอ...และคงจะชังเธอด้วย เธอจะทำอย่างไรดี ในเมื่อเขาล่ามเธอไว้ด้วย 'ความลับ' ระหว่างกันแบบนี้