9.คนโง่

แยมเดินเข้ามาด้านในบ้านของดาริน เธอเดินเข้าไปในครัวเพื่อจัดการแกะถุงข้าวต้มที่ซื้อมาใส่ถ้วย หลังจากนั้นแยมก็เดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อที่จะเคาะประตูเรียกดารินลงมาทานข้าว 

ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายกว่าแล้ว..เพื่อนของเธอนอกจากไม่ไปทำงาน แถมมันยังไม่รับโทรศัพท์ ไม่อ่านไลน์อีกด้วย ราเชลก็เลยสั่งให้เธอแวะมาดูดารินหน่อย

"ดา ลงมากินข้าวก่อน"

ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับดารินในสภาพที่ไม่สู้ดีสักเท่าไหร่นัก ดวงตาทั้งสองข้างบวมเบ่ง ริมฝีปากแดงอมชมพูแก้มที่ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ เมื่อเธอยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าผากก็พบว่าอุณหภูมิร่างกายของดารินร้อนมากทีเดียว

"ไปโรงพยาบาลไหม?"

ดารินส่ายหน้าเบาๆ

"นอนพักเดี๋ยวก็ดีขึ้น.."

แยมเดินเข้ามาด้านใน เธอเดินตรงไปที่หน้าต่างเพื่อเปิดม่านออก แล้วจัดการพาดารินมานั่งบนเตียง แยมยกโต๊ะตัวเล็กขึ้นไปวางบนเตียงพร้อมกับถ้วยข้าวต้ม

"กินข้าวก่อนเดี๋ยวจะเดินไปเอายาแก้ไข้มาให้"

ดารินพยักหน้า ในขณะที่แยมถอนหายใจ

"มัน..เลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ ท่านประธานเขา.."

ดารินมองใบหน้าที่เป็นห่วงของแยมด้วยดวงตาที่เขินอายเล็กน้อย

"เรายังเรียงลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปและไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดี"

แยมนั่งลงบนเตียง

"ความรักมันมีมากมายหลายรูปแบบ มีความรักที่แค่มองเฉยๆก็มีความสุข และความรักที่ต้องครอบครองเท่านั้นถึงจะมีความสุข แต่ดา..ความรักของแกน่ะ แกยังไม่ทันได้ต่อสู้หรือว่าทำอะไรสักอย่างเลย แกก็ทึกทักเอาเองแล้วว่าแกจะแพ้"

"ไม่ได้ทึกทักเอาเอง แต่มันเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่ต้นแล้วต่างหาก"

แยมขมวดคิ้ว

"แกคิดว่าคนอย่างท่านประธาน เขาจะนอนกับผู้หญิงอื่นมั่วเหรอวะ หรือแกคิดว่าที่เขานอนกับแกเพราะว่าเมื่อคืนเขาแค่ไม่มีที่ลงเหรอ?"

ตั้งแต่เธอทำงานที่โรงแรมโซลมายังไม่เคยเห็นท่านประธานลงมาที่ห้องจัดเลี้ยงของพนักงานมากก่อนเลย เมื่อวานคือครั้งแรกที่เห็นท่านประธานมาที่นั่นพร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด

เธอคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าการที่ท่านเรียกดารินกลับไปเป็นเลขามันจะต้องมีอะไรที่ไม่ชอบมาพากลแน่ๆ แล้วมันก็มีจริงๆ คนอื่นเขาพอจะมองออกแต่เจ้าตัวกลับไม่คิดระแคะระคายหรือว่ารู้เรื่องอะไรเลยรึไง!

"เราไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง ไม่อยากคิดอะไรที่เกินตัวด้วย.."

แยมถอนหายใจรอบที่ร้อย

"ตามใจแกก็แล้วกัน กินข้าวซะ เดี๋ยวไปเอายามาให้"

ดารินพยักหน้าพร้อมกับตักข้าวต้มใส่ปาก เมื่อคืนมันคือความฝันและเมื่อแสงของดวงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าเธอก็ควรจะกลับมายังความจริงที่ต้องพบเจอ

ถ้าร่างกายหายดีเมื่อไหร่เธอจะกลับไปทำงาน ทำงานให้ดีเหมือนเดิม ให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..

......

"คุณดาลาป่วยค่ะท่าน แต่เรื่องตารางงานวันนี้คุณดาจัดการเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวเอมจะส่งให้ท่านนะคะ"

ตะวันยิ้มมุมปากจางๆ สมควรจะลาป่วยอยู่หรอกเพราะว่าเมื่อคืน..เขาเผลอพลั้งมือทำรุนแรงซะขนาดนั้น อยากจะเห็นหน้าอีกครั้งจังเลยว่าเธอจะทำหน้ายังไงตอนที่เราเจอกัน

จะมองเขาด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปรึเปล่านะ จะมองเขาในฐานะผู้ชายคนหนึ่งรึเปล่า?

คิดถึงจังเลย

"คุณดาได้บอกรึเปล่าครับ ว่าเธอจะมาทำงานเมื่อไหร่?"

"ไม่ได้บอกเอาไว้ค่ะ แต่เอมคิดว่าคุณดาไม่น่าจะหยุดเกินสองวันนะคะ เพราะคนอย่างคุณดานั้นถือว่ารักงานยิ่งชีพอยู่แล้ว นี่คือครั้งแรกเลยนะคะที่คุณดาใช้วันลา สุดยอดไปเลยใช่ไหมคะท่าน"

ตะวันก้มลงมองตารางงานที่ดารินจัดเอาไว้ เธอทำงานอยู่ในขั้นที่เรียกว่าดีเยี่ยมดารินเป็นแบบนั้นเสมอในสายตาของเขา 

"ไม่ทราบว่าผู้จัดการเอมรู้จักบ้านของคุณดาไหมครับ"

เอมส่งยิ้มให้ท่านประธาน

"รู้จักสิคะ เดี๋ยวเอมจะส่งตำแหน่งจีพีเอสไปให้ในไลน์นะคะ น่าประทับใจจริงๆที่ท่านประธานเป็นห่วงพนักงานด้วย! เอมเองก็จะตั้งใจทำงานเพื่อให้ท่านประธานภูมิใจบ้างนะคะ"

ไปเยี่ยมบ้านอย่างนั้นเรอะ! นั่นใช่เรื่องที่ท่านประธานจะทำกับเลขาเหรอ เอมจำได้ดีว่าตอนที่เธอป่วยจะลายังไม่ให้ลาเลย บอกจะตายก็ให้ลากสังขารมาตายที่โรงแรม..

แล้วทำไมกับคุณดา ถึงได้ดูพิเศษกว่าคนอื่นกันนะ เรื่องนี้เห็นทีว่าเธอจะต้องจับตาดูสองคนนั่นเป็นพิเศษแล้วสิ!

......

หลังจากกินยาที่แยมให้มา ดารินก็นอนหลับยาว ตื่นมาอีกทีก็เป็นช่วงหนึ่งทุ่มเลย เธอลงมาด้านล่างเมื่อเปิดประตูออกไปมองบ้านของแยมก็พบว่าปิดไฟสนิท แสดงว่าแยมกับราเชลไปทำงาน ส่วนบ้านของไดม่อนก็ปิดไฟอยู่เช่นกัน 

พึ่งตื่นแล้วจะหลับกี่โมงกันล่ะเนี่ย 

ร่างกายของเธอดีขึ้นมาแล้ว ไม่รู้สึกปวดเมื่อยหรือว่าเจ็บแสบอะไรแล้ว ดารินจึงถือโอกาสทำงานบ้านไปเลย เธอไม่ค่อยได้อยู่บ้านสักเท่าไหร่เพราะว่าเวลาส่วนใหญ่จะอยู่ที่โรงแรมมากกว่า บ้านเอาไว้อาศัยนอนอย่างเดียว วันหยุดก็ไม่หยุดเพราะว่าจะได้ค่าแรงเป็นสองเท่าถ้าไม่หยุด 

ดารินจัดการทำงานพร้อมกับสั่งอาหารมาทาน ในเมื่อเธอดีขึ้นมากขนาดนี้ พรุ่งนี้ก็น่าจะไปทำงานได้แล้ว.. ถ้าหากว่าเจอเขาจะทำหน้าแบบไหนดีนะ

จะทำเหมือนกับว่าระหว่างเราไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือว่าจะทำยังไงดี ทำไมถึงจะต้องมีเรื่องให้คิดมากมายขนาดนั้นด้วยนะ ทั้งที่เธอไม่ควรจะปล่อยให้เรื่องราวมันเลยเถิดมาจนถึงขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ!

เผลอใจไปแค่ครั้งเดียวต้องนอนเสียใจหนึ่งวันเต็มๆ ในขณะที่ดารินกำลังยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มก็มีรถยนต์มาจอดหน้าบ้านของเธอ

มาผิดบ้านรึเปล่านะ เพราะว่าบ้านเธอไม่เคยมีแขกเลย แถมรถราคาหลายสิบล้านแบบนั้นไม่มีทางจะมาบ้านเธอได้หรอก ดารินเดินออกมาที่ประตูรั้วเพื่อที่จะบอกเขาว่าเขามาผิดหลัง แต่เมื่อประตูรถเปิดออกมา..

เธอก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำหน้าแบบไหนดี ดารินไม่ทันได้ปั้นยิ้มขึ้นมาเลยด้วยซ้ำเขาก็เดินเข้ามากอดเธอเสียแล้ว อ้อมกอดอบอุ่นที่ราวกับว่าเธอยังอยู่ในความฝัน 

เขาฉุดรั้งเธอจมดิ่งลงไปในห้วงมหาสมุทรแห่งความหลงใหลไม่มีจบสิ้น เธอพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาหลายครั้งแต่มันไม่เป็นผลเลย เพราะเพียงแค่เขายืนอยู่เบื้องหน้าพร้อมกับมองเธอด้วยสายตาเช่นนั้น

มันก็ทำให้เธอกลายเป็นคนโง่ที่พร้อมจะจมดิ่งลงไปในห้วงมหาสมุทรที่ลึกที่สุดแค่ขอให้เขามองเธอด้วยสายตาแบบนี้ก็พอ ขอให้อ้อมแขนที่อบอุ่นของเขากอดเธอเอาไว้

เช่นนี้ก็พอ..