8.เมื่อไหร่จะจบลง NC

ดารินยกมือขึ้นมาสัมผัสแก่นกายที่กำลังแข็งตึงเบื้องหน้าเบาๆ เธอเห็นเส้นเลือดปูนโปนรอบๆได้อย่างชัดเจน ส่วนหัวของมันแดงก่ำและมันค่อนข้างยากที่จะอ้าปากครอบครองมันหมดทั้งลำแท่ง

เธอช้อนสายตามองหน้าเขาในขณะที่เขาเองก็จ้องมองมาที่เธอเช่นกัน เราสบตากันในสถานการณ์ที่น่าอายแบบสุดๆเพราะส่วนนั้นของเขากำลังอยู่ในโพรงปากเธอ

ดารินดูดส่วนหัวของมันเบาๆ เธอไม่เคยทำมันมาก่อนจึงไม่รู้ว่าจะต้องทำแบบไหนเขาถึงจะรู้สึกดี

เขาลูบผมเธอ นิ้วมือของตะวันกำลังพันปลายผมของเธอเล่นไปมาราวกับว่าเขากำลังชอบใจ

"เริ่มเลียข้างล่างก่อนสิ ค่อยๆใช้ลิ้นเลียรอบๆและใช้มือช่วยสัมผัสในส่วนที่ปากครอบครองไม่หมด"

เธอทำตามที่เขาสอนอย่างว่าง่าย ราวกับเป็นนักเรียนที่ดี ดารินเริ่มเลียรอบๆอย่างที่เขาบอก เมื่อแก่นกายของเขาถูกเคลือบด้วยเมือกน้ำลายสีใสของเธอ ดารินก็เริ่มอมตรงส่วนหัวเข้าไปช้าๆ

ตะวันขยับเอวตามจังหวะที่ดารินออกแรงดูดมัน เขากดลึกเข้าไปจนเกือบถึงคอ..มันเจ็บแต่เมื่อได้ยินเสียงร้องครางของเขามันยิ่งทำให้ส่วนนั้นเธอร้อนมากกว่าเดิม

"เด็กดี.."

รอยยิ้มอย่างงั้นเหรอ? เขาส่งยิ้มให้เธอก่อนจะผลักเธอให้ล้มตัวนอนลงไปบนเตียง ตะวันปรายตามองดวงตาที่แวววาวไปด้วยน้ำตาของดาริน 

เขาแยกขาเธอออกอีกครั้งก่อนจะแทรกตัวเข้าไป..เขารูดรั้งแท่งกายขึ้นลงด้วยฝ่ามือสองสามครั้งก่อนจะฉีกซองถุงยาง ทุกการกระทำของเขาอยู่ในสายตาของเธอและดารินเลือกที่จะหันหน้าหนีด้วยความอับอาย

เขายกขาของเธอพาดกับบ่ากว้างแล้วกดแทรกความแข็งตึงเข้าด้านในทีละนิดด้วยความใจเย็น

"เจ็บ อ๊า!!"

ส่วนปลายหัวหยักเบียดแทรกฝ่าเข้าไปในโพรงคับแคบถึงมันจะมีเมือกใสๆไหลออกมาแต่ทว่าความต่างของขนาดมันเป็นเรื่องธรรมดาที่ดารินจะต้องรู้สึกเจ็บปวด เมื่อเขากดมันเข้ามา เธอรู้สึกได้ถึงด้านในที่แหวกออกเพื่อรับเขาเข้ามาได้อยากชัดเจน

เจ็บปวดราวกับถูกทึ้งร่างเลย..ความเจ็บที่ทั้งจุกและเจ็บปวดไปพร้อมๆกัน หยดเลือดสีแดงผสมกับของเหลวสีใสเกิดเป็นสีชมพูระเรื่อไหลรินลงมาเปรอะเปื้อนลงไปบนที่นอน

"ไม่เป็นไร..คุณจะต้องชอบมันแน่ๆมันจะเจ็บแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเชื่อได้เลย"

เธอกัดปากจนห้อเลือด ดารินมองหน้าเขาด้วยสายตาแห่งความโกรธเคือง

"มันจะไม่มีครั้งต่อไปอีกแน่นอน!"

เขาหัวเราะออกมา ก่อนจะเริ่มขยับเอวและเมื่อเขาเริ่มขยับความเจ็บปวดเหล่านั้นพลันจางหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมา เสียงเฉอะแฉะดังขึ้นมาจากจุดที่กำลังเสียดสีกันอย่างน่าอาย

ไฟทั่วทั้งห้องก็เปิดสว่างจนตอนนี้ดารินพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอควรจะปิดไฟตั้งแต่แรก เขาโอบกอดเธอเอาไว้แนบชิด ตะวันไม่ยินยอมให้มีช่องว่างระหว่างเราเขาพรมจูบและสร้างรอยไว้ที่เนินอกของเธอเอาไว้อย่างมากมาย 

มือของเขาบีบเคล้นที่เนินเนื้อนุ่มนิ่ม ส่วนอีกข้างเขาใช้ลิ้นดูดเลียมันอย่างแรง

"อา.."

"เวลาถูกทำพร้อมกันแบบนี้รู้สึกดีมากใช่ไหม?"

เธอไม่ได้ตอบเขา ดารินเลือกที่จะหลับตาลงเธอกอดเขาแน่นเพราะว่าความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นมาในช่องท้องอีกครั้ง เธอกำลังจะแตะถึงฝั่งฝัน

"อ๊า!"

"ความรู้สึกไวจังนะ.."

เขาใช้นิ้วคลึงเบาๆที่ปุ่มกระสันเธออีกครั้งในขณะที่เขาบดเอวเบียดแทรกเข้าไปช้าๆ

"พอเถอะค่ะ..อึ่ก!!"

ไม่ไหวจริงๆ เธอกำลังจะขาดใจมันรู้สึกเหมือนจะตายเลย ขาของเธอกำลังสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ ผ้าปูที่นอนเปียกชุ่มไปหมดจนเธอไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

"จะพอได้ไงล่ะ ผมยังไม่เสร็จเลย..เอาเปรียบกันนี่ดาริน จะรู้สึกดีคนเดียวไม่ได้หรอกนะ"

แล้วเธอควรจะทำยังไงดีล่ะ ต้องทำยังไงมันถึงจะจบลงสักที!!

เขาขยับในจังหวะที่เร็วขึ้น ตะวันยกขาของดารินขึ้นมาพร้อมกับสาวเอวให้เร็วมากขึ้นกว่าเดิมเขากระแทกเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุด ลาวาร้อนไหลออกมาจากจุดอ่อนไหว ตะวันรีบดึงแก่นกายของเขาออกมาก่อนจะถอดถุงยางออก เขากางขาเธอออกอีกครั้งพร้อมกับกดแทรกมันเข้าไปใหม่ซึ่งครึ่งนี้เขาไม่ได้สวมถุงยาง

ดารินตกใจจนพยายามผลักเขาออกไป

"แบบนี้ดีกว่าเยอะเลยว่าไหมดาริน คุณเองก็รู้สึกถึงมันได้มากกว่าเมื่อครู่ใช่ไหม?"

"ไม่เอาแล้วค่ะ!"

เขาปรายตามองกองถุงยางบนโต๊ะสลับกับมองหน้าเธอ 

"รับผิดชอบของที่สั่งมาด้วยสิ..มันไม่จบง่ายๆหรอกดาริน"

"อะ..อื้อ!"

ส่วนนั้นของเขามันกำลังขยายตัวขึ้นมาในช่องทางรักของเธอและท่านประธานสวนกระแทกเข้ามาอย่างแรงจนเธอเก็บเสียงร้องครางเอาไว้ไม่อยู่ เธอทำได้เพียงร้องครางออกมาในยามที่เขาขยับอยู่บนร่างกายของเธอเท่านั้น

.....

ดารินลืมตาขึ้นมาช้าๆ ความรู้สึกปวดหัวเข้าโจมตีเธออย่างรุนแรง และพอเธอลุกขึ้นนั่งตรงส่วนนั้นก็แสบจนหุบขาไม่ได้ เธอยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้

ที่นี่คือห้องสวีทชั้นบนสุดของโรงแรมโซล ห้องที่มีคิวจองยาวไปถึงสิ้นปี..เธอกำลังนอนอยู่ในห้องนั้นพร้อมกับความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ดารินพาตัวเองลุกขึ้นไปอาบน้ำ ที่น่าตลกมากที่สุดคือในตู้เสื้อผ้ามันมีชุดชั้นในและเสื้อผ้าตัวใหม่ให้เลือกใส่สามสี่ชุด 

นี่คือความเอาใจใส่เล็กๆน้อยๆของเธอเพราะตอนที่โทรจองห้องเธอก็สั่งให้พนักงานจัดเตรียมเสื้อผ้าสตรีเอาไว้..เอาไว้ให้ผู้หญิงที่ท่านประธานพามาที่นี่ได้ใส่กลับ

แต่วันนี้เธอได้เลือกใส่ชุดที่เตรียมมาพวกนี้ใส่กลับแทน เป็นความรู้สึกที่แย่ชะมัดเลย 

ดารินถอนหายใจก่อนจะมองตัวเองในกระจก ตาของเธอบวมเบ่งอีกทั้งสภาพก็ดูไม่ได้เลย เธอสวมหมวก แว่นกันแดดและแมสเพื่อที่จะเดินออกไปจากห้องนี้

ดารินไลน์ไปหาผู้จัดการเอมว่าขอลาป่วยสักพัก และนี่คือครั้งแรกที่ดารินลา เธอทำงานโดยไม่มีวันลาหรือว่าวันหยุดใดๆทั้งสิ้นการได้เดินเข้ามาในโรงแรมโซลมันคือความฝัน เพราะว่าแขกที่มาพักคือคนรวยเพราะฉะนั้นเราจึงต้องทุ่มเทเรื่องการบริการให้ดีเยี่ยมมากขึ้น เธอรักการเป็นผู้จัดการที่คอยอบรมพนักงานให้ทุกคนรับใช้แขกที่เข้าพักด้วยความทุ่มเทแรงกายแรงใจ

แต่ตอนนี้มัน..ว่างเปล่าไปหมดเลย เธอจะมีหน้าไปทำงานยังไงล่ะ จะเข้าไปทักทายท่านประธานด้วยรอยยิ้มแบบที่ส่งให้เขาทุกวันได้ยังไงกัน

หรือว่านี่คือการไล่ออกทางอ้อมกันนะ..ที่เขาทำไปทั้งหมดเพราะต้องการให้เธอลาออกงั้นเรอะ! บอกกันดีๆก็ได้ไหมล่ะ! 

ดารินล้มตัวนอนลงบนเตียงนอนของตัวเอง เธอยกมือขึ้นมาปิดหน้าอีกครั้งก่อนจะร้องไห้ออกมา เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองร้องไห้ออกมาเพราะว่าอะไร เพราะว่าเจ็บปวดตามร่างกายหรือเพราะว่าเจ็บปวดในใจ เพราะว่าหัวใจถูกทำร้ายหรือว่าเพราะเธอดีใจที่ได้ใกล้ชิดเขา เพราะว่าเธอหวาดกลัวหรือเพราะว่าเธอกำลังมีความสุข

เธอไม่รู้เลยว่าน้ำตาที่กำลังไหลออกมานี้ มันมีความหมายว่ายังไงกัน