10.ชัดเจน

กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีเธอก็พาเขาเข้ามาในบ้าน ดารินหายใจเข้าลึกๆก่อนจะส่งยิ้มให้เขา

"วันนี้ท่านประธานทำงานเสร็จไวอย่างนั้นหรือคะ ว่าแต่ท่านรู้จักบ้านของดาได้ยังไงกัน"

นั่นไม่ใช่คำถามที่อยากถามเลย เธออยากจะถามเขาว่าเรื่องเมื่อคืนมันคืออะไรกัน? มันคือความตั้งใจหรือว่าความเผลอไผล เขาคิดยังไงถึงได้ทำแบบนั้นกับเธอแล้วเขามาที่นี่ทำไม? มาเพื่อจะทำให้เธอเป็นคนโง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนั้นหรือ?

"ผู้จัดการเอมเป็นคนบอก ว่าแต่เธอ..หายเจ็บรึยัง"

เขาหมายถึงตรงไหนล่ะ?

ดารินละสายตาจากหน้าเขาเพื่อหันไปมองทางอื่น ส่วนตะวันเองก็ก้มหน้าลงพร้อมกับเม้มปากแน่น

ถามอะไรของเขาวะนั่น เขาจะถามว่าเธอหายป่วยรึยังต่างหาก แต่พอเจอเธอเขาก็ไม่มีสติเลยเพราะว่าทุกครั้งที่เห็นหน้าดารินภาพความแนบชิดเมื่อคืนมันดันทับซ้อนขึ้นมา นี่เขากลายเป็นคนโรคจิตงั้นเรอะ!

"ดาดีขึ้นมากแล้วค่ะ พรุ่งนี้ดาว่าดาพร้อมจะกลับไปทำงานแล้ว ขอบคุณท่านประธานมากนะคะที่เป็นห่วง"

"อืม ผมก็เป็นห่วงจริงๆนั่นแหละ"

เขาลุกขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปหาเธอ ตะวันอุ้มดารินขึ้นมานั่งบนตัก เขาซุกใบหน้าลงไปที่ซอกคอของเธอเบาๆเพื่อสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆที่กวนใจเขาทั้งคืน

"อะ..เอ่อ"

"ขออยู่แบบนี้สักพักนะครับ คุณดารังเกียจผมรึเปล่า?"

มันไม่ได้รังเกียจแต่เธอกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจน่ะสิ กลัวว่าเขาจะรู้ว่าเขาสามารถปั่นหัวเธอเล่นได้ กลัวว่าตัวเองจะเปิดเผยความอ่อนแอออกมาให้เขาเห็น

ดารินสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอยกมือขึ้นมาโอบกอดเขาเอาไว้ก่อนจะซบใบหน้าลงไปที่ไหล่กว้างของเขา

"ถ้าหากว่ามันไม่มีความหวัง ก็อย่าให้ความหวังได้ไหมคะ.."

ตะวันหัวเราะเบาๆ

"แล้วทำไมถึงคิดว่ามันจะไม่มีความหวังล่ะครับ"

เธอหลับตาลงช้าๆ

"เพราะว่าท่านประธานเป็นคนเจ้าชู้มากยังไงล่ะคะ ท่านอาจจะมองดาเป็นแค่ดอกไม้ริมทางที่สวยดีท่านก็เลยเด็ดมาชม เรื่องที่แล้วไปแล้วดาจะไม่เรียกร้องอะไร แต่ดาอยากให้ท่านหยุดหากว่าท่านคิดว่าท่านจะเล่นสนุกกับดา ไม่มีใครชอบการอยู่ในสถานะของเล่นหรอกนะคะ"

เขาขบกัดลงไปที่ซอกคอของเธอเบาๆด้วยความมันเขี้ยว

"แบบนั้น..เราลองมาคบกันไหมล่ะครับ"

ดารินเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา

"ไม่ค่ะ! ดายังไม่พร้อมที่จะรับเรื่องใหญ่ๆที่จะตามมา"

"พึ่งรู้ว่าคุณดาเอาใจยากขนาดนี้ แล้วผมจะต้องทำยังไงถึงจะได้ทำเรื่องแบบเมื่อคืนนี้ได้อีกล่ะครับ"

ใบหน้าของดารินพลันเห่อร้อนขึ้นมา

"ท่านคิดแต่จะทำเรื่องแบบนั้นอย่างเดียว..อุ๊บ!!"

เขาทาบทับริมฝีปากลงมาอย่างรวดเร็วจนเธอไม่ทันได้ตั้งตัว ดารินโอบกอดเขาเอาไว้แน่นในจังหวะที่เขาใช้ลิ้นงัดง้างเปิดแนวไรฟันเพื่อที่จะให้เธออ้าปากออก เกลียวลิ้นร้อนของเขาเกี่ยวหวัด ดูดดุนและขบเม้มลิ้นของเธอเอาไว้แน่น ราวกับจะช่วงชิงลมหายใจไปจากเธอจนหมด

"คิดจะทำทุกเรื่องเลยต่างหาก ที่มันเกี่ยวกับคุณ"

เธอช้อนสายตามองเขาด้วยแววตาที่สั่นระริก

"พิสูจน์สิคะ จนกว่าดาจะแน่ใจว่าท่านไม่ได้คบดาเพื่อทำเรื่องอย่างว่า.."

"ขอโทษด้วยนะครับแต่ผมไม่คิดว่าตัวเองจะอดทนได้มากขนาดนั้น ดาริน ทั้งที่ผมชอบคุณมากขนาดนี้แท้ๆทำไมจะต้องมามัวพิสูจน์อะไรอีกล่ะครับ หากว่าความรู้สึกของเรามันตรงกันเราก็แค่คบกันแค่นั้นเอง"

แล้วมันจะเปลี่ยนไปไหมล่ะ.. ไม่มีอะไรสักอย่างที่เขาบอกกล่าวเพื่อให้เธอมั่นใจและแน่ใจกับความสัมพันธ์ของเราที่มันกำลังจะเกิดขึ้น ความแตกต่างหลายๆอย่างมันจะมีปัญหาอย่างแน่นอนในอนาคต 

เธอหลับตาลงอีกครั้ง..

หรือว่ามันเป็นเธอที่คิดมากเกินไป ตอนนี้เธอรักเขา และเขาเองก็ชอบเธอ ความรู้สึกของเรามันตรงกันแค่นั้นก็พอแล้ว หากว่า..วันหนึ่งเราเกิดไปกันไปรอดจริงๆ

เธอจะเดินออกมาจากเขาเอง..

"ครับ แม่ผมมีแฟนแล้วครับ!"

เมื่อดารินลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ท่านประธานก็กำลังโทรหาแม่ของเขา ตะวันโน้มใบหน้าลงมาจุมพิตเธอเบาๆ

"เป็นคนที่คุณแม่รู้จักเป็นอย่างดีเลยครับ คุณเลขาดาริน.. ได้ครับพรุ่งนี้ผมจะพาเธอไปเข้าพบคุณแม่นะครับ"

เขากดวางสาย ก่อนจะหันมาหอมแก้มเธออีกครั้ง

"ผมมีความรับผิดชอบพอครับ และ..ผมคิดว่าตัวเองมีความชัดเจนมากพอด้วย"

ไวไปไหมเนี่ย.. เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสักเรื่องเลย

"แบบนี้ดีแล้วแน่เหรอคะ ทั้งที่เมื่อคืนมันอาจจะเป็นแค่ความผิดพลาด"

"ไม่ใช่ความผิดพลาดสักหน่อย มันคือความตั้งใจของผมต่างหาก คุณดาพูดแบบนี้ผมเสียใจนะครับ"

ตั้งแต่ตอนเช้าที่เธอกลับมาที่บ้าน ดารินจำได้ว่าเธอร้องไห้หนักมาแค่ไหน ในตอนนี้เธอไม่เข้าใจเลยว่าน้ำตาของเธอมันไหลออกมาเพราะว่าสาเหตุไหนกันแน่ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอร้องไห้ออกมาเพราะว่าเธอเสียใจ

เสียใจที่เรื่องเมื่อคืนมันเป็นเพียงแค่ความผิดพลาด เสียใจที่อ้อมกอดแสนอบอุ่นของเขามันจบลงแล้ว เจ็บปวดที่ตื่นมาแล้วไปเจอเขามันราวกับว่าเขาไม่ใส่ใจเธอด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว เพราะว่าเธอรู้ว่าเขาก็รู้สึกไม่ต่างจากเธอ

เขายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่บนขอบตาเธอเบาๆ

"อย่าร้องไห้เลยนะครับ เพราะว่ารอยยิ้มของคุณดามันสวยที่สุดเลย จากนี้ไปก็ช่วยยิ้มเยอะๆหน่อยนะครับ"

เธอกอดเขาแน่น

"ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่มาหาดาในวันนี้"

เขารู้ว่าเธอจะต้องรู้สึกแย่มากแน่ๆ รู้ว่าเธอจะต้องจมอยู่กับความสับสนและความเจ็บปวด เขาจำเป็นต้องมาที่นี่เพื่อโอบกอดและปลอบประโลมทุกความเศร้าหมองของเธอให้ดีขึ้นมา

คิดถูกจริงๆที่มาที่นี่..

"นี่มันอะไรกันครับ?"

ดารินเงยหน้าขึ้นมามองไปที่ประตูก็เห็นไดม่อนและแยมที่เดินเข้ามาพร้อมกับหอบขวดเหล้าและกับข้าวเข้ามา เธอส่งยิ้มแห้งๆให้กับน้องชายและเพื่อนสนิท

"ไม่คิดว่าจะได้พบท่านประธานที่นี่เลยนะคะ พอดีเลยรู้สึกเหมือนกับว่าเราจะต้องดื่มฉลองให้กับความรักที่กำลังผลิบาน ไปเตรียมโต๊ะหน้าบ้านสิไอ้ม่อน ราเชลกำลังกลับพอดีเลย"

ตะวันยกยิ้มจางๆ เขาลุกขึ้นพร้อมกับกุมมือของดารินเอาไว้

"คืนนี้ผมค้างที่นี่ได้ไหมครับ?"

"ไม่ได้ครับ!"

"เพี๊ยะ!"

แยมตีที่หน้าผากของไดม่อนอย่างแรง

"อย่าหวงพี่แกหน่อยเลย ไอ้ดามันสามสิบกว่าแล้วยังจะมาหวงอะไรอีก!!"

ดารินหัวเราะเบาๆพร้อมกับมองหน้าของตะวัน

"ได้สิคะ..ถ้าหากว่านอนเฉยๆน่ะนะ"

ใครมันจะไปยอมนอนเฉยๆกันล่ะ ไม่มีทางหรอก!