5.ค่ำคืนที่งดงาม

ดารินก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้ตัวเองไปเผลอมองผู้หญิงที่กำลังเดินออกมาจากลิฟต์ทั้งน้ำตา และพอผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปจากโรงแรม ข้อความของเธอก็แจ้งเตือนขึ้นมา

"ซื้อข้าวมาให้หน่อย"

นี่เขาเห็นเธอเป็นอะไรกันนะ

"ดาอยู่ที่โรงแรมค่ะ พอดีมางานเลี้ยงเดี๋ยวดาสั่งรูมเซอร์วิสด้านล่างไปส่งให้นะคะ"

เธอพิมพ์ข้อความตอบกลับไป พร้อมกับรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหารูมเซอร์วิสแล้วจัดการสั่งข้าวให้กับท่านประธาน

"ถ้าอยู่ที่นี่ช่วยซื้อถุงยางด้านล่างมาให้ด้วยสิ"

ดารินกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก หมายความว่ายังไงกัน เขาพาผู้หญิงคนอื่นมานอนด้วยอีกคนงั้นเรอะ!

"เดี๋ยวดาฝากรูมเซอร์วิสเอาไปให้นะคะ"

"ไม่ได้ เธอต้องเอามาให้เอง"

ดารินโทรหารูมเซอร์วิสอีกครั้งพร้อมกับสั่งทุกยางทุกไซร้ที่มีไปให้เขาอย่างละห้ากล่อง หลังจากนั้นเธอก็กดปิดเครื่องซะ ความซวยของฉันหลังจากนี้ ก็ให้ฉันในวันพรุ่งนี้จัดการก็แล้วกัน

ดารินเดินไปที่ห้องจัดเลี้ยงก็เห็น แยมกำลังคุยกับหนุ่มหล่อคนหนึ่งอย่างออกรส ส่วนราเชลรายนั้นไม่มองพนักงานหรอกจ้า ราเชลไปนั่งคุยกับคุณโจเซฟ หุ้นส่วนคนสำคัญของที่นี่

เพื่อนของเธอต่างก็มีทักษะการเข้าหาหนุ่มๆเป็นเลิศ แล้วทำไมพวกมันไม่แบ่งมาให้เธอบ้างวะ!!

"นึกว่าน้องดาจะมาไม่ได้แล้ว"

พี่ธีส่งแก้วไวน์มาให้เธอพร้อมกับพาเธอไปนั่งที่โต๊ะของหนุ่มๆแผนกการตลาด

"คุณดา มองไกลๆว่าน่ารักแล้วพอมามองใกล้ๆแบบนี้น่ารักกว่าที่เห็นอีกนะครับ นี่คนหรือนางฟ้าครับเนี่ย!!"

นั่นมันมุกจีบสาวสมัยไหนกันนะ แน่นอนว่าตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่หน้าเซลที่ได้ชื่อว่าเจ้าชู้สุดๆกว่าแผนกอื่นๆ ดารินไม่ได้โง่ไปหวั่นไหวกับคำพูดลอยลมของพวกเขาหรอกนะ

"น้อยๆหน่อย คนนี้พี่ธีพามานะ เกรงใจผู้จัดการด้วยพวกแก!!"

หลังจากนั้นก็จะมีเสียงผิวปากแซวมาเป็นระยะๆ

"อย่าไปใส่ใจคำพูดพวกนั้นเลย"

ดารินหัวเราะเบาๆ

"แล้ว..ดาใส่ใจคำพูดของพี่ธีได้ไหมคะ"

เสียงผิวปากกับเสียงแซวดังขึ้นมาอีกครั้งจนเธอที่พูดเองก็ยังอดเขินเองไม่ได้เลยจริงๆ ส่วนพี่ธีเวลาเขินก็โคตรน่ารักเลย แยมเดินเข้ามานั่งข้างดารินก่อนจะส่งแก้วเหล้าออนเดอะร็อคให้กับดาริน

"รีบๆเลย เดี๋ยวเมาตามเพื่อนไม่ทัน"

ดารีบมาก่อนจะวางเอาไว้บนโต๊ะ

"แกก็รู้ว่าเราคออ่อน!"

"อยากเสียตัวก็ต้องเมาดิวะ แกจะโสดต่อไปทั้งที่หน้าตาแบบนี้ได้ยังไง เสียดายความสวยที่พระเจ้าประทานมาให้"

"เออๆเดี๋ยวกินๆว่าแต่วันนี้ได้ไลน์หนุ่มๆกี่คนแล้ว"

แยมส่งยิ้มที่แสนน่ารักมาให้ดาริน

"ก็หลายอยู่ คนคุยก็ต้องเผื่อเลือกหน่อย ไม่เหมือนนั้น..นังราเชล ขานั้นจับแต่ปลาตัวใหญ่ๆเท่านั้น"

เธอหัวเราะเบาๆและในจังหวะที่ดารินกำลังพูดคุยกับแยมอย่างสนุกสนานประตูห้องจัดเลี้ยงก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเงาร่างที่แสนคุ้นเคยที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาเธอ..

เขายืนอยู่ด้านหลังเธอก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้อีกฝั่งที่ยังว่างอยู่ เสียงพูดคุยที่ดังสนั่นเมื่อครู่พลันเงียบลงในทันที ตอนนี้แม้แต่เสียงหายใจก็ยังแทบไม่ได้ยิน

"ครึกครื้นจังเลยนะครับ ไม่ยักรู้ว่าฝ่ายการตลาดจะเก่งขนาดทำยอดได้ทะลุเป้าทุกเดือนแบบนี้ เดือนหน้าจะต้องตั้งเพดานให้สูงขึ้นมาอีกหน่อยแล้วเพื่อท้าทายขีดความสามารถของฝ่ายการตลาดที่แสนเก่งกาจของเราซะแล้ว.."

ดารินจำได้ว่าตัวเองกินเหล้าไปแค่สองอึกเท่านั้น เธอไม่มีทางเมาจนมองเห็นภาพหลอนท่านประธานนั่งอยู่ตรงนี้อย่างแน่นอน!! เรื่องอะไรแบบนี้มันควรจะเป็นฉันในวันพรุ่งนี้ที่ต้องจัดการสิ แล้วทำไมมันถึงได้เป็นฉันในวันนี้ล่ะโว้ย!!

"ขอบคุณท่านประธานที่มาร่วมงานเลี้ยงของฝ่ายการตลาดครับ ฝ่ายการตลาดทุกคนจะมุ่งมั่นทุ่มเทเพื่อโรงแรมโซลให้มากกว่านี้ครับ"

ตะวันยกมือขึ้นมาเพื่อเป็นเชิงให้ผู้จัดการธีหยุดพูด

"อันที่จริงที่ผมมาก็ไม่ได้จะมาจับผิดหรือว่าอะไร แค่จะมาดู..บรรยากาศในงานนิดหน่อย ขอเชิญทุกคนสนุกต่อเถอะ"

ดารินจับมือของแยมเอาไว้แน่น

"แกช่วยพาเราไปโต๊ะอื่นหน่อยสิ.."

แยมหันมาส่งยิ้มให้กับดาริน

"ปัญหาของแก ก็ต้องแก้เองเพื่อนรัก ไหนๆก็ไหนคืนนี้ก็ไม่มีรถกลับแล้ว แกก็กลับกับท่านประธานเลยสิ รถแกก็ไม่ได้เอามานี่ ท่านคะขอฝากดากลับบ้านด้วยนะคะ พอดีดาไม่มีใครไปส่ง"

"แยม!"

แยมโบกมือพร้อมกับเดินออกไปย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะพร้อมกับท่านประธานที่นั่งอยู่ด้านหลัง คนที่โต๊ะก็ทยอยลงไปทีละคนสองคนจนตอนนี้ไม่เหลือใครนั่งอยู่เลยนอกจากเธอและเขา

"อะ..เอ่อ ดาคิดว่าดากลับเองดีกว่าค่ะ พรุ่งนี้ท่านมีประชุมตอนแปดโมงด้วยถ้ายังไงท่านรีบกลับไปก่อนดีไหมคะ?"

เขามองหน้าเธอด้วยสายตาที่เจือปนไปด้วยความโกรธเคือง ก่อนจะแสยะยิ้มขึ้นมา

"แล้ว..เธอล่ะจะไม่กลับพร้อมกันงั้นเหรอ?"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวดานั่งแท็กซี่กลับก็ได้ค่ะ"

บอกตามตรงว่าตอนนี้เธอกำลังประหม่าเป็นอย่างมากจนไม่รู้ว่าจะต้องเอาตาไปวางไว้ตรงไหนดี เพลงที่กำลังเปิดเสียงดังไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีสักนิดเลย 

เธอรู้ว่าเขามาที่นี่เพราะเธอ และเพราะว่าเธอกล้าขัดคำสั่งของเขา บอกได้เลยว่าตอนนี้ในหัวของเขาคงจะคิดหาวิธีสารพัดเพื่อลงโทษเธอ หรือบางทีเธออาจจะถูกไล่ออกก็ได้

ดารินยกแก้วเหล้าออนเดอะร็อคที่แยมเอามาให้ ขึ้นดื่มอย่างรวดเร็วบางทีเหล้าพวกนี้อาจจะทำให้เธอเกิดอาการประหม่าน้อยลงมากกว่าเดิม

ตะวันยกมือขึ้นมาเท้าค้างมองหน้าของดารินที่มันกำลังขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ มันดูน่ารักและชวนมองในเวลาเดียวกันจนเขาละสายตาไปจากเธอไม่ได้เลย

"ดาคิดว่าดาจะกลับแล้วค่ะ"

"อืม..กลับด้วยกันสิ"

เธอกำลังพยายามมองหาเพื่อนทั้งสองคนที่มาด้วยกัน แต่ภาพเบื้องหน้าก็พร่ามัวไปหมด ดารินเม้มปากแน่นเธอกำลังพยายามอย่างยิ่งที่จะพาตัวเองเดินออกไปจากห้องจัดเลี้ยงด้วยขาของตัวเองเพื่อไม่ให้มีใครมานินทาเอาทีหลังได้

ดารินถอนหายใจเบาๆก่อนจะพาตัวเองไปที่ลิฟต์ เธอตั้งสติก่อนจะกดให้มันลงไปด้านล่างแต่กลับมีมือมากดไปที่ชั้นบนสุดแทน ดารินเงยหน้ามองท่านประธานพร้อมกับพาตัวเองถอยหลังไปชนผนังลิฟต์เอาไว้

"จริงสิ ก่อนที่จะออกมาจากร้านอาหารเกาหลีเธอบอกเองใช่ไหมว่าขอให้ผมมีค่ำคืนที่งดงาม..ขอบคุณสำหรับคำอวยพรดีๆนะครับเพราะว่าผมกำลังจะมีค่ำคืนที่สวยงามมากที่สุดในชีวิตแล้ว.."