4.ย้ำเตือน

"ซุปกิมจินี่อร่อยมากเลยใช่ไหมครับคุณดา เนื้อย่างพวกนี้อีก!!"

ดารินถอนหายใจเบาๆ เธอเม้มปากแน่นก่อนจะตักอาหารมากมายเหล่านั้นใส่ปาก เบื้องหน้าคือคุณโอคนขับรถและเธอที่กำลังนั่งอยู่หน้าห้องวีไอพีร้านอาหารแห่งนี้

เอาวะ! เดือนหน้าเดี๋ยวก็จัดงานอีก ตอนนี้เอาเงินห้าหมื่นไปก่อนก็แล้วกัน เรื่องความรักเธอคิดว่าเนื้อคู่ของเธอจะต้องรออีกหนึ่งเดือนได้อยู่แล้วล่ะ

"คุณดาเหมาะกับหน้าที่นี้มากเลยนะครับ"

เธอส่งยิ้มให้กับคุณโอ

"มันก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่หรอกค่ะ เพียงแต่กว่าดาจะสามารถก้าวขึ้นมาเป็นผู้จัดการได้ดาใช้เวลาหลายปีเลย แต่พอได้มาอยู่ในตำแหน่งที่อยู่ในความฝันมาตลอด ยังไม่ทันได้ฉลองให้กับความสำเร็จของตัวเองก็ต้องมาอยู่ในตำแหน่งเลขาของท่านประธานอีกครั้ง มันก็แอบเจ็บปวดเหมือนกันนะคะ"

คุณโอส่งยิ้มให้กับเธอพร้อมกับรินน้ำชาส่งให้

"เชื่อเถอะครับว่าท่านประธานจะต้องเพิ่มเงินเดือนให้คุณดาอย่างแน่นอน เชื่อผมเถอะครับว่าคุ้มค่าเหนื่อย"

"ภาวนาให้เป็นแบบนั้นค่ะ เดือนหน้าคุณโอไปร่วมงานเลี้ยงกับดาไหมคะ งานเลี้ยงของฝ่ายการตลาด"

คุณโอหัวเราะร่า

"ผมพึ่งถูกบอกเลิกมาครับ..ความรักมันก็ดีแต่ไม่มีใครจะมา ทนอยู่กับแฟนที่ไม่มีเวลาให้อย่างผมหรอกครับ ทุกคนต้องการเวลาจากอีกฝ่ายทั้งนั้น ผมก็เลยตั้งใจว่าจะยังไม่มีแฟนหากว่าตัวเองยังไม่พร้อมหรือยังทำงานแบบนี้อยู่.."

ชั่ววินาทีนั้น ดารินคิดว่าเธอได้มองโลกในมุมมองที่กว้างมากกว่าเดิมเยอะเลย เธอไม่เคยมีความรักเพราะตั้งแต่ตอนอยู่มหาลัยก็มุ่งมั่นทุ่มเทสอบชิงทุนเพื่อไม่ให้ตัวเองรบกวนหรือว่าเป็นภาระให้ที่บ้าน ระหว่างเรียนก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเพราะทุนที่ได้เป็นทุนค่าเทอมแต่ค่าหอและค่าอาหารต้องหาเอง เธอก็เลยไม่เคยโฟกัสกับเรื่องความรักเลยแม้แต่นิดเดียว

พอเริ่มทำงานก็มุ่งมั่นอยากเป็นผู้จัดการ อยากมีบ้านเล็กๆสักหลังมีรถสักคัน เลี้ยงแมวสักตัว ทุกวันนี้ก็เลยมุ่งมั่นเพื่อที่จะทำตามความฝันและผ่อนบ้านผ่อนรถ

เธอไม่เคยคิดเรื่องความรักจนมาเจอท่านประธานครั้งแรกเมื่อสี่ปีก่อน มันไม่น่าแปลกใจหรอกว่าทำไมเธอถึงได้ตกหลุมรักเขาอย่างง่ายดายเพราะความหล่อและความใกล้ชิดในระหว่างทำงานน่ะสิ โชคดีที่เธอรู้สึกตัวเร็วจึงเลือกจะเดินมาทำตามความฝันของตัวเองต่อ แล้วตอนนี้ก็กลับมาพัวพันกับเขาอีกครั้ง

หวังว่าหัวใจดวงน้อยๆของเธอมันจะไม่หวั่นไหวไปกับเขาอีก

และ..เธอในตอนนี้คงยังไม่พร้อมที่จะรักใครสักคนหรอก เพราะว่าเธอยังไม่มีเวลาเหลือให้ใครเลยนี่นา ไม่อยากจะให้อีกฝ่ายต้องรอเก้อหรือว่าสัญญาอะไรไปแล้วทำไม่ได้..

บางทีเธออาจจะเกิดมาเพื่อทำงานเลี้ยงแมว และตายไป...

สิ่งที่ดึงความคิดของดารินกลับมาคือประตูที่เปิดออกพร้อมกับท่านประธานและคุณหนูที่แสนน่ารักคนหนึ่ง พวกเขาเดินออกมาพร้อมกันโดยไม่หันมามองเธอด้วยซ้ำ

"เลขาดา ช่วยจัดเตรียมห้องสวีทของโรงแรมโซลให้ด้วย"

"ได้ค่ะท่าน"

ดารินยกโทรศัพท์เพื่อโทรไปที่โรงแรมเพื่อจองห้องที่ดีที่สุดสำหรับท่านประธานและคู่ดูตัวของเขา เธอเดินตามเขามาที่รถพร้อมกับส่งยิ้มให้ท่านประธาน

"ดาจัดการจองห้องพักให้เรียบร้อยแล้วค่ะท่าน ขอให้มีค่ำคืนที่งดงามนะคะ"

เธอก้มหน้าลงเพื่อกล่าวอำลาด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ดารินมองรถยุโรปของท่านประธานที่เคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตา เธอแค่นยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะนั่งลงที่หน้าร้านอาหารอีกครั้ง

นี่คือเหตุผลที่ควรจะอยู่กับความจริงยังไงล่ะ เขาพยายามตอกย้ำความเพ้อฝันของเธอทุกครั้งด้วยการกระทำของเขา เธอถอนหายใจก่อนจะยกโทรศัพท์ที่กำลังมีเสียงแจ้งเตือนขึ้นมาดู

"รีบมาเลยจ้า ผู้เต็มไปหมดเลย"

เมื่อมองเวลาที่หน้าจอโทรศัพท์ก็พบว่ามันเป็นเวลาหกโมงเย็น เธอเดินไปที่รถของตัวเองก่อนจะขับกลับบ้าน หลังจากที่ดารินจอดรถที่ข้างกำแพงบ้านก็มีใบหน้าที่คุ้นเคยมองมา

"รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ให้เวลาห้านาที"

ดารินหัวเราะเบาๆ

"เออๆ เดี๋ยวรีบลงมา"

ที่นี่หมู่บ้านที่มีบ้านราคาเริ่มต้นที่สามล้านจนถึงร้อยล้าน บ้านของเธอคือราคาเริ่มต้นของที่นี่ ดารินกัดฟันทำงานเพื่อซื้อบ้านที่ถูกที่สุดในโครงการที่แพงเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องเจอเพื่อนบ้านประสาทแดก และการทำงานอย่างหนักของเธอมันก็คุ้มค่าเพราะว่าเพื่อนบ้านที่นี่ดีมาก มีส่วนกลางที่ดีเลิศเอาไว้ออกกำลังกายและพักผ่อน

บ้านของเธออยู่ตรงกลาง ฝั่งซ้ายคือบ้านแฝดของแยมและราเชล เพื่อนของเธอ ส่วนฝั่งขวาคือบ้านของไอ้ม่อนน้องชายต่างแม่ของเธอเอง เราทั้งหมดตัดสินใจซื้อบ้านติดกันเพราะความสนิทและไอ้ม่อนมันเป็นห่วงพี่สาวสุดที่รักและเพื่อนพี่สาวสุดที่รักด้วย

ดารินสวมชุดเดรสสีฟ้าอ่อนเรียบๆ ส่วนผมเธอก็ม้วนให้เป็นลอนใหญ่ๆดูเป็นสาวหวานขึ้นมา ถึงแม้จะอายุเลขสามแล้วก็ตาม เธอยังไม่พร้อมจะมีคนรัก แต่การไปทำความรู้จักกับคนอื่นๆก็ไม่ใช่เรื่องผิดนี่

"ดา กูบอกว่าห้านาทีนี่มึงปล่อยให้กูรอครึ่งชั่วโมง?"

"อย่าโมโหสิราเชล เดี๋ยวไม่สวยหรอก"

"เออๆ รีบขึ้นมา!"

ราเชลเป็นพนักงานต้อนรับที่สวยที่สุดในโรงแรมโซล และความสวยของนางก็หล่อหลอมทำให้นางเก่งกล้ากับเรื่องของความรักมากๆ นี่คือเสือที่พร้อมจะล่าเหยื่อทุกเมื่อเลยล่ะ

"แยมไม่ได้ทำงานเหรอวันนี้"

"ทำ มันโดดงานมา มึงก็รู้ว่าเรื่องงานเลี้ยงขอให้บอก"

"มันอาจจะลืมไปว่าเราไม่ได้เป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลแล้วนะ"

ราเชลหัวเราะ

"ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก แยมมันลูกรักหัวหน้าเลาจน์ไม่มีใครกล้าไล่มันออกเพราะว่ายอดขายเหล้าของมันคนเดียวมากกว่าของพนักงานทุกคนบนเลาจน์อีก"

"ดีจังเลย เราเองก็อยากเป็นลูกรักบ้าง"

"หึ นาทีนี้ไม่มีใครน่าอิจฉาเท่ามึงแล้วค่า ได้นั่งมองหน้าหล่อๆของท่านประธานทั้งวัน แค่คิดก็ฟินแล้ว"

ดารินถอนหายใจ

"เรื่องนั้นมันก็ใช่ถ้านับเรื่องความหล่อท่านประธานชนะขาด แต่ถ้าเรื่องนิสัย..เฮ้อ!"

"เอาน่า อย่างน้อยเงินเดือนมึงก็จะต้องได้เพิ่มแน่นอนเชื่อสิ  ถึงแล้ว ลงไปกูจะเอารถไปจอด!"

ดารินเดินลงจากรถของราเชลมาเข้าประตูหลัง เธอเดินขึ้นลิฟต์เพื่อจะไปยังชั้นสามแต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนที่เดินออกมาจากลิฟต์

นั่นมันหลานสาวเจ้าของร้านเพชร คู่ดูตัวของท่านประธานไม่ใช่รึไง?