3.ถอดสิ

ดารินจัดการเริ่มจัดตารางนัดหมายและตารางงานของท่านประธานให้เรียบร้อย งานพวกนี้ไม่ได้ยากเย็นในสายตาของเธอเลยเพราะว่าเธอเคยทำมันมาแล้วทั้งนั้น 

เมื่อเข็มนาฬิกาบอกเวลาสิบโมงประตูห้องทำงานของท่านประธานก็เปิดออกพร้อมกับท่านประธานและแม่ของเขาที่เดินเข้ามาพร้อมกัน

"เหนื่อยหน่อยนะผู้จัดการดาริน คงเพราะว่าไม่มีใครทนนิสัยจอมเอาแต่ใจของตะวันได้ เธอถึงได้ต้องมาทำหน้าที่ดูแลเขา"

ดารินยกยิ้ม หน้าที่ของเธอคือยิ้มในทุกสถานการณ์ไม่รู้ว่าเพราะว่าที่นี่คือโรงแรมหรือเพราะว่ามันคือนิสัยความเคยชินของเธอกันแน่

"เรื่องนั้นไม่เป็นไรเลยค่ะคุณท่าน ท่านประธานน่าจะพบเจอเลขาที่ถูกใจในเร็ววันจากเลขาที่กำลังจะมาสมัครเข้าทำงาน"

"ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น ช่วยจองร้านอาหารเกาหลีให้หน่อยสิ เที่ยงนี้ตะวันมีนัดดูตัวน่ะ!"

ดารินก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเดินไปนั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อหาร้านอาหารเกาหลีที่เหมาะสมกับการนัดดูตัวของท่านประธานโรงแรมโซล

"แม่ครับ ผมคิดว่าผมบอกชัดเจนไปแล้วเรื่องนี้"

"ตะวัน แม่มีลูกชายเพียงคนเดียว ตอนนี้ที่โรงแรมแทบไม่ต้องทำงานอะไรแล้ว เรามีพนักงานที่มีศักยภาพในการดูแล ต่อให้ลูกจะหายไปสักสามสี่วันโรงแรมนี้ก็จะดำเนินต่อไปได้ ไม่ต้องมาอ้างเรื่องงานเพราะว่าแม่เบื่อเต็มทน!"

เป็นครั้งแรกที่ตะวันไม่รู้ว่าเขาจะต้องปฏิเสธแม่ยังไงเพราะว่าเมื่อปีที่แล้วเขาพึ่งก่อเรื่องทำให้ลูกสาวของผู้จัดการสาขาที่โซลถอนหมั้นมา ตอนนี้เขาก็เลยไม่สามารถกล่าวปฏิเสธแม่ได้

"เรียบร้อยค่ะท่าน นัดหมายและจองคิวเรียบร้อยไม่ทราบว่าท่านต้องการให้ดา ส่งการนัดหมายไปให้คู่ดูตัวของท่านประธานเลยไหมคะ"

"ส่งไปเลยก็ได้ผู้จัดการดา ส่งไปที่จายากรุ๊ป คราวนี้เป็นหลานสาวของคุณจูเลียล่ะ ทายาทร้านเพชรชื่อดังที่มีสาขาในโรงแรมของเราด้วย"

ดารินส่งยิ้มก่อนที่เธอจะจัดการยกหูโทรศัพท์เพื่อนัดหมายการทานข้าวในครั้งนี้ โต๊ะทำงานของเธออยู่ภายในห้องของท่านประธาน ซึ่งนี่มันค่อนข้างอึดอัดแต่เธอไม่สามารถไปทำงานข้างนอกได้เพราะว่าเลขาเอมเองก็นั่งทำงานตรงนี้ หากเธอพูดถึงเรื่องการย้ายที่ทำงานมันจะดูเหมือนกับว่าเธอเป็นคนเรื่องมากจนเกินไป

"เรียบร้อยแล้วค่ะท่าน ช่วงเช้าไม่มีการประชุมที่ไหน อันที่จริงท่านสามารถพาท่านประธานไปยังร้านอาหารที่นัดหมายก่อนเวลาได้เลยนะคะ"

ตะวันขมวดคิ้วมองหน้าของดาริน

"แม่ไปก่อนได้เลยครับ พอดีผมอยากจะเปลี่ยนชุดก่อน ไปเจอกันที่ร้านนะครับผมจะรีบตามไป.."

"ถ้าลูกกล้าเบี้ยวแม่ละก็.."

"ไม่มีทางเป็นแบบนั้นอยู่แล้วครับ"

ถึงหญิงชราจะไม่ไว้ใจแต่เธอก็ยอมเดินออกไปจากห้องนี้แต่โดยดี ดารินนั่งลงเพื่อจัดการทำงานที่ค้างเอาไว้ต่อ..

"ขอกาแฟ.."

"ได้เลยค่ะ"

เธอลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปที่ห้องด้านหลัง ที่นี่คือห้องทำงานขนาดใหญ่ที่มีห้องนอนเล็กๆด้านใน ห้องน้ำ ห้องอาบน้ำและมีห้องครัว สมกับเป็นห้องนอนของผู้บริหารโรงแรมโซลที่แสนหรูหราจริงๆ

ดารินยกมือขึ้นมาลูบกระดาษที่เขียนด้วยลายมือของตัวเองเบาๆ มันคือวิธีการชงกาแฟในสัดส่วนที่เขาชอบ นอกจากจะเอาใจยากท่านประธานยังเป็นคนที่ไม่พูดว่าชอบอะไรอีกต่างหาก เธอจะต้องคอยสังเกตทุกอย่างที่เขาเลือกหยิบและเลือกกิน แล้วค่อยๆปรับเปลี่ยนรสชาติจนสีหน้าของเขาบ่งบอกว่าเขาพอใจ

"ไหนๆวันนี้ท่านก็ไปตามนัดแล้ว ดาขอเลิกงานเร็วสักวันนะคะ ดาทำงานในส่วนของวันนี้และวันพรุ่งนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว จะจัดการส่งตารางนัดหมายและการเดินทางออกไปดูงานที่สาขาต่างจังหวัดให้ท่านเลือกวันอีกทีนะคะ"

เธอวางแก้วน้ำชาลงพร้อมกับส่งยิ้มให้เขา

"ไม่ได้ วันนี้เธอจะต้องไปด้วย.."

รอยยิ้มของดารินแข็งค้างอยู่บนใบหน้า กว่าที่เธอจะตั้งสติได้เขาก็โยนถุงกระดาษมาให้เธอ

"เลือกสิ ในเมื่อจะไปดูตัวก็ควรจะพิถีพิถันเรื่องการแต่งตัวหน่อยไม่ใช่รึไง?"

ในถุงนั้นคือเนกไทสีต่างๆ เธอถอนหายใจเบาๆพร้อมกับหยิบเนกไทสีเทาขึ้นมา

"สีนี้ก็สวยนะคะ อันที่จริงการที่ท่านไปดูตัวครั้งนี้เรียกได้ว่าเป็นการเข้าพบที่ค่อนข้างส่วนตัวสำหรับครอบครัวทั้งสอง ให้ดาไปด้วยจะดีเหรอคะ ดาคิดว่า..."

"หากเข้าไปข้างในไม่ได้ก็นั่งรออยู่หน้าห้องสิ เธอคือเลขาที่จะต้องรับผิดชอบทุกเรื่องของผมไม่ใช่รึไง?"

เรื่องนั้นมันก็ใช่แต่..วันนี้เธอเองก็มีนัด หรือว่าจะต้องบอกเขาไปตามตรงดีนะ

"วันนี้ดามีนัดค่ะ ดาไปกับท่านก็ได้แต่ขอกลับมาช่วงห้าโมงเย็นได้ไหมคะ ถึงเวลานั้นท่านน่าจะทำความคุ้นเคยกับคู่ดูตัวแล้วใช่ไหมคะ?"

เขาลุกขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปหาเธอ ตะวันยกมือขึ้นมาวางเอาไว้บนโต๊ะด้านหลังของดารินเพื่อกักตัวเธอเอาไว้ในอ้อมแขน..

"ถอดสิ.."

"คะ?"

"เนกไท..เปลี่ยนมันสิ"

"อะ..อ๋อ ค่ะ"

เธอเม้มปากแน่นเพื่อเรียกสติของตัวเองที่มันวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนให้กลับมา มันใกล้..ใกล้มากจนเธอได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงของเขาได้อย่างชัดเจน ลมหายใจของเขากำลังคลอเคลียอยู่กับพวกแก้มของเธอซึ่งมันชวนให้เสียสมาธิมากๆจนการแกะเนกไทออกให้เขากลายเป็นเรื่องยากไปเลย

"คงจะดีถ้าหากว่าท่านช่วยถอยออกไปนิดหนึ่ง.."

เขาปรายตามองใบหน้าที่เรียกได้ว่าสวยงามของดารินอีกครั้ง เธอคือผู้หญิงที่ไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็นเลยสักครั้ง เขาไม่เคยเห็นเธอร้องไห้หรือว่าแก้ไขปัญหาไม่ได้เลย ดารินเข้ามานั่งในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบุคคลได้ด้วยความสามารถของเธอจริงๆ ดวงตาที่สุกใสและฉายแววเฉลียวฉลาดไม่ยอมใคร..มันทำให้เขาไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับ..ความคิดของเธอ

"นึกว่ายืนใกล้ๆแล้วจะทำสะดวกกว่าซะอีก"

ไม่สะดวกและมันลำบากมากๆด้วย ถึงเขาจะนิสัยเอาแต่ใจมากแค่ไหน แต่ใบหน้าหล่อเหลาที่พระเจ้าทรงปั้นนั่นคือเรื่องจริง ไม่มีใครต้านทานเขาได้หรอกหากจะนับกันจริงๆน่ะ

"ยังไงวันนี้ห้าโมงดาเลิกงานนะคะท่าน"

เธอมีนัดกับพี่ธีและยัยแยมเรื่องงานเลี้ยงคืนนี้ แน่นอนว่าถึงมันจะเรียกว่างานเลี้ยงแต่ความจริงมันคืองานจับคู่ต่างหาก เพราะว่าในหนึ่งเดือนจะมีการเลี้ยงฉลองยอดขายที่ทะลุเป้าของฝ่ายการตลาด พนักงานกว่าหลายพันชีวิตในแผนกอื่นๆก็จะผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนเข้ามาด้วย เพราะฉะนั้นสาวโสดวัยสามสิบแบบเธอจะต้องเข้าร่วมงานนี้ให้ได้!

ตะวันไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขามองหน้าดารินนิ่งๆก่อนจะกระซิบข้างหูเธอเบาๆ

"โอทีห้าหมื่นกับการไปดูแลผมวันนี้"