2.ห้ามหวั่นไหว

ปกติตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบุคคลจะเข้างานเก้าโมง แต่การเป็นเลขาหกโมงฉันจะต้องเดินทางมาถึงบ้านของท่านประธานเพื่อมาจัดเตรียมเสื้อผ้า มื้อเช้าและปลุกเขาให้แหกตาตื่นขึ้นมาในเวลาแปดโมง

"มาเช้าจังเลยนะครับผู้จัดการดา ไม่ใช่สิเลขาดา.."

เธอหรี่ตามองพี่โอซึ่งเป็นคนขับรถ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

"สาบานได้เลยว่าดาไม่ได้อยากจะตื่นเช้าอะไรแบบนี้เลยค่ะ"

นี่มันไม่ใช่เลขาแล้ว เพราะว่านี่มันคือขี้ข้าชัดๆเลย

"อันที่จริง ผมมองไม่เห็นเลยนะครับว่าใครจะทำหน้าที่นี้ได้ดีเท่ากับคุณดาอีกแล้ว"

"พี่ก็พูดเกินไป กาแฟสักแก้วไหมคะ.."

"ขอบคุณครับ"

"อ่อ ดาลืมบอกว่ามันอาจจะขมไปนิดนะคะพอดีดาชงไว้ให้ท่านประธาน"

โอส่งยิ้มให้กับดาริน เขาทำงานให้ท่านประธานมาสี่ปีแล้ว ช่วงแรกๆที่ท่านประธานเข้ามารับตำแหน่งไม่มีเลขาคนไหนที่สามารถทำให้ท่านประธานพอใจได้เลยเพราะว่าท่านประธานนั้นถือเป็นคนที่เรื่องมากขั้นสุดยอด

คนที่รับหน้าที่มาดูแลท่านประธานเป็นการชั่วคราวคือผู้จัดการดาริน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเธอถึงได้ทำทุกสิ่งทุกอย่างได้ถูกใจท่านประธานไปซะหมด เรียกได้ว่าถูกใจจนถึงขั้นสามารถปรุงก๋วยเตี๋ยว ปรุงน้ำซุป หรือว่าเป็นการชงกาแฟ รสที่ท่านประธานชอบได้เลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่ดารินทำออกมามันมาจากการสังเกต กลั่นกรองและทำทุกอย่างด้วยหัวใจจริงๆ

เขาคิดว่าการที่ดารินมาทำงานนี้อีกครั้ง มันไม่มีทางเป็นเรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน

ดารินเดินเข้าไปด้านในห้องแต่งตัว มีชุดสูทสีต่างๆแขวนเอาไว้เรียงรายไล่ตามสีอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เธอหยิบชุดออกมาพร้อมกับจัดเตรียมเอาไว้ให้เขา

ดารินไล้นิ้วมือลงไปที่เนกไทสีน้ำเงินเข้มที่เธอหยิบขึ้นมา ครั้งหนึ่งเธอเคยหยิบสิ่งของทุกอย่างของเขาขึ้นมากอดดมราวกับคนบ้า.. เพราะความใกล้ชิดมันทำให้เธอไม่อาจต้านทานใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาได้

เธอในเมื่อก่อนจึงตกหลุมรักเขาอย่างง่ายดายเพราะความใกล้ชิด เธอแอบมองและอุทิศตนรับใช้และบูชาเขาจนลืมเลือนความเป็นจริงไปชั่วขณะ

ว่าเขา..ไม่มีวันจะชายตามองเธอหรอก เขาเป็นเจ้าของโรงแรมที่มีมูลค่ามหาศาลกับเธอที่เป็นพนักงานตัวเล็กๆคนหนึ่ง สิ่งที่เตือนสติเธออีกครั้งคือการหมั้นของเขากับลูกสาวของโรงแรมโซลสาขาสิงคโปร์

นี่สิความเหมาะสมและความคู่ควรมันถึงเวลาที่เธอจะต้องตื่นขึ้นมาเพื่อพบเจอกับความจริงแล้ว ดารินจึงหาเลขาคนใหม่เพื่อมาทำหน้าที่แทนเธอในทันที เพราะการอยู่กับเขาต่อไปมันก็มีแต่จะทำให้เธอคิดเข้าข้างตัวเองไปเรื่อยๆ เพื่อตัดใจเธอคิดว่าการเดินถอยออกมามันดีมากที่สุดแล้ว

แต่วันนี้เธอกลับเข้ามายืนในห้องแต่งตัวของเขาอีกครั้ง..ดารินคิดว่าหัวใจของเธอในตอนนี้มันเข้มแข็งมากกว่าเดิมเยอะเลย ไม่ว่าจะเป็นยังไงหลังจากนี้เธอจะไม่หลงรักเขาอีกเด็ดขาด

หางตาของดารินเหลือบไปมองนาฬิกาก็พบว่านี่เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าแล้ว เธอวางเนกไทลงและเตรียมตัวจะออกไปจากห้องนี้ แต่ประตูอีกฝั่งก็เปิดออกพร้อมกับท่านประธานที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ..

บนร่างกายของเขามีเพียงผ้าขนหนูพันส่วนล่างเอาไว้เท่านั้น

ดารินยกยิ้ม

"ดากำลังจะออกไปพอดีเลยค่ะ ชุดสำหรับใส่วันนี้ดาเตรียมเอาไว้แล้วนะคะ.."

เธอกำลังจะหมุนตัวออกไปแต่เขากำลังตรงเข้ามาคว้าแขนของเธอเอาไว้

"...ใส่ให้ด้วยสิ"

ไม่มีวี่แววความตกใจหรือว่าความเคอะเขินบนใบหน้าของดารินเลย เธอยังคงส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับเดินไปที่ลิ้นชักเพื่อหยิบกางเกงในบ๊อคเซอร์ออกมา ดารินทำท่าครุ่นคิดสักพักก่อนที่เธอจะเลือกหยิบสีขาว

"อันนี้ใส่เองได้ไหมคะ หรือว่าต้องให้ดาช่วย..หากอยากให้ดาช่วยก็ถอดผ้าขนหนูออกสิคะ"

เขาปรายตามองใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มของเธอด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก อุตส่าห์คิดว่าจะได้เห็นใบหน้าที่ตกใจและเขินอายของเธอ

"ออกไป.."

"รับทราบค่ะท่าน จะออกไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ"

เมื่อดารินเดินออกมาจากห้อง รอยยิ้มบนใบหน้าก็พลันจางหายไป เธอยกมือขึ้นมากุมหัวใจเอาไว้ก่อนจะเริ่มตั้งสติ พึ่งจะวันแรกเองจะทนไม่ไหวแล้วเหรอดา

แกจะอ่อนแอเกินไปแล้วนะ!!

"ฝากพี่โอบอกท่านประธานด้วยนะคะว่ามื้อเช้าดาเตรียมเอาไว้ให้บนโต๊ะแล้ว ส่วนตารางงานวันนี้อยู่ในโน๊ตของไอแพด"

"คุณดาไม่รอไปพร้อมกันเหรอครับ"

ดารินส่ายหน้าเบาๆ

"ไม่เป็นไรค่ะ พอดีดามีธุระนิดหน่อยเดี๋ยวไปเจอกันที่โรงแรมเลยดีกว่า"

เธอต้องการเวลาสำหรับการสงบสติอารมณ์ของตัวเองสักพัก ดารินยังไม่พร้อมที่จะนั่งรถไปกับเขา เธอนั่งลงที่สวนสาธารณะพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเช็คอีเมลการประกาศรับสมัครงาน

ยังว่างเปล่าเหมือนเดิมเลย ไม่มีใครมาสมัครสักคน

ในใจของดารินหวังอย่างยิ่งว่าจะมีใครสักคนมาทำหน้าที่นี้แทนเธอเร็วๆ เธออยากจะหลบหนีเขาให้ไกลมากกว่านี้

"คุณดา?"

เมื่อดารินเงยหน้ามองไปตามเสียงก็พบกับผู้จัดการฝ่ายการตลาดของโรงแรมโซล คุณธี

"สวัสดีค่ะผู้จัดการธี ไม่ยักรู้ว่าบ้านของพี่ธีอยู่แถวนี้นะคะ"

เขาส่งยิ้มที่แสนจะเป็นมิตรมาให้เธอ พี่ธีคือรุ่นพี่ที่มหาลัย เขาคือเดือนมหาลัยด้วยนะ เป็นผู้ชายที่น่ารักแบบตะโกนน่ารักแบบเป็นอันตรายต่อหัวใจมากๆเลย

"ครับ ว่าแต่เป็นยังไงบ้างครับคุณดาได้ข่าวว่าคุณดาจะต้องไปดูแลท่านประธานเป็นการชั่วคราว"

"อ่า..พูดได้เหรอคะพี่ธี มันนรกสุดๆไปเลยพี่ก็รู็ดีใช่ไหมคะถึงความเรื่องมากและเอาแต่ใจของท่าน ดาอยากให้มีคนมาสมัครมากๆเลยค่ะ"

เขายกมือขึ้นมาลูบผมของดารินเบาๆ

"เดี๋ยวก็มีครับ ผมเอาใจช่วยน้องดาเสมอเลยนะครับ"

ดารินส่งยิ้มให้กับพี่ธีก่อนที่เธอจะลุกขึ้นเพื่อเดินไปที่โรงแรมพร้อมๆกันกับเขา

"เย็นนี้น้องดาว่างไหมครับ พอดีที่ห้องอาหารจะมีการจัดเลี้ยงเพื่อขอบคุณฝ่ายการตลาด พี่อยากให้น้องดาไปด้วยนะครับ น้องแยมก็ไปนะ แยมฝากพี่มาชวนน้องดาด้วย"

แยมคือเพื่อนและเจ้ากรรมนายเวรของเธอเอง แต่งานของแยมค่อนข้างยุ่งมากเพราะว่ามันทำงานอยู่ที่เลาจน์ด้านบน ได้แต่งตัวสวยๆเดินเพื่อเดินเสิร์ฟอาหารให้กับแขกซูเปอร์วีไอพี

ส่วนห้องอาหารที่พี่ธีว่าคือห้องจัดเลี้ยงของพนักงาน

"ได้สิคะ ดาไปแน่นอนเดี๋ยวจะรีบทำงานให้เสร็จไว้เจอกันตอนเย็นนะคะพี่ธี"

เธอส่งยิ้มพร้อมกับโบกมือเพื่ออำลาเขา ก่อนจะเดินขึ้นลิฟต์ด้านหลังขึ้นไปชั้นบนเพื่อเริ่มการทำงานที่แสนน่าเบื่ออีกครั้ง