1.คิดจะพัก..คิดถึงภาระ

"ผู้จัดการคะ ขอร้องนะคะ เอมยื่นใบลาออกมารอบที่ร้อยแล้วช่วยเซ็นอนุมัติให้เอมเถอะนะคะ!!"

ริมฝีปากบางหยักยิ้มขึ้นมาพร้อมกับสายตาที่จับจ้องไปยังเลขาเอมอย่างเป็นมิตร

"อีกไม่นานหรอกเอม จนกว่าเราจะรับสมัครเลขาคนใหม่มาทำหน้าที่แทนเอมได้ รับรองได้เลยว่าพี่จะจ่ายเงินเดือนย้อนหลังให้อย่างสมน้ำสมเนื้ออย่างแน่นอน รบกวนช่วยดูแลท่านประธานให้อีกเดือนนะคนสวย.."

เอมเม้มปากแน่น

"เดือนที่แล้วพี่ดาก็พูดแบบนี้ เอมไม่ทนแล้ว เอมทนกับไอ้คนเอาแต่ใจแบบนั้นไม่ไหวแล้วนะคะ เอมอาจจะต้องเข้าโรงพยาบาลจิตเวชก็ได้หากเอมยังเป็นเลขาของท่านประธานอยู่!!"

ดารินส่งยิ้มแห้งๆให้กับเลขาที่พึ่งเข้ามาทำงานได้เพียงสามเดือนเท่านั้น ที่นี่คือโรงแรมโซล เป็นโรงแรมห้าดาวที่เรียกได้ว่าใหญ่โตที่สุดในเมืองหลวงแห่งนี้ สาเหตุที่ชื่อโรงแรมโซลก็เพราะว่าท่านประธานคนก่อนเป็นคนเกาหลี ท่านมาแต่งงานที่นี่และได้ก่อตั้งโรงแรมนี้ขึ้นมา โดยใช้คำโฆษณาว่า..

โรงแรมโซล มาที่นี่เหมือนนอนที่เกาหลี สัมผัสบรรยากาศที่แสนอบอุ่นของฤดูใบไม้ร่วงได้ที่โรงแรมโซลเท่านั้น! 

หลังจากนั้นโรงแรมแห่งนี้ก็ดังเป็นพลุแตก ผู้คนแห่จองคิวห้องสวีทชั้นบนสุดนานข้ามปีเพื่อที่อยากจะดื่มด่ำกับบรรยากาศที่เหมือนฤดูใบไม้ร่วงของเกาหลี..

การได้เดินเข้ามาทำงานที่นี่มันเหมือนกับความฝัน ไม่ใช่เพราะว่าที่นี่คือโรงแรมโซลแต่เพราะว่าที่นี่ให้ค่าตอบแทนที่เกินค่าแรงขั้นต่ำไปมาก และฉันสามารถเดินเข้ามานั่งในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบุคคลได้สำเร็จในวันสามสิบปี แปดปีที่พยายามอดทนอยู่ที่นี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยโว้ย!!

เนื่องจากค่าตอบแทนที่มหาศาลทำให้เราจะต้องรับกับอารมณ์ที่แสนแปรปรวนของแขกในระดับซูปเปอร์วีไอพีที่มาเข้าพัก เท่านั้นยังไม่พอ เมื่อลูกชายที่สุดแสนจะเอาแต่ใจของท่านประธานคนก่อนได้นั่งในตำแหน่งท่านประธาน ชีวิตของดารินมันยิ่งลำบากยากเข็ญมากขึ้นทุกวัน

เขามีความสามารถพิเศษเรื่องการเปลี่ยนเลขาภายในสามเดือน ต่อให้เธอจะประกาศรับสมัครเลขาคนใหม่ เพิ่มเงินเดือนไปมากเท่าไหร่ก็ไม่มีใครมาสมัคร..

ตอนนี้ดารินก็เลยจะต้องพยายามยื้อเลขาน้องเอมให้ทำหน้าที่นี้ไปก่อน เพราะหน้าที่เลขาของท่านประธานสุดเรื่องมากมันจะต้องมีคนคอยทำให้..คอยตามล้างตามเช็ดตามทำทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตให้เขา..

"พี่ขออีกแค่เดือนเดียวนะคะน้องเอม เดือนนี้อีกเดือนเดียวแค่นั้น.."

"ไม่เอา.."

บรรยากาศในห้องทำงานของดารินเย็นเฉียบขึ้นมาในทันทีเมื่อท่านประธานที่เธอกำลังก่นด่าถึงความเรื่องมากของเขา เดินเข้ามาในห้องทำงานของเธอ ดารินลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อส่งยิ้มที่แสนจะเป็นมิตรให้กับท่านประธาน

สาบานได้เลยว่าเธอยังจำตอนที่เขาเข้ามาทำงานที่นี่ในครั้งแรกได้เลย สาวๆในโรงแรมทั้งแอบหวีดและแย่งชิงตำแหน่งเลขาของท่านประธานกันให้วุ่น เธอเองยังทนไม่ไหวต้องไปแอบมองหน้าเขาเช้าเย็น..

เป็นระยะเวลาหนึ่งเดือน..ใช่แค่หนึ่งเดือนเท่านั้นหน้าหล่อๆของเขามันก็ไม่มีความหมายอีกต่อไปเพราะไม่มีใครอดทนกับนิสัยที่สุดแสนเอาแต่ใจของเขาได้หรอก

"คุณ..หาเลขาใหม่ได้รึยัง?"

หาไปแล้วแต่มันไม่มีใครมาสมัครเลยโว้ย!!

"ประกาศรับสมัครไปแล้วค่ะท่าน หากมีคนมาสมัคร ดาจะรีบสัมภาษณ์พร้อมกับพาไปฝึกงาน.."

"ไม่ ผมไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถทนเลขาที่ไร้ความรับผิดชอบอย่างเลขาเอมได้อีกต่อไปหรอกนะ"

เลขาเอมที่ถูกท่านประธานกล่าวแบบนั้นใส่แทนที่เธอจะร้เองไห้แต่ไม่เลย เลขาเอมกำลังยกยิ้มด้วยความดีใจ

"ค่ะท่านประธาน ในเมื่อเอมทำงานพลาดแบบนั้นเอมจะขอลาออกเพื่อรับผิดชอบค่ะ รบกวนท่านประธานรับใบลาออกของเอมไว้ด้วยค่ะ"

ดารินหันมองหน้าเอมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความร้องขอ แต่เอมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ขอแค่เธอได้ลาออกเรื่องอื่นเธอไม่ขอสนใจ!!

"ได้สิ วางมันเอาไว้บนโต๊ะของผู้จัดการดาได้เลย"

"ดะ..เดี๋ยวก่อนค่ะท่าน เลขาเอมลาออกไปแบบนี้แล้วใครจะดูแลงานของท่านประธานล่ะคะ งานของท่านจำเป็นที่จะต้องมีคนรับผิดชอบ ทั้งตารางงานและ..ตารางการออกไปดูงานข้างนอก"

ตะวันพยักหน้าเบาๆอย่างใช้ความคิด เขาชี้นิ้วไปที่ดารินที่กำลังมองหน้าเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ

"ก็คุณไง คุณผู้จัดการ..จนกว่าจะมีเลขาคนใหม่ คุณจะต้องมาดูแลผมก่อน.."

ไม่มีทาง..เธอไม่ยอมเอาชีวิตหน้าที่การงานของตัวเองไปแขวนเอาไว้บนเส้นด้ายอีกครั้งหรอกนะ

"อ่า..เรื่องนั้นไม่ได้หรอกค่ะท่าน เพราะตำแหน่งผู้จัดการจะต้องมีคนคอยดูแลในส่วนนี้ ดาไม่สามารถทำงานสองอย่างพร้อมกันได้หรอกค่ะ"

ดารินกล่าวพร้อมกับส่งยิ้มที่แสนจะเป็นมิตรให้กับท่านประธาน

"เลขาเอม อย่างพึ่งไป! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอมารับตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบุคคลแทนคุณดารินไปก่อน จนกว่าจะหาเลขาคนใหม่ที่ถูกใจผมได้คุณดารินจะต้องมาดูแลผมเป็นการชั่วคราวไปก่อน"

"แต่ว่า..ท่านคะ.."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ตอนนี้ใกล้จะเริ่มประชุมแล้วและผมอยากได้กาแฟสักแก้วครับเลขาดาริน"

หลังจากที่ท่านประธานกล่าวจบเขาก็เดินออกจากห้องทำงานของเธอไป เอมเดินเข้ามาหาดารินก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นมาตบไหล่ของดารินเบาๆ

"สู้ๆนะคะพี่ดา สูตรการชงกาแฟพี่ดาน่าจะรู้เนอะเพราะว่าพี่ดาเป็นคนแปะรายละเอียดต่างๆเอาไว้เองเลยนี่นา ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะเอมจะดูแลห้องทำงานของพี่ดาให้เป็นอย่างดีเลยค่ะ!!"

บ้าไปแล้ว..นี่มันบ้าไปแล้วจริงๆ

เธอพยายามมาหลายปีกว่าจะได้เลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการ แต่กลับมาโดยย้ายไปเป็นเลขาหน้าตาเฉยเนี่ยนะ ใครมันไปทนได้กันฟะ!!

ดารินสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่จะทำยังไงได้ บ้าน รถ ก็กำลังผ่อนอยู่จะให้มาออกจากงานตอนนี้มันก็ไม่ใช่เรื่อง..เธอจะอดทนเพื่อดูแลท่านประธานให้ดีที่สุด จนกว่าจะมีเลขาคนใหม่เข้ามาสมัคร..

ต้องทำได้สิวะดาริน!! คิดจะท้อคิดถึงภาระค่าใช้จ่ายเอาไว้นะโว้ย!! 

"นี่เป็นรายงานสรุปการประชุมคร่าวๆค่ะ แล้วก็นี่คือตารางนัดทานข้าวเย็นนี้"

เธอกล่าวพร้อมกับส่งกระดาษรายงานและไอแพดเกี่ยวกับตารางงานให้กับท่านประธานได้ดู

"อืม ทำได้ดีนี่..ปฏิเสธการทานข้าวเย็นนี้ไปซะ ผมไม่ชอบประธานของโรงแรมดรีม เขามักจะยัดเยียดลูกสาวของเขามาให้ผมจนออกนอกหน้า หากมีการนัดทานข้าวกับโรงแรมนี้อีกให้ปฏิเสธออกไปให้หมด"

ดารินส่งยิ้มแห้งๆให้กับท่านประธาน

"แต่ท่านประธานวุฒิกำลังจะจับมือร่วมกับการประกวดนางงามนะคะ และหากว่าเป็นแบบนั้นจริงๆบางทีโรงแรมของเราอาจจะได้.."

"ไม่เอา ไม่เข้าร่วมรายการอะไรทั้งนั้นเพราะว่าโรงแรมโซลคือโรงแรมที่เอาไว้สำหรับลูกค้าซูเปอร์วีไอพีเท่านั้น ทุกคนที่เข้าพักล้วนต้องการความสงบนี่คือเหตุผลที่ผมไม่เคยอนุญาตให้รายการไหนมาถ่ายทำที่โรงแรมของเราเลย.."

ไม่ใช่เพราะว่าขี้เกียจมาต้อนรับเรอะ!! หลังจากทำงานร่วมกับท่านประธานมาหลายปีสิ่งที่ดารินทำความเข้าใจเกี่ยวกับตัวเขาได้คือ หนึ่งหล่อมาก สองนิสัยห่วย สามโลกส่วนตัวสูง สี่การใช้คำพูดติดลบ..

"อ่า..นั้นสินะคะท่านประธานนี่ช่างรอบคอบและฉลาดมากๆเลยนะคะ ท่านเป็นห่วงความรู้สึกของแขกทุกคนที่เข้ามาพักช่างน่าประทับใจจริงๆเลยค่ะ"