บทที่ 6 เหลือเชื่อ

เสียงร้องไม่ดังมากแต่หงสาได้ยินชัดเพราะหล่อนยืนอยู่ไม่ห่างจากคนร้องเท่าไรนัก ท่อนไม้ที่หล่อนขว้างออกไปถูกศีรษะเขาเต็มที่ ไม่เจ็บไม่ร้องก็คงไม่ใช่คน หล่อนไม่มีเจตนาจะทำให้เขาเจ็บตัวแต่เมื่อเรียกแล้วไม่หันมามองหล่อน จึงต้องใช้ตัวช่วยซึ่งตัวช่วยของหล่อนเป็นไม้แห้งเหมาะมือ ผู้ชายร่างสูงหันมาเกือบจะทันทีที่เสียงร้องหยุดลง

หงสายืนนิ่งเมื่อเห็นใบหน้าของเขา ใบหน้าเขาถมึงทึงพร้อมจะกระโจนเข้ามาขย้ำคอหล่อนเช่นเสือโมโหได้ในวินาทีนี้ หล่อนถอยหลังทีละก้าว ดวงตาจ้องหน้าชายแปลกหน้าที่ไม่น่ามองสักนิด รูปหน้ามนของเขาเกลี้ยงเนียน คิ้วเข้ม ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่ง ปากรูปกระจับ เครื่องหน้ารับกันอย่างงดงาม หากเขาไม่ใช่ผู้ชายเป็นหญิงสาวผมยาว ผู้หญิงคนนี้สวยมาก สวยอย่างหญิงไทยแท้ทีเดียว

ดวงตาสีเข้มจ้องหน้าหล่อน ไม่วอกแวกไปทางอื่น เท้าก้าวช้าๆ ใกล้เข้ามาทีละก้าวๆ หล่อนถอยหนีทีละก้าวเช่นกัน

“หยุดประเดี๋ยวนี้ หล่อนทำร้ายฉันแล้วจะหนีงั้นรึ”

ก่อนที่หงสาจะหมุนตัวออกวิ่ง เสียงทุ้มมีพลังดังกังวาน หยุดเท้าของหล่อนได้ราวหยุดสต๊อปเครื่องเล่นวีซีดี หล่อนสูดลมหายใจลึกๆ เหลียวมามองผู้ชายที่หล่อนทำร้ายเขาโดยมิได้เจตตา

“เอ่อ ฉันไม่ได้หนีแต่คุณจะทำอะไรฉันล่ะ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจขว้างให้โดนหัวคุณเลยนะ ฉันสาบานก็ได้”

หล่อนหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ ยกมือไหว้เขาอย่างยอมรับผิด เขายังคงจ้องหน้านวลของหล่อน รูปหน้ามนของหล่อนงดงามเช่นสาวไทยโบราณ งามโดยไม่ต้องแต่งเติมเครื่องสำอางลงบนเนื้อเนียนของใบหน้า ดวงตากลมโตสีเข้ม แววในดวงตาสุกสกาวแม้จะตื่นเต้นและรู้สึกผิดกับสิ่งที่หล่อนกระทำลงไปเมื่อครู่นี้

“แต่งงานแล้วคิดว่านิสัยจะเปลี่ยน ยังดื้อ ซน อยากรู้อยากเห็นร่ำไป ค่ำนี้ฉันจะลงโทษหล่อน ไม่ต้องกินข้าว นอนตากลม ตากยุงอยู่นอกห้อง”

“อะไรนะ ฉันนี่เหรอแต่งงานแล้ว จะบ้าหรือไงคุณ ฉันยังไม่ได้แต่งงานย่ะ ยังโสด สนิทด้วยนะ อกหักตอนเรียนปีสาม ก็เลยไม่อยากมองผู้ชายเห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้อีก ฟังอีกครั้งนะคะคุณ ฉันยังโสดค่ะ บ้ารึเปล่าอยู่ๆ มาว่าเราแต่งงานแล้ว เพี้ยนแน่ตาคนนี้”

ประโยคท้ายหล่อนก้มหน้าพูดกับพื้นหญ้าและเพราะมัวแต่ก้มหน้าจึงไม่เห็นผู้ชายที่หล่อนขว้างศีรษะเขาก้าวมาหยุดด้านหลังหล่อนพร้อมกับยื่นมือรวบเอวบางของหล่อนเข้าไปชิดอกกว้าง

“เฮ้ย.อะไรเนี่ย ปล่อยนะ ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อย ปล๊อย ปล่อยสิ”

มือปัดป้องพัลวัน ศีรษะได้รูปถูกบางอย่างเคาะแรงๆ หล่อนสะดุ้งผวาลุกนั่งลืมตากว้าง ภาพตรงหน้าเป็นชายหนุ่มหน้าตาดียืนเท้าเอวจ้องหน้าหล่อนอยู่ อีก 2 คน ยืนมุมโต๊ะทำงานคนละมุม ใบหน้าไร้รอยยิ้มทั้ง 3 คน

“มึงฝันอะไรกลางวันไอ้หงส์ ยกมือยกไม้ปัดป้องมั่วไปหมด ใครปล้ำมึง”

กล้าถามสีหน้าเคร่งเครียด หงสายิ้มแหยส่ายหน้าเร็วๆ ไม่มีใครปล้ำแต่กำลังจะปล้ำถ้าไม่ตื่นก่อน หมอนั่นคงปล้ำหล่อนจริงๆ

“ไม่มี้ ใครจะมาปล้ำหงส์ล่ะพี่ ไหนของกินล่ะ ไอ้พี่เยี่ยม พี่อูน ไหนของหงส์ล่ะ”

“โน่น วางบนโต๊ะมุมโน้น ไปล้างหน้าก่อนค่อยกิน”

ยอดเยี่ยมพยักหน้าไปทางโต๊ะสำหรับนั่งจิบกาแฟหรือทานของว่างของสี่ชีวิตในห้องนี้ หงสาแทบจะวิ่งออกจากห้องไปห้องน้ำ เพิ่งรู้สึกปวดปัสสาวะ หล่อนเผลอหลับไปตอนไหน กำลังนั่งร่างแบบแปลนอย่างสนุก สมองกำลังพุ่งจินตนาการออกมา ทำไมจึงหลับได้ทั้งที่ไม่ง่วง คำถามวกวนอยู่ในสมอง ล้างหน้าให้หายมึนงง ไม่ใช่เพราะเพิ่งตื่นแต่เพราะงงกับตัวเองและงงกับความฝัน หล่อนฝันต่อเนื่องได้อย่างไร เมื่อคืนหล่อนฝันที่บ้านแต่เมื่อครู่ใหญ่ เผลอหลับ ฝันที่ห้องทำงานเป็นไปได้หรือคนเราจะฝันเรื่องเดิมต่อกันเป็นเรื่องราวและอยู่คนละสถานที่ยังฝันเรื่องเดิมได้

“ยิ่งคิดยิ่งงงโว้ย”

หล่อนเปิดน้ำจากก๊อกอ่างล้างหน้าอีกรอบ ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำ สดชื่นพร้อมทำงานที่ค้างอยู่ต่อ หากงานไม่เสร็จไม่กลับบ้าน

กล้าเดินอ้อมโต๊ะทำงานหงสา ทรุดนั่งบนเก้าอี้ของหล่อน หยิบแผ่นกระดาษร่างแปลนบ้านที่หงสาบอกกับเขาจะเร่งทำให้เสร็จภายในวันนี้

“ไหนดูซิ มันบอกจะทำให้เสร็จ ทะลึ่งหลับอย่างนี้มันคงได้แค่ลากเส้นแค่นั้นมั้ง”

เขาหยิบแผ่นกระดาษขึ้นมา ทันทีที่สายตาจับภาพร่างด้วยดินสอบนแผ่นกระดาษ เขาถึงกับอุทานออกมา

“เฮ้ย.อะไรวะเนี่ย”

“มีอะไรเหรอพี่”

ยอดเยี่ยมเดินถึงโต๊ะทำงานของเขาซึ่งอยู่ไม่ห่างโต๊ะหงสา หันมาถามเจ้านายเพราะคำอุทานดังผิดปกติ ใบหน้าตื่นๆ กับสิ่งที่เห็น กล้าเห็นอะไร ตกใจอะไร เขาลุกจากเก้าอี้ก้าวยาวๆ สามก้าวถึงโต๊ะหงสา โอภาสยังไม่นั่งเก้าอี้หันมาในใจเจ้านายอีกคน

“อะไรหรือพี่ ร้องตกใจเชียว”

“มาดูนี่ ช่วยยืนยันกับกูหน่อย ตากูไม่ฝาดใช่มั้ยวะยอด มึงมาดูไอ้อูน”

กล้าลุกยืน นั่งไม่ติดจริงๆ กับภาพที่เห็น เขาเลื่อนแผ่นกระดาษให้ยอดเยี่ยมดูคนแรก โอภาสเดินมายืนข้างยอดเยี่ยม เห็นภาพร่างค่อนข้างคมชัดมากกว่าร่างแบบธรรมดาเพื่อรอการแก้ไขเปลี่ยนแปลง การกดปลายดินสอร่างแบบ คม ชัด เน้นบางส่วนที่สำคัญ ภาพสมบูรณ์โดยไม่ต้องแก้ไขตรงไหนสักแห่ง หงสาทำได้อย่างไร พวกเขาไม่อยากเชื่อว่าเป็นฝีมือของหญิงสาวที่นอนหลับกับโต๊ะ หลับลึก ละเมอเหมือนกำลังถูกใครจับตัวไว้ ร้องเอะอะ พวกเขาต้องปลุกเสียงดังจึงรู้สึกตัว

“มันโอเว่อร์เปอร์เฟกไปมั้ยพี่”

ยอดเยี่ยมยังไม่เชื่อว่าเป็นความคิดของหงสาและหล่อนร่างแบบออกมาในช่วงเวลาที่พวกเขาออกไปทานอาหารไม่ถึงชั่วโมง

“นั่นสิพี่ มันยิ่งกว่าชื่อไอ้ยอดเยี่ยมซะอีกพี่ ไอ้หงส์มันทำจริงๆ หรือพี่”

โอภาสไม่เชื่อเช่นกัน หงสาทำงานแต่ละชิ้นต้องให้กล้าช่วยคิดเพิ่มเติมและช่วยแก้ไขเป็นบางส่วน หรือไม่ โอภาสกับยอดเยี่ยมช่วยออกแบบเพิ่มเติม งานชิ้นนั้นจึงเสร็จสมบูรณ์แต่ที่พวกเขาเห็น งานชิ้นใหญ่และสำคัญสำหรับบริษัทเสร็จเรียบร้อยอยู่ตรงหน้าพวกเขา เหลือเชื่อแต่ต้องเชื่อ