บทที่ 7 ผู้ช่วย

“มันทำได้ยังไงวะ”

“อะไรพี่ ใครทำอะไร หงส์ขอกินก่อนเดี๋ยวจะทำต่อ ยังไม่เสร็จเลยพี่ ได้ครึ่งเดียวเอง”

หงสาเปิดประตูเข้ามาในห้องได้ยินกล้าพูด หล่อนถามแต่ไม่ฟังคำตอบ เดินตรงไปหาอาหารมื้อกลางวัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหล่อนต้องทำงานให้เสร็จ เรือนไทยโบราณต้องผ่านสายตาพ่อเลี้ยงเมืองเชียงราย

“ครึ่งเดียวบ้าอะไรของมึงไอ้หงส์ มึงมาดู มานี่เลย ทำได้ไงวะ มาบอกวิธีกูหน่อย เร็วๆ เลย”

โอภาสไม่ยอมให้หญิงสาวทานอาหาร เขาคว้าแขนหล่อนดึงห่างจากโต๊ะที่ใช้นั่งดื่มกาแฟ ทานอาหารมื้อเช้า ถ้าเข้าบริษัทเช้า มื้อเที่ยงเป็นบางวัน มื้อเย็นถ้าทำงานดึกหรือนอนค้างในห้องทำงานซึ่งน้อยครั้งจะอยู่ในห้องทำงานจนถึงเช้า

เขาลากตัวหงสามายืนข้างยอดเยี่ยม กล้าชี้ให้หล่อนดูงานแต่หล่อนยกมือไหว้เขา หน้าแหยรู้สึกผิด

“ขอโทษค่ะพี่กล้า หงส์รีบทำนะพี่แต่ไม่รู้หลับไปได้ยังไง ขอโทษจริงๆ พี่ ขอกินข้าวแป๊บเดียว เดี๋ยวมาทำต่อนะพี่นะ ถ้าไม่เสร็จไม่กลับบ้าน”

“แกไม่ได้ทำแล้วใครทำวะ ดูซะ ดูให้เต็มตา พี่ไม่ต้องแก้ไขเลยนะโว้ย พร้อมทุกอย่าง หลังใหญ่เป็นตัวบ้าน หลังเล็กซ้ายมือมีชานแล่นเชื่อมกับหลังใหญ่เป็นครัวกับที่สำหรับกินข้าว อีกหลังด้านขวามีชานเชื่อมต่อกันอีกเป็นห้องแบ่งเป็นสองห้อง ในหลังใหญ่มีสามห้อง ห้องพระแยกจากห้องนอนสองห้องอยู่ทางทิศเหนือ ที่สำหรับรับแขกอยู่ด้านหน้าตัวบ้านหลังใหญ่มีหลังคาพร้อม เก่งมากไอ้หงส์ ทำโมเดลตามนี้ถ้ามีจุดแก้ไขเดี๋ยวพี่ลงให้เลย ไปกินข้าวได้ เย็นนี้พี่เลี้ยง”

“จริงเหรอพี่ ผมกับไอ้อูนจะซัดให้เมากลิ้งไปเลย”

ยอดเยี่ยมดีดนิ้ว หวังดื่มของมึนเมาอย่างที่พูดแต่กล้าปรามเสียงเข้มว่า

“เมาน้ำอัดลมเถอะมึง กูไม่เลี้ยงเหล้า ห้ามกินถ้าจะกินต้องส่งงานให้เจ้าของเรียบร้อย ได้เงินเรียบร้อยแล้วไปกินที่บ้านกู เมากลิ้งที่นั่นไม่ต้องขับรถกลับบ้าน เข้าใจ๋”

“ครับ เข้าใจก็เข้าใจ”

ยอดเยี่ยมเสียงเบาทำหน้ามุ่ยเมื่อถูกตัดของชอบออกจากมื้อเย็น โอภาสหัวเราะเพื่อน ยอดเยี่ยมทำท่าอยากดื่มแต่ถึงเวลาดื่มก็ดื่มไม่มากอย่างที่ปากพูด เขารู้จักนิสัยเพื่อนและเจ้านายรวมไปถึงหญิงสาวคนเดียวในห้องดีว่าเป็นอย่างไร ทุกคนรู้จักนิสัยของกันและกันดีจึงทำงานร่วมกันได้ ไม่มีใครโกรธใครนาน พูดไม่เพราะให้กัน ไม่มีใครถือสา เสียงดังใส่กันเป็นประจำ ลูกค้าบางคนเข้ามาได้ยินคิดว่าทะเลาะกันจริงๆ รีบขอตัวกลับ พวกเขาต้องดึงตัวไว้และอธิบายให้เข้าใจ ไม่อย่างนั้นเสียลูกค้าไปโดยไม่ทันรับงาน

“เดี๋ยวนะพี่ พี่กล้าว่าอะไรนะ ใครทำเสร็จเรียบร้อยดี หงส์ยังไม่ได้ทำอะไร”

“มึงดูซะก่อนค่อยปฏิเสธ”

โอภาสชี้ให้หงสาดูภาพร่างบนกระดาษอีกคน หล่อนจึงเบนสายตาจากใบหน้ากล้าลงมาที่กระดาษ

“เป็นไปได้ยังไง เราไม่ได้ทำนี่นา”

“ฉันทำให้เธอเอง ไว้ตอบแทนฉันทีหลัง”

เสียงทุ้มดังอยู่ข้างหู หล่อนหันขวับ ไม่มีใครยืนอยู่ข้างหล่อนนอกจากกล้าและกล้าไม่ได้พูดอะไร เขามองหน้าหล่อนเฉยๆ

“พี่กล้าพูดอะไร”

“เปล่านี่ ยังไม่ได้พูดเลย ไอ้อูนมันพูดแทนพี่แล้ว”

“ค่ะ”

“เก่งมากไอ้น้องรัก พี่จะนัดคุณอรมาดูก่อน เธอไม่ให้พ่อเลี้ยงมาดูแน่พี่รู้ พ่อเลี้ยงไม่ได้ชอบแกเล่นๆ นะไอ้หงส์แต่คุณอรไม่ยอม ไม่อยากให้แกเสียใจไม่ใช่ห้ามพ่อเธอหาผู้หญิงไปบำเรอที่โรงแรมของพ่อเธอ”

“คุณอรน่ารักมากนะพี่ ตอนแรกคิดว่าร้าย จริงๆ แล้วใจดี พี่ขอเธอแต่งงานเลยสิ ใช้งานนี้เป็นตัวช่วยเลยพี่”

“ไอ้บ้า ใครจะอยากแต่งงานกับคนจนๆ อย่างพี่วะ”

“จนเหรอ มีบริษัทเป็นของตัวเอง มีบ้านมีที่ดิน มีสวนผลไม้ด้วย รวยแต่ไม่เท่าคุณอรแค่นั้นเอง แต่พี่เลี้ยงเธอได้นะพี่ ขอเลยเถอะนะพี่นะ”

“เออใช่ ขอเลยพี่ อย่างที่ไอ้หงส์ว่านั่นแหละ พี่เลี้ยงคุณอรได้อยู่แล้ว”

ยอดเยี่ยมเห็นด้วยกับหงสา โอภาสพูดขึ้น

“หรือพี่กล้ากลัวคุณอรปฏิเสธ ต้องรออีกหน่อยว่างั้น”

“เออ”

กล้าเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง เขาหวั่นใจ ถ้าเขาเอ่ยปากขออรรียาแต่งงาน หล่อนไม่ตกลง เขาจะทำอย่างไร คงเสียใจมากเพราะเขารักหล่อนมาก ไม่ใช่เห็นหล่อนเป็นลูกพ่อเลี้ยงเอื้ออังกูรแต่หล่อนเป็นตัวเอง กล้าแสดงออก กล้าพูด กล้าท้าเขาเรื่องงาน เขารับคำท้าของหล่อนและเขาทำให้หล่อนยอมรับได้ เขาท้าหล่อนบ้าง ให้หล่อนเลิกแต่งตัวแฟชั่นนิยมพั้งอะไรของหล่อนซึ่งหล่อนก็ยอมปรับกลับมาแต่งตามแฟชั่นธรรมดา ไม่โป๊มากเกินไปและไม่ล้ำนำสมัยมากเกินไป

หล่อนยอมรับเขาที่เป็นนายกล้า ปากจัด กล้าท้าหล่อนคนนี้ หล่อนไม่รังเกียจเขาแค่นี้ก็ดีมากแล้ว เขาไม่กล้าขอหล่อนแต่งงาน

“พี่กล้า กล้าๆ หน่อย เดี๋ยวดีเอง เย็นนี้โทรไปชวนคุณอรมากินข้าวกับเรานะพี่ หงส์ชวนเองก็ได้ คุณอรอยู่กรุงเทพฯไม่ใช่เหรอพี่”

“กลับเชียงรายแล้วมั้ง เมื่อคืนไม่โทรหาพี่เลยนี่”

“อ๋อๆ นี่น้อยใจเลยไม่กล้าขอแต่งงาน โธ่เอ๊ยไอ้พี่กล้า ไม่กล้าสมชื่อนี่หว่า”

“น้อยๆ หน่อยไอ้หงส์ กูเป็นเจ้านายมึงนะโว้ย อย่าดูถูกเด็ดขาด กูกล้าสมชื่ออยู่แล้ว โทรก็โทรวะ”

กล้าหันไปแผดเสียงใส่หงสา ชี้หน้าทำตาขุ่นใส่แต่หยิบโทรศัพท์กดโทรออกชื่ออรรียา เสียงหัวเราะของสองหนุ่มกับหนึ่งสาวดังลั่นห้องทำงาน กล้ายกมือแตะริมฝีปากตัวเองเป็นเชิงปรามน้องๆ ให้หยุดส่งเสียง

“ครับอร คุณอยู่กรุงเทพฯหรือกลับเชียงรายแล้วครับ”

“ทำไมหรือคะ คิดถึงเหรอ ถ้าคิดถึงเดี๋ยวไปหาค่ะ มีธุระคุยกับคุณด้วย เดี๋ยวเจอกันนะคะ”

“เอ่อ ครับ”

หล่อนวางสายไปก่อนที่เขาจะพูดอะไร งงกับหล่อน พูดเร็ว วางเร็ว หล่อนมีธุระจะคุยกับเขาเรื่องอะไร ถ้าเป็นเรื่องแปลนบ้านทรงไทย เขาพร้อมจะให้หล่อนนำไปให้พ่อของหล่อนดูแต่ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้ หล่อนจะคุยอะไรกับเขา ยอดเยี่ยมมองเจ้านายอยู่ เห็นวางโทรศัพท์ทำหน้างงจึงถามขึ้น

“พี่ คุณอรว่าไง ทำไมเอ่อครับคำเดียวล่ะ เธอกลับเชียงรายแล้วเหรอ”

“เปล่า กำลังจะมาหาพี่ คิดถึงพี่มาก”

“อ้วก”

หงสาแสดงท่าอ้วกได้น่าหยิก หล่อนล้อเลียนกล้าซึ่งโอภาสตบมือรัวๆ สนับสนุนหล่อน กล้าลุกจากเก้าอี้เดินไปหาหงสา ตบศีรษะหล่อนแบบเฉียดๆ