บทที่ 2 หงสา

หญิงสาวแทบแผดเสียงใส่เจ้านายหนุ่มรุ่นพี่ ที่หล่อนรักเคารพเช่นพี่ชายแต่พี่ชายคนนี้กำลังบังคับจิตใจลูกน้องสาวสุดสวยให้ทำงานหิน เรือนไทยโบราณ ทรงไทยโบราณ ไม่ได้อยู่ในความคิดของหล่อน แต่เมื่อรับงานพ่อเลี้ยงใหญ่มาแล้ว หล่อนจึงต้องค้นหาทั้งในอินเทอร์เน็ตและตามนิตยสารบ้านซึ่งไม่มีหลังไหนถูกใจหล่อนสักหลังยกเว้น หลังที่ประกาศขายถูกอย่างที่ไม่เคยเห็นใครขายที่ดินพร้อมบ้านถูกอย่างนี้มาก่อน

“ยังไงก็ต้องทัน ให้ไอ้อูนกับไอ้เยี่ยมช่วย พี่จะช่วยค้นด้วย พรุ่งนี้มาประชุมกันอีกที ยังไงต้องทำให้เขา อย่าลืมว่าเขาเป็นหุ้นส่วนสำคัญของเรา เงินช่วยบริษัทมาจากเขา”

“พี่หลงรักลูกสาวเขาด้วย บอกมาตรงๆเหอะ”

“ไอ้หงส์ เอ็งนี่จะรู้มากไปแล้ว ใครหลง ใครรัก ไม่มี้”

หางเสียงท้ายประโยคแหลมสูง เรียกเสียงหัวเราะจากลูกน้องสี่ห้าคนในห้อง พวกลูกน้องรู้จุดอ่อนของเจ้านายหนุ่มกำลังเข้าสู่หนุ่มใหญ่ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ทำงานจนไม่สนใจใครกระทั่ง อรรียา ลูกสาวคนรอง ของพ่อเลี้ยงเอื้ออังกูร มาติดต่องานแทนพ่อ กล้าเห็นครั้งแรกไม่ถูกชะตา เกิดการปะทะคารมอย่างแรงเพราะอรรียาแต่งตัวแนวทายาทผีดูดเลือด หล่อนทาปากสีดำสนิท กระโปรงหนังสีดำ เสื้อหนังแขนยาวสีดำ เสื้อยืดตัวในสีดำเช่นกัน รองเท้าบูทสูงเลยเข่า ส้นสูง 5 นิ้ว

กล้าเห็นเท่านั้นมองตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าและกวาดจากเท้าขึ้นสู่ศีรษะ แค่นั้นความโกรธของหญิงสาวก็พุ่งปรี๊ดทะลุเพดาน

“ไร้มารยาท นี่เหรอเจ้าของบริษัทกล้า กล้า ก้าว น่าสมเพช คุณพ่อฉันไม่น่ามาลงทุนลงหุ้นให้เสียเวลา”

“คนที่ไร้มารยาทน่าจะเป็นคุณมากกว่า ผมไม่รู้ว่าคุณเรียนจบจากไหน ต่างประเทศหรือในประเทศ หรือจากดาวอังคาร ยังไงคุณก็ควรแต่งตัวให้รู้กาละเทสะบ้าง ที่นี่ไม่ใช่แคทวอล์คแฟชั่นผีดูดเลือดของคุณ”

“อ๊ายยยย.ไอ้ผีบ้า”

“คุณต่างหากผีดูดเลือด ผีไร้มารยาท”

“พี่กล้าคะ”

หงสารีบหยุดเจ้านายหนุ่มไว้ก่อนออฟฟิศแคบๆ จะระเบิดเป็นจุลไปในพริบตา อรรียาเป็นหญิงสาวสมัยใหม่ หล่อนไม่ชอบทำตามคำสั่งใคร ด้วยเป็นลูกสาวคนรองมีพี่สาวคนโตและน้องชายคนเล็ก ลูกคนกลางจึงทำตัวประหลาดๆ เรียกร้องความสนใจจากพ่อและแม่ซึ่งกลายเป็นความเคยชินกับการทำอะไรตามใจจนไม่มีใครกล้าขัดใจ กล้าเป็นคนแรกที่กล้าว่าหล่อน ตำหนิและว่าหล่อนไร้มารยาท หล่อนยอมไม่ได้

“ไม่ต้องห้าม กล้าดีตามชื่อก็เอาสิ อยากว่าอะไรฉันก็ว่าไปเลยเพราะจบจากที่นี่ ฉันจะให้คุณพ่อฉันถอนหุ้นทั้งหมด ดูซิว่าจะมีปัญญาหาเงินมาอุดรอยรั่วบริษัทได้หรือเปล่า ลูกค้าแทบไม่มีเพราะเจ้าของหัวโบราณคร่ำครึอย่างนี้นี่เอง เธอ ชื่ออะไร ห้ามหมอนี่ทำไม ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะถูกหมอนี่หักคอ ฉันต่างห่างที่จะดูดเลือดหมอนี่จนเหลือแต่ซาก ว่าไง ชื่ออะไร”

“หงสาค่ะ”

“หงสา ชื่อเล่น”

“หงส์ค่ะ”

“อือ ฉันกลับล่ะ รอคำยืนยันถอนหุ้นจากคุณพ่อฉันได้เลย อ้อ. ถ้าเธอจะช่วยเจ้านายของเธอ มีทางเดียว เธอต้องทำให้คุณพ่อฉันพอใจมากกว่าที่กำลังทำอยู่สาวน้อย อย่าขัดใจคุณพ่อฉันเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น เจ้านายเธอไร้ที่ซุกหัวนอนแน่ หงสา”

“จะมากไปแล้วนะ ถึงไม่มีคุณ ผมก็อยู่ได้ อยากถอนก็เชิญแต่อย่ามาเหยียบที่นี่อีก”

กล้าลุกยืน จ้องดวงตากลมโตภายใต้ขนตายาวและขอบตาเขียนด้วยสีดำเช่นเดียวกับสีปาก ดวงตาคู่สวยท้าทายเขา ปากเผยอเล็กน้อยแสดงชัดว่าไม่กลัวและมากไปกว่านั้น อะไรบางอย่างในร่างกายของเขากำลังแพ้กับริมฝีปากและดวงตาคู่งาม

โอภาส ยอดเยี่ยมและหงสา คิดว่าพวกเขาตกงานนับจากวันที่อรรียามาวางระเบิดบริษัทเล็กๆ ของกล้าในวันนั้น กล้านั่งเงียบ ไม่พูดกับใครสักคน ลูกน้องนั่งมองเจ้านาย ไม่กล้าเอ่ยปากแนะนำหรือให้กำลังใจอะไร นอกจากรอฟังคำสั่งเท่านั้น

“ไอ้อูน เยี่ยม หงส์ เตรียมเก็บข้าวของกลับไปอยู่บ้าน พี่จะโอนเงินล่วงหน้าสามเดือนให้ทีหลัง ขอหาเงินใช้หนี้ก่อน”

“ไม่ได้นะพี่ พี่ยอมแพ้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้นะ ผมไม่ยอมเพราะถ้าผมยอม ผมจะเอาเงินที่ไหนผ่อนรถล่ะเพิ่งถอยป้ายแดงออกมาแค่ 3 เดือนเองนะพี่ พระเจ้าช่วยไอ้อูนด้วยเถิด”

โอภาสแย้งเสียงดัง เขาเพิ่งซื้อรถคันแรกของชีวิตหนุ่มต่างจังหวัด ผ่อนรถไปไม่กี่เดือนจะต้องถูกยึด เขาไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นและบริษัทกล้า กล้า ก้าว กำลังมีงานเข้ามาแม้งานแต่ละชิ้นจะเป็นงานเล็กๆ ก็ทำให้พวกเขาอยู่ได้ คำพูดของอรรียาไม่เป็นความจริง กล้าไม่ใช่คนคร่ำครึเพียงแค่ไม่ชอบคนแต่งตัวสมัยใหม่หรือล้ำสมัยมากเกินไปแค่นั้นเอง

“เออน่ะ พี่ช่วยหางานใหม่ให้เองน่ะ เดี๋ยวพี่จะฝากพวกแกกับบริษัทเพื่อนพี่ ส่วนพี่ของกลับไปสงบสติอารมณ์ที่บ้านหลังเล็กของพี่สักพัก”

“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ พี่จะยอมแพ้แค่คำพูดผู้หญิงที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ไม่เคยรู้จักมาก่อนงั้นเหรอคะ ไม่ได้เลย ยังไงก็โนค่ะพี่ชายที่น่ารักของหงส์ หงส์จะช่วยพูดกับพ่อเลี้ยงเอื้ออังกูรเองค่ะ บางทีพ่อเลี้ยงอาจมีเหตุผล ไม่เชื่อลูกสาวตัวเองฝ่ายเดียว”

“ไอ้หงส์ มึงจะเสี่ยงเหรอวะ ไม่ได้ยินคุณอรรียาพูดเหรอ พ่อเลี้ยงเขาชอบมึงตั้งแต่แรกเห็นหน้า มึงไม่ชอบเขาถึงกับจะลาออกจำไม่ได้รึไง จะเข้าไปพูดทำไม เอาตัวเองไปเสี่ยงทำไม ถ้ามึงยอมเขาก็เท่ากับเป็นเมียน้อยนะโว้ย เมียหลวงเขายังอยู่ พ่อเลี้ยงแกมีเมียไปทั่ว ตามแต่เงินแกจะหว่านไปทางไหน กูละอยากรวยจริงจริ๊ง จะแข่งหว่านกับไอ้พ่อเลี้ยงอังกูรนี่บ้าง”

“ไอ้บ้าเยี่ยม พูดจนกูเคลิ้มนึกว่าจะเป็นคนดี ที่แท้ก็เลวพอกัน”

โอภาสด่าเพื่อนไม่จริงจังนัก หงสาหัวเราะไม่เครียดตามเพื่อนรุ่นพี่ทั้ง 2 คน โอภาสหรืออูน จบมหาวิทยาลัยเดียวกับยอดเยี่ยม หงสาเป็นรุ่นน้อง 2 ปีแต่ด้วยการเป็นศิษย์สถาบันเดียวกัน คณะเดียวกันทำให้หล่อนสนิทกับ 2 หนุ่มมากทั้งเคยรู้จักก่อนเรียนจบ เคยเฮฮาออกค่ายสร้างห้องสมุดให้น้องๆ ต่างจังหวัดหลายจังหวัด หลายโรงเรียนมาแล้ว นำทีมโดยรุ่นพี่ใหญ่ กล้า ศิวนาถ

เมื่อเรียนจบ กล้า ตั้งบริษัทกล้า กล้า ก้าว รับออกแบบทุกชนิด รับผลิตโฆษณาสินค้าบางอย่างที่ใช้ต้นทุนไม่มากนักและเพราะฝีมือออกแบบแปลนบ้าน ร้านค้า สำนักงาน รีสอร์ทและอีกหลายชิ้นงานเป็นที่ถูกใจของลูกค้าจึงมีการบอกต่อและการบอกต่อนี้ไปถึงพ่อเลี้ยงเอื้ออังกูรที่เชียงราย เอื้ออังกูรเดินทางมาพบกล้าด้วยตัวเองและให้ออกแบบเรือนรับรองแขกต่างประเทศและในประเทศ เป็นไม้ทั้งหลัง ตั้งอยู่บนเนินเขา แบบบ้านมีพร้อมทุกอย่าง ห้องสปา ห้องประชุม ห้องอาหาร ห้องจัดเลี้ยง โดยแยกบ้านสำหรับพักผ่อนจากเรือนหลังใหญ่แต่ให้รายล้อมบ้านใหญ่ไว้