บทที่ 1 เรือนทรงไทย

“บ้านพร้อมที่ดินห้าไร่เนี่ยนะแม่ ราคาสิบล้านบาท บ้าไปแล้ว มันจะเป็นไปได้ยังไงแม่ ไม่มีใครเขาขายกันหรอก ถูกจะตายชัก ถ้าบอกราคาห้าสิบล้านยังพอเชื่อบ้าง”

นางสาวหงสา บวรวงศ์ เพิ่งจบปริญญาโทมาหมาดๆ ร้องเสียงออกไปในทางเหลือเชื่อกับคำบอกเล่าของ วลัยพรรณ บวรวงศ์ ผู้เป็นแม่ ความเป็นสถาปนิกดีกรีเกียรตินิยมอันดับ 1 ทำให้หญิงสาวไม่เชื่อเพราะราคาบ้านพร้อมที่ดินจำนวน 5 ไร่ หากแยกตัวบ้านทรงไทย ปลูกด้วยไม้สักทองทั้งหลัง ออกจากที่ดินซึ่งเพียงแค่เห็นตัวบ้าน ราคาก็ดีดสูงเกิน 10 ล้านบาท ใครก็ตามผ่านมาเห็นบ้านหลังสวยไร้ที่ติหลังนี้ ไม่มีใครไม่ชอบ มีแต่คนเหลียวมองจนแทบหมุนตัวตาม คนที่ดูบ้านเป็นสินค้าอาจตีราคาตัวบ้านสูงถึง 100 ล้านบาทก็ได้

หงสาเคยเห็นบ้านทรงไทยหลังใหญ่เมื่อสมัยไปเที่ยวบ้านสวนของย่าน้อย น้าสาวของพ่อ บ้านของย่าน้อยอยู่ลึกเข้าไปในซอย เลยบ้านทรงไทยไปประมาณ 500 เมตร ตอนนั้นหล่อนยังเป็นวัยรุ่น เรียนมัธยมปลาย ช่วงปิดเทอมใหญ่ พ่อกับแม่พาหล่อนไปกราบย่าน้อยและค้างคืนบ้านสวนของย่าหลายคืนกว่าจะกลับบ้านกรุงเทพฯซึ่งบ้านสวนของย่าเป็นบ้านทรงไทยเก่าแก่ สีหม่นแต่พ่อให้ช่างมาทำความสะอาด ทาสีไม้ อนุรักษ์ความเก่าไว้อย่างดี ไม่อนุญาตให้ปลวกเข้ามาเยี่ยมชมแม้แต่ชำเลืองมองก็ห้ามเข้าโดยเด็ดขาด

“แกไม่เชื่อก็เรื่องของแก แต่แม่พูดเรื่องจริง คนทำงานบ้านนั้นบอกแม่อย่างนี้ ให้แม่ซื้อไว้ นางจะขอเป็นแม่บ้านต่อว่างั้น”

“จริงๆ หรือแม่ ทำไมถูกนักล่ะแม่ ราคาบ้านก็เหยียบร้อยล้าน ที่ดินตั้งห้าไร่ หงส์งงนะเนี่ยแม่ แล้วเจ้าของเขาขายทำไม เขาจะไปอยู่ที่ไหน ที่นี่ก็ดีนะแม่ ถนนลาดยางห่างบ้านกิโลเดียว ทางซอยก็เป็นทางซีเมนต์ แถวนี้ก็สงบดี เขาทิ้งไปทำไม หงส์อยากรู้”

“อยากรู้ก็ไปถามเขาสิ”

วลัยพรรณแกล้งพูดประชดให้ลูกสาวคนเดียวของหล่อนซึ่งหล่อนกับลูกพูดคุยอย่างเพื่อนมากกว่าแม่ ครอบครัวอื่นอาจว่าหล่อนเลี้ยงลูกประหลาด ทำตัวและเล่นกันไม่เหมือนแม่ลูกแต่เหมือนพี่น้อง หล่อนหัวเราะให้คนที่พูดและไม่ตอบโต้อะไร หล่อนเลี้ยงหงสามาแบบนี้เป็นเรื่องดีสำหรับหล่อน ลูกไม่เคยปิดบังปัญหาหรือไม่ใช่ปัญหา ลูกเล่าให้ฟังทุกเรื่อง สิรภพ ผู้เป็นพ่อพลอยเป็นเพื่อนไปด้วยและวิภู พี่ชายหงสาไม่ค้านแต่อย่างใด ครอบครัวของหงสาจึงมีความสุขในแบบของพวกเขา

“พูดไม่น่ารักเลยนะคะคุณแม่คนสวยของดิฉัน มาหอมสองที”

หญิงสาวเข้ากอดแม่ หอมแก้มซ้ายและขาวหนักๆ ผู้เป็นแม่ต้องเบนหน้าหนี มือผลักลูกสาวออกห่างเพราะหล่อนกำลังปั้นหมูสับเป็นก้อนกลมเล็กๆ เป็นเมนูอาหารมื้อเย็น ต้มเลือดหมูตำลึง ทุกอย่างเตรียมพร้อมปรุง วันนี้หงสากลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน หล่อนเข้าประชุมรับรู้เรื่องงานจากเจ้านาย รับงานออกแบบบ้านให้มหาเศรษฐีทางเหนือ เขาต้องการแบบบ้านทรงไทยโบราณ เขาจะให้เป็นของขวัญลูกสาววันแต่งงานในปีหน้าและแบบบ้านต้องเสร็จภายในเดือนนี้

แม้หงสาจะเครียดเรื่องงานมากเพียงใด ไม่เคยเก็บความเครียดให้พ่อกับแม่และพี่ชายเห็น ทั้ง 3 คนต้องสังเกตเองจึงจะรู้ถ้าไม่สังเกต รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ กลบเกลื่อนจนหมดสิ้น

“แม่ หงส์อยากรู้จริงๆ นะ ทำไมเขาถึงขายถูก ไม่แน่นะ หงส์จะบอกเจ้านายมาดู เผื่อย้ายออฟฟิศมาอยู่ใกล้ๆ บ้านคุณย่าน้อย หงส์จะได้อยู่บ้านย่าน้อย เบื่อกรุงเทพฯแล้วค่ะแม่”

“มีอะไรหรือเปล่าลูก”

น้ำเสียงห่วงใยและใบหน้าไม่ล้อเล่นของวลัยพรรณ ทำให้หงสาหัวเราะออกมา แม่เป็นห่วงหล่อนเสมอและจับได้ทุกครั้งที่หล่อนมีปัญหาไม่ว่าเรื่องงานหรือเรื่องเพื่อน ยกเว้นเรื่องแฟนเพราะหล่อนไม่คิดมีแฟนให้ปวดศีรษะ เห็นเพื่อนรักแต่งงานไม่กี่ปีก็เลิก เห็นคนที่เคยชอบเอาเปรียบหล่อนแค่นั้นหล่อนก็ยุติ เลิกชอบตลอดกาล

วันนี้หล่อนพกความสับสนและไม่ชอบวิธีการบังคับของลูกค้าคนใหม่ แปลนบ้านทรงไทยต้องเสร็จสิ้นเดือนนี้ หล่อนทำคนเดียวจะเสร็จได้อย่างไร รายละเอียดเกือบทุกตารางนิ้ว เขาเน้นมาว่า

“ต้องเป็นคุณหงสาเท่านั้นนะครับ คนอื่นผมไม่พิจารณา”

“ครับ ผมจะให้ไอ้หงส์ออกแบบบ้านให้ครับ ถ้ายังไงก็ติหรือแนะนำได้นะครับ อาทิตย์หน้าจะส่งแบบคร่าวๆ ไปให้ดูก่อน”

“โอ.เค. ตามนั้น”

ปลายสายวางหูไปแล้ว กล้าถอนหายใจยาว ลูกค้าคนนี้มีความสำคัญกับบริษัทของเขามาก ทุนเกินครึ่งได้จากเขาคนนี้ มหาเศรษฐีแห่งเมืองเชียงราย เอื้ออังกูร บริรักษณารมย์ เจ้าของบริษัทส่งออกกาแฟรายใหญ่ของประเทศ เจ้าของไร่กาแฟนับพันไร่ บริษัทลูกอีกหลายบริษัท หุ้นส่วนบริษัทกาแฟต่างประเทศด้วย เขานั่งอยู่บ้านเฉยๆ ก็เก็บกินเงินปันผลไม่หมด ลูก หลาน เหลน อยู่สุขสบายตลอดชาติ กล้าจึงต้องยอมรับคำสั่งของเอื้ออังกูรทั้งที่ความต้องการบางอย่างของเอื้ออังกูรไม่ถูกต้อง

“ไอ้หงส์ พ่อเลี้ยงเอื้อให้แกออกแบบเรือนทรงไทย ให้เสร็จภายในเดือนนี้ อาทิตย์หน้าส่งแบบคร่าวๆ ไปก่อน เขาไม่ให้ใครทำ ต้องเป็นแกคนเดียวเท่านั้น”

“เดือนเดียวเนี่ยนะ ใครจะทำทัน บ้าไปแล้ว”