บทที่ 16 ผู้ชายในฝัน

“ไม่ต้องร้องไห้หรอกค่ะน้าเมธ น้าบุษ หงส์ไม่เอาหรอกค่ะ หงส์ล้อเล่น หงส์รู้ว่าน้าต้องการเงินจำนวนนี้ไปทำอะไรบ้าง ลูกสาวของน้ากำลังจะจบปริญญาเอกนะคะ ต้องใช้เงินอีกมากแต่อย่าบอกเขานะคะว่าขายบ้านได้ราคานี้ บอกราคาเดิม ไม่อย่างนั้นน้าจะไม่พอใช้หนี้ธนาคารนะคะ”

คำพูดของหงสาสกัดน้ำตาของจิรเมธและบุษบาได้อย่างชนิดหยุดสนิท หัวใจของทั้งสองเต้นแรง หูอื้อ ตาพร่า ภาพตรงหน้าเลือนจางและจู่ๆ ประตูห้องด้านตะวันออกก็เปิดผลัวะออก ทุกคนหันขวับไปพร้อมกัน

ทุกคนเหลียวไปมองยังต้นเสียงที่ได้ยิน ประตูเปิดเสียงดังพอควร บานเก่าแก่จะเปิดหรือปิดแต่ละครั้งดังให้รู้ว่านั่นเป็นของเก่าจริงๆ มิได้ดัดแปลงให้เห็นเป็นของเก่า เมื่อทุกสายตาจับภาพชายหนุ่มผู้ซึ่งก้าวพ้นประตูห้องออกมา หงสายืนตะลึงตาเบิกกว้าง ชายผู้นี้เป็นคนๆ เดียวกับ

ผู้ชายในความฝันของหล่อน ตาฝาดหรือภาพหลอนกลางวันแสกๆ อย่างนี้

“ตาอิน มายังไงเนี่ย ไหนแกบอกจะมาอาทิตย์หน้าไงล่ะ ไหนมากอดที คิดถึงมากรู้มั้ย”

“ใช่ มาก็ไม่บอกไม่กล่าว แม่มาด้วยรึเปล่า”

อารดาต่อว่าน้องชายซึ่งยิ้มกว้าง อ้าแขนโอบกอดพี่สาวคนรองแน่น ก่อนจะหันมาก่อนอารดา ไม่ตอบคำถามพี่สาวคนโตครู่หนึ่งจึงคลายอ้อมแขน รอยยิ้มของเขายังประดับอยู่บนใบหน้า

“แม่มาด้วยมั้ย”

อารดาถามย้ำอีกครั้ง น้องชายส่ายหน้าช้าๆ สายตาเหลือบไปเห็นหน้าหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหญิงสูงวัย รอยยิ้มอ่อนโยนหายไปในพริบตา ดวงตาสีเข้มจ้องนิ่งยังใบหน้าสวยของหล่อน ผู้หญิงคนนี้จ้องเขานานแล้ว ดวงตาของหล่อนบ่งบอกชัดว่าตกใจและหวาดกลัวที่เห็นหน้าเขา

อรรียามองตามสายตาน้องชายแล้วแอบยิ้ม อินทัชสนใจหงสาแต่ใบหน้าของน้องเคร่งเครียด ไม่ใช่สีหน้าของคนถูกใจฝ่ายหญิง น้องชายของหล่อนจ้องหงสานิ่ง

“ตาอิน พี่จะแนะนำให้รู้จักเจ้าของบ้านคนเก่าจ้ะ นี่จ้ะคุณจิรเมธกับคุณบุษบา เขาขายบ้านให้เรา”

เสียงของพี่สาวช่วยเตือนสติอินทัช เขากะพริบตาเร็วๆ หันมายิ้มกับจิรเมธและบุษบาพร้อมยกมือไหว้ หางตายังเห็นหญิงสาวจ้องหน้าเขาไม่เปลี่ยนไปจากเดิม

“แล้วนี่”

“ยายหงส์หรือหงสาจ้ะอิน เธอเป็นคนพาพี่มาดูบ้านสวยให้แกไง ถูกใจมั้ย”

“ครับพี่ ผมชอบมาก ผมย้ายเข้ามาอยู่ได้เลยหรือเปล่า ว่าไงคุณหงส์”

หญิงสาวยืนนิ่ง ใบหน้ามล คิ้วเข้ม จมูกโด่งรับกับริมฝีปากรูปกระจับอ่อน เนื้อปากสีชมพูธรรมชาติไม่ใช่คนทาลิปสติกอย่างแน่นอน เขาคนนี้เป็นผู้ชายในความฝัน หล่อนขว้างท่อนไม้ใส่เขาและเขากับหล่อนเป็นสามีภรรยากัน คุณพระช่วย เขาก้าวข้ามเวลามาได้อย่างไร เหมือนละครทีวีหรือนี่ ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่เป็นความจริง เขาไม่ใช่คนในความฝันของหล่อนสักหน่อย เขาเป็นลูกพ่อเลี้ยงเอื้ออังกูรและเป็นเจ้าของบ้านคนใหม่ ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น

“ยายหงส์ เป็นอะไร คุณอินถามแกก็ตอบสิ”

กล้ากระซิบข้างหูลูกน้องสาว หล่อนจึงรู้ตัวว่าเผลอคิดไร้สาระนานเกินไป หล่อนยิ้มกับผู้ชายที่มองอย่างไรก็เป็นคนในความฝัน

“เอ่อค่ะ”

“ค่ะอะไร ผมถามว่าอะไร”

เขาตั้งคำถามใหม่และครั้งนี้จ้องหน้าหล่อนนิ่ง ดวงตาจับผิดหรือค้นหาอะไรสักอย่างที่เขาข้องใจ หล่อนเป็นนางในฝันท้าทายเขา วันนี้เขาพบหน้าหล่อนจริงๆ และหล่อนเป็นคนขายบ้านให้กับพ่อของเขา พี่สาวหล่อนเคยโมโหผู้หญิงที่พ่อหลงชอบอีกคนเป็นหญิงสาวหน้าตาดี เป็นคนออกแบบเรือนไทยให้พ่อและเป็นคนเสนอเรือนไทยหลังนี้ให้พ่อกับพี่สาวของเขา หล่อนอยากเป็นนางบำเรอของพ่อเขาอย่างนั้นหรือจึงยอมตามใจพ่อเขาทุกอย่าง

“ถามใหม่สิคะ เมื่อกี้ฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย”

หล่อนตอบเสียงกระด้างเล็กน้อยเมื่อถูกถามกลับมาด้วยน้ำเสียงห้วน ทำไมหล่อนต้องนบนอบกับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้หรืออีกที ผู้ชายทะลุออกมาจากความฝันคนนี้

“ยายหงส์ ไม่น่ารักเลยนะ ฉันต้องขอโทษแทนลูกด้วยนะคะ คุณเข้ามาอยู่ได้เลยค่ะ ใช่มั้ยคะคุณบุษคุณเมธ”

“ครับ มาอยู่ได้เลยครับ ผมจ้างคนมาทำความสะอาดบ้านเรียบร้อยแล้วครับ เชิญครับ ผมจะโอนบ้านพร้อมที่ดินให้คุณวันนี้เลย”

“ดีครับ พี่ดา พี่อร ไปกับผมนะ คืนนี้ผมจะนอนที่นี่ พี่อยู่เป็นเพื่อนผมได้มั้ย”

มีบางอย่างทำให้อินทัชอยากพักบ้านของเขาแต่หญิงชราห้ามไว้

“อย่าเพิ่งเลยคุณ ถ้าอยากค้างคืนใกล้ๆ บ้านใหม่ของคุณก็ไปพักบ้านฉันก่อน พรุ่งนี้ทำพิธีเข้าบ้านใหม่ก่อนค่อยพักค้าง คุณเป็นเด็กนอกอาจไม่สนใจธรรมเนียมคนในพื้นที่แต่ฉันอยากจะขอก็แล้วกัน บ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านไม้ธรรมดา พูดไปคุณก็คงไม่เข้าใจ เอาเป็นว่าฉันขอร้องละ อย่าเพิ่งค้างคืนที่นี่คืนนี้ ไปพักบ้านฉันก่อน ประเดี๋ยวฉันจะให้ไอ้หงส์ช่วยดูแลคุณเอง ไอ้หงส์ พาย่ากลับบ้าน ย่าเวียนหัวชอบกล”

“คุณย่าน้อย”

“เดี๋ยวครับ สวัสดีครับย่าน้อยใช่มั้ยครับ ผมต้องขอโทษที่ไม่ได้ทักทายตอนอยู่ในสวนหลังบ้าน ขอโทษนะครับ”

อินทัชเข้าใจผิดคิดไปเองว่านวลน้อยเป็นยายแก่ๆ คอยดูแลบ้านขณะที่เจ้าของบ้านยังขายบ้านไม่ได้ เขาเดินผ่านนวลน้อยโดยไม่ถามสักคำว่าเข้ามาในสวนบ้านนี้ได้อย่างไร เขามองผ่าน เดินผ่านขึ้นบันไดหลังบ้านหายเงียบไป นวลน้อยฉงนและสังหรณ์ใจตั้งแต่เห็นใบหน้าอินทัช

ชายหนุ่มผู้นี้มีใบหน้าคล้ายคนสมัยก่อน ร่างสูงโปร่ง ผิวสีแทนแต่เพราะอยู่ต่างประเทศนานจึงดูนวลเนียนน่ามอง เครื่องหน้าเหมาะเจาะรับกันอย่างพอดี เขาเป็นชายหนุ่มรูปงามมากในสายตาของคนสูงวัยอย่างนวลน้อย

“ไม่เป็นไรหรอกคุณ ไปกินข้าวเที่ยงบ้านฉันกันดีกว่านะ ไปทุกคน พ่อเมธ แม่บุษ ฉันดีใจด้วยนะ ขายได้ซะที”

“ค่ะย่าน้อย ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยพวกเรา”

“ต้องยกความดีความชอบให้ไอ้หงส์มันล่ะ”

นวลน้อยเดินนำทุกคนไปทางบันไดหน้าบ้าน หงสาก้าวยาวตามย่าน้อย ไม่อยากอยู่ใกล้อินทัช สายตาของเขาแฝงความเจ้าเล่ห์บางอย่างไว้ มุมปากหยักยิ้มน้อยๆ ดวงตาเป็นประกายวาววับ หากหล่อนมองไม่ผิดนัก ตาของเขายิ้มยั่วหล่อนอยู่

“บ้าเอ๊ย ตามมาหลอนข้างนอกเชียวหรือวะ”

“บ่นอะไรไอ้หงส์ อ้อ.พูดจาก็เหมือนกัน พูดให้มันดีๆ หน่อย เราไม่ได้อยู่เพียงลำพัง”

นวลน้อยได้ยินคำพูดไม่น่าฟังของเหลนสาว หงสาพูดถึงใคร อารมณ์เสียเพราะชายหนุ่มหรืออย่างไรและที่น่าแปลก อินทัชมาบ้านทรงไทยถูกได้อย่างไร อรรียาบอกกับจิรเมธว่า น้องชายของหล่อนเดินทางมาดูบ้านไม่ทัน หล่อนกับพี่สาวมาดูแทนพ่อกับน้อง ทำไมจู่ๆ อินทัชจึงปรากฏตัวในสวนหลังบ้านก่อนที่ทุกคนจะมาถึง จากนั้นเขาก็หายตัวไป

นวลน้อยเข้าใจไปเองว่าหล่อนถูกเจ้าที่บ้านออกมาทักทาย รู้สึกแปลกๆ แต่ไม่เล่าให้ใครฟัง เจ้าที่มาให้เห็นกลางวัน ไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่นอนแต่ชายหนุ่มที่เดินหายขึ้นไปบนบ้านก็ปรากฏตัว กลายเป็นเจ้าของบ้านตัวจริงที่ใครไม่คาดคิดว่าเขาจะกลับมาถึงก่อนกำหนด

จิรเมธเป็นคนสุดท้ายก้าวลงบันไดตามทุกคน เขาได้ยินเสียงหัวเราะพอใจซึ่งเขาไม่กล้าเหลียวกลับไปมอง เท้าก้าวลงบันไดเร็วกว่าเดิมแต่ก็ทำให้เขารู้ว่า วิญญาณที่สิงสถิตอยู่ในบ้านหลังนี้พอใจเจ้าของใหม่ อินทัชคงไม่ต้องประกาศขายบ้านด่วนอย่างที่เขาเคยทำมาแล้ว เสียงหัวเราะเงียบหายไป เสียงกระซิบเบาๆ ดังแว่วมากับสายลม

“มีอะไรสนุกๆ ให้เราได้เล่นกันแล้วละ เจ้าของบ้านมิได้อยู่เดี่ยวเอ็งเข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่นังแจ้ว”

“เข้าใจเจ้าค่ะแม่หญิงแต่เราจะทำเยี่ยงไรเจ้าคะให้เจ้าของบ้านอยู่คู่”

“นี่แหละที่ข้าบอกว่ามีเรื่องสนุกๆ ให้ทำอย่างไรเล่า”