บทที่ 15 ร้อยล้าน

อรรียาเรียนปริญญาตรีจบ ต่อปริญญาโท อินทัชเรียนจบปริญญาตรีต่อปริญญาโทตามพี่สาว ระหว่างนั้น ยศพล ลูกชายเยาวพากับสามีเก่า มาเรียนต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศเช่นกัน เขาเข้ามากราบขอโทษลักษมีแทนแม่ของเขาซึ่งลักษมีไม่โกรธยศพลแต่ยังโกรธเยาวพา ยศพลทำได้เพียงเท่านี้ เรื่องของผู้ใหญ่ต้องตกลงกันเอง สำหรับตัวเขา รักนับถือลักษมีเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง เช่นเดียวกัน เขารักนับถือเอื้ออังกูรเช่นพ่อของเขา

ความรักความเอื้ออาทรของเอื้ออังกูร ทำให้ยศพล รักครอบครัวของเอื้ออังกูรมากแม้บางครั้งจะถูกอรรียาพูดจาดูถูกเหยียดหยันมาเป็นลูกเมียน้อยก็ตามแต่เมื่ออรรียาโตพอจะรับรู้เรื่องราวความเป็นมาของเยาวพากับยศพล หล่อนจึงเลิกทำร้ายจิตใจของยศพลด้วยคำพูดและการกระทำอีกต่อไป หล่อนมองยศพลเป็นน้องชายซึ่งเขาอ่อนกว่าหล่อนเพียง 3 เดือนเท่านั้น

ลักษมีไม่รังเกียจยศพลเมื่อเขาเผลอเรียกแม่ตามอินทัช หล่อนควรจะโกรธเพื่อนของหล่อนมากกว่าเด็กที่ไม่รู้เรื่องความเลวของผู้ใหญ่

“เธอจะเรียกฉันว่าแม่ก็ได้ ฉันไม่ห้ามหรอกแต่ถ้าแม่เธอมาว้ากใส่ฉัน เธอต้องรับผิดชอบนะพล”

“แม่ไม่สนใจผมหรอกครับแม่หมี”

“ยังไงชอบกล เรียกแม่หมี ฉันไม่ใช่แม่คนรึไง”

“ขอโทษครับคุณแม่”

ยศพลเป็นเด็กหนุ่มนิสัยดีแต่ปากร้ายกาจมาก ใครทำไม่ถูกเขาว่าทันทีไม่เว้นระยะให้ตั้งตัวหรือเกรงใจใคร ลักษมีเคยเตือนสติบ่อยๆ ให้ระวังคำพูดและให้มีมารยาทกับผู้ที่อายุสูงกว่าแม้จะทำไม่ถูกต้องก็ต้องเตือนด้วยคำพูดของผู้ดีไม่ใช่ร้ายใส่เขาอย่างที่เคยทำมา

อรรียาชอบนิสัยยศพลเพราะคล้ายๆ กับหล่อนที่ไม่เกรงใจใคร อินทัชไม่ว่าพี่สาวกับยศพลเวลาเถียงแทนเขา ปกป้องเขาจากเพื่อนชาวต่างชาติเกเรใส่เขา ยศพลจึงเปรียบเสมือนพี่ชายของเขา ลูกๆ ไม่อยากยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ที่ไม่ยอมให้อภัยซึ่งกันและกัน ยังคงหมางเมิน กระทบกระทั่งใส่กันทุกครั้งที่พบหน้า

ลักษมีเลี่ยงการพบเจอเยาวพาด้วยการไม่กลับประเทศไทยอีกและตั้งใจจะอยู่ต่างประเทศ รอเวลาให้ศาลตัดสินการหย่าร้างจากเอื้ออังกูรแต่เสี่ยใหญ่ไม่ยอมให้เกิดการหย่าร้าง เขาเดินทางไปพบหล่อนที่ต่างประเทศทุกเดือนแม้หล่อนไม่พูดดีด้วยและผลักไสไล่ส่งเขาตลอดเวลาก็ตาม

การไม่ยอมหย่าของเอื้ออังกูรสร้างความโกรธแค้นให้กับเยาวพา หล่อนพยายามเอาใจเขาเพื่อให้เขาเอนเอียงมาหาหล่อนทั้งหัวใจแต่เขาให้หล่อนได้แค่ความสุขทางร่างกายเท่านั้น เขายอมให้หล่อนใช้เงินเดือนละแสน หรือซื้อของแบรนเนมครั้งละล้านเขาก็ยอมจ่ายให้แต่เขาไม่สามารถให้ใบทะเบียนสมรสกับใครได้ เขามีภรรยาถูกต้องตามกฎหมายเพียงคนเดียวเท่านั้น ลักษมี บริรักษณารมย์ จะเป็นภรรยาในใบทะเบียนตลอดไป

รูปภาพเกือบทุกมุมของเรือนไทยโบราณถูกส่งเข้ามาในไลน์ของเอื้ออังกูร เขามองภาพในจอแต่ละภาพด้วยความตื่นเต้น ดีใจและยินดีกับลูกชายที่จะได้เป็นเจ้าของบ้านหลังสวยหลังนี้

“ยายอร จ่ายเช็คเงินสดให้เขาไปเลย ไม่ต้องต่อเขานะ พ่อยินดีจ่ายเพื่อลูกชายของพ่อ”

“แล้วลูกสาวคนนี้ล่ะคะจะให้อะไรดีหรือให้อาศัยน้องชายอรอยู่จนแก่ตายหรือเปล่าคะพ่อ”

“เออ แกก็รีบแต่งงานสิ พ่อจะให้บ้านทรงไทย ให้คุณกล้าออกแบบเองนะจะได้ถูกใจแกเหมือนที่ยายดากับพ่อเลี้ยงคำพันเขาช่วยกันคิดบ้านสวยของเขาไงล่ะ”

“พ่อ นี่เขายังไม่ทันขออรเลยนะ เอาบ้านมาเสนอเขาแล้วรึไงคะ ว่าไงคะคุณกล้า ได้ยินพ่อฉันพูดรึยัง รีบๆ ขอ อย่านาน ฉันขี้เกียจรอ ถ้าช้า ฉันเปลี่ยนใจแล้วจะรู้สึก พ่อคะ ถ้าเขายังไม่ขอ พ่อให้พ่อเลี้ยงที่เชียงใหม่เตรียมมาขออรได้เลยค่ะ”

“ไม่เอาคุณ ผมจะขอแล้วครับพ่อเลี้ยง”

กล้ายื่นหน้าเข้ามาพูดใกล้โทรศัพท์ของอรรียา เสียงหัวเราะดังทั้งในโทรศัพท์และข้างๆ ตัวเขากับอรรียา เสียงหงสาดังกว่าคนอื่น นวลน้อยหันมาจ้องหน้า หล่อนจึงรีบยกมือปิดปากตัวเอง

“เสียมารยาท ย่าสอนอะไรไม่รู้จักจำ ผู้ใหญ่คุยกันห้ามทำอะไรแบบนี้อีกนะ”

“ค่ะย่าน้อย หงขอโทษค่ะ”

อรรียาวางสายไปก่อนนวลน้อยจะดุหงสา ยิ่งอยู่ใกล้หงสายิ่งมองเห็นความน่ารัก อรรียาสูดลมหายใจลึกๆ พ่อของหล่อนหลงเสน่ห์สาวน้อยเพราะความน่ารักใสซื่อนี่เอง กล้าบอกหล่อนว่า หงสาไม่ชอบเอื้ออังกูร ไม่อยากทำงานที่เอื้ออังกูรสั่งและจะลาออกเพื่อหนีเสี่ยไร่ชาเชียงราย กล้าขอร้องไว้ บอกหงสาให้ทำเพื่อเขา บริษัทเล็กๆ จะยกระดับโตกว่าเดิมเพราะบารมีเอื้ออังกูร

ความไม่ชอบหน้าหงสาเปลี่ยนเป็นเห็นใจและเข้าใจหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกันหากถูกลิดรอนสิทธิเสรีภาพด้วยการจับจองให้เป็นนางน้อยๆ หรือนางบำเรอ ใครจะยอม ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนจะยอมนอกจากผู้หญิงเห็นแก่เงิน อรรียาคิดถึงเยาวพาขึ้นมา

ผู้เคยเป็นเพื่อนรักของแม่ที่อรรียาเรียก น้าเยาว์ ทำร้ายแม่ด้วยการแย่งสามี ทำร้ายเด็กๆ อย่างอารดา อรรียาและอินทัช ด้วยการสร้างรอยร้าวให้ครอบครัวที่เคยอบอุ่น พ่อกับแม่ต้องแยกเดินคนละทาง แม่หนีไปอยู่ต่างประเทศเพราะความเจ็บปวดหัวใจที่เพื่อนกับสามีรุมแทงหัวใจของหญิงสาวที่น่ารัก ใจดี ช่วยเหลือเพื่อนรักโดยไม่คาดคิดว่าเพื่อนจะทำร้ายตัวเองได้อย่างเลือดเย็น

ความเกลียดพุ่งไปที่เยาวพาและไม่อยากให้อภัยเด็กชายที่เติบโตไล่เลี่ยกับหล่อน กระทั่งเรียนจบปริญญาโทพร้อมกัน ถึงวันนี้หล่อนเห็นยศพลเป็นพี่น้องคนหนึ่ง ไม่ใช่ลูกศัตรูอย่างที่เคยคิดมาตั้งแต่เด็ก ยศพลมีนิสัยไม่เหมือนแม่ ตรงนี้ที่อารดา อรรียาให้อภัย ส่วนอินทัช อภัยให้ยศพลมานานแล้ว

“คุณพ่อฉันให้จ่ายเช็คเงินสด คุณจิรเมธมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ”

“ไม่มีครับ ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ ขอบคุณจริงๆ ครับที่ซื้อบ้านหลังนี้”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ หงส์เป็นคนเชียร์ให้ฉันมาดู ฉันเห็นแล้วถูกใจมาก พ่อฉันก็เห็นชอบ น้องชายฉันคงชอบเหมือนฉัน ว่าไงหงส์จะให้ฉันเขียนเช็คให้คุณจิรเมธเท่าไหร่”

“ร้อยล้านค่ะ”

“ร้อยล้าน!”

จิรเมธและบุษบา อุทานออกมาพร้อมกัน มือเย็นเฉียบทั้งคู่ ใบหน้าสาวใหญ่ซีดแล้วกลับแดงสลับกัน หล่อนจะเป็นลม ราคาบ้านที่หล่อนตั้งไว้ 10 ล้านบาท หงสาขายให้หล่อนเพิ่มเป็น 10 เท่า หงสาทำได้อย่างไร

“ใช่ค่ะน้าเมธ น้าบุษ หงส์ขายร้อยล้าน หงส์ขอน้าห้าสิบล้านบาทได้มั้ยคะ”

หญิงสาวเอ่ยปากขอค่านายหน้าครึ่งหนึ่งของราคาขายจริง ดวงตาของหญิงสาวจ้องหน้าสามีภรรยาที่ยืนจับมือกันอยู่ตรงหน้าหล่อนอย่างชั่งใจ ทุกคนเงียบ บรรยากาศรอบตัวเงียบสนิท อรรียามองหงสานิ่งๆ ครู่เดียวรอยยิ้มบางผุดขึ้นริมฝีปากได้รูปของหล่อน กล้ามองลูกน้องสาวเช่นกัน

“ได้มั้ยคะน้าเมธ น้าบุษ หงส์ขอ”

“ได้จ้ะ น้ายินดีให้หนูครึ่งหนึ่ง แค่หนูขายให้น้าได้ น้าก็ดีใจมากแล้วจ้ะ คุณอรครับ ให้หนูหงส์ครึ่งหนึ่งครับ ผมขอแค่ห้าสิบล้านแค่นั้น”

“แน่ใจหรือคะว่าไงคะคุณบุษบา ยินดีให้หงส์เหมือนที่คุณจิรเมธให้มั้ยคะ”

“ค่ะ ยินดีค่ะ ขอบคุณหนูหงส์มากที่ช่วยเหลือน้า ขอบคุณจริงๆ นะจ๊ะ”

บุษบายิ้มทั้งน้ำตา หล่อนละจากมือสามี หันมาจับมือหงสาบีบแน่น ดวงตาสองข้างรื้นด้วยน้ำใสก่อนจะหยดลงสู่แก้ม จิรเมธเช็ดน้ำตาโดยไม่อายสายตาของคนที่มองเขาอยู่

หงสายิ้มอย่างเห็นเป็นเรื่องขบขันแทนการซาบซึ้งในสามีภรรยาที่ยินดียกเงินจำนวน 50 ล้านบาทให้กับหล่อน