บทที่ 2

“ยิ้มบ้างสิขอรับคุณดล ทำหน้าบูดบึ้งเยี่ยงนี้เดี๋ยวท่านเจ้าพระยาก็ไม่พอใจเอาหรอก” เปลวเอ่ยประโยคแรกหลังจากสังเกตสีหน้าของสหายรักอยู่นาน

“ทำไมต้องเรียกข้าอย่างนี้ด้วย ข้าเป็นสหายเอ็งนะ”

“ถึงจะเป็นสหายรักแต่ก็ต้องเรียก คนอื่นจะได้เรียกตามและให้ความเคารพเอ็งอย่างใดเล่า”

“แต่ข้าไม่อยากให้เรียกนี่นา เป็นเมียเจ้าพระยาไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย”

ทั้งสองสนทนากันจนลืมสังเกตรอบตัว ตอนนี้ท่านเจ้าพระยายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว เขากระแอมไอเบา ๆ ทำให้ทั้งสองหันไปมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มเจื่อน ใบหน้าซีดเซียวเลยทีเดียว

“ถึงเวลากลับเรือนเราแล้ว”

“ขอรับ”

ดลตอบกลับเสียงอ่อย รีบหลบตาเขาในทันที เมื่อครู่คงจะได้ยินสิ่งที่กล่าวหมดแล้วสินะ หวังว่าคงจะไม่ขุ่นเคืองจนหาวิธีลงโทษตนหรอกนะ

บัดนี้ทั้งหมดเดินออกมาส่งที่หน้าเรือนอีกครั้ง ดลกล่าวคำร่ำลากับทุกคน สวมกอดอย่างแนบแน่นแทบไม่อยากจะปล่อย อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา แม้ที่นี่กับเรือนของเจ้าพระยาจะอยู่ไม่ห่างกันมากแต่การที่จะได้เจอหน้ากันแทบไม่มีเลย

รถม้าเคลื่อนล้อออกจากหน้าเรือนไปอย่างช้า ๆ ดลได้แต่นั่งก้มหน้าอยู่บนที่นั่งถัดมาปล่อยให้อีกฝ่ายจ้องมองอยู่อย่างนั้น เขาไม่รู้ว่าร่างหนามองด้วยสายตาแบบไหน แต่รู้ตอนนี้มันเป็นเวลาที่สุดแสนจะอึดอัดเกินจะทน นิ้วทั้งสิบประสานกันไว้บนตักอยู่ตลอดเวลา มีเหงื่อซึมออกมาที่อุ้งมือน้อย ๆ จนเปียกชุ่ม

“เอ็งเป็นใบ้งั้นรึ”

“เปล่าขอรับ”

“ยามพูดให้มองหน้าข้าด้วย ใบหน้าข้าไม่ชวนมองขนาดนั้นเชียวรึ”

“เปล่าขอรับ”

“เปล่าอีกแล้ว เอ็งใช่หนุ่มน้อยคนเดียวกับที่ข้าเจอในโรงหมอหรือไม่ ไยจึงกลายเป็นคนละคนเยี่ยงนี้” คนพูดรู้ว่าดลแค่กำลังตื่นเต้นและกลัวการเปลี่ยนแปลงเพียงเท่านั้น เห็นอย่างนี้ยิ่งอยากจะแกล้งให้หนัก ๆ อยากให้อีกฝ่ายได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา จึงเอื้อมไปจับข้อมือน้อย ๆ ดึงตัวให้มานั่งบนตัก ด้วยที่ตัวของดลเล็กกว่ามาก เรี่ยวแรงก็น้อยนิด ทำให้ร่างแทบจะปลิวมาเสียอย่างนั้น

“เฮ๊ย! ท่านจะทำอันใด”

“หากไม่ทำเยี่ยงนี้เอ็งคงจะเอาแต่นั่งก้มหน้า ไม่ยอมพูดจากับข้า หามีอันใดต้องกลัว ทำตัวตามสบายเหมือนอย่างที่เอ็งเคยเป็น ข้าชอบแบบนั้น”

“ข้ากลัวว่าจะเป็นแผนของท่าน กลัวท่านจะหลอกให้ตายใจแล้วหาวิธีแกล้งเหมือนครานั้น ปล่อยข้าให้นั่งที่เดิมเถิดขอรับ”

“ไม่ปล่อย เอ็งเป็นเมียข้าแล้ว รู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าจึงทำเยี่ยงนี้”

“เพราะท่านต้องการแกล้งข้า สนุกมากไหมที่ทำให้เด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งต้องห่างจากครอบครัวมา” ร่างบางรีบตอบกลับอย่างไม่ต้องคิดอะไร อีกฝ่ายหัวเราะเสียงดังอย่างพอใจที่ธาตุแท้ของดลได้เผยออกมาแล้ว