Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
เรือนสมปรารถนา(Mpreg)
บทย่อ
เมื่อครั้งที่ ‘ดล’ บุตรชายคนเล็กของคุณหญิงวาดแก้วไปเฝ้าไข้พี่ชายซึ่งได้รับบาดเจ็บจากการไปออกศึกในโรงหมอแห่งวังหลวง เขาได้มีโอกาสได้พบหน้ากับเจ้าพระยาพิชัยราชเดชเป็นครั้งแรก ใบหน้าอันงดงามรวมถึงความซุกซนตามประสาเด็กหนุ่มของดลถูกตาต้องใจและถูกสู่ขอไปเป็นอนุภรรยาอย่างไม่ทันตั้งตัว ตำแหน่งเมียรองที่ได้รับนั้นทำให้ชีวิตที่เคยสงบสุขกลับยุ่งเหยิงอย่างไม่เคยคาดคิดมาก่อน หนุ่มน้อยผู้มิเคยได้รู้จักคำว่ารักแม้แต่ครั้งเดียว จะสามารถมอบหัวใจให้กับเจ้าพระยาพิชัยราชเดชจนกลายเป็นรักแรกได้หรือไม่ แล้วชีวิตในเรือนหลังใหม่ของเขาจะเป็นอย่างไรมาลุ้นไปพร้อมกันใน ‘เรือนสมปรารถนา’
บทที่ 2
“ยิ้มบ้างสิขอรับคุณดล ทำหน้าบูดบึ้งเยี่ยงนี้เดี๋ยวท่านเจ้าพระยาก็ไม่พอใจเอาหรอก” เปลวเอ่ยประโยคแรกหลังจากสังเกตสีหน้าของสหายรักอยู่นาน
“ทำไมต้องเรียกข้าอย่างนี้ด้วย ข้าเป็นสหายเอ็งนะ”
“ถึงจะเป็นสหายรักแต่ก็ต้องเรียก คนอื่นจะได้เรียกตามและให้ความเคารพเอ็งอย่างใดเล่า”
“แต่ข้าไม่อยากให้เรียกนี่นา เป็นเมียเจ้าพระยาไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย”
ทั้งสองสนทนากันจนลืมสังเกตรอบตัว ตอนนี้ท่านเจ้าพระยายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว เขากระแอมไอเบา ๆ ทำให้ทั้งสองหันไปมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มเจื่อน ใบหน้าซีดเซียวเลยทีเดียว
“ถึงเวลากลับเรือนเราแล้ว”
“ขอรับ”
ดลตอบกลับเสียงอ่อย รีบหลบตาเขาในทันที เมื่อครู่คงจะได้ยินสิ่งที่กล่าวหมดแล้วสินะ หวังว่าคงจะไม่ขุ่นเคืองจนหาวิธีลงโทษตนหรอกนะ
บัดนี้ทั้งหมดเดินออกมาส่งที่หน้าเรือนอีกครั้ง ดลกล่าวคำร่ำลากับทุกคน สวมกอดอย่างแนบแน่นแทบไม่อยากจะปล่อย อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา แม้ที่นี่กับเรือนของเจ้าพระยาจะอยู่ไม่ห่างกันมากแต่การที่จะได้เจอหน้ากันแทบไม่มีเลย
รถม้าเคลื่อนล้อออกจากหน้าเรือนไปอย่างช้า ๆ ดลได้แต่นั่งก้มหน้าอยู่บนที่นั่งถัดมาปล่อยให้อีกฝ่ายจ้องมองอยู่อย่างนั้น เขาไม่รู้ว่าร่างหนามองด้วยสายตาแบบไหน แต่รู้ตอนนี้มันเป็นเวลาที่สุดแสนจะอึดอัดเกินจะทน นิ้วทั้งสิบประสานกันไว้บนตักอยู่ตลอดเวลา มีเหงื่อซึมออกมาที่อุ้งมือน้อย ๆ จนเปียกชุ่ม
“เอ็งเป็นใบ้งั้นรึ”
“เปล่าขอรับ”
“ยามพูดให้มองหน้าข้าด้วย ใบหน้าข้าไม่ชวนมองขนาดนั้นเชียวรึ”
“เปล่าขอรับ”
“เปล่าอีกแล้ว เอ็งใช่หนุ่มน้อยคนเดียวกับที่ข้าเจอในโรงหมอหรือไม่ ไยจึงกลายเป็นคนละคนเยี่ยงนี้” คนพูดรู้ว่าดลแค่กำลังตื่นเต้นและกลัวการเปลี่ยนแปลงเพียงเท่านั้น เห็นอย่างนี้ยิ่งอยากจะแกล้งให้หนัก ๆ อยากให้อีกฝ่ายได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา จึงเอื้อมไปจับข้อมือน้อย ๆ ดึงตัวให้มานั่งบนตัก ด้วยที่ตัวของดลเล็กกว่ามาก เรี่ยวแรงก็น้อยนิด ทำให้ร่างแทบจะปลิวมาเสียอย่างนั้น
“เฮ๊ย! ท่านจะทำอันใด”
“หากไม่ทำเยี่ยงนี้เอ็งคงจะเอาแต่นั่งก้มหน้า ไม่ยอมพูดจากับข้า หามีอันใดต้องกลัว ทำตัวตามสบายเหมือนอย่างที่เอ็งเคยเป็น ข้าชอบแบบนั้น”
“ข้ากลัวว่าจะเป็นแผนของท่าน กลัวท่านจะหลอกให้ตายใจแล้วหาวิธีแกล้งเหมือนครานั้น ปล่อยข้าให้นั่งที่เดิมเถิดขอรับ”
“ไม่ปล่อย เอ็งเป็นเมียข้าแล้ว รู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าจึงทำเยี่ยงนี้”
“เพราะท่านต้องการแกล้งข้า สนุกมากไหมที่ทำให้เด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งต้องห่างจากครอบครัวมา” ร่างบางรีบตอบกลับอย่างไม่ต้องคิดอะไร อีกฝ่ายหัวเราะเสียงดังอย่างพอใจที่ธาตุแท้ของดลได้เผยออกมาแล้ว