บทที่ 8 เยี่ยมเยียน

“ถ้าคุณพี่อยากไปกับฉันก็ได้ค่ะแต่ห้ามบอกแม่น้อยกับแม่ผกา ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ยอมให้คุณพี่พบแม่ทับทิม” คุณหญิงยื่นคำขาดที่ท่านพระยาพร้อมทำตามด้วยความเต็มใจ

“ได้สิคุณหญิง แต่คุณหญิงไปบ้านแม่ทับทิมพรุ่งนี้ได้ไหม” เขาใจร้อนกว่าที่คุณหญิงคิด

“คุณพี่อยากรู้จักแม่ทับทิมมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ คุณพี่ถูกใจแม่ทับทิมใช่ไหมคะ”

คุณหญิงเอ่ยน้ำเสียงจริงจังและเป็นคำถามตรงไปตรงมาที่พระยารังสรรค์ฯ ต้องตอบ

“จะให้พี่ตอบตามตรงเลยรึ”

“ใช่ค่ะ ถ้าชอบก็บอกว่าชอบ ฉันไม่ห้ามสำหรับแม่ทับทิมแต่หากคุณพี่คิดจะมีนางน้อยๆ อีกฉันไม่เอาแล้ว แค่แม่น้อยกับแม่ผกาฉันก็ปวดหัวจะแย่”

“คุณหญิงไม่หวงพี่รึ”

“อนุญาตให้มีแม่ทับทิมคนเดียวเท่านั้นค่ะ ถ้าคุณพี่คิดมีหญิงอื่นอีกฉันจะเลิกกับคุณพี่จะกลับไปอยู่บ้านเดิมฉัน”

คำพูดที่ไม่มีหางเสียงยั่วเย้าและสีหน้าราบเรียบของภรรยาใหญ่ทำให้ท่านพระยารู้สึกผิดกับสิ่งที่ตนกระทำมาแต่ที่เขามีแน่งน้อยกับผกาก็เพราะอยากมีลูกไม่ได้แบ่งปันความรักที่มีต่อคุณหญิงชื่นจิตให้ทั้งสองเลย

สำหรับทับทิมหญิงสาวที่เขาเห็นก็ถูกใจตั้งแต่แรก เขาไม่แน่ใจว่าหัวใจที่เคยมอบให้คุณหญิงเพียงคนเดียวจะยังอยู่ที่คุณหญิงเช่นเดิมหรือไม่

“พี่สัญญาว่าพี่จะไม่มีใครอีกหากคุณหญิงอนุญาตให้พี่มีแม่ทับทิม ไม่แน่นะคุณหญิง แม่ทับทิมอาจให้ลูกกับพี่ก็ได้” ดวงตาเป็นประกายด้วยความหวัง คุณหญิงลอบถอนใจ

“ค่ะ ฉันก็หวังเช่นนั้น”

“เราไปบ้านแม่ทับทิมพรุ่งนี้นะคุณหญิง”

ท่านพระยากระตือรือร้นเหมือนเด็กกำลังจะได้ของเล่นถูกใจ คุณหญิงพยักหน้ารับคำของสามีแล้วยิ้มไม่คิดว่าแผนของหล่อนจะสำเร็จรวดเร็วเช่นนี้

สะอางกับดวงวางตัวไม่ถูกที่จู่ๆ ท่านพระยารังสรรค์อาจณรงค์กับคุณหญิงชื่นจิตที่เสียงเล่าลือทั้งทางดีและทางเสียหายจนรู้กันทั้งคุ้งน้ำมาถึงบ้านของพวกเขา วันวานทับทิมนำสร้อยไปคืนให้คุณหญิงแล้วกลับมาพร้อมแหวนวงงามในนิ้วมือพร้อมกับบอกว่า

“คุณหญิงชื่นจิตให้เป็นสินน้ำใจจ้ะน้า ฉันจะไม่รับแต่คุณหญิงขอร้องก็เลยต้องรับมา”

นั่นก็ไม่เท่ากับการมาเยี่ยมเยียนถึงบ้านเยี่ยงนี้ ทับทิมเปรยว่าคุณหญิงจะมาเที่ยวบ้านวันมะรืนแต่นี่เพิ่งผ่านเพียงวันเดียวเท่านั้นเจ้าของบ้านผู้สูงศักดิ์ก็มาแล้วจะเกิดเรื่องไม่ดีกับทับทิมหรือเปล่า ดวงกับสะอางเป็นกังวลขึ้นมาทันที

“เชิญเจ้าค่ะคุณท่าน” สะอางยกมือพนมไว้ที่อกขณะเอ่ยต้อนรับท่านพระยากับภรรยา

“ไม่ต้องพนมมือแต้ดอก ฉันไม่ใช่เจ้านายที่ไหน” พระยารังสรรค์ฯเอ่ยพร้อมกับกวักมือลงให้สะอางลดมือจากหว่างอก

“หล่อนเป็นน้าของแม่ทับทิมรึ” คุณหญิงมองหน้าหญิงวัยกลางคนอย่างพิจารณา

“เจ้าค่ะ อิฉันชื่อสะอางเจ้าค่ะแล้วนั่นผัวอิฉันชื่อดวงเจ้าค่ะ นังทับทิมบอกอิฉันว่าคุณหญิงชื่นจิตจะมาเที่ยวบ้านวันมะรืนไม่คิดว่าคุณหญิงจะมาวันนี้เลยไม่ได้เตรียมตัวต้อนรับต้องขออภัยด้วยนะเจ้าคะ”

“ไม่เป็นไรดอก ความจริงฉันตั้งใจจะมาตามที่บอกแม่ทับทิมไว้แต่ท่านพระยารังสรรค์ฯอยากมาวันนี้ อยากพบแม่ทับทิมจ้ะ” คุณหญิงยิ้มกับสะอางและเลยไปถึงดวง

“กระผมจะไปตามนังทับทิมให้ขอครับ มันอยู่ในสวนกับนังละออง”

ดวงค้อมตัวเล็กน้อยแล้วถอยออกไปอย่างรีบร้อน พระยารังสรรค์ฯมองตามพลางกวาดสายตาไปรอบๆ บ้านหลังเล็กของสะอาง บริเวณบ้านมีเนื้อที่ไม่มากนัก ตัวบ้านเป็นเรือนไม้ทั้งหลัง ใต้ถุนสูงเหมือนบ้านทั่วๆ ไปในระแวกนี้

หลังบ้านเป็นสวนผลไม้เห็นต้นมะม่วงเสียส่วนใหญ่ลึกเข้าไปน่าจะมีผลไม้รวมหลายอย่าง ข้างบ้านปลูกพวกข่า ตะไคร้ พริก มะเขือ กะเพรา ส่วนใหญ่เป็นของกินในครัวทั้งนั้น

สะอางเชื้อเชิญท่านพระยากับคุณหญิงนั่งที่แคร่ไม้ไผ่ซึ่งดวงตัดไม้ไผ่จากสวนหลังบ้านมาทำเป็นแคร่นั่งพักใต้ต้นมะม่วงหน้าบ้าน ท่าน้ำอยู่ห่างจากบ้านไม่ถึง 20 วา ดวงกับสะอางใช้เรือพายไปขายของที่ตลาดทุกวัน

ละอองผู้เป็นลูกสาวกับทับทิมอยู่เรือนคอยเก็บผักผลไม้ในสวนเตรียมไว้ให้สะอางนำไปขายในวันต่อๆ ไป นานๆ ละอองกับทับทิมจะออกไปซื้อของใช้ในตลาดสักครั้ง การอยู่แต่เรือนของทับทิมใช่เก็บตัวหรือสะอางกับดวงหวงหลานสาวแต่อย่างใดแต่ทับทิมเลือกที่จะไม่ออกไปพบหน้าผู้คนที่เฝ้าแต่นินทาและกล่าวหาว่าหล่อนเป็นลูกสาวปอบ สายตารังเกียจปนหวาดกลัวของเด็กๆ สร้างความข่มขืนใจให้กับหล่อนยิ่งนัก ทางเดียวที่หล่อนจะไม่เห็นสายตาขยะแขยงของคนเหล่านั้นคือไม่ออกไปพบหน้าผู้ใดเลย

“แม่สะอาง ผักพวกนี้ปลูกไว้ขายรึ” คุณหญิงชื่นจิตเอ่ยขึ้น

“เจ้าค่ะ เก็บไปขายที่ตลาดทุกวัน ผลไม้ในสวนด้วยเจ้าค่ะ คุณหญิงอยากได้อะไรบอกอิฉันได้นะเจ้าคะอิฉันจะเก็บให้เจ้าค่ะ”

“โอ้ย ไม่ดอกแม่สะอาง ที่บ้านฉันก็ปลูกไว้กินเยอะ บ่าวมันช่วยกันปลูก กินไม่หวาดไม่ไหวแล้วละ ขอบใจที่แม่มีน้ำใจนะ” คุณหญิงโบกไม้โบกมือไม่รับสินน้ำใจของสะอาง

“บ้านแม่สะอางอยู่กันกี่คนรึ” พระยารังสรรค์ฯ มองเข้าไปในบ้านหลังเล็ก

“อยู่กันสี่คนเจ้าค่ะ พี่ดวง อิฉัน นังละอองลูกสาวอิฉันแล้วก็นังทับทิมหลานสาวเจ้าค่ะ”

“เหตุใดแม่ทับทิมจึงมาอยู่กับแม่สะอาง บ้านแม่ทับทิมอยู่ไหนรึ” คุณหญิงซักถามต่อ