บทที่ 9 ลูกสาวปอบ

“อยู่อีกหมู่บ้านเจ้าค่ะ พอพ่อแม่มันตาย อิฉันก็รับมาอยู่ด้วยตั้งแต่เล็กเจ้าค่ะ”

“พ่อแม่ตายพร้อมกันเลยรึ”

“เปล่าเจ้าค่ะ ป่วยทีละคนเป็นโรคระบาด นังทับทิมจึงเป็นกำพร้า อิฉันสงสารหลานรับมาอยู่คู่กับนังละออง รักมันเหมือนลูกเจ้าค่ะ เมื่อวานนังทับทิมไปบ้านท่านพระยา ทำการมิดีอันใดรึเปล่าเจ้าคะท่านจึงมาถึงบ้านวันนี้”

คำถามของสะอางเพิ่มรอยยิ้มให้กับคุณหญิงมากทีเดียว ท่านพระยาหันมองภรรยาแล้วยิ้มเช่นเดียวกัน

“เปล่าดอกแม่สะอาง ฉันชื่นชมความดีของหลานสาวแม่สะอางรวมมาถึงแม่สะอางด้วยที่สั่งสอนหลานให้เป็นคนดี มีจิตใจงดงาม เก็บได้สร้อยทับทิมของฉันแทนที่จะเอาไปขายเจ๊กกลับเอาไปคืนฉัน ขอบใจจริงๆ” คุณหญิงเอ่ยชมสะอางด้วยความจริงใจ สะอางยิ้มแล้วว่า

“มิได้เจ้าค่ะ อิฉันไม่ได้สอนอะไรลูกหลาน นังทับทิมคิดเอง ได้สร้อยมาก็เอามาให้ดู บอกว่าจะเอาไปคืนเจ้าของ วันรุ่งขึ้นมันไปถามเถ้าแก่บุญเพ็งพอรู้ว่าเจ้าของสร้อยเป็นใครมันก็รีบเอาไปคืนเจ้าค่ะ”

พระยารังสรรค์ฯ รับฟังคำบอกเล่าของสะอางยิ่งรู้สึกชอบทับทิมมากยิ่งขึ้น เขาอมยิ้มมองไปทางหลังบ้านเห็นดวงเดินออกมาจากดงต้นมะม่วง เพ่งสายตาแทบไม่กะพริบจับจ้องที่ร่างของหญิงสาวที่ก้าวตามมา หล่อนคือหญิงสาวที่เขาเห็นในเรือเมื่อวันวาน เพียงเห็นท่วงท่าการเดินของหล่อนก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นโครมครามราวกับจะปะทุออกมานอกอกกระนั้น

“มาแล้วขอรับ” ดวงเดินนำหลานสาวกับลูกสาวมานั่งกับพื้นตรงหน้าท่านพระยาและคุณหญิงชื่นจิต

ทับทิมยกมือไหว้ชายหนุ่มหน้าตาหมดจดที่นั่งข้างคุณหญิงแล้วก้มหน้านิ่งรู้สึกขัดเขินกับสายตาพราวระยิบระยับของพระยารังสรรค์ฯ ดวงบอกหล่อนแล้วว่าท่านพระยากับคุณหญิงมาเยี่ยมถึงบ้าน ความกลัวในตัวท่านพระยาก็แล่นเข้าจับขั้วหัวใจ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงรู้สึกเช่นนั้น

“นี่นังละอองลูกสาวผมขอรับคุณท่าน”

ดวงหันมามองละออง หญิสาววัยเดียวกับทับทิมยกมือไหว้คุณท่านที่พ่อเรียกตามทับทิมก่อนหน้านี้แล้ว หล่อนเงยหน้ามองคุณหญิงชื่นจิตและท่านพระยารังสรรค์ฯ คำร่ำลือถึงสามีภรรยาคู่นี้เป็นไปในทางไม่ใคร่ดีเท่าใดนักแต่ทับทิมมาเล่าถึงคุณหญิงชื่นจิตว่าใจดีมีเมตตา ละอองจึงมองคุณหญิงด้วยสายตาชื่นชม

“ลูกสาวพ่อดวงนี่หน้าตาเกลี้ยงเกลาเชียว ยังไม่คิดจะออกเรือนรึหล่อน” คุณหญิงยิ้มให้หญิงสาวที่ยิ้มอยู่เบื้องหน้า

“ยังเจ้าค่ะ” ละอองตอบแล้วก้มหน้า

“หล่อนล่ะแม่ทับทิมคิดจะออกเรือนรึยัง” คุณหญิงหันมามองทับทิม

“ยังเจ้าค่ะ” หล่อนตอบเร็วแต่พอเหลือบเห็นสายตาของท่านพระยาหัวใจดวงน้อยเต้นดังราวกับเสียงกลอง

“ทำไมจึงไม่คิดออกเรือนรึว่าคู่รักของหล่อนยังไม่มาสู่ขอ”

คุณหญิงถามพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ทับทิมก้มหน้านิ่งไม่ตอบคำคุณหญิง สะอางหันมาสบตาสามี หล่อนเห็นสายตาของท่านพระยาที่มองหลานสาวก็รู้ว่าคิดอย่างไร ดวงเข้าใจยิ่งกว่าภรรยาเสียอีก พระยารังสรรค์ฯ สนใจทับทิม ไม่เพียงสนใจธรรมดาๆ เท่านั้นแต่เขาอยากได้ทับทิมไปเป็นภรรยาเล็กของเขา

“นังทับทิมยังไม่มีคู่รักเจ้าค่ะ ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้มัน” สะอางมองหลานสาวแล้วหันมามองคุณหญิง

“เพราะเหตุใดจึงไม่มีคนกล้าเข้าใกล้ แม่ทับทิมเป็นอะไรรึ” ท่านพระยาหันมาจ้องหน้าสะอาง สายตาของเขามีแววสงสัยเด่นชัด สะอางผ่อนลมหายใจแล้วเอ่ยเสียงเบา

“เอ่อ.นังทับทิมไม่เป็นไรดอกเจ้าค่ะ แค่พวกนั้นเข้าใจว่า..เอ่อ..นังทับทิมเป็น..เป็น”

คุณหญิงชื่นจิตหันมาจ้องหน้าสะอาง พระยารังสรรค์อาจณรงค์นั้นหันมาทั้งตัวทีเดียว คำพูดอ้ำอึ้งของสะอางเหมือนกับจะบอกเรื่องสำคัญเกี่ยวกับตัวทับทิมอย่างนั้น

สะอางหันมามองดวงอย่างจะขอความเห็น คำพูดของหล่อนจะเปลี่ยนความสนใจของท่านพระยารังสรรค์ฯ ที่มีต่อทับทิมได้หรือไม่ ดวงพยักหน้าให้สะอางพูดต่อ บางทีสิ่งที่สะอางจะพูดอาจเปลี่ยนใจพระยาหนุ่มก็ได้

“เป็นอะไรรึ แม่ทับทิมเป็นอะไรแม่สะอาง พูดมาเร็ว” คุณหญิงเร่งคำตอบจากสะอาง

“เอ่อ. พวกนั้นเข้าใจว่านังทับทิมเป็นลูกสาวปอบเจ้าค่ะ”

“ลูกสาวปอบ!” ท่านพระยากับคุณหญิงร้องสำเนียงเดียวกัน พลางหันมาจ้องมองหญิงสาวที่นั่งก้มหน้านิ่ง

“เจ้าค่ะ พวกนั้นลือกันไปต่างๆ นานา ว่าพ่อกับแม่นังทับทิมตายเพราะปอบเจ้าค่ะ”

สะอางพูดต่อ ดวงพยักหน้าตามภรรยา ทับทิมยังคงก้มหน้าเช่นเดิม ละอองชำเลืองมองพี่สาวแล้วเงยหน้ามองพระยารังสรรค์ฯกับคุณหญิง อยากรู้ว่าทั้งสองจะมีสีหน้าเช่นไร หวาดกลัวหรือสงสารทับทิม

“ทำไมจึงลือกันเช่นนั้น ให้ร้ายกันมากเกินไป เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะแม่สะอาง ฉันจะรับแม่ทับทิมไปอยู่กับฉัน แม่สะอางกับพ่อดวงจะว่าอย่างไร”

คุณหญิงเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง สะอางมองหน้าคุณหญิงแล้วหันมามองสามี ดวงผ่อนลมหายใจเบาๆ

“หากคุณหญิงมีเมตตาเยี่ยงนี้ อิฉันก็จะไม่ขัดแต่ต้องให้หลานสาวอิฉันตัดสินใจเองเจ้าค่ะ ว่าอย่างไรนังทับทิม เอ็งจะไปอยู่เรือนคุณหญิงรึไม่” สะอางหันมาถามหลานสาว

“เอ่อ.ฉัน..” หญิงสาวตอบไม่ได้เพราะไม่คิดว่าคุณหญิงจะเอ่ยปากเช่นนี้

“แม่ทับทิม ฉันถูกชะตากับหล่อนมาก อยากได้หล่อนไปช่วยงานในบ้าน หล่อนทำอะไรเป็นบ้างล่ะ” คุณหญิงเอ่ยอีก

“ดิฉันทำงานบ้านเท่านั้นเจ้าค่ะ” ทับทิมตอบเสียงเบา

“ทำงานบ้านเป็นอย่างเดียวรึ แล้วเหตุใดหล่อนจึงไปเจอสร้อยทับทิมของฉันที่ร้านผ้าได้ล่ะ”

“ทับทิมปักผ้าเก่งเจ้าค่ะ ตัดเย็บก็ได้เจ้าค่ะ” ละอองสอดขึ้น คุณหญิงหันมายิ้มกับละออง

“งั้นรึ”