บทที่ 16

“เจ้าไม่สงสารข้าก็ดีแล้ว” โจวเล่อเทียนมองไปทางซ้ายสลับขวา ท่าทางคล้ายอยากจะกลับเข้าบ้านเสียเต็มที

“เป็นถึงคุณชายเจ้าของแปลงผักหลวง เหตุใดยามสนทนากันจึงทำตัวเสียมารยาท ไม่ยอมมองหน้าข้า”

“มองไม่ได้...”

“เหตุใดจึงมองไม่ได้! ข้าหน้าตาน่าเกลียดนักหรือเจ้าคะ!” หลี่ซินเหมยเริ่มมิพอใจ ต่อให้นางมิใช่หญิงงามล่มเมือง ทว่าก็คงมิได้อัปลักษณ์จนถึงขั้นทนมองหน้ากันมิได้กระมัง

“มิใช่เช่นนั้น! เจ้าแค่...”

“แค่อะไรกัน!”

ทว่ายังมิทันได้คำตอบ เสียงกรีดร้องโวยวายก็ดังลั่นแปลงผักหลวง หลี่ซินเหมยรีบยกมือปิดหูทั้งสองข้าง และคุณชายที่มีสภาพเปียกปอนไม่ต่างกันก็รีบหลับตาและยกมือปิดหูด้วยอีกคน

หวังฮุ่ยเหอได้รับรายงานจากสาวใช้ ว่าคุณชายโจวจ้างสตรีเข้าทำงานในแปลงผัก เดิมทีนางก็มิได้สนใจ เพราะอย่างไรตนเองก็เป็นคนโปรดของท่านอาโจวหงเหลียง และได้รับความไว้วางใจให้ดูแลสุขภาพของว่าที่คู่หมายมานานกว่าสามปีแล้ว

หวังโหย่งเจา รับทำหน้าที่ปรุงยาบำรุงร่างกายให้กับคุณชายโจว หลังจากอาการป่วยเริ่มทวีความรุนแรง ชายชราคือผู้ช่วยชีวิตคุณชายตัวน้อย ยามสิ้นสติอยู่หน้าร้านขายสมุนไพร

ทีแรกก็ตั้งใจว่าจะเมินเฉย ทว่าพอสังเกตเห็นเครื่องแต่งกายก็เปลี่ยนใจให้ความช่วยเหลือ เพราะทราบดีว่าคุณชายที่กำลังลำบาก ต้องมาจากครอบครัวที่มีฐานะ

เขาจัดการปรุงยาราคาแพงบำรุงสุขภาพ และนำขึ้นมาส่งบ้านที่อยู่ในแปลงผักหลวงทุก ๆ สิบห้าวัน ทว่าหลายปีให้หลังสังขารร่วงโรย เดินไปไหนมาไหนก็มิค่อยสะดวก หวังโหย่งเจาจึงมอบหมายหน้าที่ให้กับบุตรสาวเพียงคนเดียวแทน และนั่นก็นับว่าสมกับความปรารถนาของนางอย่างมาก

ลูกสาวเจ้าของร้านขายสมุนไพรที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเฉินหยางเป็นคนมักใหญ่ใฝ่สูง เรื่องจะให้คบหากับพ่อค้าธรรมดาย่อมมิใช่ตัวเลือกของนาง กระทั่งสหายหรือก็มีน้อย เพราะนางเลือกคบหาคนอย่างมาก ฐานะต่ำกว่าก็มิยอมสนทนาด้วย หรืองดงามมากกว่าเพียงครึ่งส่วนก็มิอยากมองหน้าแล้ว

เรื่องคู่ครองย่อมต้องเป็นผู้ที่มีฐานะดีกว่าหรือเสมอนาง และในเมืองนี้ก็มีเพียงสกุลโจวเท่านั้นที่ร่ำรวยเหนือกว่า

หวังฮุ่ยเหอใช้มารยาออดอ้อนท่านอาโจวหงเหลียงจนใจอ่อน นางอ้างเรื่องสุขภาพของคุณชายและขออนุญาตให้เสี่ยวถิงคอยดูแลเรื่องดื่มยาให้ตรงต่อเวลา เพื่อมิให้อาการของเขาต้องทรุดหนักเฉกเช่นเมื่อหลายปีก่อน

แน่นอนว่าโจวเล่อเทียนยอมทำตามคำสั่งของบิดาอย่างมิเต็มใจนัก ทว่าก็บังคับให้เสี่ยวถิงรับค่าจ้างรายเดือนเช่นเดียวกับลูกจ้างของแปลงผัก เขากล่าวชัดเจนต่อหวังฮุ่ยเหอว่าไม่ต้องการติดหนี้บุญคุณกันต่อไปในอนาคต

พอได้ความว่าสตรีที่คุณชายโจวจ้างมานั้นมีความงามอยู่ในระดับหนึ่ง นางก็เริ่มมิค่อยไว้วางใจ ทว่าก็ยังต้องสงวนท่าที มิกล้าบุกไปยังแปลงผักเพื่อดูให้เห็นกับตา

หลายวันที่ผ่านมานางสบายใจอยู่มาก เพราะเสี่ยวถิงรายงานว่าคุณชายมิได้ก้าวขาออกจากบ้าน ส่วนลูกจ้างสตรีนางนั้นก็มิได้มีทีท่าชื่นชอบคุณชายอย่างที่คาดเดากันตั้งแต่แรก

แต่พอทราบเรื่องว่านางนั้นใช้เวลาส่วนมากเรียนรู้งานกับหัวหน้าคนสวนนามว่าอาเหยียน หวังฮุ่ยเหอจึงตระหนักได้ในทันทีว่า ลูกจ้างใหม่ของแปลงผักหลวง คือหญิงงามที่ถูกปฏิเสธและมิได้รับการว่าจ้าง ให้ทำงานในร้านสมุนไพรเมื่อหลายวันก่อน และพอนางย้อนกลับมาพร้อมกับอาเหยียนสามวันให้หลัง หวังฮุ่ยเหอก็กลั่นแกล้งจำหน่ายสมุนไพร ในราคาที่แพงกว่าเดิมเกือบสองเท่าตัว

ทว่าสิ่งที่น่ารำคาญที่สุดคือสตรีนางนั้นมีรูปโฉมที่งามเหนือคุณหนูสกุลหวังอยู่หลายส่วน!

“เหตุใดท่านพี่จึงเปียกปอนเช่นนั้นล่ะเจ้าคะ” หวังฮุ่ยเหอข่มความโกรธ และสั่งให้เสี่ยวถิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไปจัดการเตรียมเสื้อผ้าให้คุณชายเจ้าสำอางได้ผลัดเปลี่ยน

“ไม่ต้องยุ่งกับข้าวของส่วนตัวของข้า ซินเหมย เจ้าช่วยไปเตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ให้ข้าผลัดเปลี่ยนได้หรือไม่” โจวเล่อเทียนเปลี่ยนมายิ้มกว้างให้กับโฉมงามที่เปียกโชกไม่แพ้กัน

“ที่กล่าวขอมาล้วนเป็นเรื่องส่วนตัว คุณชายอยากได้เสื้อผ้าชุดใหม่ก็จัดการเองสิเจ้าคะ” หลี่ซินเหมยทำหน้าบูดบึ้ง นางไม่เคยเข้าไปในห้องของเขา จะไปรู้ได้อย่างไรว่าห้องของคุณชายอยู่ที่ใด หรือเก็บอะไรไว้ที่ไหนบ้าง

“ซินเหมย เจ้าทำข้าเปียกทั้งตัวก็ควรจะต้องรับผิดชอบมิใช่หรือ” คุณชายเจ้าสำอางกล่าวเสียงนุ่มทุ้ม พลางขยับตัวเข้าใกล้ เขาขยิบตาเป็นเชิงร้องขอให้นางเล่นไปตามบทบาท

หลี่ซินเหมยเข้าใจได้ในทันทีว่าคุณชายต้องการสิ่งใด ทว่ายังมิทันจะได้ตรงเข้าไปประคองคุณชายเจ้าสำอาง นางก็ถูกคำของแขกมิได้รับเชิญขัดขวางเข้าเสียก่อน

“ที่แท้เจ้าทำท่านพี่ตกน้ำ! หากท่านพี่ไม่สบายจะรับผิดชอบอย่างไรไหว เสี่ยวถิง! รีบตบสั่งสอนมันเดี๋ยวนี้!”

“บังอาจ! กล้าดีอย่างไรมาออกคำสั่งทำร้ายคนของข้า!”

โจวเล่อเทียนรีบหมุนตัวนางเอาไปซ่อนไว้เบื้องหลัง ป้องกันมิให้สาวใช้รูปร่างสูงใหญ่ทำร้ายร่างกายนางให้มีบาดแผล

การกระทำเช่นนั้นทำให้หลี่ซินเหมยหัวใจสั่นระรัว นางมิได้กลัวว่าจะถูกทำร้าย ทว่าก็ปลาบปลื้มใจที่คุณชายปกป้องกันให้พ้นจากปัญหา แม้ปัญหานั้นจะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตามที

“คนของข้า ท่านพี่หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ”

คุณหนูสกุลหวังตวัดเสียงถามอย่างไม่เกรงใจ

“ข้าชอบนาง นางชอบข้า ที่เปียกกันทั้งคู่ก็เพราะว่าข้าอยากจะเล่นน้ำคลายร้อนกับนาง เจ้าควรจะสอบถามให้แน่ชัด ไม่ใช่เอะอะก็สั่งให้บ่าวไพร่ลงมือ ทำตัวไร้มารยาท”

น้ำเสียงเย็นชาฉบับคุณชายโจว สงวนไว้มอบให้กับสตรีอย่างหวังฮุ่ยเหอเพียงคนเดียวเท่านั้น

“ท่านพี่จะหลอกเรื่องอันใดฮุ่ยเหอก็หลอกได้ แต่หากจะหลอกว่าท่านพี่ลดตัวลงไปคบหากับคนสวนชั้นต่ำ ฮุ่ยเหอไม่เชื่อหรอกนะเจ้าคะ” หวังฮุ่ยเหอยิ้มเหยียด ไม่เชื่อคำโป้ปดของคุณชายแม้เพียงครึ่งส่วน