บทที่ 11

“เลยเวลาเลิกงานมาได้สักพักแล้ว แต่ข้าเดาว่าเสียงระฆังบอกเวลาคงมิดังมาถึงในโรงเรือน จึงรีบแวะเวียนมาบอกเจ้าให้เตรียมตัวกลับบ้าน”

รูปร่างสูงใหญ่โผล่เข้ามาในโรงเรือนเพียงครึ่งตัว ท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า และสำนึกได้ว่าไม่สมควรเข้าใกล้สาวงามให้มากจนเกินความเหมาะสม

“อีกไม่นานฟ้าก็จะมืดแล้ว ข้าทำงานเพลินไปจริง ๆ” หลี่ซินเหมยบิดขี้เกียจจนกระดูกลั่น และนั่นทำเอาบุรุษอารมณ์ดีอย่างอาเหยียนอดหัวเราะออกมาไม่ได้

“ล้างหน้าล้างตาแล้วไปรอที่ศาลา ข้าต้องตรวจสอบงานอีกนิดหน่อย แล้วจึงจะไปส่งเจ้าได้”

อาเหยียนไม่ยอมให้โฉมงามหนึ่งเดียวของแปลงผักหลวงปฏิเสธ เขาบอกว่าหากมิอนุญาตให้ไปส่งกันในฐานะสหาย ก็ขอใช้สิทธิ์หัวหน้าคนสวน ในการทำหน้าที่ดูแลลูกน้องให้ปลอดภัยดี

อาเหยียนทันได้เห็นสายตาโศกเศร้าของคุณชายที่เพิ่งจะเดินมาถึงโรงเรือน ทว่าแค่ชั่วพริบตาเดียว คุณชายสกุลโจวก็กลับมาร่าเริง มีลักษณะคล้ายกับคุณชายชอบแกล้งผู้อื่นดังเดิม

“วันนี้เสร็จงานช้า พี่เหยียนเหนื่อยหรือไม่”

โจวเล่อเทียนยิ้มกว้างสอบถาม เพิ่มความสงสัยให้กับเหล่าคนสวนที่มาใหม่ ว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณชายและหัวหน้าคนสวนเป็นอย่างไรแน่

“ไม่เหนื่อยขอรับ” อาเหยียนยิ้มตอบ รักษาน้ำใจของคุณชายที่เคยได้ชื่อว่าเป็นสหายต่างวัย

บิดาของอาเหยียนคือหัวหน้าคนสวนรุ่นก่อน เขากับคุณชายโจวอายุห่างกันถึงสี่ปี ทว่าได้รับคำสั่งให้อยู่เล่นเป็นเพื่อนคุณชายมาโดยตลอด ทั้งคู่จึงนับถือกันเป็นพี่น้องมากกว่าคุณชายและลูกของคนสวน จนกระทั่งเวลาและเหตุการณ์บางอย่าง ทำให้ทั้งคู่ต้องแยกจากกัน

“ท่านพ่อไม่อยู่บ้าน พี่เหยียนไม่ต้องทำตัวห่างเหินนักก็ได้”

คุณชายโจวเล่อเทียนใช้ผ้าสะอาดซับเหงื่อหยดเล็ก ๆ บริเวณลำคอ ขณะเดินตามบุรุษรูปร่างกำยำที่เปลือยกายท่อนบนตรงไปยังแปลงผัก

โจวเล่อเทียนอิจฉาและอยากจะมีรูปร่างเช่นนั้นบ้าง...

“ไม่ได้หรอกขอรับ คุณชายคือเจ้านาย ข้าเป็นเพียงลูกจ้างธรรมดา ให้ทำตัวตีเสมอนายคงจะไม่เหมาะสมนัก” อาเหยียนหันมากล่าวพร้อมกับยิ้มจาง ๆ

“แต่พี่เหยียนเป็นสหายคนเดียวของข้า” โจวเล่อเทียนรีบแย้ง แม้จะห่างหายกันนานกว่าหกปี แต่เขาก็ยังถือว่าอาเหยียนนั้นเป็นสหายมิต่างจากเดิม

“ข้าทำให้คุณชายเกือบต้องตายเมื่อหลายปีก่อน อาเหยียนคงไม่กล้านับท่านเป็นสหายอีก”

เขาเร่งตะโกนออกคำสั่งคนงานให้จัดการเก็บเครื่องมือ โดยเฉพาะของมีคม การลดความเสี่ยงในการทำงานก็เป็นอีกเรื่องที่หัวหน้าคนสวนต้องให้ความสำคัญอย่างมาก

“นั่นเพราะข้าดื้อดึงและเอาแต่ใจจนเกิดเรื่องต่างหาก”

โจวเล่อเทียนฝากให้อดีตสหายยามยังเยาว์ ช่วยดูแลหลี่ซินเหมยจนกว่าแผลที่มือจะหายดี ก่อนจะรีบกลับเข้าบ้าน ไม่อยู่รบกวนหัวหน้าคนสวนให้ต้องลำบากใจอีก

คุณชายโจวเล่อเทียนอายุได้เพียงห้าขวบก็เริ่มมีการป่วยกระเสาะกระแสะ ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงนัก เขามักจะถูกขังให้อยู่แต่ในบ้าน โดยเฉพาะในวันที่อากาศร้อนจัด

ทว่าบ่ายวันหนึ่งคุณชายโจวที่เพิ่งจะอายุย่างเข้าสิบสองปีดี กลับขอร้องแกมบังคับอาเหยียน ลูกชายหัวหน้าคนสวนวัยสิบหกปีให้พาหนีไปเที่ยวในเมือง ยามนั้นคนหนึ่งยังเยาว์และอีกคนหนุ่มแน่นคึกคะนอง จึงไม่รู้ว่าเรื่องใดสมควรหรือไม่สมควรกระทำ

จนกระทั่งคุณชายโจวเป็นลมล้มพับหน้าร้านขายยาในเมืองเฉินหยาง

โจวเล่อเทียนอาการหนักจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด ทว่ายังโชคดีที่ได้เจ้าของร้านขายสมุนไพรช่วยเหลือเอาไว้ ยามนั้นเขาป่วยหนัก นอนติดเตียงนานเกือบสองเดือน พอฟื้นคืนสติก็พบว่าทั้งอาเหยียนและบิดาก็ถูกย้ายไปประจำสวนของสกุลโจวที่อยู่อีกเมืองแล้ว

คุณชายโจวต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

“คุณชายดู...อยากจะสนิทสนมกับหัวหน้าคนสวนมากเป็นพิเศษ” หนึ่งในสามคนสวนที่มาใหม่กระซิบเบา ๆ ทว่าก็ไม่เบามากพอที่รอดพ้นจากหูของอาเหยียน

“หากได้ยินพวกเจ้าพูดถึงคุณชายในแง่ร้ายอีกครั้ง ข้าจะไล่พวกเจ้าออก” อาเหยียนชักสีหน้า บอกชัดว่าจะไม่ยอมรับฟังเรื่องไร้สาระระคายหูอีก

“เจ้ามันก็แค่หัวหน้าคนสวน มีสิทธิ์อันใดมาข่มขู่พวกข้า”

“พวกเจ้าก็รู้ดีมิใช่หรือว่านายท่านรักคุณชายมากเพียงใด หากข้ากล่าวเล่าเรื่องที่พวกเจ้าใส่ร้ายคุณชายให้นายท่านฟังสักสองสามประโยค คิดหรือไม่ว่าพวกเจ้าอาจจะไม่มีงานทำ และหางานทำที่ใดมิได้อีก”

“ไอ้คนชอบเล่าเรื่อง! ไอ้ขี้ฟ้อง!” หนึ่งในสามหนุ่มตะโกนด่า ตัวของมันเล็กที่สุดในหมู่เพื่อน ทว่าปากดีกว่าทุกคน

“ข้าแค่เอ่ยเตือนให้พวกเจ้าฟัง แต่หากยังไม่เลิกพูดจากเหลวไหล เรื่องพวกนี้คงไม่ต้องถึงมือนายท่านหรอก” อาเหยียนยิ้มเย็น ก่อนจะบิดตัวซ้ายขวาสองครั้ง เผยมัดกล้ามแน่นหนา สีหน้าเอาเรื่องไม่ยอมใคร

“เจ้าคนเดียว สู้พวกข้าสามคนไม่ได้แน่” คนสวนปากสุนัขยังคงพล่ามมิหยุด ส่วนเพื่อนอีกสองคน ถอยห่างไปเสียตั้งนานแล้ว

“เหตุใดจึงมั่นใจว่าข้าจะสู้ไม่ได้”

อาเหยียนจริงจังกับการทำงานอย่างมาก แต่เวลาพัก เขาก็มักจะพูดคุยหยอกเล่นและหัวเราะน้อย ๆ กับเหล่าคนสวน ไม่ได้ทำหน้าเข้มตลอดเวลา อย่างที่หลายคนเข้าใจในตอนแรก

ทว่าบุรุษที่วางตัวได้ดีอยู่เสมอ วันนี้ดูคล้ายจะหลุดจากการควบคุมไปบ้าง