องค์รัชทายาท

...เซี่ยจื่ออวิ๋น...

นับตั้งแต่กำเนิดเกิดมาก็มีมารดาเป็นสตรีที่ยิ่งใหญ่ในวังหลังและแผ่นดิน มีบิดาเป็นผู้ยิ่งให้ในแผ่นดินต้าเหลียงมองเห็นบิดามารดาทำงานตั้งแต่จำความได้ ตัวอย่างที่ดีย่อมมีให้เห็นอาจเป็นเพราะร่างกายแต่กำเนิดเกิดมาแข็งแกร่งเกินไป มารดาสั่งสอนให้อ่อนแอทำตัวเป็นเช่นนั้น เพราะภายในวังมีคนรอสังหารข้าอยู่ร่ำไป เพียงแค่รักษาตัวรอดเป็นยอดคนได้พระมารดาก็จะไม่ทรงเป็นกังวลอีก ข้าเองก็จะรักษาตัวรอดให้ได้จนกว่จะขึ้นครองบัลลังก์ต่อจากพระบิดา

"องค์รัชทายาทพะยะค่ะ เกิดเรื่องแล้วพะยะค่ะ"

"เกิดเรื่องอันใดขึ้น"

"สมรส แฮ่กๆ สมรสพระราชทานพะยะค่ะ"

"ใครจะสมรสกัน"

"แฮ่กกๆ...กระหม่อมได้ยินมาว่าฝ่าบาทพระราชทานสมรสให้แก่แม่ทัพซินเหมินกับองค์รัชทายาท อภิเษกหลังจากนี้อีก 1 เดือนพะยะค่ะ"

"แทม่ทัพหญิงเหล็กนางนั้นน่ะหรือ..."

"พะยะค่ะ เป็นนางแน่นอน บัดนี้สมรสพระราชทานมาถึงแล้วพะยะค่ะ"

"องค์รัชทายาทพะยะค่ะ มีรายโองการมาพะยะค่ะ"

เสียงขันทีเฒ่าผู้เป็นขันทีข้างกายเสด็จพ่อมาช้านาน เอ่ยเรียกข้าเสียงนิ่งขันทีผู้นี้เป็นคนรักของเสด็จพ่อมาช้านาน เสด็จแม่ก็ทรงทราบแม้จะเรียกเขาผู้นี้ว่าขันทีเฒ่าแต่รุ่นของเขาก็อายุมากกว่าข้าเพียง 15 ปี เป็นเพื่อนเล่นกับข้ามานาน เป็นคนรักที่ตามติดท่านพ่อมานานเช่นกันที่นี้ใครจะแต่งภรรยาเป็นสตรีหรือบุรุษก็ได้แต่ห้ามทิ้งภรรยาแต่งตัวเองเด็ดขาด ถ้าใครทอดทิ้งภรรยาแต่งอุ้มชูอนุจะถูกสั่งลงโทษอย่างหนัก ข้าแม้ไม่มีภรรยาเอกหรือรองแม้แต่อนุก็ยังไม่มีเพียงเพราะเสด็จแม่กล่าวว่าหากข้าชอบใครก็จะส่งเสริมคนผู้นั้น ข้าหลงรักจิ่นอิงมานานหลายปี จะแต่งนางเป็นพระชายาบัดนี้เสด็จพ่อกลับทำเช่นนี้ข้าจะทำเช่นไร

"ฝ่าบาทมีราชโองการองค์รัชทายาทมีคุณงามความดีเพียบพร้อมด้วยคุณธรรมมากมาย บัดนี้มีสตรีที่เพรียบพร้อมทั้งความกล้าหาญ สติปัญญา กริยามารยาทที่งดงาม การศึกเก่งกาจนำชัยชนะมาสู่แค้วนต้าเหลียงบัดนี้ถึงวัยออกเรือน เราผู้เป็นเจ้าแผ่นดินต้าเหลียงมอบสมรสอันสูงสุดนี้ให้กับองค์รัชทายาทนามเซี่ยจื่ออวิ๋นและแม่ทัพผู้หาญกล้า นามอวี่ซินเหมินสามสิบวันต่อจากให้จัดงานอภิเษกสมรสให้กับองค์รัชทายาทและแม่ทัพซินเหมินจบราชโองการ"

"กระหม่อมน้อมรับราชโองการพะยะค่ะ"

"เช่นนั้นพลบค่ำนี้จะมีฝ่ายอาภรณ์มาวัดฉลองพระองค์นะพะยะค่ะ"

"เรารู้แล้ว"

"เช่นนั้นกระหม่อมทูลลาพะยะค่ะ"

"หยุดก่อนเสด็จพ่อเป็นเช่นไรบ้าง ได้ยินมาว่านอกจากเจ้าแล้วแม้แต่เสด็จแม่ ไม่สามารถเข้าเฝ้าเสด็จพ่อได้ พระองค์เป็นเช่นไรบ้าง"

"ฝ่าบาทอาการยังน่าเป็นห่วงพะยะค่ะ"

"เหตุใดเสด็จแม่ถึงเข้าเฝ้ามิได้"

"กระหม่อมมิทราบเช่นกัน"

"แต่เจ้าเข้าเฝ้าเสด็จพ่อได้เช่นนี้แล้วใครกันที่มีอำนาจฝ่ายใน"

"องค์รัชทายาท กระหม่อมเป็นขันทีส่วนพระองค์ คอยดูแลทุกข์สุขของฝ่าบาท..."

"แม้แต่เรื่องบนเตียงเช่นนั้นหรือเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาทำหน้าที่นั้นแทนเสด็จแม่"

"หากพระองค์ไม่ระงับอารมณ์ของพระองค์เองเช่นนี้แล้วภายภาคหน้าพระองค์จะครองราชได้อย่างภาคภูมิได้เช่นไร"

"บังอาจสาปแช่งเสด็จพ่อเราเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!"

"หากไม่มีเรื่องอันใดแล้วกระหม่อมทูลลาพะยะค่ะ"

"เจ้ามันก็แค่ขันทีเป็นบุรุษก็ไม่เต็มเป็นสตรีก็ไม่เต็ม"

เพี๊ยะ!!!

"เจ้าไสหัวออกไปไกลๆหน้าข้าเสีย ก่อนที่เราจะทูลเสด็จพ่อว่าเจ้าก่อกบฏ ฐานสาปแช่งพระองค์"

"เช่นนั้นกระหม่อมทูลลาพะยะค่ะ"

...ตำหนักมังกร...

"แค่กๆ"

"ฝ่าบาท เสวยโอสถเถิดพะยะค่ะ"

"เจ้ากลับมาแล้วหรือ"

"พะยะค่ะ"

"ยาพิษของนางเล่นงานเราเร็วยิ่งนัก หมอที่เจ้าขอมาช่วยดูอาการเรา เขาเป็นใครหรือ"

"ฮูหยินสี่ของนายท่านหยาง พระมารดาของฮองไทเฮาแคว้นฉินพะยะค่ะ"

"เจ้ารู้จักกับนางหรือ"

"เมื่อหลายปีก่อน กระหม่อมเคยพบเจอและช่วยเหลือพระนางไทเฮาเอาไว้นางเลยช่วยกระหม่อมพะยะค่ะ"

"ถ้าไม่ใช่เพราะเรา ป่านนี้เจ้าคงไม่ต้องถูกตราหน้าว่าเป็นขันทีต้อยต่ำเช่นนี้"

"ฝ่าบาทกระหม่อมมิได้เป็นขันทีจริงๆเสียหน่อย พระองค์คือคนที่กระหม่อมจะอยู่เคียงข้างจนวันตาย หานางต้องการสังหารพระองค์ พระองค์ก็ต้องยอมแต่พระองค์จะตายจริงมิได้"

"เจ้ามีแผนอันใด"

"แผนนี้กระหม่อมเตรียมการเอาไว้แล้วพะยะค่ะ"

"แล้วองค์รัชทายาทจะปลอดภัยหรือไม่"

"เสือย่อมไม่กินลูกตัวเอง ตอนนี้นางยังคิดว่าเป็นลูกของนาง นางย่อมรักและปกป้องแน่นอน แต่องค์หญิงและองค์ชายองค์อื่นไม่แน่พะยะค่ะ เราต้องวางแผนรัดกุมให้มากส่งพวกเขาออกจากวังเพื่อที่จะไม่ต้องเป็นหมากบนกระดานให้นางใช้เป็นเครื่องมือ"

"หาโทษความผิดให้พวกเขาหรือ"

"พะยะค่ะ"

"ซินเหมินก็เป็นแผนเจ้าด้วยหรือ"

"พะยะค่ะ ท่านแม่ทัพเก่งกาจฉลาดรอบรู้ องค์รัชทายาทนั้นหัวอ่อน อารมณ์ร้อนไม่เหมาะแก่การทำการใหญ่ จึงต้องมีคนคอยช่วยเหลือและบังคับทั้งทางตรงและทางอ้อมพะยะค่ะ"

"เช่นนั้นเอาตามที่เจ้ากล่าวมาเสียเถิด"

"กระหม่อมจะแก้พิษนี้ให้กับพระองค์ให้จงได้พะยะค่ะ"

"ขอบใจเจ้ามากนักที่ไม่ทิ้งเราไป สงสารก็แต่แม่ทัพซินเหมินที่ต้องมาเจอคนเช่นบุตรองเราเช่นนี้"

"จริงด้วยพะยะค่ะ"

...ด้านชายแดน...

"ฮัดชิววววว!!!!"

"แม่งให้นินทาวะ น้ำมูกใหลเลยฮึย!"

"ทำหน้าอะไรของเจ้าอัปลักษณ์ยิ่งนัก เจ้าลูกคนนี้"

"ท่านแม่ข้าแพ้ฝุ่นแน่เลยเจ้าคะ"

"แพ้ฝุ่นอะไร เจ้าอยู่กลางทะเลทรายมาเป็นปียังมีจามสักนิด พอเจ้าจะกลับไปแต่งงานทำอ่อนแอไปเสียได้"

"ท่านแม่อย่าโมโหนักเลย ข้าอายุมากกว่าองค์รัชทายาทเสียอีก คอยดูเถอะเข้าไม่กล้ารังแกข้าแน่นอน"

"เจ้าจะทำอันใดก็คิดดีๆ เก้าชั่วโคตรอยู่ในมือเจ้านะอาเหมิน"

"เจ้าค่ะ ลูกทราบแล้ว"

"แล้วอาวุธทรงประหลาดนี้ใชัอย่างไรดูมันแข็งทื้อใช้การไม่ได้"

"ท่านแม้ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้อีกไม่นาน ข้าอาจจะได้ใช้งานแน่นอน"

"เฮ้ออ เจ้าเปลี่ยนไปมากนักสายตายเจ้าดูน่ากลัว กว่าเมื่อก่อนมากจริงๆ"

"ท่านแม่คิดมากแล้วเจ้าค่ะ"

ข้าแสยะยิ้มในใจ หากข้าเจอกับคนๆนั้นจริงๆถ้ารูปงามข้าจับทำผัว แต่ข้ารูปงามสันดานเสียข้าก็จะทุบก่อนค่อยกินทั้งตัว ตอนมีชีวิตในโลกก่อน ผู้ชายก็ไม่เคยได้กินวันๆเอาแต่ฆ่าคนข้าเองก็อยากมีความสุขแต่งงานมีลูกเหมือนกัน ในเมื่อนี้คือการทะลุมิติเหมือนในนิยายข้าเองก็จะเป็นคนที่กินผู้ชายกี่คนก็ได้ ถ้าหากข้าได้เป็นฮองเต้หญิง อุ้ยแบบนั้นก็ดีข้าจะขัดเลือกผู้ชายหล่อๆเข้าวังมากินเต้าหู้ให่หมดเลย