สมรสพระราชทาน

ฉันมองเพดานกระโจมฉันต้องนอนเป็นผักอยู่บนเตียงมาหลายวัน จนตอนนี้ฉันเริ่มอาการดีขึ้นแล้วเพราะอีก 6 วันจะสู้รบอีกครั้งและตามนิยายแม่ทัพอย่างฉันจะชนะศึกในครั้งนี้ แต่ก็ไม่ได้เขียนเอาไว้ว่าชนะเพราะอะไร

"ท่านแม่ทัพมีพวกตาสีมาหาพวกเรา"

"พวกตาสี ไปนำตัวมา"

"ท่านแม่ทัพ"

"นี้มัน..."

พวกต่างชาตินี้น่า และของในนั้นมีปืนด้วยอย่าบอกนะว่าลอบสังหาร แต่ในช่วงนี้ไม่น่ามีการใช้ปืนนะแต่ทำไมเจ้าคนนี้มีปืนในครอบครองได้ ปืนงั้นหรอจริงสิฉันเองก็เก่งด้านนี้มาก 

"เจ้าเป็นผู้ใด"

"ข้าเคยติดต่อกับท่านผ่านจดหมาย ท่านคือสหายของข้านี้คือจดหมายที่ข้าเคยส่งให้ท่านและท่านเคยส่งให้ข้าเช่นกัน"

"ลายมือท่านแม่ทัพจริงด้วยขอรับ"

"เช่นนั้นข้าติดต่อเจ้ามานานแล้วสินะ"

"ขอรับ ข้าเป็นสหายท่านมาแปดปีแล้วขอรับ ปืนนี้ข้าทำขึ้นเพื่อท่านแม่ทัพที่เขียนเอาไว้ในจดหมายขอรับ"

"ข้าลองดูหน่อย"

"ขอรับ"

ปืนจริงๆด้วย แม้จะไม่เหมือนในปัจจุบันแต่ก็โอเคดีไม่มีปัญหาใดๆ ลูกกระสุนปืนนี้ยิงมากสุดได้แค่สามนัดเท่านั้น ฉันเคยเรียนการสร้างอาวุธเมื่อตอนเป็นหน่วยรบพิเศษที่ต้องสร้างปืนเอง ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าจะฆ่าศัตรูได้ยังไง ฉันให้คนไปเตรียมของมาให้ฉันเพื่อที่จะสร้างสิ่งที่ทรงอนุภาพมาก ต่อไปถ้าไอ้ฮองเต้คนใหม่มันสังประหารฉัน ฉันจะได้ยิงมันทิ้งแล้วขึ้นเป็นฮองเต้หญิงเหมือนบูเช็กเทียนไปเสียเลย ฮ่ะๆๆๆ แค่คิดก็คันมือแล้ว

"5 วันแล้วหนา ท่านแม่ทัพเหตุใดจึงยังไม่ออกมาจากกระโจมอีก"

"วันพรุ่งก็จะสู้ศึกแล้ว นางคงกำลังวางแผนการที่จะจัดการศัตรูพวกนั้นอยู่..."

"เย้!!!"

"เกิดอันใดขึ้น"

"ข้าทำสำเร็จแล้ว เรียกรวมพลนายกองและแม่ทัพทั้งหลายเดี๋ยวนี้ข้าจะวางแผนการสู้รบวันนี้"

"รับคำสั่งท่านแม่ทัพใหญ่ขอรับ"

การเรียกรวมนายกองมารวมกัน และเริ่มแผนการต่างๆตลอดจนให้คนเหล่านี้แฝงตัวไปทำลายเสบียงในคืนนี้ ในเมื่อไม่มีเสบียงก็สู้รบไม่ได้ และถ้าไม่ยอมจำนนต่อพวกเราก็จะมีการสู้กันให้ตายไปข้าง และปืนกระบอกนี้ที่ใช้เวลาทำแบบรีบเร่งแต่คุณภาพที่ทำลายล้างชีวิตได้ในกระสุนเดียวกระบอกนี้จะได้ออกโรง เมื่อคืนนี้คนที่มีหน้าที่มาจัดการเสบียงก็จัดการได้อย่างรวดเร็วและกลับมาจากฝ่ายศัตรูได้รวดเร็วเช่นกัน 

"รายงาน มีนายทหารเข้าใหม่ไปทำภารกิจแต่ถูกทหารฝ่ายท่านอ๋องจับตัวเอาไว้บัดนี้เป็นตายไม่ทราบความขอรับ"

"พวกเจ้าใยไม่นำเขากลับมาด้วยกัน"

"เราจำเป็นต้องรีบกลับมารายงานขอรับ"

"เขามีบิดามารดารอคอย จะทิ้งนายทหารผู้นั้นเอาไว้มิได้ ข้าจะไปช่วยเขา"

"ไม่ได้ขอรับเราจะส่งคนไปแต่ท่านแม่ทัพไปมิได้อันตรายเกินไปขอรับ"

"พวกเจ้าจงนำเขากลับมาให้ได้ ตายต้องเจอศพเป็นต้องกลับมา"

"ขอรับ!!!"

แม้จะถูกจับไปเพียง 1 คนแต่เราก็ต้องนำคนของเราคืนมาให้ได้ การถูกจับไปทรมานมากขนาดไหนใครไม่เคยผ่านประสบการณ์นี้คงไม่เข้าใจ หน่วยรบในตอนนั้นมีเพียงรอดกับตายเท่านั้น ฉันเองก็อยากมีชีวิตที่มีความสุขและสงบมากเช่นกัน และจะไม่มีวันยอมให้ผู้ใดทำร้ายคนของฉันเหมือนในชาติก่อนแน่นอน

...แคว้นอวิ๋น...

"ท่านอ๋องข้าน้อยจับนายทหารของแคว้นต้าเหลียงได้หนึ่งคนพะยะค่ะ"

"นำตัวมันมาให้เราดู"

"พะยะค่ะท่านอ๋อง"

ร่างของหยวนซินถูกลากเข้ามาภายในกระโจมแห่งนี้ที่มีฉินอ๋อง อวิ๋นเหลียนรออยู่ในนั้น หยวนซินคิดถึงบิดามารดาที่รอเขากลับไปบ้านหลังจากจบศึกสงครามครั้งนี้และเขาจะไม่มาสู้รบเช่นนี้อีก มาเป็นนายทหารใหม่ต้องมาทำภารกิจอันยิ่งใหญ่ แต่กลับโดนจับได้เช่นนี้เขาไม่มีหนาไปพบท่านแม่ทัพผู้ใจบุญช่วยเขาในตอนนั้นแน่นอน

"เจ้าคนนี้ ใบหน้างดงามยิ่งนัก จับเปลื้องผ้าออกข้าอยากรู้ว่าเป็นสตรีหรือบุรุษ"

พรึบบบบ

"เป็นบุรุษตัวน้อยจริงด้วย เสียดายเสียจริง แต่ตัดใจฆ่าไม่ลงเสียแล้วนำไปชำระร่างร่างกาย คืนนี้ข้าจะจัดการคนที่กล้าเข้ามาทำลายเสบี่ยงเราในคืนนี้"

"พะยะค่ะ!!"

ล้างตัวให้สะอาดเพื่อที่จะชำแหละเขาหรือ ท่านพ่อท่านแม่ข้าจะรอท่านที่ปรโลกนะขอรับ ท่านแม่ทัพข้าจะไปทดแทนบุญคุณท่านในชาติภพหน้านะขอรับ ฮืออออออออออออออ....

:

ทหารที่ส่งไปยังไม่กลับมาเมื่อถึงรุ่งสางทหารเหล่านั้นบาดเจ็บหนักกลับมา เหล่าหมอทหารต่างรีบมาดูอาการ แม้จะบาดเจ็บแต่ก็ไม่ได้เกือบตายถึงเพียงนั้น ทหารที่ข้าส่งไปรายงานมาว่ากระโจมอ๋องถูกล้อมเอาไว้อย่างดี ตอนนั้นนอกจากบุกเข้าไปนำตัวคนของพวกเขาออกมาแล้วก็ไม่มีทางเลือกเมื่อคิดเช่นนั้นก็โดนทหารที่ซุ่มอยู่จัดการเอาได้จึงเกิดการปะทะกันเมื่อรู้ว่าสู้มิได้จึงต้องพาทุกคนหนีกลับมา

"มีจะหมายลงตราประทับของฮองเต้แคว้นอวิ๋นส่งมาขอรับ"

"มาเพียงจดหมายหรือ"

"มาพร้อมกับท่านอ๋องและองครักษ์ขอรับ"

"เชิญเข้ามา"

"ขอรับ ท่านอ๋องเชิญพะยะค่ะ"

"ตามจดหมาย เราเป็นตัวแทนฮองเต้มาที่นี้เพราะสัญญาสงบศึกและเป็นพันธมิตรกัน"

"พระองค์หมายถึงสิ่งใด"

"หมายความตามจดหมาย เรากับหยวนซินจะอภิเษกกันหลังจากกลับไปที่แคว้นอวิ๋น หยวนซินมีสิ่งที่เราต้องการหากยกหยวนซินให้เรา เราจะเป็นพันธมิตรกันตลอดไป"

"เพราะเหตุนี้หรือ หยวนซินเจ้าคิดเช่นไร"

"ข้าน้อยไม่อาจทดแทนบุญคุณท่านแม่ทัพในเรื่องอื่นได้แต่จะชดใช้ร่างกายที่พิเศษนี้เพื่อช่วยแคว้น และสร้างมิตรช่วยท่านแม่ทัพขอรับ"

"เจ้าคิดดีแล้วหรือที่จะทำเช่นนี้"

"ขอรับข้าคิดดีแล้ว"

"เช่นนั้น..."

"หวางเฟยเราตอบเจ้าแล้วพวกเราสงบศึกต่อกันเป็นพันธมิตรกัน เราจะเข้าเฝ้าเสด็จพี่และจะเกดินทางเข้าวังไปพบฮองเต้แคว้นต้าเหลียงของพวกท่าน"

ศึกสงบกันได้ง่ายเพียงนั้นเลยหรือฉันเองก็ยังงงอย่าบอกนะ สงบศึกเพราะคนงาม ใจง่ายเกินไปหน่อยมั้ยสงบศึกเพราะความรักใจมันได้จริงๆ

"ท่านแม่ทัพขอรับ มีราชโองการมาถึงท่านแม่ทัพได้ยินกงกงที่มาบอกว่านี้คือสมรสพระราชทานจากฝ่าบาทขอรับ"

ชิบหายมาเร็วขนาดนั้นเลยหรอ!