นิยายเรื่องนี้เล่นงานฉันแล้ว

ฉันมีชื่ออันไพเราะว่าซินเหมือนเป็นทหารหญิงที่อยู่หน่วยรบพิเศษชีวิตประจำวันของฉันก็มีแค่การใช้ชีวิตเพื่อแผ่นดิน แต่ฉันนั้นเยื่อหน่ายมาก็จริงๆ มีเพียงนิยายเล่มนี้ที่ได้มาจากเด็กสาวที่เป็นเจ้าของเรื่องนี้ ส่งมอบมาให้ตอนที่ฉันกลับบ้าน ครั้งนี้มีภารกิจสุดท้ายก่อนปลดประจำการ ชีวิตโสดจองฉันควรจบลงแล้ว นิยายเรื่องนี้ที่ฉันอ่านมันก็สนุกดีเป็นนิยายแนวโบราณ ที่พระเอกเป็นฮองเต้ที่ขึ้นครองราชย์ตอนที่ฮ่องเต้องค์ก่อนสิ้นพระชนจากโรคร้าย ฉันเองก็อ่านไปและโมโหฮองเต้ที่เป็นพระเอกแต่งงานกับท่านแม่ทัพหญิงที่แข็งแกร่ง แต่เพราะไม่รักและหชงสนมนางหนึ่งจนโง่งมจนสั่งประหารแม่ทัพที่ออกรบช่วยบ้านเมืองไปแต่งตั้งสนมนางนั้นเป็นฮองเฮา ไอ้เวรนี้มันเลวของจริงและนางเอกกลับเป็นสนมนั้นที่ไต่เต้าขึ้นเป็นฮองเฮาและครองรักกันที่กระท่อมปลายนา นี้มันเกินไปแล้วทิ้งประชาชนเพราะผู้หญิงคนเดียว ไอ้เวรเอ้ยมันน่าตายแทนแม่ทัพคนนั้นจริงๆ 

"ผู้กองซินเหมินได้เวลาแล้วค่ะ"

"อืม"

"ภารกิจนี้เราต้องรอด"

ฉันออกไปเตรียมตัวที่จะไปทำภารกิจก่อนกลับบ้านที่ฉันไม่ได้กลับมา 7 ปีแล้วครั้งนี้จะได้กลับบ้านจริงไปแล้วฉันดีใจมากหลังจากจบภารกิจนี้ทุกคนจะได้ปลดประจำการกลับบ้านสักที

ปังๆๆๆๆ

"ใครบุกฐานทัพเรา"

"ฉันไปดู อึก!!!"

ปังงง!!!

"โม่หราน!"

ตูมมมม!!!!!!

เสียงระเบิดดังออกมาทำให้ใจของฉันบีบรัด ในมือยังถือนิยายอยู่ร่างของฉันนอนนิ่งบนพื้น มีเงาร่างของขายวัยกลางคนเดินมาเตะที่ฉัน 

ปังงงงง!!!!!

"ลาก่อนนะผู้กองซินเหมิน ขอบคุณที่ทำงานเพื่อเรามาตลอดคุณและลูกน้องได้ปลดประจำการแล้วเดินทางกลับบ้านดีๆนะ"

"ไอ้เวรตะไล!..."

ปังงงงงง!!!!

ก่อนสิ้นใจตายอย่างคับแค้นฉันก็เห็นแสงสว่างออกมาจากหนังสือเล่มนั้นฉันไม่อาจยอมแพ้ได้ สักวันจะแก้แค้นมันให้ได้ ภาพทุกอย่างดับลงฉันอยูที่ไกนสักที่ 

"เธอคือใคร เอ๊ะ เด็กที่เอาหนังสือนิยายมาให้ฉันตอนนั้นนี้"

"ฉันคือเย่วมี่ผู้ดูแลพิภพเบื้องล่าง ข้ามองเห็นชีวิตของเจ้าที่จะช่วยแคว้นต้าเหลียงที่กำลังตกต่ำเพราะสตรีนางนั้น เดิมทีข้าอยากจัดการเอง แต่มันเป็นลิขิตสวรรค์ ที่ข้าเองก็ไม่อาจฝืนมันได้ตอนนี้ข้าช่วยเจ้าให้ได้แก่แค้นคนที่มันทำกับเจ้าแน่นอน แต่เพราะแม่ทัพผู้นั้นมีบุญคุณกับข้าครั้งหนึ่ง ข้าต้องตอบแทนเลยอยากส่งเจ้ามาช่วยแทน"

"แล้วที่ฉันตายในยุคของฉันล่ะคืออะไร"

"อายุขัยในยุคนั้นของเจ้าหมดแล้ว ตอนนี้ข้าให้เจ้าได้กำจัดต้นตระกูลของเจ้าสารเลวนั้น"

"ทุกอย่างในนี้มีผลในอนาคตหรอ"

"ใช่ เธออาจจะได้กลับไปใช้ชีวิตที่เธอต้องการขอเพียงเป็นฮองเฮาและกูแลแระชาชนเสีย ข้าฝากเจ้า..."

"ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ"

"เพราะข้าชอบเจ้ามากกว่าสตรีนั้น"

"เธอนี้ก็ถูกใจฉันเหมือนกัน"

วูบบบบบบบบบบ!!!

สายลมพัดผ่านร่างกายของฉันทำให้ฉันเจ็บปวดและรวดร้าวไปทั่วทั้งตัวเมื่อลืมตาตื่นขึ้นก็พบว่าอยู่ในกระโจมกลางทะเลทรายร่างกายเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วทั้งร่างมีบาดแผลเต็มร่างกายความเจ็บปวดจู่โจมแต่ก็ยังพอทนได้พยุงตนเองลุกขึ้นลำคอแห้งผากกลืนน้ำลายแทบไม่ลง

"ท่านแม่ทัพท่านฟื้นแล้ว"

"ซินเหมินเจ้าฟื้นสักที ลูกพ่อข้าคิดว่าจะไม่ได้เจ้าคืนมาแล้วขอบคุณราชาพิภพเย่วมี่ที่สงสารข้าช่วยบุตรสาวคืนกลับมา"

"พ่อ...แค่กๆ"

นี้มันพ่อของฉันจริงๆด้วย คิดถึงเขาจริงๆไม่เจอหกปีนานขนาดนั้นเลยนะ แม่ล่ะอยู่ในโลกใบนี้ด้วยหรือเปล่า

"ท่านแม่ของเจ้าคิดถึงเจ้ามากร้อนรนจะบุกไปสังหารศัตรูที่ยิงธนูใส่เจ้าด้วยล่ะดีที่ท่านพ่อเจ้าคุกเข่าขอร้องแม่เจ้ากลัวนางจะเกิดอันตรายยื้อไว้นานนางก็ยอมอยู่จนถึงตอนนี้นางรับดาบอยู่ที่ด้านหน้า ท่านพ่อผู้นี้จะไปตามแม่เจ้าเอง"

"เจ้าค่ะ"

"ท่านแม่ทัพฟื้นแล้วข้าเองก็จะไปตามหมอมานะขอรับ"

"อืมรีบไปๆ"

"ขอรับ"

ฉันมองไปทั่วทั้งกระโจมก่อนจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า และตอนนี้คงจะเป็นช่วงที่นิยายเริ่มเรื่องเพราะแม่ทัพจะได้รับชัยชนะในครั้งนี้ฮองเต้เลยส่งสมรสพระราชทานมาให้แม่ทัพไปแต่งงานงานเพื่อดูแลบ้านเมืองข่วยเหลืองฮองเต้ ครั้งหนึ่งแม่ทัพนางช่วยฮองเต้และเป็นเหมือนผู้มีพระคุณของฮองเต้ในตอนนั้น อีกทั้งมารดาของแม่ทัพยังเคยเป็นสหายของฮองเต้ในตอนนั้น