ความโป๊ะเป็นศูนย์

...ซินเหมิน...

การเดินทางที่แสนเหนื่อยล้าทำเอาตัวของข้าเหนื่อยหน่ายความปวดเมื่อยระบมไปทั่วร่าง บัดนี้ข้าที่เดินทางมาอย่างยาวนานก็มาถึงเมืองหลวงที่ผู้ชายกับผู้หญิงไว้ผมยาวแข่งขันกัน เฮ้อตอนนั้นอนุรักษ์นิยมจะตาย ไม่ยอมให้ผู้ชายใส่ต่างหู ห้ามหน้าสวย แต่หล่อนไม่รู้เลยว่าเขารักกันเอาแต่ขัดขวางติ่งทางไกลอย่างข้าก็ได้แต่หวังอน่างลอยลม 

"อาเหมินเจ้าเหม่อลอยอันใดอีก"

"ข้าเปล่า ข้ารอท่านแม่อยู่มิใช่หรือ"

"แม่เจ้าไม่ได้พบสหายนาน นางแวะเวียนคุยกับสหายนางอีกหลายชั่วยาม เรากลับจวนกันก่อนเถอะ"

"เจ้าค่ะท่านพ่อ"

"เย็นนี้ท่านแม่เจ้าคงไม่กลับ คงร่ำสุรากับสหายวันนี้พ่อเช่นข้าจะทำอาหารที่เจ้าชอบให้เจ้ากิน"

"เจ้าค่ะ"

ข้าเองเห็นท่านพ่อกระตือรือร้นในการทำอาหารก็ดีใจอย่างยิ่งที่ท่านตั้งใจจะทำอาหารให้ก็ดีจริงๆ คิดถึงพ่อที่อยู่โลกนั้นจริงๆ เขาจะรู้สึกยังไงนะที่ฉันบอกจะกลับบ้านแต่ไม่ได้กลับไปหาเขา เขาคงเสียใจมากจริงๆ

"อาหารเสร็จแล้วเจ้าลองชิมดู"

"เจ้าค่ะ อืมรสชาติดีมากเจ้าค่ะ"

"ดีเจ้ากินให้อร่อย ตอนที่ข้าแต่งแม่เจ้าตอนนั้น นางไม่แม้แต่จะกินอาหารที่ข้าทำด้วยซ้ำ นางรักกับคุณชายหน้าขาวคนนั้น แต่ข้ากลับสู่ขอนางจากท่านตาของเจ้า ท่านตาเจ้าเอ็นดูข้าตั้งแต่เด็กเฮ้อ...ตอนนั้นลำบากเสียจริงดว่าที่ท่านแม่ของเจ้าจะรักพ่อ"

"คุณชายหน้าขาวคือใครหรือเจ้าคะ"

"ฮองเต้ไง"

"...."

ข้าใบ้กินทันที ท่านพ่อเรียกฮองเต้ว่าคุณชายหน้าขาว ข้าตามไม่ทันจริงๆรู้เลยว่าท่านพ่อคงรักท่านแม่มากแต่ก็ชังฮองเต้เช่นกัน ถ้าท่านพ่อไม่สู่ขอท่านแม่ป่านนี้ท่านแม่เป็นฮองเฮาไปแล้ว

"กลับมาแล้ว"

"ท่านแม่ ท่านพ่อทำอาหารรอท่านแม่จนตอนนี้ท่านพ่อเข้านอนแล้วเจ้าค่ะ"

"เขาก็เป็นเช่นนี้เสมอมา ชอบทำอะไรลับหลังข้ามาตลอด"

"ท่านแม่ ท่านมีคนรักเก่าหรือไม่"

"คนรักเก่าที่ใด ใจของข้ามีแต่ท่านพ่อเจ้า"

"คุณชายหน้าขาวล่ะเจ้าคะ"

"เซี่ยจื่ออี้ผู้นั้นหรือ ตอนนั้นเขาหลงรักเด็กน้อยผู้หนึ่งแต่เพราะกฏคือห้ามให้องค์รัชทายาทมีสนมเป็นชายเลยจำต้องแต่งกับสตรีเข้าวัง ข้ากับเขาเป็นสหายกันและถ้าเจ้าเข้าวังไปเจ้าก็จะรู้และสังเกตุขันทีคนงามอยู่เคียงข้างเขาคนนั้นเป็นคนรักของเซี่ยจื่ออี้ มู่หย่งผู้นั้นมีความลับซ่อนอยู่ได้ยินเจ้าหน้าขาวบอกว่า มู่หย่งตั้งครรภ์แต่..."

"ฮูหยินเจ้ากลับมาแล้วหรือ"

"ข้ากลับมาแล้ว ท่านทำอาหารเอาไว้มากมายท่านกินสักคำหรือยังเจ้าคะ"

"ข้ารอเจ้าแต่ข้าง่วงเกินไปรอเจ้านานเลยนอนพักสายตาเสียหน่อย"

"ท่านทานข้าวกับพวกเราเสียหน่อย อย่าปล่อยท้องว่างเดี๋ยวท่านปวดท้องเอาได้"

"ฮูหยินช่างดีเสียจริง"

"ท่นนพ่อท่านแม่ ข้าจะแอบไปดูองค์รัชทายาทเจ้าค่ะ"

"ห๊ะ!!!!"

"ห๊ะ!!!!"

...วังหลวง...

"องค์รัชทายาทพระองค์จะหนีออกจากวังเช่นนี้ไม่ได้นะพะยะค่ะ"

"ข้าจะแอบไปดูหน้าของนางเสียหน่อย อย่างน้อยก็ต้องมั่นใจได้ว่านางจะไม่ได้อัปลักษณ์ ไม่เช่นนั้นข้าคงทนไม่ได้อย่างน้อยถ้านางงดงามข้าก็สบายใจเสียหน่อย"

"แต่พระองค์จะแอบออกไปเช่นนี้มันอันตรายนะพะยะค่ะ"

"เป็นคุณชายธรรมดาใครจะรู้เจ้าเองก็ทำตัวให้สมชายชาตรีเสียหน่อย"

"พะย่ะค่ะ"

....

ข้าเดินทางมายังวังหลวงเขตที่พักอาศัยขององค์รัชทายาท ตำหนักแห่งนี้มีผู้คนที่คอยคุ้มกันมากมายแต่รู้สึกว่าจะไม่มีคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของตำหนักแห่งนี้เลยเจ้าองค์รัชทายาทหายหัวไปที่ไหนกัน แบบนี้จะเจอกันได้อย่างไรแต่เมื่อสะดุดตาเข้ากับคุณชายหน้าขาวกับหนุ่มหน่อยร่างบางเดินตามกันอย่างใกล้ชิด นั้นทำให้พลังจิ้นพุ่งสูงขึ้นหลายเท่าตัว กรี๊ดจะได้เห็นชายรักชายของจริงแล้ว

"เจ้ารู้สึกไหมว่ามีคนคอยตามเรา"

"ข้าเองก็ไม่ทราบขอรับ"

"ข้ารู้สึกจริงๆ"

"คุณชายคิดมากเกินไปแล้วขอรับ"

"อาจเป็นไปได้ แต่สตรีนางนั้นตามข้าจริงๆ"

"เจ้าเป็นใคร!!"

"ข้าตามเจ้าอย่างนั้นหรือเจ้าไม่เห็นหรือว่าข้าเดินของข้าอยู่ตรงนี้ก่อนหน้านั้นแล้ว"

"เจ้าต้องการอะไร"

"ข้าไม่ได้ต้องการอะไร ข้าแค่ค้องการเดินตามทางของข้าเท่านั้น"

"แต่แถวนี้เป็นที่ตั้งตำหนักรัชทายาทเจ้ามาที่นี้ได้อย่าง"

"ห่างตั้งสองถนน เหตุใดต้องสงสัยข้าผู้ดียว เจ้านี้เลอะเทอะของจริงเลยนะ"

"เจ้าพูดอะไรของเจ้ากัน"

"ข้าหรือ เจ้าต่างหากที่ไม่ฉลาด ข้าขอตัวก่อนอาหารกลางวันของข้ากำลังจะมาถึงแล้วข้าต้องรีบไปรับ"

"ข้าเข้าใจเจ้าผิดหรือ"

"อะไรของเจ้า ข้าไม่คุยกับคนที่มีคู่ครองแล้วข้าขอตัว"

ร่างบางในชุดสีเขียววิ่งออกไป นางสิ่งไปโดยไม่เหลียวหลัง ชายหนุ่มข้างหลังก็ไม่อาจละความสนใจจากนางได้เช่นกันแต่ครั้งนี้เขามาตามหาสตรีที่กำลังจะแต่งงานกับเขาในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า อยากรู้ว่าหน้าตาของนางเป็นเช่นไร

"เกือบแล้ว ข้าเกือบโป๊ะแตกแล้ว ดีหน่อยที่เขาโง่ไม่อย่างนั้นจับพิรุธฉันได้แน่เลย เจ้าองค์รัชทายาทโง่ แต่งตัวธรรมดาแต่ห้อยป้ายรัชทายาทตัวใหญ่ขนาดนั้น โง่จริงๆ"

ข้าเดินทางกลับบ้านอย่างน้อยก็รู้ว่าเขาหน้าตาโอเครูปงามพอตัวแต่ติดที่โง่ไปหน่อยอย่างน้อยก็มีสามีที่ไม่ฉลาดตามในนิยายที่เคยอ่านมาแบบนี้สินะถึงต้องคอยถูกคนบงการชีวิตเท่าที่อ่านมาในนิยายหลังจากอภิเษก จะมีการก่อกบฏเกิดขึ้นฮ่องเต้จะถูกลอบปลงพระชนม์แบบนี้ต้องรักษาฮ่องเต้เอาไว้ไม่ให้ฮ่องเต้ทุกลอบปลงพระชนม์ แต่คงจะเป็นองค์รัชทายาทที่โง่เง่าไม่สามารถปกป้องบิดาได้คนแบบนี้เป็นแค่พ่อพันธุ์ก็พอแล้วอย่าบริหารผู้ใดเลย