งานอภิเษกสมรสที่น่าตื่นเต้น

...ซินเหมิน...

การจะแต่งงานมันยากขนาดนั้นเลยหรอโดยเฉพาะการแต่งงานกับเชื้อพระวงศ์ นี้มันชุดอะไรกันร้อนมาก หนามากหนักมาก ขนาดฉันใส่ชุดหน่วยรบพิเศษยังไม่หนักขนาดนี้เลย เอาชุดหลายๆ ตัวมาใส่แบบนี้ถ้าอากศร้อนคือไม่เป็นลมแดดตายเลยหรอเนี่ย บ่นไปก็เท่านั้น ช้าเข้าวังมานานแล้วเพื่อเรียนรู้การเป็นพระชายาที่เพรียบพร้อม แต่ข้านั้นโซแสดมาก ทั้งการเดินการนั่งการกินการนอน ต้องเรียบร้อยทุกอย่างมีมารยาทที่ควรมี การแต่งงานที่ลำบากขนาดนี้คนที่อยู่ในวังทำใจได้ยังไงกัน

"งดงามมากเพคะ เตรียมเข้าพิธีเถอะเพคะ"

เสียงของนางกำนัลขั้นสูงเอ่ยขึ้นเพื่อที่ข้าต้องเข้าร่วมพิธีอภิเษกให้ทันเวลาฤกษ์ยามที่เป็นมงคล กว่าพิธีจะเสร็จก็เล่นเอาเหมือนถูกดูดวิญญาณออกไปเกือบหมดตัว ออกรบยังไม่เหนื่อยเท่าภพิธีแต่งงานเฮงซวยนี้

"เข้าห้องหอแล้วท่านแม่ทัพ เอ่อ พระชายาเอกทรงอยากเสวยอะไรหรือไม่เพคะ"

"ไม่ต้องข้าอิ่มแล้ว"

"เพคะ ทรงอยากเสวยน้ำชาหรือไม่เพคะ"

"อืม"

ข้านั่งรอมานานจนปวดฉี่จะตายอยู่แล้วชุดหนักไม่พอ ยังต้องมาสวมผ้าคลุมหน้าและอะไรมากมายไม่รู้บนหัวของข้า ตอนนี้อยากจะเปลี่ยนชุดแล้วนอนสักทีเจ้าองค์รัชทายาทคนนั้น ทำอะไรอยู่กันนานแล้วจนตอนนี้เวรยามบอกเวลาเที่ยงคืนแล้ว ชักจะโมโหแล้วนะเจ้าบ้านั้น

"พระชายาอดทนอีกสักหน่อยนะเพคะ"

"ถอยไป ข้าจะไปอาบน้ำนอนแล้ว"

"แต่องค์รัชทายาทยังไม่เสด็จมาเลยนะเพคะ"

"เจ้ารู้มั้ยตอนนี้เป็นเวลาเท่าใด ข้านั่งรอจนคอจะหักหลังจะหักยังไม่มาเลย นี้จะให้ข้าต้องรอถึงเมื่อไหร่กัน"

"ประเดี๋ยวองค์รัชทายาทก็เสด็จมาแล้วเพคะ"

"ไปเตรียมน้ำมา ข้าจะอาบน้ำ"

"แต่ว่า..."

"ไปเตรียมน้ำมา อย่าให้ข้าต้องกล่าวคำเดิม"

"เพคะพระชายา"

เพียงแค่ 15 นาที น้ำที่ต้มมาแล้วก็ถูกเทในอ่างอาบน้ำพร้อมกับน้ำเย็นทำให้น้ำอุ่นสบายกาย และสบายนใจผ่อนคลายความเครียดตลอดทั้งวัน ข้าแช่นำอยู่ไม่นานก็จัดการธุระจนเสร็จเปลี่ยนชุดเตรียมเข้านอน

"พระชายาเพคะ รออีกหน่อยนะเพคะ"

"ปิดประตู ข้าจะนอนแล้ว"

"เจ้าบ่าวยังไม่เปิดผ้าคลุมหน้า จะเปิดเองโดยพละการเช่นนี้มิได้นะเพคะ"

"ลากนางออกไปข้ารำคาญ อย่าให้นางมารับใช้ข้าอีก"

"ขอรับ"

นางกำนัลผู้นั้นก็ถูกองครักษ์หน้าตำหนักลากออกไปพร้อมกับเสียงร้องไห้และโวยวาย ข้าเองไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นนับแต่นี้ต่อไปข้าจะเป็นคนจัดการชีวิตเจ้ารัชทายาทผู้นี้เอง จะรังแกเขาให้สมกับเขาเคยทำกับข้า วันนี้ข้าโดรธและโมโหมากแทบอยากจะฉีกเนื้อเขาออกเป็นชิ้นๆ เลย น่าเบื้อและน่ารำคาญจริงๆ

"องค์รัชทายาทเสด็จมาแล้วขอรับท่านแม่ทัพ"

"จับเขาเอาไว้ให้นอนหน้าประตูห้ามเข้าตำหนักนี้จนกว่าจะเป็นรุ่งเช้าของวันพรุ่งนี้"

"ขอรับ"

"เจ้าจะทำอะไร ข้าคือองค์รัชทายาท ในภายภาคหน้าข้าจะเป็นฮองเต้ พวกเจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร เจ้าคนต่ำช้า!!"

ปังงง!!

"เฮือกกกก!!!"

"เจ้าโวยวายพอหรือยัง ใครกันที่ต่ำช้า เจ้ากล่าวมาอีกรอบเสียหน่อย ข้าจะได้รู้ว่าควรกำจัดเจ้าด้วยวิธีใด"

"เจ้ามันสตรีน่ารังเกียจ!"

เพี๊ยะ!!!

"ลากเข้ามาที่ห้องข้า คืนนี้ข้าจะสั่งสอนคนคนนี้ให้รู้สำนึกว่าเจ้าไม่ควรกล่าววาจาเช่นนี้กับทหารเช่นข้า"

"ขอรับ"

"ปล่อยข้านะ ปล่อยข้า"

"จับมัดเอาไว้"

"ขอรับ"

"เจ้ามันสตรีต่ำช้า"

"เช่นนั้นหรือ ข้าจะทำให้เจ้ารู้เองว่าอันไหนเรียกว่าต่ำช้า"

"เจ้าจะทำอะไรข้า!"

"หุบปาก เจ้าเป็นองค์รัชทายาทแล้วอย่างไรอ่อนแอเช่นเจ้า นอกจากใช้นิ้วสั่งการทำอันใดได้บ้าง ขนาดเวลาเข้าห้องหอเจ้ายังอิดออด ทำการงานใดหรือจะสำเร็จ ข้าไม่อดทนรอเจ้าจนถึงวันพรุ่งหรอกนะ เจ้านี้หาเรื่องเจ็บตัวเสียจริง ข้าชักจะมีโทสะกับเจ้ามากกว่าเดิมเสียอีก เจ้ารู้มั้ยข้าพูดกับเจ้าหลายประโยคจนข้าเริ่มเหนื่อยเสียแล้ว"

เพี๊ยะ!!

"ข้าเจ็บนะ"

เพี๊ยะ!!

"เจ็บนะ ปล่อยข้า"

เพี๊ยะ!!

"เจ็บ อึกปล่อยนะ"

เพี๊ยะ!!

"ฮืออออ เสด็จพ่อนางตีข้า ช่วยข้าด้วย ฮือออ เสด็จพ่อ...!!"

เพี๊ยะ!!

"อ๊ากกก ฮือออออ เสด็จพ่ออออออ!!!"

เสียงร้องไห้คร่ำครวญขององค์รัชทายาทดังไกลจนถึงวังหลวง ขันทีขององค์รัชทายาทวิ่งวุ่นไปทั่วทั้งตำหนัก อยากเข้ากราบทูลฝ่าบาทจนใจจะขาด แต่เพราะเลยเวลาเข้าเฝ้าแล้วจึงไม่อาจก้าวล้ำเข้าไปกราบทูลได้ จนในที่สุดก็เป็นช่วงเช้า ขันทีผู้นั้นต่างร่ำไห้เพราะผู้เป็นนายโดนแม่ทัพผู้โหดร้ายทุบตี ป่านนี้แล้วนายของตนจะเป็นเช่นไรกัน เมื่อฝ่าบาทกำลังเดินทางไปว่าราบชการขันทีองค์รัชทายาทขอเข้าเฝ้ารายงานเรื่องเมื่อคืนที่องค์รัชทายาทถูกทุบตี แต่ฝ่าบาทกลับยิ้มออกมาและหัวเราะอย่างอาราณ์ดี ก่อนจะกล่าวกับเขาสั้นๆ แต่เจ็บถึงหัวใจของคนที่จงรักภักดีเช่นเขาจริงๆ

"สมควรแล้ว"

"ฝ่าบาท..."

"เจ้ารักนายของตนเราย่อมรู้แต่นายเจ้าทำนางก่อน โดยปกตินางก็เหมือนมารดาของนางอยู่แล้ว เจ้าอย่าได้ตามใจนายเจ้านักเจ้ากลับไปพักเสียเถอะ เราจะไปว่าราชกิจในช่วงเชา"

"พะย่ะค่ะฝ่าบาท"

พระองค์เป็นพระบิดาที่ดียิ่งนักรักลูกสะใภ้มากกว่าบุตรชายที่แท้จริงของท่านเอง เฮ้อ...องค์รัชทายาทนายของข้าท่านช่างน่าสงสารยิ่งนัก มีบิดา บิดาก็มิรักมีมารดาก็รอใช้ผลประโยชน์ ส่วนพระชายาก็ดุร้ายยิ่งกว่าเสือเสียอีก น่าสงสารพระองค์เหลือเกินนายเหนือหัวของข้า พระองค์ช่างน่าสงสารเหลือเกินฮืออออออ