พระชายาแม่ทัพ

ข้านอนหลับไปจนถึงช่วงสาย ขันทีมากมายต่างเร่งกันมาให้นางกำนัลมาปรนนิบัตข้าราวกับสตรีสูงศักดิ์ ที่ทำอันใดไม่เป็นเลยสักอย่างแต่ก็ดี เพราะข้าเองก็ขี้เกียจอาบน้ำเอง พอมีคนขัดหลังให้ก็นับว่าสบายมากจริงๆ เฮ้อเจ้าสามีที่น่าตีของข้านอนหลับไปทั้งน้ำตา ข้านี้ทำร้ายเขาเหมือนพระเอกในเรื่องใต้เงาตะวัน(ซีรี่ย์จีนที่กำลังนิยมไปหาดูกัน)คนนั้นเลย แต่จะว่าอย่างไรคนเช่นนี้สมควรแล้ว

"เจ้าตื่นเสียที จะได้เข้าเฝ้าฝ่าบาทเสียที"

"อื้ออออ..."

"ตื่น!"

"เฮือก! เจ้าคนชั่วช้า ฮืออออ"

"เลิกร้องไห้ได้แล้ว ข้าไม่อยากเสียเวลาปลอบใจเจ้า ไปเตรียมตัวให้พร้อมเราสองคนจะได้เข้าเฝ้าฝ่าบาทเสียที"

"ฮือออออ..."

กว่าจะอาบน้ำเจ้าองค์รัชทายาทก็ร้องไห้จะเป็นจะตาย จนในที่สุดก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เราทั้งสองก็เดินทางเข้าวังไปพบฝ่าบาท ตามเนื้อเรื่องวันนี้จะเป็นวันนี้ที่ฮองเต้ถูกวางยาในน้ำชาเพราะข้ายกน้ำชาให้ฝ่าบาท นั้นจึงทำให้องค์รัชทายาทฝังใจเกลียดแม่ทัพในเรื่องนี้ อย่าฝันว่าจะมาตายแบบโง่ๆเหมือนในนิยาย

"ฝ่าบาทพะยะค่ะ พระชายากับองค์รัชทายาทเข้าเฝ้าพะยะค่ะ"

"อืม"

"เชิญพระชายากับองค์รัชทายาทเข้าเฝ้าฝ่าบาทพะยะค่ะ"

"หม่อมฉันซิเหมินถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ"

"ลูกถวายพระพรเสด็จพ่อพะยะค่ะ"

"เจ้าทั้งสองคนลุกขึ้นเถอะ"

"ถวายน้ำชาให้เสด็จพ่อเสียสิ"

"เพคะ"

ข้าเดินแบบทำตัวให้ระมัดระวังพอใกล้ฝ่าบาทก็ทำสะดุดล้มจนชาในถ้วยสีงาช้างตกแตก ในนั้นมีฟองออกมาเป็นกรดทำให้รู้ว่าหากกินเข้าไปมีหวังไส้ขาดปอดทะลุเละเป็นโกโก้ครั้นแน่นอน 

"เกิดอันใดขึ้น"

"มีคนลอบวางยาฝ่าบาทเพคะ"

"เจ้ารู้ได้เช่นไร"

"กลิ่นเพคะ"

"กลิ่น?"

"เพคะ หม่อมฉันไวต่อกลิ่น หากมีกลิ่นทีแปลกแยกหม่อมฉันจะแยกแยะได้ทันทีเพคะ"

"เจ้าเก่งสมกับเป็นแม่ทัพหญิงที่เด็ดเดี่ยวเสียจริง"

"เพราะชีวิตไม่แน่นอน และแขวนอยู่บนเส้นด้ายตลอดเวลา หม่อมฉันมิบังอาจปล่อยวางความตายได้เช่นกันเพคะ"

"สมกับเป็นเจ้า มารดาเจ้าสอนเจ้าได้ดีเสียจริง"

"ขอบพระทัยเพคะ"

"องค์รัชทายาท เจ้าต้องรักและดูแลพระชายาของเจ้าให้ดี สามวันให้หลังเจ้าก็ไปเยี่ยมครอบครัวของพระชายาด้วยก็แล้ววกัน"

"พะยะค่ะ เสด็จพ่อ"

หลังจากร่วมเสวยอาหารเช้ากับฝ่าบาท ข้าก็เดินทางกลับตำหนักองค์รัชทายาท กลับมาก็ซ้อมดาบ ทวน และยิงธนูเอาไว้เพื่อไม่ให้ข้านั้นอยู่ว่างๆ เพราะอาจจะน่าเบื่อไปถ้าต้องอยู่กับพวกผู้หญิงที่ชอบอ่านหนังสือท่องกลอน เย็บปักถักร้อยเป็นงานที่ข้าไม่ชอบเอาเสียเลย นอกจากที่คนพวกนี้จะทะเลาะกันกับผู้อื่นแบบแอบร้ายแล้ว นอกนั้นก็ไม่มีประโยชน์อันใดอีก

"พระชายาเพคะ วันนี้จะมีการนำส่งพระชายารอง และอนุอีกสามคนเข้าตำหนักองคืรัชทายาทเพคะ"

"อืม งดงามหรือไม่"

"พระชายรองมาจากตระกูลอู่เพคะ"

"อืม"

"เป็นเอ่อ...คนรักขององค์รัชทายาทเมื่อครั้งยังเยาว์เพคะ"

"อืม เจ้าเป็นนางกำนัลคนใหม่ใช่หรือไม่"

"เพคะ"

"นามของเจ้าคืออะไร"

"หานฮุ่ยเพคะ"

ข้ามองนางแล้วก็เบาใจเพราะในนิยายมีนางกำนัลที่จงรักภักดีกับแม่ทัพก็มีแค่นางกำนัลคนนี้ นางยอมถูกประหารไปพร้อมกับแม่ทัพเพราะอยากตามไปรับใช้ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าให้ต้องตายแบบไร้ความยุติธรรมแน่นอน

"อืม ดีกว่านางกำนัลคนเมื่อคืน เอาล่ะเจ้าจะมาดูแลข้านับแต่นี้ต่อไป นายเจ้ามีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้น"

"เพคะ"

"พวกนางจะมาเวลาใด"

"อีกไม่ถึงครึ่งชั่วยามเพคะ"

"ข้าต้องไปด้วยหรือ"

"เพคะ"

"อืม ข้าจะตามไปหลังฝึกเสร็จ"

"เพคะพระชายา"

ข้าฝึกอยู่นานก่อนที่ข้าจะไปชำระร่างกายจนเรียบร้อย ก่อนที่ข้าจะแต่งกายด้วยชุดใหม่ที่งดงามจนไม่มีผู้ใดกล้ามองได้เต็มตา ข้าเดินทางมาที่ตำหนักกลางที่ตอนนี้มีสตรีมากมายมาคัดเลือกเป็นอนุภรรยา ข้านั่งลงดูสตรีพวกนี้กำลังแสดงความสามารถกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ข้าเองก็สนุกดีที่สตรีพวกนี้พากันทำอะไรที่ตลกแบบนี้ แต่ก็อย่างว่านั้นแหละข้ารู้ว่าเพราะอะไรทำไมพวกนางถึงทำเช่นนี้ เพราะอำนาจมันหอมหวานมากกว่าความรักเสียอีก

"หม่อมฉันอู่ซินเหนียงเพคะ"

"หม่อมฉันอันเหม่ยเพคะ"

"หม่อมฉันไฉ่ฉือเพคะ"

"หม่อมฉันฟานเจินเพคะ"

ข้าไม่ได้สนใจนางนัก เพราะตอนนี้ข้าหิวเหลือเกิน ตอนนี้จะเย็นแล้วแต่ก็ต้องรอให้พวกนางแสดงความสามารถ จนเย็นมากข้ายังไม่ได้กินอะไรเลย ข้าจะกินวัวกินช้างได้แล้วแต่นางกลับทำอะไรเชื่องช้าจนน่าโมโห

"หมดเรื่องแล้วใช่หรือไม่"

"เอ่อ..."

"ถ้าหมดเรื่องแล้วข้าจะกลับตำหนัก"

"พระชายาทรงทำเช่นนี้ได้อย่างไร"

"ทำไม ข้าจะกลับตำหนักต้องขออนุญาตพวกเจ้าก่อนหรือ"

"หามิได้เพคะ หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ"

"ข้าไม่ต้องขอเจ้าแล้วเหตุใด ข้าจะไปเจ้าถึงต้องไม่พอใจ หรือเพราะเป็นคนรักในวัยเยาว์ขององค์รัชทายาทเจ้าเลยยิ่งใหญ่กว่าข้าหรือ"

"เจ้ากล่าวเกินไปแล้วนะพระชายา"

"ถวายพระพรเพคะฮองเฮา"

"เจ้าเก่งยิ่งนักที่กล้าต่อว่านาง"

ข้าที่กำลังคุกเข่าลงกลับยืนขึ้นทันที เพราะไม่มีอะไรให้ต้องกลัวมารดาข้าเป็นทหารก็จริง แต่ท่านแม่ของนางก็เป็นถึงองค์หญิงแคว้นโจว ไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร ยิ่งใหญ่กว่าฮองเฮาตรงหน้าที่วันๆเอาแต่อยากมีอำนาจมากกว่าสิ่งใดและเป็นนางที่ในนิยายเป็นคนสั่งการให้องค์รัชทายาทสั่งประหารข้าและครอบครัว 

"นี่เจ้า!"

"หม่อมฉันนั่งตั้งแต่เช้าจนถึงช่วงเย็นเช่นนี้ เพียงเพราะต้องมานั่งดูสตรีที่อยากเป็นภรรยาของสามีหม่อมฉันเช่นนั้นหรือเพคะ หม่อมฉันไม่มีสิทธิต่อว่านาง เพียงตอนนี้เป็นเพียงคุณหนูผู้หนึ่งเท่านั้น กลับต้องเกรงในนางหม่อมฉันนั้นเป็นพระชายาเอก ส่วนนางเข้ามาเป็นชายารอง และอนุภรรยา หม่อมฉันเป็นนักรบวันว่างของหม่อมฉันควรต้องไปตรวจตราทหารในค่ายมากกว่าทำเรื่องไร้ประโยชน์เช่นนี้เพคะ หากอยากทรงตำหนิหม่อมฉันก็ทรงตรองดูให้ละเอียดอีกครั้งเพคะ"

"สารเลวยิ่งนักมารดาเจ้าสารเลวแล้วเจ้าเป็นคนสารเลวยิ่งกว่า"

"เช่นนั้นหรือเพคะ"

ข้าคว้ากระบี่ที่อยู่ใกล้มือก่อนจะใช้กระบี่เล่มนั้น ฟันเข้าที่ร่างของนางกำนัลคนนั้นที่ใกล้ฮองเฮา จนนางเลือดสาดออกมาข้าจ้องมองดูฮองเฮาที่กรีดร้องด้วยความตกใจ ข้าไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพราะเพียงแค่เรื่องนี้ข้าก็อยากฆ่าแม่สามีผู้น่าตายผู้นี้เสียแล้ว

"กบฏ เจ้ามันกบฏ!!!"

"เจ้าลองปากมากอีกครั้งสิฮองเฮา เจ้าจะตายแทนนาง ข้าไม่ได้จิตใจงดงามมากถึงเพียงนั้น ข้าสังหารคนราวกับผักปลา ฮองเต้สามารถมีฮองเฮาคนใหม่ได้ แต่เจ้ามีแค่ชีวิตเดียวมีใหม่ไม่ได้ เจ้าจะมีอำนาจก็มีไปข้าไม่สนใจเจ้าแต่ถ้าเจ้ากล่าวว่ามารดาข้าอีก ศพต่อไปจะเป็นนางทั้งหมดแล้วเจ้าข้าจะเหลือเป็นคนสุดท้าย"

"ฮืออออออออออออออ!!!!!"