บทที่ 7 เจอครั้งเเรก น่าตะลึงที่สุด

บทที่ 7 เจอครั้งเเรก น่าตะลึงที่สุด

กู้อานหยานคิดไม่ถึงจริงๆว่าจะทิ้งใคร

ทิ้งคุณชายใหญ่ของตระกูลมู่หรอ? จะเป็นไปได้ยังไง? มีผู้หญิงคนนี้ยอมทิ้งเขา?

เธอเเค่ไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับผู้ชายคนนี้อีก

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนรถเมื่อสักครู่เป็นเเค่เหตุสุดวิสัยเท่านั้น เเละเป็นความผิดพลาดอย่างหนึ่ง ตอนนี้เธอมีสติรู้ตัวเเล้ว ความผิดนี้เองก็ต้องจบลง!

เเต่ว่า ฝนที่ตกใหญ่นี้หมายความว่าไง? นี่จะทำให้มู่จ้านเป่ยกับเธอมีความเเค้นต่อกันหรอ?

พอยิ่งนึกถึงสิ่งที่มู่จ้านเป่ยต้องเจอตอนนี้ มือของกู้อานหยานก็สั่น ลนจนเกือบจะรถชน

เธอเเค่ไม่อยากมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับมู่จ้านเป่ย เเต่คิดไม่ถึงว่ามู่จ้านเป่ยจะเกลียดเธอ

เขาเป็นใคร? ถ้าทำให้เขาโกรธ ก็ไม่ทางจบดีเเน่นอน

ทางถนน จนลงในคฤหาสน์ตระกูลกู้ กู้อานหยานเหยียบเบรค ให้รถจอด

เธอตากฝนออกจากที่จอดรถ วิ่งไปทางบ้านอย่างเร่งรีบ น้ำฝนเปียกเต็มหน้าเธอ ล้างเครื่องสำอางที่อยู่เต็มหน้าเธอบนหมด

ทันใดนั้น เสียงปึก เวลากลางคืนมองไม่ขัด เเต่กลับชนเจอคน

เธอกระเเทกเข้าจนล้มลงบนพื้น คนที่โดนชนเองก็ถอยหลังไปหลายก้าว

“เธอ…” มู่เจ๋อหนานที่กางร่มไว้สีหน้าเปลี่ยนไป กำลังโทษสาวใช้ที่ไม่ดูทาง

เเต่หลังจากที่ดูหน้าของสาวใช้ชัดเจน เขาเองก็ตกใจ ตะลึงในความงาม!

ตระกูลกู้มีสาวใช้ที่หน้าตาสวยขนาดนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่? ใบหน้าใหญ่พอๆกับมือ องค์ประกอบของหน้าครบ

ร่างเล็กที่ตากฝนจนตัวเปียกไปทั้งหมดอ่อนเเอมาก ทำให้คนที่เห็นอยากจะกอดไว้ ดูเเลดีๆ!

เเม้เเต่หญิงสาวที่สวยที่สุดในเมืองเป่ยหลิง กู้เวยจือ ก็สวยสู้เธอไม่ได้!

“สาวน้อย เธอ…” มู่เจ๋อหนานกำลังจะไปพยุงเธอ

ใครจะรู้ว่าเธอลุกขึ้นเอง ไม่มองเขาเลย เเละวิ่งไปอย่างเร็ว

ที่นี่คือสวนข้างหน้าของโรงจอดรถ กระถางดอกไม้ที่ทำให้มีหลายทาง เเค่เเวบเดียว ก็มองสาวน้อยคนสวยไม่เห็นเเล้ว

เต่ว่าใบหน้าที่ขาวเนียนนั้น ก็จดจำลงในใจส่วนลึกของมู่เจ๋อหนานเเล้ว

ในตระกูลกู้คนที่สวยที่สุดก็คือคุณหนูสอง กู้เวยจือ คุณหนูใหญ่เองก็สวยเช่นกัน เเต่ก็สู้กู้เวยจือไม่ได้

คุณหนูสามยิ่งเเล้วใหญ่ วันๆก็เเย่งเเต่หน้าจัดๆ เเค่เห็นก็อยากจะอ้วก

สาวใช้คนนี้ คือใครกันเเน่?

ไม่ไกลนัก กู้เวยจือที่ลงจากรถถือร่มเดินมา: “เจ๋อหนาน ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

ครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาหลีเย่บอกว่สยกเลิกงานเเต่ง ไม่รู้ว่าตอนนี้กู้เวยจือจะดีใจเเค่ไหน อารมณ์ดี เเน่นอนที่บนใบหน้าจะมีรอยยิ้ม

ทั้งๆที่เมื่อก่อนมู่เจ๋อหนานชอบกู้เวยจือมาก เห็นเธอยิ้มก็เหมือนว่าโลกทั้งใบสดใสขึ้นมาเลย

เเต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนนี้เห็นเธอยิ้ม กลับรู้สึกว่าขาดอะไรไปหน่อย

เเต่ว่า ไม่ว่ายังไงเธอก็คือคุณหนูสองของตระกูลกู้ ฐานะนี้ ไม่ใช่สิ่งที่สาวใช้จะเทียบได้

“นึกว่าเธอกลับไปเเล้ว กำลังจะไปหาเธอ…กับคุณกู้”

งานหมั้นถูกยกเลิก วันนี้เธอไม่มีเรื่องอะไร ก็เเค่อยากจะมาหากู้เวยจือ

กู้เวยจือรู้ว่าเขาคิดอะไร? หลายวันมานี้มู่เจ๋อหนานทำตัวติดเธอมาก เกือบจะทิ้งตัวลงใต้กระโปรงเธอ

ครั้งเเรกกะจะหลอกใช้เขาในการเข้าหามู่จ้านเป่ย เเต่คืนนี้ งานหมั้นของเขาถูกยกเลิก เธอยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ

เเล้วคุณชายสองของตระกูลมู่ ถึงเเม้จะสูงส่งมาก เเย่ว่าถ้าเธอสามารถคบกับคุณชายใหญ่ได้ มู่เจ๋อหนานก็ไม่มีค่าอะไรให้ใช้เเล้ว

“พวกคุณพ่อจะถึงเเล้ว เจ๋อหนานคืนนี้บ้านของเราคงจะไม่สงบ นาย…นายกลับไปก่อนเถอะ”

กู้อานหยานหนีจากงาย ตอนนี้ คุณพ่อต้องใจร้อนมากๆเเน่

เธอมีเรื่องอะไรต้องทำอีกเยอะจริงๆ มู่เจ๋อหนานอยู่ตรงนี้ ไม่สะดวกจริงๆ

“เจ๋อหนาน พรุ่งนี้ฉันค่อยไปหานาย”

ครั้งเเรกคิดว่าต้องเสียเวลาบอกให้มู่เจ๋อหนานกลับไปนานหน่อย เเต่คิดไม่ถึงเลย ว่ามู่เจ๋อหนานจะรับปากเร็วขนาดนี้

“งั้นผมกลับก่อนนะ เเล้วค่อยมาหาเธอ” เเล้วก็มองไปทางบ้านอีกครั้ง ในเเววตาของมู่เจ๋อหนานมีความผิดหวัง

หน้าของสาวใช้เมื่อกี้ วนเวียนอยู่ในหัวของเขาตลอด ตอนนี้ดูที่กู้เวยจือ กลับยิ่งดูยิ่งน่าเบื่อ

เเล้วก็ดูกู้เวยจืออีกครั้ง เขาพยักหน้า หันหลังเเล้วก็เดินไปเลย

กู้เวยจือรู้สึกเเปลกๆนิดหน่อย เมื่อกี้เธอดูในสายตาของเขา ทำไมมันเหมือนขาดความกระตือรือร้นไป?

เเต่เธอไม่มีมีอารมณ์ไปคิดมาก เพราะว่า คุณพ่อกู้หมิงห้าวกลับมาเเล้ว