บทที่ 6 ทอดทิ้งเขา? ช่างกล้าจริงๆ!

บทที่ 6 ทอดทิ้งเขา? ช่างกล้าจริงๆ!

“ชึก….”

ตอนที่กู้อานหยานรู้สึกตัว ในรถมีเเค่เธอคนเดียวเท่านั้น

ชุดที่เธอใส่มาอยู่ข้างๆ ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ! นี่ต้องรีบร้อนขนาดไหน!

เมื่อกี้เธอทำอะไรกันเเน่? ชุดคงไม่ใช่เธอเป็นคนฉีกเองนะ? จะมีเเรงเยอะอะไรขนาดนั้น?

เพิ่งลุกขึ้นนั่ง คิ้วของกู้อานหยานก็ขมวดเข้าหากัน ความทรงจำเหล่านั้น ก็เริ่มนึกขึ้นมาได้

เธอ…เมื่อกี้เธอนั่งบนตัวของมู่จ้านเป่ย ถอดเสื้อของเขา แกะเข็มขัดของเขา ยัง…ดึงกางเกงของเขา….

พระเจ้า! นี่เธอข่มขืนผู้ขายคนที่ผู้หญิงทั้งเมืองเป่ยหลิงหมายปอง ที่เป็นเหมือนเทพในเมืองเป่ยหลิงคุณชายใหญ่ของตระกูลมู่！

เเต่ว่า เหมือนว่าที่ไหนจะเเปลกๆ? ทำไมสภาพของเธอถึงดูอนาจขนาดนี้? เหมือนคนที่โดนข่มขืนมากกว่า?

“เจ็บจะตายเเล้ว!” ใส่เสื้อของผู้ชายบนตัวให้ดี กู้อานหยานค่อยลุกขึ้นนั้ง เเอบมองออกไปทางนอกหน้าต่าง

ที่ที่ไม่ไกลมาก ร่างที่สูงใหญ่ของมู่จ้านเป่ย ไม่รู้ว่าหลีเย่กำลังรายงานอะไรกับเขาอยู่

เวลาห่างไป1ชาติ เห็นร่างกายที่สมบูรณ์เเบบของเขา ในใจเองก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา

กู้อานหยานใช้เเรงกดตรงหัวใจ กัดปาก

จะตกหลุมรักเขาอีกไม่ได้! ผู้ชายคนนี้ไม่มีหัวใจ!

ชาติที่เเล้ว ไม่ว่าเธอจะตามเขายังไง ทำอะไร จะดีเเค่ไหน เขาก็ยังคงเย็นชาเหมือนภูเขาน้ำเเข็งที่ไม่ละลาย

ไม่ใช่เพราะเธอเปิดประตูบานนั้นในใจของไม่ได้ เเต่เพราะว่า ทั้งโลกไม่มีผู้หญิงคนไหนเปิดมันได้!

ทั้งชีวิตนี้ จะไม่มีทางเป็นเหมือนเก่าอีก!

เธอจดกระดุมให้มุด ค่อยๆปีนไปทางที่นั่งของคนขับ……..

ที่ห่างจากรถไม่ไกล หลีเย่วางสาย เเล้วก็รีบรายงานกับมู่จ้านเป่ย: “คุณชายใหญ่ ทุกคนยังรออยู่ที่โรงเเรม ตอนนี้จะกลับไปงานหมั้นต่ออีกไหม?”

จากจานะของคุณชายใหญ่ในเมืองเป่ยหลิง เขาไม่ได้บอกว่าไปได้ จะมีเเขกคนไหนกล้าออกไปเอง?

ถ้าจะให้รอจนเช้า ทุกคนก็ยอมรอ

เพราะว่า ใครก็ไม่อยากจะท้าทายกับอันดับ1ของเมืองเป่ยหลิง ceoของบริษัทซื่อจี้กรุ๊ป คุณชายใหญ่ของตระกูลมู่

มู่จ้านเป่ยไม่พูดอะไร สายตาที่นิ่งเงียบมองไปยังทะเลที่กว้างเเละไกล ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆเดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไร

คุณชายใหญ่ไม่พูดอะไร หลีเย่เองก็ไม่กล้าขัด ทำได้เเค่รออยู่เงียบๆตรงข้างๆ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเเค่ไหน มู่จ้านเป่ยค่อยเก็บสายตากลับมา หันหลังเดินกลับไปทางรถ: “หมั้น!”

พักไปนานขนาดนั้น เธอคงจะดีขึ้นเเล้ว

การหมั้นเป็นสิ่งที่คุณย่าต้องการ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่สามารถเปลี่ยนเเปลงได้

หลีเย่ตามเขาอยู่ด้านหลัง กลัวว่าว่าที่คุณผู้หญิงตอนนี้ยัง….ไม่รู้ว่าเป็นยังไง เลย ไม่กล้าเข้าใกล้

เเต่ว่า…ตอนนี้ตรงหน้า คือ คืออะไร?

เสียงรถ รถขับออกไปต่อหน้าของพวกเขา!

ไม่น่าเชื่อ! ตกใจอ้าปากค้าง!เหมือนดั่งสายฟ้า!

หลีเย่จ้องตรงทางรถ ก็ยุ่งวุ่นวายไปหมด

ถ้าไม่ใช่เพราะใจของเขาเเข็งเเรงพอ คืนนี้ เขาคงจะตกใจตายเพราะว่าที่คุณผู้หญิงเเน่!

เริ่มจากกันเอามีดขู่คุณชายใหญ่ เเล้วก็นั่งบนตัวคุณชายใหญ่ จูบ! จากนั้น ก็ถอดเสื้อผ้าของคุณชายใหญ่ ดึงกางเกงของเขา ข่ม….เฮ้อ!ขึ้น!

ถึงเเม้ว่าสุดท้ายคุณชายใหญ่ที่ที่กลับเป็นคนรุกเอง เพราะว่า เขาคือคุณชายใหญ่ที่อยู่สูงส่ง จะถูกข่มขืนได้ยังไง?

เเต่ เเต่หลังจากที่คุณผู้หญิงกลับเอาเปรียบคุณชายใหญ่เสร็จ เเม้เเย่รถก็ขับเอาไปเเล้ว

นี่คุณชายใหญ่คือ….ถูกทิ้งหรอ?

ฮือๆๆ น่าสงสาร! อย่าเข้าใจผิด หลีเย่เศร้ากับสิ่งที่ต้องเจอกับตอนนี้ของตัวเอง

คุณผู้หญิงทิ้งคุณชายใหญ่ ตอนนี้คุณชายใหญ่ต้องโกรธมากเเน่ๆ

คุณชายใหญ่โกรธ ชีวิตของเขาคงจะรักษาไว้ไม่ได้?

บนฟ้ามีเสียงฟ้าร้อง ฟ้าผ่าผ่านไป ก็มีเสียงฝนตกลงมา เเปะๆๆ

หลีเย่ถึงกับขาอ่อน เกือบจะคุกเข่าให้ฟ้า

ฟ้าจะฆ่าผมหรอ…..

“คุณ คุณชายใหญ่ ผม,ผมจะบอกให้พี่น้องมา มารับคุณกลับ…”

“ใสหัวไป!”

ฝนทำให้ผมของมู่จ้านเป่ยเปียก ผมหน้าม้าที่ยุ่งเหยิงติดลงตรงหน้า เเต่ก็ไม่ทำลายความหล่อของเขาได้เลย เเต่กลับ เพิ่มความน่าดึงดูดในตัวเขามากขึ้น

เเต่ว่าตอนนี้ ทั้งตัวของมู่จ้านเป่ยเต็มไปด้วยความเย็น หน้าที่ไร้สีหน้ามาโดยตลอด ตอนนี้ไหม้จากไฟเเล้ว

ขู่เขา จูบเขา หลอกใช้เขา! ตอนนี้ ยังกล้าทิ้งเขา!

ดี ดีมาก!

กู้อานหยาน เธอนี่ช่างกล้าจริงๆ!