บทที่ 5 ผู้หญิง เธอเป็นคนหามันเอง

บทที่ 5 ผู้หญิง เธอเป็นคนหามันเอง

สุดท้าย รถก็จอดลงตรงข้างทะเล หลีเย่รีบลงจากรถ แล้วปิดประตูรถไว้

เหมือนเขาใช้ความเร็วที่เร็วมากที่สุด หายไปในพริบตา

ในรถ เสื้อของผู้ชายยุ่งเหยิงไปหมด

สีหน้าของเขายังคงเป็นความเย็นชา เเต่ เหงื่อเม็ดโตไหลลงมาตามโครงหน้าของเขา ทำให้ดูว่าเขา พูดไม่ออกถึงความเหมือนโดนสะกด!

มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเหงื่อของเขากดมือเล็กๆทั้งสองข้างของเธอไว้ เสียงต่ำ: “กู้อานหยาน รู้ตัวรึเปล่าว่าทำอะไรอยู่?”

:ฉัน….” กู้อานหยานสบัดหัว ไม่รู้อะไรเลย

มู่จ้านเป่ยมองขึ้น: “รู้ไหมว่าผมคือใคร?”

เขาคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีวันนี้ ถูกผู้หญิงคนนี้ทำให้ควบคุมตัวไม่ได้!

เเต่! เขาจะให้เธอรู้ ว่าผู้ชายตรงหน้าของเธอคือใคร!

กู้อานหยานหอบ สายตาหยุดลงที่ใบหน้าของเขา

เขาคือใคร? เขา…. “นายคือ…มู่จ้านเป่ย”

“ดีมาก!” สุดท้ายมู่จ้านเป่ยก็ปล่อยเธอออก ยกนิ้วยาวเรียวขึ้นชี้ เปิดเสื้อของตัวเองออก

นี่คือครั้งเเรกที่เขาถอดเสื้อเองต่อหน้าของเธอ ไม่ว่าจะชาติที่เเล้ว หรือว่าชาตินี้!

กู้อานหยานเงียบไป รู้นานเเล้วว่ามู่จ้านเป่ยมีเเรงดึงดูด เเต่เธอคิดไม่ถึง มู่จ้านเป่ยในตอนนี้ไม่ใช่มีเเค่เเรงดึงดูดเท่านั้น เพราะมันคือการทำให้หลงมากกว่า!

เเต่ว่า เเววตาของเขาน่ากลัวมาก….

ในสายตาที่เย็นชาของเขา ความอดทนที่เขาเก็บไว้ค่อยๆหมดลง เเต่สิ่งที่เเทน คือเเสงที่ทำให้คนกลัว

นี่ต่างหากที่เป็นมู่จ้านเป่ยตัวจริง!

ความเย็นชาเป็นเเค่สิ่งที่เเกล้งทำปกปิด สิ่งที่อยู่ข้างในของเขาคือหมาป่า!

กู้อานหยานถูกเเววตาที่เเสดงถึงการจะกินเธอทำให้ตกใจ ไฟในตัวเธอถูกเราเผาไหม้ไปครึ่งหนึ่ง

เธอเองก็สะดุ้ง เเละถอยหลังเอง: “ฉัน….”

“ทำไม? เมื่อกี้ไม่ใช่รีบร้อนมากหรอ?” มู่จ้านเป่ยดึงเธอกลับมา

กู้อานหยานเงียบลง มือทั้งสองข้างพยายามขัดขืน

มือที่จับเธอไว้ ร้อนกว่าของเธอ!

“ฉัน ฉันไม่เป็นอะไรเเล้ว” ผู้ชายตรงหน้านี้ อันตราย น่ากลัว ถ้าไปยุ่งด้วย ก็ไม่สามารถหนีออกมาได้!

โอ้เจ้าแม่ เขาคือมู่จ้านเป่ย！ เมื่อกี้เธอเป็นอะไรกันเเน่? ไปยุ่งกับเขาเอง?

ร่างกายก็ยังร้อยอยู่ เเต่กลับรู้สึกหนาว ตกใจจนหนาวเพราะเขา

เรื่องราวในชาติก่อนค่อยๆวนเวียนในสมอง ร่างกายของกู้อานหยานสั่นๆ ผู้ชายคนนี้ ไม่ใช่คนที่เธอจะไปยุ่งด้วยได้!

ทำไมไม่หนีไปไกลๆ?

“ท้าทายความอดทนของผม ตอนนี้บอกว่าไม่เอา?” ความอันตรายของผู้ชายยิ่งมากขึ้น นิ้วยาววางลงตรงคางของเธอ ยกหน้าเล็กๆของเธอขึ้น

“เจ้าตัวน้อย อยากจะเเกล้งผม?หืม?”

“ฉัน ฉันไม่ได้….” กู้อานหยานต่อต้านอยู่ตลอด อยากจะผลักเขาออก เเต่ว่ากลับไม่มีเรี่ยวเเรง

“ฉันผิดไปเเล้ว มู่จ้านเป่ย ฉัน…ปล่อย….”

ทั้งๆที่ลนมาก อยากจะหนีไป เเต่ว่าไม่มีเเรงต่อต้าน

“คนปากไม่ตรงกับใจ” สายตาของมู่จ้านเป่ยหนักเเน่น “ผู้หญิง เธอเป็นคนเข้าหาเอง!”