บทที่ 18 จับตัวกลับมา สับมือเลย

บทที่ 18 คุมตัวกลับมา ตัดมือเลย

ก่อนหน้ากู้เวยจือ ถูกตบไปสองที ถึงแม้ใบหน้าตอนนี้จะลดบวมไปแล้ว แต่ ยังมีรอยแผลเป็นแดง ๆ ที่บาง ๆ นิดหน่อย

คนสวยยังไงก็คือคนสวย แม้ว่าบนใบหน้าจะมีรอยแผลเป็นแดง ๆ ก็ยังดูดีขนาดนั้น

สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งในเมืองเป่ยหลิง ก็ไม่ใช่คนไร้สาระ กู้เวยจือ เป็นคนสวยมากจริง ๆ

“เจ๋อหนาน คุณแม่เขา......เขาถูกคุณพ่อส่งกลับไปแล้ว” กู้เวยจือร้องไห้ ทำให้มู่เจ๋อหนานอดไม่ได้ที่จะเจ็บใจ

นางฟ้าไม่มีแล้ว ตอนนี้ กู้เวยจือก็เลยกลายเป็นคนที่รักที่สุดในใจของเขา

ผู้หญิงของตนเองได้รับความไม่ยุติธรรม จะทนได้อย่างไร ?

“เรื่องอะไรกัน ? คุณกู้ ทำไมต้องให้คุณแม่กลับไป ?”

“เป็นเพราะเขา !” กู้เวยจือชี้ไปที่กู้อานหยานที่อยู่ไกล ใบ้ว่า “เขาเองไม่รู้ว่ากินของอะไรผิดไป แล้วก็ใส่ร้ายมาที่ตัวฉัน”

“คุณแม่เพื่อที่จะปกป้องฉัน ตัวเองก็เลยออกมารับผิด จริง ๆ แล้วคุณแม่เป็นผู้บริสุทธิ์”

กู้เวยจือ ซบอยู่ที่อ้อมอกของมู่เจ๋อหนาน ร้องไห้พูด “คุณแม่แค่ทำเพื่อฉัน พวกเราถูกเขาทำร้ายจนป่นเลย”

มู่เจ๋อหนานมองกู้อานหยานอีกครั้ง กะทำให้กู้อานหยานยอมรับมา

นี่เป็นแค่คุณหนูคนเล็กที่อัปลักษณ์น่าไม่อายที่สุดของคฤหาสน์ตระกูลกู้ ไม่ใช่หรอ ? ไม่นึกเลย คนอัปลักษณ์แล้วไม่เท่าไหร่ จิตใจทำไมถึงร้ายขนาดนี้

“ไป ฉันจะให้เธอไปทวงความยุติธรรม !” มู่เจ๋อหนานลากกู้เวยจือเดินไปทางกู้อานหยาน

ขอบตากู้เวยจือ เปล่งประกายไปด้วยความดุร้ายที่เผ็ดร้อน วิ่งไปตามหลังของเขา

“เจ๋อหนาน ช่างเถอะ อีกไม่นานเขาก็ต้องหมั้นกับพี่ชายของเธอ เราไม่ต้องใช้โอกาสนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก ฉันกลัวเธอทำตัวไม่ถูกกับพี่ชายเธอ”

“มาถึงขนาดนี้แล้ว เธอทำไมยังจะคิดแทนคนอื่นอีก ?”

ในใจมู่เจ๋อหนาน สงสารทันที เวยจือของเขาอะไรก็ดีไปหมด สวย จิตใจดี เขาคือไม่รู้เรื่องอะไรเลย ถึงถูกเด็กผู้หญิงที่อยู่กลางสายฝนเมื่อคืนครอบงำจิตใจ

ทำไมเขาถึงต้องเห็นใจเวยจือ ขนาดนี้ ?

“กู้อานหยาน ผู้หญิงไม่ดีคนนี้ !” เขาพุ่งไปที่หน้าของกู้อานหยาน กำที่มือของเขา ลากเขามา

“ฉันต้องการให้เธอไปอธิบายกับคุณกู้ ตอนนี้ เป็นเพราะเธอกินของผิดสำแดง แล้วก็ใส่ร้ายเวยจือแม่ลูก !”

“เอาอะไรมาพูด ?” กู้อานหยานออกแรงเอามือตัวเองดึงกลับมา “คำพูดที่กู้เวยจือ พูด นายก็เชื่อแล้วหรอ ?”

“เวยจือ ไม่เคยโกหก !” มู่เจ๋อหนานจ้องที่เขา โมโหพูด “เธอจะไปไม่ไป ?”

“ไม่ไป” ผู้ชายคฤหาสน์ตระกูลมู่ เถื่อนกันไปหมด เพียงแค่รูปแบบของความเถื่อนแต่ละคนไม่เหมือนกัน

คุณชายรองคฤหาสน์ตระกูลมู่ท่านนี้ เป็นสไตล์ห่าม ๆ ชาติก่อนก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยรับการอบรมสั่งสอน

เขาหันหลังก็กำลังจะเดินไป หนังศีรษะด้านหลังอยู่ดี ๆ ก็เกิดชาขึ้นมาทันที ผมยาวถูกมู่เจ๋อหนาน จับไว้

“นายปล่อยมือนะ !” กู้อานหยานไม่คิดว่ากลางวันแสก ๆ เขายังกล้าลงมือ !

“ฉันต้องการให้เธอไปอธิบายกับคุณกู้” มู่เจ๋อหนาน ลากที่ผมยาว ๆ ของเขาเดินไป

เขาเป็นคุณชายรองของคฤหาสน์ตระกูลมู่ อยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลกู้หลังนี้ ขนาดกู้หมิงห้าว ยังไม่สนใจ

ส่วนกู้อานหยาน สำหรับในสายตาเขายังไม่เท่ากับมดตัวหนึ่ง ถึงแม้จะทำจนตายเขาก็ไม่สนใจ

“ปล่อยนะ ! มู่เจ๋อหนาน นายมันโรคจิต ปล่อยนะ !”

กู้อานหยาน พยายามดิ้น ไม่คิดว่ามู่เจ๋อหนานจะตบที่ใบหน้าด้วยหลังมืออย่างหนัก !

“เธอทำให้เวยจือ ถูกตบ นี่ถือเป็นการเอาคืน”

กู้อานหยาน ถูกเขาลากผมยาว ผู้ชายร่างใหญ่ที่สูงประมาณ 180 กว่าเซนติเมตรอย่างมู่เจ๋อหนาน แรงมหาศาล เขาเป็นเพียงเด็กตัวเล็ก ๆ ต่อต้านไม่ไหว

มองเห็นเขายกมือครั้งที่สอง ฝ่ามือตบลงอีกครั้ง กู้อานหยานกัด ๆ ริมฝีปาก ทันใดนั้นอีกฝ่ามือนึงก็สะบัดออกไป

เสียงเพี๊ยะ มู่เจ๋อหนาน ถูกตบมึนเลย มือคลายปุ๊บ กู้อานหยานก็รับดึงผมยาว ๆ ของตัวเองกลับ แล้วก็หนีออกไป

บ้านหลังนี้ ไม่มีใครกล้าทำอะไรมู่เจ๋อหนาน ถึงจะเป็นพ่อก็เหมือนกัน

เขาไม่หนี ขืนอยู่ต่อไปก็คงตายสถานเดียว

อารมณ์อยากฆ่าในตามู่เจ๋อหนาน เพิ่มขึ้น

คุณชายรองของคฤหาสน์ตระกูลมู่ตั้งแต่เขาเกิดมาก็ได้รับความเคารพไม่สามารถที่จะไปก้าวก่ายได้ ใช้ชีวิตมา 20 กว่าปี ไม่เคยมีใครกล้าแตะต้องเขาแม้แต่ปลายเล็บ

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ที่ถูกคนตบหน้า !

ฉะนั้นเขาก็ไม่คิดว่ากู้อานหยาน จะกล้าตบเขา !

กู้อานหยาน เธอตายแน่ !

มองตั้งแต่ที่โรงจอดรถ ผู้คุ้มกันสองคนที่รีบเดินมาจากไกล ๆ ด้านโน้น เขาโมโหพูด “คุมตัวเขาไป ข้าจะสับมือเขา”