บทที่ 17 นางฟ้าของเขา อัปลักษณ์อะไรขนาดนี้ !

บทที่ 17 นางฟ้าของเขา อัปลักษณ์อะไรขนาดนี้ !

กู้หมิงห้าว มองผิดไปแล้วจริง ๆ ยังเข้าใจว่าลูกสาวคนที่สองอ่อนน้อมและจิตใจดี ไม่คิดเลยว่าจะกลายเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้ายอย่างนี้

“เป็นเพราะเธอนั่นแหละ เลี้ยงลูกสาวไม่ดี ตอนนั้นเธอก็ใช้กลวิธีเหล่านี้บังคับเอาชิงเอ๋อไป ตอนนี้เธออบรมสั่งสอนลูกสาวเธอ ทำให้เขาเลวเหมือนเธออ่ะ !”

เขาชี้ไปที่เย่สุ่ยซิง โกรธจนนิ้วมือสั่นเลย

“ฉันไม่ได้......” เย่สุ่ยซิงถูกตบไปหนึ่งที คนทั้งคนอึ้งไปหมด

กู้เวยจือ ก็งงเลย โตมาขนาดนี้ ครั้งแรกที่คุณพ่อตบเขา และก็เป็นครั้งแรกที่ตบแม่ของเขา ! แต่......

“ฉันถูกใส่ร้ายจริง ๆ ค่ะ พ่อ ต้องเป็นกู้อานหยาน แน่ ที่เขาวางยาตัวเอง แล้วใส่ร้ายพวกเรา”

“ความหมายของเธอคือ อานหยาน เพื่อใส่ร้ายพวกเธอ ใบหน้าของตัวเองก็ไม่เอาแล้วงั้นหรอ ? ”

มีเด็กผู้หญิงที่ไหนจะไม่สนใจใบหน้าของตัวเอง คำพูดแบบนี้ เขาก็พูดออกมาจากปากได้ !

ความคิดของลูกสาวคนนี้ น่ากลัวกว่าที่เขาจิตนาการไว้ซะอีก ! “ถ้าเป็นเธอ เธอจะยอมใช้ใบหน้าของตัวเองมาใส่ร้ายคนอื่นหรอ ?”

“หนู...... หนูไม่รู้......” กู้เวยจือ ยิ่งร้องยิ่งไม่มีน้ำตา “แต่ฉันถูกใส่ร้ายจริง ๆ ”

“หมิงห้าว ลูกสาวของเราเป็นคนอย่างไร คุณรู้......”

“ฉะนั้น ฉันถึงสงสัย เป็นเพราะคุณที่สอนเขาไม่ดีเอง !” กู้หมิงห้าว ใช้แรงดันผู้หญิงที่กอดรัดอยู่

เย่สุ่ยซิง รู้ วันนี้เขาไม่สามารถเชื่อแม่ลูกคู่นี้ได้

ถึงแม้ไม่รู้ว่าตกลงแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่ เวลานี้ จะต้องปกป้องลูกสาวของเขาไว้ก่อน !

“หมิงห้าว ฉันสำนึกผิดแล้ว !” เย่สุ่ยซิง คุกเข่าลงทันที น้ำตาไหลลงมา “ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน ทั้งหมดไม่เกี่ยวกับเวยจือ เขาไม่รู้อะไรทั้งนั้น”

“เธอพูดอะไร ?” กู้หมิงห้าว อึ้ง จ้องที่เขา

กู้เวยจือ จ้องที่เย่สุ่ยซิง ตะลึงไปทั้งหน้า “แม่ แม่พูดว่า......เป็นแม่ทำเองหรอ ?”

เย่สุ่ยซิง มองกู้เวยจือ แวบหนึ่ง แล้วค่อยมองที่กู้หมิงห้าว อีกครั้ง พยัก ๆ หน้า “เป็นฉัน......เป็นฉันเองทั้งหมด เวยจือ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น”

“เป็นฉันเองที่ไม่อยากให้กู้อานหยาน นางเด็กคนนั้นแต่งานกับคุณชายมู่ เป็นฉันที่อยากจะทำแทนลูกสาวของตัวเอง ฉันถึงต้องทำผิด หมิงห้าว เวยจือ เป็นเด็กดี เขาไม่รู้อะไรทั้งนั้น”

……

ใบหน้าของกู้อานหยาน ถึงแม้จะทำลายแล้ว แต่ อารมณ์เหมือนกับไม่แย่

หลังจากสุขภาพดีขึ้นบ้างแล้ว ตัวเองก็ไปเดินเล่นที่ลาน

ขณะที่มู่เจ๋อหนาน มา เขาก็ยืนขึ้นอยู่ข้างหน้าพุ่มดอกไม้ ไม่รู้ว่ากำลังสำรวจใบไม้อะไรอยู่

รูปร่างบาง ๆ ใบหน้าด้านข้างที่สมบูรณ์แบบ เขา......ก็เป็นแค่แม่บ้านที่เห็นเมื่อคืน ?

มู่เจ๋อหนาน สายตาลุกวาว เดินไปอย่างเร็ว “เธออยู่ที่นี่นี่เอง ! ฉันหาเธอตั้งนาน !”

หลังจากกลับไปเมื่อคืน ให้คนตรวจสอบข้อมูลของแม่บ้านทุกคนในคฤหาสน์ตระกูลกู้ รอบนึง ยังไงก็ไม่เจอคนแบบนี้ !

ไม่คิดเลยว่า วันนี้มา ก็เจอพอดีเลย !

มองรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเขา มู่เจ๋อหนาน ก็ตื่นเต้นอย่างกับกินยามา “เจ้าหนูน้อย จำฉันได้มั้ย ? ฉันคือ......”

ทันใดนั้น คำพูดทั้งหมดถูกเขากลืนกลับไป

จ้องที่ใบหน้าที่อยู่ต่อหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแดง หลังจากมู่เจ๋อหนานตกตะลึงไปแปบนึง สักพักก็ผะอืดผะอมขึ้นมา

ทำไมเป็นแบบนี้ ? ทำไมอัปลักษณ์อย่างนี้ล่ะ ?

จริง ๆ แล้วนี้ไม่ใช่นางฟ้าของเขา ? หรือว่า เมื่อคืนฝนตกหนัก เลยมองไม่ชัด ?

กู้อานหยาน มองผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าด้วยหางตาแวบนึง ความรังเกียจในสายตาเขากลับไม่ได้ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ เพียงแค่ น่าเบื่อ

เขาหันกลับมา ศึกษาใบไม้สองใบที่อยู่ในมือต่อไป

ไม่ไกล เสียงเรียกที่เสียใจและเกลียดชังดังมา “เจ๋อหนาน”

มู่เจ๋อหนานหันของมองไป กู้เวยจือก็ยืนอยู่ใต้แสงแดด

ชุดเดรสสีม่วงอ่อนพัดปลิวตามลมไปมา ผมยาวนุ่มลื่นไสว แล้วก็ใบหน้านั้น บอบบาง ฉันเห็นแล้วสงสาร

มองเด็กผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าอีก เด็กผู้หญิงคนนี้แปบเดียวกลายเป็นปีศาจ !

มู่เจ๋อหนาน ตกใจความอัปลักษณ์ของฝ่ายตรงข้าม รีบถอยหลังไปสองก้าว หลังจากนั้น ถึงจะเดินไปทาง กู้เวยจือ

“เวยจือ เธอ......เธอเป็นอะไร ? ทำไมต้องร้องไห้ ?”