พรากหินดวงชะตา

ท่ามกลางป่าทึบที่ปกคลุมด้วยหมอกเบาบาง ตรงหน้าของอวี้เสวี่ยหนิงคือศาลเจ้าสีขาวสว่าง ตกแต่งด้วยหยกเขียวอ่อนและเส้นขอบทองคำที่วิจิตรบรรจง

ทุกมุมมองเปี่ยมด้วยความงามที่ดูแปลกตา ทว่าให้ความรู้สึกเงียบเหงาและลึกลับในเวลาเดียวกัน คล้ายกับสถานที่ที่ไม่ค่อยมีผู้ใดเข้ามาเยือนนานแล้ว บรรยากาศโดยรอบเย็นสงัด ลมที่พัดผ่านเบา ๆ ยิ่งทำให้รู้สึกถึงความลึกลับของสถานที่แห่งนี้

นางเดินเข้าไปในเขตของศาลเจ้า ทอดสายตามองรายละเอียด หยกเขียวที่ประดับตามเสาหินฉายแสงระยับท่ามกลางหมอก บางจุดยังมีเถาวัลย์เลื้อยประดับไว้ตามธรรมชาติ บ่งบอกว่าที่แห่งนี้ผ่านกาลเวลามาอย่างยาวนาน

อวี้เสวี่ยหนิงเดินสำรวจรอบศาลเจ้า ตะโกนเรียกหาผู้คน “มีใครอยู่ที่นี่ไหม?”

เสียงที่สะท้อนกลับมามีเพียงความเงียบ นางถอนหายใจ พึมพำกับตัวเองเบา ๆ อย่างหงุดหงิด “บอกแล้วว่าพวกชาวบ้านเพ้อเจ้อ…”

ขณะที่อวี้เสวี่ยหนิงกำลังจะหันหลังกลับ พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับแสงวาววับบางอย่าง มันส่องประกายออกมาจากฐานของรูปปั้นมังกรหินหยกที่ถูกแกะสลักอย่างงดงาม นางหยุดยืนมองด้วยความสงสัย ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ แสงสีน้ำเงินสดใสส่องออกมาจากช่องใต้ฐานรูปปั้นมังกร

อวี้เสวี่ยหนิงยกฐานรูปปั้นขึ้นอย่างระแวดระวัง เผยให้เห็นหินสีฟ้าก้อนเล็กวางอยู่ตรงหน้า หินก้อนนั้นส่องประกายเจิดจ้าราวกับซ่อนพลังบางอย่างที่ดึงดูดให้นางยื่นมือไปสัมผัส หญิงสาวยื่นมือออกไปโดยไม่ทันคิด

ทันทีที่ปลายนิ้วแตะลงบนผิวของหินก้อนนั้น ทุกอย่างรอบตัวเงียบสงบลง ราวกับเวลาหยุดหมุน พลังงานแผ่ซ่านผ่านร่างกายของหญิงสาว พลังลึกลับนั้นเหมือนกำลังไหลทะลักเข้าสู่ทุกอณูของนางอย่างมิอาจต้านทาน

แสงจากหินก้อนเล็กนั้นทวีความสว่างขึ้นเรื่อย ๆ สะท้อนอยู่ในดวงตาของอวี้เสวี่ยหนิงที่เบิกกว้างด้วยความตกใจและประหลาดใจ

เมื่อแสงจางลง นางรีบถอนมือออกมา แต่หินก้อนนั้นหายวับไปเสียแล้ว ราวกับไม่เคยมีอยู่จริง อวี้เสวี่ยหนิงยืนนิ่ง หัวใจเต้นแรง รู้สึกคล้ายถูกโอบล้อมด้วยพลังอันน่าประหลาด แต่ยังไม่รู้ถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นจริง ๆ

ในความเงียบงัน เสียงคำรามต่ำแว่วขึ้นมาจากส่วนลึกของศาลเจ้า อวี้เสวี่ยหนิงสะดุ้งและรีบหันมองไปรอบๆ ความเย็นเยียบไหลวาบผ่านร่างจนเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว ราวกับว่ามีบางสิ่งกำลังจ้องมองนางอยู่จากเงามืด

แม้จะไม่เห็นใครหรือสิ่งใดปรากฏกายแต่หญิงสาวยืนนิ่งแสร้งทำใจสู้แม้จะสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวที่ก่อตัวขึ้นในใจ

นางสลัดความรู้สึกแปลกประหลาดนั้นแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากศาลเจ้า โดยไม่รู้เลยว่า การกระทำเมื่อครู่นั้นได้ปลุกบางสิ่งขึ้นมาแล้ว บางสิ่งที่เชื่อมโยงกับโชคชะตาที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง